Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Het wordt maar eens tijd dat ik meer loslaat over dat toneelstuk waar ik in speel. Ontkoppeld is een komedie van Neil Simon, voor deze gelegenheid geregisseerd door Freddy Poeck. Er bestaat een male version en een female version, en wij brengen deze keer de vrouwenversie (vrouwen aan de macht! ). Ikzelf heb weer de kleinste rol, wat geen reden tot klagen is aangezien ik dan nog veel tekst heb en vaak op het podium ben. Het is dus zeker de moeite waard, vooral ook omdat de humor in dit stuk zeer fijntjes is Dat wordt lachen!
Korte inhoud:
Voor veel mannen is hun "voetbalavond" heilig. Niemand kan of mag hen dan storen omdat zij, alleen of met vrienden, willen genieten van hun lievelingssport. Voor de vrouwen van "Ontkoppeld", is iedere vrijdagavond onaantastbaar. Het is HUN avond: om Trivial Pursuit te spelen, gezellig te kletsen, te roddelen, hun gelijk te halen, kortom te genieten van een gezellig avondje-uit onder vriendinnen.
Wanneer op één van die bijeenkomsten blijkt dat Florence, één van de zes vriendinnen, door haar man aan de deur is gezet, is Olivia, die zelf al enige tijd gescheiden is, onmiddellijk bereid haar onderdak te geven. Maar al snel blijkt dat de karakters van Florence en Olivia volkomen tegengesteld zijn.
Door de ontzettend doorgedreven netheid van Florence en de sloddervosmentaliteit van Olivia gaan beiden al heel snel met elkaar in de clinch.
Wanneer er daarenboven nog twee knappe, sexy Spanjaarden opduiken is het hek helemaal van de dam
De laatste tijd lijkt de sfeer op de bussen van De Lijn behoorlijk verslechterd. Niet dat de bussen die ik neem met stenen bekogeld worden, zoals elders in het land, maar erg aangenaam reizen is het niet meer. Deze week alleen al twee incidenten die je je goede humeur doen verliezen. Zo was er begin deze week een oudere, vrouwelijke chauffeur die tilt sloeg. De bus was, zoals vaak, min of meer overladen. Een Marokkaanse vrouw wou toch nog per sé instappen met haar gigantische tweelingbuggy. De chauffeur stapte uit om met handen en voeten uit te leggen dat ze er écht niet meer bij konden en dat het onverantwoord zou zijn met zoveel mensen in de bus te rijden. Dit haalde niks uit, de vrouw luisterde niet eens, maar da's niet moeilijk als je geen Nederlands begrijpt (of doet alsof) . De chauffeur gaat evenmin vrijuit. Als wraak zette ze de bus aan de kant en weigerde nog een centimeter verder te rijden. Maar de mensen binnenin moesten wel hun trein halen...En de gemoederen raakten letterlijk en figuurlijk verhit. Pas na lang aandringen en roepen kregen de passagiers de chauffeur zo ver om de deur te openen zodat ze tenminste te voet verder konden. Daarmee loste het probleem zich overigens vanzelf op: minder passagiers dus kon de bus weer verder...met mij erbij, want ik was blijven zitten Ondertussen vloog de chauffeur uit tegen iedereen die in haar buurt nog maar een opmerking durfde te mompelen over haar gedrag. Enkele dagen stapte ik op een bijna-lege bus, wéér met dezelfde chauffeur. "Dit kan niet waar zijn", dacht ik. Ze keek nog steeds even (on)vriendelijk, en negeerde iedereen die opstapte. Een dame die aan een ongebruikte halte stond, negeerde ze daarentegen niet. De chauffeur snauwde haar toe dat ze naar een andere halte moest gaan, om daarna tevreden tegen zichzelf te mompelen: "Wie niet horen wil, zal voelen". Ik was blij dat ik er bijna af mocht, want ik begon nu toch wel schrik te krijgen van haar.
En vanochtend, weer rumoer onder de passagiers en met de buschauffeur, nu weer over het openen van de deuren. Ik vraag me af of dit de tijd van het jaar is. Ik herinner me nog het najaar van 2007, toen ik elke dag de bus pakte om research te doen in de Stadsbibliotheek...Op één week toen 3 geweldadige incidenten meegemaakt op De Lijn . Vaak waren de passagiers de aanstokers, maar soms ook de chauffeurs met hun onbeschoft gedrag. En zeggen dat ik een paar jaar geleden nog vriendelijk begroet werd als ik op de bus stapte, dat de chauffeurs wel eens een praatje maakten, en dat ze me goeienavond wensten als ik afstapte... Als ik tegenwoordig vraag of ze me willen waarschuwen als we bij de juiste halte komen (zelfs ík ken niet overal de weg), dan zuchten de buschauffeurs eens diep en blaffen ze me nog net niet af. The times they are a-changing... De bus nemen heeft tegenwoordig meer iets weg van een tocht door een levensgevaarlijke jungle! Hoog tijd dat ze milieuvriendelijke Lambda Shuttles (Star Wars) uitvinden, dan kan ik daar mee naar het werk vliegen. (http://starwars.wikia.com/wiki/Image:Shuttle2-CHRON.jpg)
Eind deze maand worden de winnaars bekend gemaakt van de 44e editie van de wedstrijd "Natuurfotograaf van het jaar", georganiseerd door het Britse Natuurhistorisch museum en BBC Wildlife Magazine. In De Morgen van 02/10/2008 stond alvast een selectie van kanshebbers, en de winnaars van vorig jaar zijn hier te bezichtigen: http://www.nhm.ac.uk/visit-us/whats-on/temporary-exhibitions/wpy/onlineGallery.do
Zucht, ik wou dat mijn fotografische kunstjes nog maar een beetje in de buurt kwamen van het niveau van deze pareltjes *smachtende blik* Het valt me iedere keer weer op hoe prachtig onze aarde wel is en welke schatten ze herbergt. Laten we daar alstublieft toch maar voorzichtig mee omspringen! Het zou jammer zijn moest dit allemaal verloren gaan.
Allez, om het af te leren nog wat "natuurbeelden" die ik deze zomer heb gemaakt *depressieve toon*
De woestijn naast het dorp Lompoul
Palmboom in de groene Siné Saloumdelta
Aasgier die geduldig aan het wachten was op de westerse toeristen muhahahaa
Duif in één van de Scheldedorpen hier in België. Als ik naar die poot en vleugel kijk, is die precies Tai Chi aan het beoefenen!
Net zoals vroeger komt Katherine Heigl terug in de resultaten (nog steeds geen idee wie dat is, trouwens). In Meg White zie ik wel wat, ook al staat ze nogal belachelijk op die foto. Geen idee wat Julia Roberts in hemelsnaam in dat lijstje komt doen. Da's wel de laatste op wie ik lijk, en zo mooi vind ik die nu ook weer niet. Van die Siti Nurhaliza heb ik precies wel wat weg. In de rest herken ik mezelf absoluut niet, maar ik ben wel tevreden met "mijn" beroemdheden (voor zover ik ze ken tenminste). Ingrid Bergman, Katie Holmes, Anne Frank, Bette Davis, Diane Kruger, dat staat mij wel aan. Ik had het slechter kunnen treffen, de Hulk of the Joker ofzo...
Ik daag mijn bloglezers uit om het ook eens te proberen!
Vandaag is de eerste "schooldag" voor onze nieuwe studentjes. Die van mij mochten deze middag naar de onthaaldag, waar onze decaan de faculteit voorstelde in een powerpointpresentatie. En in die presentatie kwam ik ook voor, met naam en foto . Benieuwd wat de nieuwe lichting er van vond. Ondertussen ben ikzelf alweer een jaar afgestudeerd. Ongeveer een jaar geleden had de laatste lichting Germaanse Taal- en Letterkunde plechtige proclamatie. Daarna was het over and out. Ik ben echter zo'n beetje op deze unief blijven hangen. Ik heb sinds juni 2007 bijna constant voor de UA gewerkt, ik kén gewoon geen andere werkgever . Eerst enkele studentenjobs, en eind oktober ben ik dan begonnen als part-time administratief assistent Internationalisering op de faculteit Geneeskunde. Iemand van de Germaanse op de Geneeskunde, klinkt wel een beetje raar, maar administratie kan je natuurlijk overal doen. Ik vond het contact met de studentjes tof, leerde veel bij, en mijn part-time werd algauw omgezet naar een voltijdse job. De studenten leken tevreden over mij, en vonden het jammer toen ik wegging omdat ik de prachtige kans had gekregen om stafmedewerker onderwijs te worden. Na een officieel examen te hebben gedaan voor deze functie, ben ik momenteel stafmedewerker onderwijs op een aanverwante faculteit (Farmacie, Biomedische wetenschappen en Diergeneeskunde). Allemaal nogal wetenschappelijk, en ik het middelbaar was ik juist zo slecht in chemie en fysica. Maar de collega's vallen mee en da's toch ook belangrijk. En mijn kennis van de vakken zal ik op termijn wel bijgespijkerd krijgen. Ik heb al heel wat contact gehad met de proffen en die lijken ook wel mee te vallen. Zolang er maar geen gestoorde professor mijn kantoor binnen komt vallen om gevaarlijke chemische experimenten uit te halen, is alles goed. Ik heb ondertussen zelfs al wat studenten over de vloer gehad, en da's altijd leuk. Alleen jammer dat ze meestal verkeerd verbonden zijn en eigenlijk een collega van mij zoeken.
Ik wil nog even wat duidelijkheid scheppen over bepaalde zaken. Ik doe géén administratief werk. Ik heb mensen die ik kan "bevelen" dat voor mij te doen. Ik ben dus geen administratieve kracht zoals sommige mensen mij afschilderen. Ik heb een belangrijke taak op deze faculteit en op de universiteit. Ik ben er mede-verantwoordelijk voor dat onze studentjes kwalitatief goed onderwijs krijgen en dat de docenten meegaan met de tijd. Verder ben ik een ambtenaar, vastbenoemd dan nog wel. Heel wat mensen hebben mij al proficiat gewenst met mijn benoeming, maar enkele anderen waren zo (on)sympathiek om dit de grond in te boren en te doen alsof ik nu een saaie kantoortrut ben. Hopelijk ben ik dat niet. In ieder geval: ik heb voor mijn leeftijd een mooi loon, na de proefperiode zit ik relatief "safe", heb vrij veel vakantiedagen en als ik dit blijf verderdoen, heb ik een goed pensioen. Wat hebben jullie?
Er is eigenlijk heel wat gebeurd en veranderd in dat ene jaartje, zeg. Ik sta er zelf nog steeds van versteld. Dit is in feite al mijn derde job. Dit jaar voelde echt véél langer aan! Gewoon geschift. Ik vraag me af welke verrassingen het leven als werkmens nog voor me in petto heeft !
Senegal is geen safariland, wat niet wil zeggen dat er helemaal geen interessante fauna is. Hieronder kunnen jullie kennismaken met enkele leden van het Senegalese dierenrijk waarmee ik kennis gemaakt heb.
Zeboe-vee langs de kant van de weg.
Schildpadden in alle soorten en maten.
Hagedis.
Ooi die gauw kleintjes gaat krijgen.
Over enkele dagen deel 2 van de beestenboel! Overigens, mijn blogje bestaat vandaag 2 jaar! Ook proficiat aan Roedi wiens blog vandaag toevallig ook 2 jaar wordt.11 september blijft een heuglijke dag ...
Vannacht ben ik moe en koud maar voldaan teruggekeerd van de Vredefeesten (aka Ballonfeesten) in St-Niklaas. Het was plezant om nog eens aan deze kant van 't water weg te gaan, misschien moet ik dat maar eens meer doen. Aangezien ik St-Niklaas niet zo goed ken, hadden we afgesproken aan een voor mij makkelijk te vinden punt, standbeeld Het Woord (wie wil weten waarom dat voor mij makkelijk te vinden is, moet het standbeeld maar eens gaan checken op de grootste markt van het land ). Een vreemde observatie: ik was degene die het verst van St-Niklaas woont, en toch was ik het eerst op de plaats van afspraak. Ik moet eens leren om minder stipt te zijn, meer op zijn Afrikaans dus (daar kom ik toch net vandaan). Afrikaans bleek ook een deel van de Vredefeesten te zijn, want rond het Castrohof stonden veel kraampjes met Senegalese vlaggen, gerechten en djembé's. Ik voelde me meteen thuis! Ik had best nog wel eens kip yassa willen eten, maar verkoos uiteindelijk toch Aziatisch voedsel (loempia's en gefrituurde banaan, in zoetzure saus, mmm ). Die kip yassa komt later nog wel eens. De ballonnenshow op de markt was, zoals steeds, spectaculair. Blikvanger dit jaar was de gigantische T-Rex, uit Canada (zie foto). Het beest kwam best wel geloofwaardig over, met zijn door de wind bewegende armpjes. Op een gegeven moment leek het wel alsof hij in het dak van het stadhuis ging bijten. That would have been fun Burgemeester Freddy Willockx dacht daar toch anders over, want hij keek maar zuur toen we hem tegenkwamen (hij lachte niet eens terug toen Huntak Clorian en ik hem vriendelijk begroetten, pfoe ). Daarna zijn we weer richting Castrohof gegaan, waar we midden in de Reggae-vibes (en weed ) terechtkwamen. Toch niet helemaal mijn ding, maar ik vond verstrooiing in een gele ballon en dat hebben Fré en Huntak geweten Vervolgens een van de hoogtepunten van de avond: het optreden van Hooverphonic. Het publiek was uitzinnig, het was dan ook een zeer goeie set. Zelf ben ik niet zo'n fan van de band, ik zou nooit naar een héle CD van hen kunnen luisteren, maar live zijn ze blijkbaar wel indrukwekkend! Alleen jammer dat ze na de bisnummers nóg eens terug opkwamen. Dat was er toch wat te veel aan. Zweverige muziek terwijl Alex Callier dingen mompelt over verdraagzaamheid, terwijl het begint te regenen...ik vond dat het toen de verkeerde kant uitging. Ik kon trouwens niet vluchten, want had toen juist vreselijk kramp in mijn voet . Het schitterende vuurwerk direct aansluitend op het optreden maakte echter veel goed. Om de avond af te sluiten (en mijn voet een beetje rust te gunnen) zijn we nog ene gaan drinken en heb ik fijn gebabbeld met Gregory's friends, om daarna richting laatste bus te hinken. Ik was blij dat ik thuis was, want het was best wel koud buiten, maar het was leuk om me nog eens te amuseren met toffe jonge mensen!
Nu de zomermaanden voorbij zijn, is het tijd om de toneelrepetites te hervatten. Ik was een beetje gestressd voor de repetitie van dinsdag, omdat ik de tekst van het eerste bedrijf nog niet vanbuiten had geleerd. Uiteindelijk bleek dat niemand heeft geoefend deze zomer, een hele opluchting. Op de repetitie hebben we trouwens heel wat afgelachen... En ook afgegild, want in de repetitieruimte bleek een nieuwe acteur te vertoeven: een vleermuis! Het beestje wou maar al te graag een prominente rol opeisen, en dat liet hij merken door voortdurend voor onze ogen langs te scheren. Iemand een suggestie voor een naam voor onze nieuwe ster?
Ik hoop alleen dat de kelder, waar wij ons omkleden, niet veranderd is in een heuse vleermuisgrot.
Nog nieuws: de flyer/affiche voor het toneelstuk!
Binnekort hangt heel Beveren er vol mee. Watch out!
Ik heb het telefoonnummer er af gehaald, want het is niet de bedoeling dat mensen nu al gaan bellen om kaarten. De volledige flyer volgt later nog wel!
Voila, ik ben een week terug in België, en nu wordt wel eens tijd om jullie een idee te geven van mijn reis. Hier hebben jullie alvast enkele indrukken van Senegal!
Onze groep sukkelt uit het blubberige water van Lac Rose...
(betaalde?) liefde in Senegal
Vrome moslimjongen in de moskee van de heilige stad Touba
In Senegal zijn er veel kinderen, maar het is helaas géén kindvriendelijk land...
Schildpadje in Village des Tortues, waar deze diertjes echt vertroeteld worden
Ik ben reeds enkele dagen terug uit het verre Senegal. Jullie staan vast te popelen om mijn reiservaringen te horen, maar helaas heb ik het momenteel nogal druk met mijn nieuwe job, de nakende toneelrepetities en vooral het bijkomen van de toch wel vermoeiende reis. Ik zal daarom later uitgebreid verslag doen over mijn tijd in Afrika, maar ik kan alvast melden dat het een hele toffe tijd was, een zeer plezante reis met veel sociale contacten en leerrijke ervaringen! Hoewel het allemaal erg interessant was, ben ik toch blij dat ik weer terug ben. Ik ben gelukkig niet al te ziek geweest, maar ik ben toch wel vermoeid van de reis en het vergt toch wat aanpassingen om weer in het frisse België te wonen. Ik moet zeggen: ik heb in Senegal eigenlijk nooit last gehad van mijn zwakke knie (en er nochtans veel onverantwoorde dingen mee uitgestoken, zoals zonder steunzolen lopen, in krappe rammelbusjes zitten en van bootjes springen). Maar zodra we nog maar boven Europa vlogen, was de pijn er weer. Ofwel gedijt die arme knie beter bij warmte, ofwel ben ik voer voor psychologen . Misschien moet ik maar ergens in een warm land gaan wonen. Ik vind België momenteel trouwens veel te fris, 't is hier de helft kouder dan in Senegal!
't Is ook wel effe wennen aan de gehaastheid van iedereen en het gestress. Persoonlijk verkies ik, net zoals de Senegalese hond en schildpad hierboven, the African way... "doucement". Ik vraag me alleen af of de rest van onze maatschappij dat op prijs zou stellen. Ik heb in Afrika regelmatig in primitieve omstandigheden moeten leven en veel tijd gehad om na te denken, en dan begin je bepaalde zaken in het thuisland wel te relativeren. Ergens hebben die Afrikanen nog geluk: zij moeten zich geen zorgen maken over internetstalkers, ruzies om niks en andere futiliteiten waar wij onze slaap voor laten. Ik zag er dan ook een beetje tegenop om terug te keren naar België, naar mensen die vriendelijk zijn in mijn gezicht en mij afbreken achter mijn rug, naar allerlei familievetes, naar ruzies waar ik niks mee te maken heb, naar mensen die mij schandalig behandeld hebben, naar mijn blog waar die laffe, onnozele internetstalker steeds zijn giftige pijlen op richt, naar vrienden die al lang geen vrienden meer zijn etc... Wel, ik heb heel andere ervaringen opgedaan in Senegal, ik hoop dat ik er iets uit geleerd heb en dat ik nu gemakkelijker de hoofdzaken van de bijzaken zal kunnen scheiden.
Binnenkort zal ik hier meer reiservaringen neerpennen en wat foto's van mijn reis posten, maar eerst ga ik verder met acclimatiseren aan ons koude en natte landje.
Voila, mijn koffers staan klaar om gepakt te worden, mijn vervoer naar de luchthaven is geregeld, mijn inentingen en reispas zijn in orde, mijn reisapotheek is op volle sterkte, ik heb voldoende "zedelijke" kledij bijeengesprokkeld om de locals niet voor het hoofd te stoten, en ik heb zelfs een onderwerp gevonden voor mijn reportage voor de krant ECHT... Niks kan mij nu nog tegenhouden om te vertrekken naar Senegal. Dus ik ben donderdag RIBBEDEBIIEEEEEE!!!!!
Ik hoop de 22e augustus terug te keren met een gezond kleurtje (hopelijk niet zo rood als een kreeft ), boeiende ervaringen, vriendschappen voor het leven en een massa leuke foto's. En souveniertjes voor mijn dierbaren natuurlijk . Ik hoop alleen dat mijn noordelijke en zuidelijke landgenoten elkaar niet levend gevild hebben tegen dat ik terugkom. Ik vraag me wel eens af of België nog als een land bestaat bij mijn terugkomst. Het zou wel erg zijn om naar de "brousse" te gaan waar zogezegd geen beschaving is, naar een continent dat geassocieerd wordt met etnisch geweld, om dan ongehavend naar het vaderland terug te keren en daar midden in een burgeroorlog terecht te komen ... Dus Belgjes, allemaal braaf zijn terwijl ik weg ben he!
Ik zal nadien op deze blog uitgebreid verslag doen van mijn reis, maar op bovenstaande foto krijgen jullie nu al een voorsmaakje. Daar zien jullie alvast een hotel waar ik ga verblijven, nl. Hotel Sterrenpracht . In die hotelkamer zal het in elk geval niet te warm zijn 's nachts. De strijd tegen de muggen en ander ongedierte zou daarentegen wel eens heet kunnen worden.
Maar daar ga ik nu nog niet van wakker liggen.Tot binnenkort!!!
Ps: ik ben tegenwoordig zo populair dat ik zelfs de eer en het genoegen heb om internetstalkers op bezoek te krijgen. Uiteraard heb ik op deze uiterst belangrijke reis geen tijd om me met dat soort futiliteiten bezig te houden, dus ik zal er voor zorgen dat er over enkele dagen niet meer gereageerd kan worden op mijn blog. Wie mij via deze weg goeie reis wil wensen, moet dus snel zijn. Natuurlijk is er niks tegen om reacties gewoon door te mailen. Ik schakel de reacties weer in na mijn terugkeer. Ciao!
Ik kreeg onlangs het heugelijke nieuws van Zeezicht dat ik een award heb gewonnen...Een award van favoriete blog, en tegelijkertijd is het ook een stokje want ik moet op mijn beurt ook zeven blogs een award schenken. Zo gezegd, zo gedaan, hier zijn mijn favoriete blogs:
8MorganBlue3MB3 heeft mij ingewijd in de wereld van het bloggen, en bovendien is er aan haar blog een interessant forum verbonden. 8Roedi Gewoon omdat hij Roedi is (en hij schrijft natuurlijk ook wel leuk).
8ECHT De blog van "mijn" krant, die mag hier natuurlijk niet ontbreken
8Dmek1960Op deze blog kan je steeds interessante tips vinden over internettoepassingen, bloggen, html enz...
8The Darth SideDarth Vaders blog, zo goed geschreven dat het echt mooi aansluit op de Star Warsfilms!
Deze blogs verdienen dus de Brilliante Weblog Premio 2008! Proficiat aan de winnaars en hopelijk geven jullie het stokje op jullie beurt weer door. En de overwinningstoespraakjes mogen jullie in de reacties hieronder zetten.
Nu mijn reis naar het verre Afrika nadert, wordt het stilaan spannend. Onlangs ben ik nog naar de vertrekvergadering geweest in Heverlee, waar ik kennis heb gemaakt met de reisbegeleidster en de andere deelneemsters. Het lijken mij allemaal toffe dames, en er zitten volgens mij gelukkig geen chichimadammen bij. Een hele opluchting. Ik geloof dat het reizen van Antwerpen naar Heverlee en terug bijna even lang duurde als de reis van Brussel naar Dakar. Ik vraag me dan ook af waarom ze die vertrekvergadering per sé daar wilden houden. Misschien omdat in het vergaderzaaltje een mooi Afrikaans wandtapijt hing? Ik heb die dag in ieder geval aan mijn conditie kunnen werken, want ik heb twee keer naar een trein moeten sprinten De reis doorheen Senegal zal dan ook wel lukken zeker?
Om alvast in de stemming te komen, dit clipje van het Malinese duo Amadou & Mariam (en Manu Chao): "Senegal Fast Food".
Ik ben wel niet plan om daar veel fast food te eten; ik zou liever de inheemse keuken proeven. Hopelijk krijg ik er geen diarree van. Het liedje komt trouwens van de cd Dimanche à Bamako. In Mali maken ze best toffe liedjes. Tinariwen, Oumou Sangare en Mory Kante hebben daar ook hun (muzikale) roots liggen en ik kan hun songs best smaken. Benieuwd of ik in Senegal ook goeie muziek te horen ga krijgen.
Een bijkomen voordeel aan mijn reis is trouwens dat ik eindelijk weet wat ik moet doen met al die kettinkjes die ik ooit bij de Flair en andere tijdschriften heb gekregen. Die rommel kan heel goed dienen als cadeau voor onze lokale gastvrouwen. Die mensen zijn nog blij met weinig (een balpen als bruidsgeschenk beschouwen ze al als een grote schat), en ik vind al die sieraden heel goed bij hun mooie zwarte huid passen! (^_^)
Sinds de iPhone in België verkrijgbaar is, is er al heel wat commotie rond dat product geweest. Persoonlijk zou ik zoiets nooit kopen. Ik heb al een gsm, een agenda en een gps heb ik niet nodig, want ik vind toch overal de weg . Als je al die dingen al hebt, is het toch niet nodig om meer dan 500 euro aan zo'n hype te verspillen? Op het werk heb ik trouwens gemerkt dat zo'n elektronische agenda contra-productief is: al die profs zijn er uren mee bezig om hun afspraken er in te "noteren", en uiteindelijk slagen ze er toch in ze te vergeten!
Wat ik wel grappig vind, is dit YouTube-filmpje waarin zowel Apple als het Irakbeleid van George W. Bush hopeloos belachelijk worden gemaakt. Enjoy!
Ps: Dit is eigenlijk de eerste keer dat ik een voor mij iets ingewikkeldere HTML toepas ! En het lukt blijkbaar nog ook!
Wat mij de laatste tijd opvalt, is dat je nergens meer kunt komen zonder dat je gefotografeerd wordt. Heel wat mensen hebben tegenwoordig de neiging om constant foto's te maken met hun digitale camera of filmpjes te maken met hun gsm. Alsof het nog niet genoeg is dat ik geregeld ongewild in beeld loop als toeristen een of andere bezienswaardigheid op de gevoelige plaat vastleggen, willen vele mensen precies voortdurend "het moment" vastleggen en klikken de fototoestellen met de snelheid van ratelende machinegeweren. ALLES moet gefotografeerd worden! Nu vind ik het helemaal niet erg dat meer en meer mensen zich een fototoestel kunnen veroorloven, integendeel. Lang leve de democratische prijzen van digitale camera's. Maar ik voel me toch niet helemaal gemakkelijk bij dat voortdurende geflits. Het is niet alleen (in negatieve zin) oogverblindend, maar het geeft me ook het gevoel dat ik geen moment meer ontspannen kan zijn. Je kan, bij wijze van spreken, niet meer effe zitten te dromen of in je neus peuteren of er is wel iemand die het heeft vastgelegd, waarna die maffe foto's lekker naar iedereen doorgemaild worden, op een blog worden gezet of op Facebook - voor iedereen te bezichtigen dus! Ik denk niet dat de meeste mensen wel zo blij zijn met het feit dat ze voortdurend te kijk gezet kunnen worden. Natuurlijk is het fijn als er dan eens een mooie foto van jezelf tussenzit, maar uiteraard drukt de fotograaf meestal af wanneer je juist een rare blik in je ogen hebt ofzo. En ik pak natuurlijk niet op foto, dat zal je altijd zien. Ook kan je zeggen dat het bijna een inbreuk is op de privacy, als iedereen constant foto's van je zit te maken en die daarna ook nog eens zonder toestemming ergens online zet. En met al die filmpjes die gemaakt worden, lijkt het wel alsof Big Brother dan eindelijk toch bewaarheid wordt.
Ik ga binnenkort naar Afrika en dan wil ik uiteraard zelf een mooie reeks foto's maken, maar nu krijg ik daar toch een heel dubbel gevoel bij. Die mensen daar kunnen zeer fotogeniek zijn, maar wie weet vinden ze het net zo vervelend als ikzelf om gefotografeerd te worden? Hoe zouden wij ons eigenlijk voelen als er hier plots hordes Afrikanen rondlopen die constant foto's van ons, de "inheemsen", maken? Toen ik in reisgidsen las dat je best geen foto maakt zonder toestemming en dat de lokale bevolking daar gewoonlijk geld voor vraagt, was ik in eerste instantie geërgerd. Zulke toestanden zouden mij immers belemmeren mooie foto's te maken. Tegenwoordig heb ik daar al veel meer begrip voor, omdat ik het zelf vreselijk ergerlijk vind als mensen constant die flash af laten gaan. Anderzijds wil ik natuurlijk wel een mooie herinnering aan mijn reis...
Wat ik wel positief vind, is dat de Israëlische vredesbeweging B'Tselem camera's verdeelt onder de Palestijnen op de Westelijke Jordaanoever. De bedoeling is dat de Palestijnen met die camera's de talloze misdrijven van de joodse kolonisators kunnen bewijzen. En nu maar hopen dat de Palestijnen niet aan dezelfde kwaal gaan lijden als wij !
Eind november en begin december voeren we met De Kleine Kunst ons nieuw toneelstuk op, "Ontkoppeld" (naar The Odd Couple) van Neil Simon. Ondertussen hebben we al enkele leuke repetities achter de rug. Meer over het stuk later, maar ik geef jullie alvast deze zonnige groepsfoto mee van de actrices (de heren mochten niet mee op de foto, haha )
Vlnr: Tine, Betty, Roos, Ingeborg, Dorien en Lilly
Voor velen is de grote vakantie begonnen! We hebben de zomer al meteen goed ingezet met lekker zomerweer en zo hoort het ook. Wat mijn vakantie betreft, zal ik nog even moeten wachten tot augustus. Dan vertrek ik voor 16 dagen naar Senegal. (^_^) Ik kijk er naar uit om mijn favoriete continent eindelijk met eigen ogen te aanschouwen.
Gelukkig heb ik genoeg gespaard de voorbije jaren, want die reis kost een lieve duit. Op reis gaan hoeft echter helemaal niet duur te zijn: via deze websitekunnen jullie een gratis reis naar Frankrijk of Turkije winnen. Een week all-in op een leuke locatie, als ik jullie was zou ik dat niet aan me voorbij laten gaan!
De vorige films van M. Night Shyamalan (Unbreakable, The Sixth Sense, The Village, Lady in the Water) vond ik telkens meesterwerkjes dus keek ik uit naar zijn nieuwste film, The Happening. In deze eco-thriller wordt ons een apocalyptisch beeld voorgeschoteld van wat ons te wachten staat als we deze planeet verder blijven vernietigen. De mens is een bedreiging geworden voor de aarde, en in The Happening neemt de natuur op een bijzonder wrede manier wraak. "Iets" in de planten zorgt ervoor dat de drang tot zelfbehoud uitgeschakeld wordt, waardoor de mensen collectief zelfmoord beginnen te plegen. Het gezin van leerkracht Eliot Moore (Mark Wahlberg) probeert met de moed der wanhoop te overleven en weg te vluchten uit het besmette gebied... Een bijna onmogelijke opdracht, aangezien men nergens meer veilig lijkt voor deze angstwekkende dreiging!
Ik vond deze film best ok, maar toch flink onder het niveau dat we van M. Night Shyamalan gewend zijn. Op de gebruikelijke plottwist na zijn de typische Shyamalanthema's weer aanwezig: mysterie, een continue dreigende sfeer, melancholische muziek en mensen die zich in de kelder verschuilen tegen het kwaad. Het concept is ook best wel origineel, alhoewel onze planeet in films tegenwoordig wel meer bedreigd wordt door vreemde virussen en dergelijk (zie ook I am Legend). Maar verder heb ik het gevoel dat Shyamalan hier wat overhaast aan het werk is gegaan. Hij had meer tijd kunnen besteden aan het uitwerken van het script, want nu kreeg ik het gevoel dat het verhaal onafgewerkt was en er werden veel vragen opengelaten - of zou dat juist de bedoeling zijn? Verder vind ik dat er een overdaad aan (expliciet) geweld is in deze film. Het lijkt wel alsof Shyamalan de grote bonzen van Hollywood gunstig wou stemmen, en dat had ik toch niet verwacht van iemand die voorheen altijd lekker zijn eigen ding deed. Ze zijn in ieder geval wel creatief geweest met die gewelddadigheid; wie zoiets moet uitdenken zal wel een zieke geest hebben. Jammer dat ik niet op de aftiteling heb gelet, wie weet stond daar wel een "violence expert" of zoiets in vermeld.
Toch blijft het een lekker spannende film, en één ding is wel zeker: ik zal nooit meer voor de lol blaadjes van de bomen aftrekken!
Verscheur de stilte: benefiet tegen seksuele terreur in Congo
De KVS in Brussel organiseert op 24 juni een benefietconcert ten voordele van slachtoffers van seksueel geweld in Oost-Congo. In het oosten van onze ex-kolonie, waar al jaren een burgeroorlog plaatsvindt, zijn vrouwen tegenwoordig niet meer dan loslopend wild. De wetteloosheid vormt voor iedereen blijkbaar een mooie gelegenheid om zich daar eens goed te laten gaan. Buiten de "gewone" verkrachtingen en groepsverkrachtingen, worden vele meisjes ook ontvoerd en moeten zij maandenlang als seksslavin dienen voor groepjes soldaten. De militairen nemen vaak zelfs daarmee geen genoegen, maar vinden het ook nodig om hun slachtoffers seksueel te verminken, bijvoorbeeld met machetes en bajonetten. Alle gewapende facties maken zich aan dit soort praktijken schuldig, dus er zijn geen "goeien" en "slechten". Het leed van de vrouwen stopt niet na de verkrachting. Meestal worden ze ook nog eens uitgestoten door de gemeenschap. Op een echtgenoot kunnen ze niet terugvallen; als ze die al hadden, is die meestal wel vermoord na de verkrachting (nadat hij uiteraard eerst werd gedwongen om toe te kijken). En een verkrachte vrouw komt daar zeker niet meer aan de man, dus jonge meisjes zien hun trouwkansen meteen in rook opgaan.
Door het wegvallen van het sociaal netwerk hebben deze vrouwen financiële steun nodig. Het benefietconcert "Verscheur de stilte" wil geld inzamelen voor het verlenen van de meest acute hulp aan de slachtoffers en om deze wantoestanden op de politieke agenda te brengen.
Programma:
PATRICK RIGUELLE and friends (de Laatste Showband) BART PEETERS DIEUDONNÉ KABONGO and friends HANNELORE BEDERT BALOJI AN NELISSEN SOULEYMANE
). Ikzelf heb weer de kleinste rol, wat geen reden tot klagen is aangezien ik dan nog veel tekst heb en vaak op het podium ben. Het is dus zeker de moeite waard, vooral ook omdat de humor in dit stuk zeer fijntjes is 
Dat wordt lachen!
. De chauffeur gaat evenmin vrijuit. Als wraak zette ze de bus aan de kant en weigerde nog een centimeter verder te rijden. Maar de mensen binnenin moesten wel hun trein halen...En de gemoederen raakten letterlijk en figuurlijk verhit. Pas na lang aandringen en roepen kregen de passagiers de chauffeur zo ver om de deur te openen zodat ze tenminste te voet verder konden. Daarmee loste het probleem zich overigens vanzelf op: minder passagiers dus kon de bus weer verder...met mij erbij, want ik was blijven zitten
. Vaak waren de passagiers de aanstokers, maar soms ook de chauffeurs met hun onbeschoft gedrag. En zeggen dat ik een paar jaar geleden nog vriendelijk begroet werd als ik op de bus stapte, dat de chauffeurs wel eens een praatje maakten, en dat ze me goeienavond wensten als ik afstapte... Als ik tegenwoordig vraag of ze me willen waarschuwen als we bij de juiste halte komen (zelfs ík ken niet overal de weg), dan zuchten de buschauffeurs eens diep en blaffen ze me nog net niet af. The times they are a-changing... De bus nemen heeft tegenwoordig meer iets weg van een tocht door een levensgevaarlijke jungle! Hoog tijd dat ze milieuvriendelijke Lambda Shuttles (Star Wars) uitvinden, dan kan ik daar mee naar het werk vliegen.
muhahahaa
Vandaag is de eerste "schooldag" voor onze nieuwe studentjes. Die van mij mochten deze middag naar de onthaaldag, waar onze decaan de faculteit voorstelde in een powerpointpresentatie. En in die presentatie kwam ik ook voor, met naam en foto 
...
Vannacht ben ik moe en koud maar voldaan teruggekeerd van de Vredefeesten (aka Ballonfeesten) in St-Niklaas. Het was plezant om nog eens aan deze kant van 't water weg te gaan, misschien moet ik dat maar eens meer doen. 
) terechtkwamen. Toch niet helemaal mijn ding, maar ik vond verstrooiing in een gele ballon en dat hebben Fré en Huntak geweten 
. Het schitterende vuurwerk direct aansluitend op het optreden maakte echter veel goed.
Eind november en begin december voeren we met De Kleine Kunst ons nieuw toneelstuk op, "Ontkoppeld" (naar The Odd Couple) van Neil Simon. Ondertussen hebben we al enkele leuke repetities achter de rug. Meer over het stuk later, maar ik geef jullie alvast deze zonnige groepsfoto mee van de actrices (de heren mochten niet mee op de foto, haha 
)
De KVS in Brussel organiseert op 24 juni een benefietconcert ten voordele van slachtoffers van seksueel geweld in Oost-Congo. In het oosten van onze ex-kolonie, waar al jaren een burgeroorlog plaatsvindt, zijn vrouwen tegenwoordig niet meer dan loslopend wild. De wetteloosheid vormt voor iedereen blijkbaar een mooie gelegenheid om zich daar eens goed te laten gaan. Buiten de "gewone" verkrachtingen en groepsverkrachtingen, worden vele meisjes ook ontvoerd en moeten zij maandenlang als seksslavin dienen voor groepjes soldaten. De militairen nemen vaak zelfs daarmee geen genoegen, maar vinden het ook nodig om hun slachtoffers seksueel te verminken, bijvoorbeeld met machetes en bajonetten. Alle gewapende facties maken zich aan dit soort praktijken schuldig, dus er zijn geen "goeien" en "slechten". 
