Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
In deze eindejaarsperiode krijgen we zoals vanouds weer te maken met een aantal hardnekkige fenomenen zoals de gevelkerstman. Een aantal jaar geleden kon je sporadisch wel eens een gevelkerstmannetje bespeuren aan één enkele gevel en dat was best leuk, maar die tijden zijn reeds lang voorbij. De laatste jaren krijgen we te maken met straten waarin op elke gevel niet één maar minstens DRIE kerstmannen bungelen! Dat soort versiering lijkt mij enigzins overdreven, en al is het dit jaar gelukkig wat minder dan de vorige jaren, je ziet ze nog steeds (te) frequent in het straatbeeld. Ik heb een tijd geleden de petitie "Weg met de gevelkerstman" ondertekend (www.wegmetdegevelkerstman.be) en ik blijf bij mijn standpunt: die ergerlijke dingen ontsieren het straatbeeld. Als ik hopen tijd (en geld) had, zou ik er mijn hobby van maken om hun touwtjes één voor één door te snijden. Ik heb helemaal niks tegen de Kerstman (zolang hij maar niet té vroeg opduikt) maar er bestaat heel wat mooiere kerstversiering dan zulke gehypte dingetjes. Maar bon, misschien is het geen slechte remedie tegen een ander fenomeen: kerstagressie. Ik las in de krant dat bezoekers van kerstmarkten tegenwoordig behoorlijk hun boekje te buiten gaan: vandalisme, vechtpartijen enz...Ik stel dan ook voor dat oververhitte kerstmarktbezoekers hun woede koelen op gevelkerstmannen; dan slaan we twee vliegen in één klap!
Kerst en Nieuwjaar is ook de tijd van de ongewenste cadeaus. Sommigen stockeren zulke cadeaus in een schuif speciaal daarvoor bestemd, om er nadien lukraak een cadeau voor een ander uit te vissen (wat hilarische toestanden oplevert als je na X aantal jaar gewoon je eígen cadeau terugkrijgt), andere proberen die "prullen" via Ebay en dergelijke te slijten...Ik heb een beter voorstel! Ik las in Nina en Libelle hartverscheurende artikels over alleenstaande moeders die moeten rondkomen met 200 euro per maand en verder nog wat schulden (meestal van ex-partners) mogen afbetalen. Deze vrouwen leven op hun tandvlees en kunnen alleen het hoogstnodige voor hun kroost kopen - of zelfs dat niet. Cadeautjes zitten er niet in voor de kinderen - ook de Sint en de Kerstman maken dus onderscheid tussen arm en rijk. Maar het is voor álle kindjes Kerstmis, ongeacht hun afkomst of achtergrond, dus waarom niet die ongewenste cadeaus geven aan moeders in moeilijkheden? Zo hebben zij of hun kroost ook eens wat extra. Als je een gezin in moeilijkheden kent, geef hen dan gerust die prullaria die voor jou nutteloos zijn maar hen misschien wél heel goed van pas kunnen komen. Indien je níet weet waar je met die dingen heen moet, dan zijn organisaties als Moeders voor Moeders de juiste instanties. Via http://users.pandora.be/moeders/nieuw/index.html kan je alle gegevens vinden. Ikzelf ben ook van plan wat overbodige dingen naar Moeders voor Moeders in Borgerhout te brengen. Het enige probleem is dat sommige dingen (zoals enkele omvangrijke knuffeldieren) iets te groot zijn om zomaar eventjes mee te nemen en ik ben niet van plan daarmee op de tram of trein te stappen. Ik zeul niet graag zichtbaar rond met dat soort beestjes. Als iemand een auto heeft en mij een lift wil aanbieden, ik betaal met mijn eeuwige dankbaarheid en u krijgt de wetenschap dat u iemand anders gelukkig hebt gemaakt er gratis bovenop! Laat het voor iedereen een mooie Kerst zijn!
Elk jaar komen er heel wat neologismen bij in onze taal. Sommigen verdwijnen na verloop van tijd vanzelf, anderen halen daarentegen zelfs woordenboeken zoals Van Dale. Momenteel is het weer de tijd van de eindejaarslijstjes en dat betekent dat er ook een rangschikking van de populairste nieuwe woorden moet komen. Zo organiseert Van Dale momenteel de wedstrijd "Woord van het jaar 2007". Er zijn 10 woorden geselecteerd die het afgelopen jaar mooi samenvatten, en daar kunnen we momenteel onze stem op uitbrengen. Onder de kiezers wordt een Jaarboek Taal 2008 en een taalkalender verloot! Voor een taalliefhebber als ik dus méér dan genoeg redenen om deel te nemen aan de stemming. Persoonlijk zijn woorden als "klimaatneutraal" en "comadrinken" mijn favoriet; hoewel een variant op dat laatste, "comazuipen", bekender is in deze contreien. "Klimaatneutraal" is natuurlijk echt zo'n woord waar mensen om de haverklap mee lopen te pochen. Niet dat ik iets heb tegen klimaatneutrale activiteiten, integendeel, jullie weten dat de klimaatsverandering mij grote zorgen baart. Maar je mag dat woord niet gaan misbruiken om in de mode te zijn. Een ander woord dat het Belgische jaar zeer goed karakteriseert, is "formatiemoeheid" - een syndroom waar ik en de rest van de bevolking en waarschijnlijk ook de heren politici aan lijden. Maar het draait in deze wedstrijd om een woord voor het héle Nederlandse taalgebied (Vlaanderen, Nederland en eventueel Suriname), dus heb ik toch maar op "klimaatneutraal" gestemd. Dat gaat toch om iets algemener en relevanter dan de politieke strubbelingen in een klein landje op deze aardbol. Andere leuke woorden: "bokitoproof" (ik hoop dat mijn omgeving dat nog lang mag blijven) en "wilfen" (iets dat ik dringend moet afleren!). Wat ik eigenlijk ook in deze lijst had verwacht: "kontschuren" - maar ik begrijp dat er met "comadrinken" al voldoende verwijzingen naar het ontspoorde uitgaansleven in staan.
Dit zijn nog eens de mededingers naar de titel van Woord van het Jaar 2007:
* Bokitoproof
bestand tegen (de gevolgen van) vernielzuchtig gedrag (van dieren) en vandalisme (van mensen) · genoemd naar de zilverruggorilla Bokito, die op 18 mei 2007 uit zijn dierenverblijf in Blijdorp ontsnapte en een vrouw ernstig verwondde
* comadrinken
in korte tijd zo veel drinken, dat men in coma raakt, met name als trend onder jongeren
* formatiemoeheid
verschijnsel dat partijen en/of burgers een kabinets- of collegeformatie beu raken als die naar hun idee te lang duurt
* klimaatneutraal
geen effect op het klimaat hebbend, m.n. doordat de hoeveelheid broeikasgassen die wordt uitgestoten bij een bepaalde activiteit, wordt gecompenseerd, bv. door het planten van bomen
* lokhomo
undercoveragent die zich als homo presenteert om potenrammers tot geweld uit te lokken om hen te kunnen aanhouden
* opacriminaliteit
criminaliteit door ouderen, met name 55-plussers
* reltoerist
iemand die zich begeeft naar een plaats waar rellen zijn om daaraan te kunnen deelnemen
* slurptaks
heffing op auto's die veel brandstof verbruiken
* wilfen
surfen op het internet waarbij men niet meer weet naar welke informatie men oorspronkelijk op zoek was · gevormd van de Engelstalige afkorting WILF (What was I Looking For)
* zelfbedieningskapitalisme
kapitalisme waarbij bestuurders van grote organisaties in staat zijn zelf de beloning voor hun werkzaamheden te bepalen
Ondertussen zijn alle opvoeringen achter de rug, en heb ik weer wat meer tijd voor blogberichtjes. Laten we maar meteen beginnen met een terugblik op de spetterende opvoeringen van Les Liaisons Sans Serieux! Ik moet zeggen: ik heb me ongelooflijk geamuseerd, zowel op als achter de scene Ik sta versteld van de acteerprestaties van mijn achtbare collegae en ook wel een beetje van mijzelf. Ik heb vaak gehoord dat onze opvoeringen het niveau van "lokaal amataurtoneel" overstegen en ik denk wel dat dit een mooi compliment is. We hebben er enorm veel werk in gestoken en het vele applaus dat we gekregen hebben, deed dan ook deugd. Het zal ons nog lang heugen. Ik denk dat ik de smaak van acteren nu voorgoed te pakken heb. Vreemd genoeg heb ik nauwelijks last gehad van zenuwen, en dat voor iemand die op school een abolute hekel had aan presentaties vooraan in de klas. Maar natuurlijk moest ik die laatsten wel tegen mijn zin doen, terwijl ik toneel wél graag doe. Uiteraard heb ik ook veel te danken aan de morele steun van mijn mede-acteurs - waarvoor dank.
Ik wil verder graag de mensen bedanken die voor mij zijn komen supporteren! Ik vond het erg aardig dat jullie zijn komen opdagen en ik heb veel gehad aan jullie steun. Aan de mensen die niet zijn komen kijken: de afwezigen hadden ongelijk!
En nu willen die afwezigen en andere (wél) geïnteresseerden vast en zeker weten wélk personage ik nu eigenlijk moest spelen. Nu alle opvoeringen achter de rug zijn, kan ik het best bewaarde geheim van het noordelijk halfrond wel verklappen (het verrassingseffect is nu toch weg;-): ik speelde...de courtisane Emilie! Ik had twee scenes, waarin heel wat "actie" voorkwam. Wat voor actie? Nou, als je dat wil weten, had je maar moeten komen zien:-p Op de foto zie je me alvast in mijn eerste scene (mijn vuurdoop!), tesamen met mijn tegenspeler, de Vicomte de Valmont. De foto is genomen tijdens de eerste avond van de generale week, tijdens de opvoeringen zelf had Valmont wat minder kleren aan *gniffel*. Het was dan ook erg warm tussen/onder/boven de lakens...De tweede scene was iets gewaagder, met al die champagne en dat zweepje:-p. Maar blijkbaar lustte het publiek er wel pap van.
Ik ga ondertussen proberen wat af te kicken (van het toneel, niet van die champagne) en mij met andere zaken amuseren. Ik ben blij dat ik voorlopig geen tonnen schmink meer op mijn gezicht moet krijgen (om over die valse wimpers nog maar te zwijgen), maar ik ga wel nog wat theatraliteit in mijn leven toelaten..hihi.
Sinds kort ben ik freelance journalist en redactrice voor de krant ECHT, dé maandelijkse krant voor jonge (en ook iets oudere;-) mensen en die - nu wordt het voor velen pas interessant - helemaal gratis is. ECHT, dat een initiatief is van de Vrijzinnig-Humanistische Vereniging, staat voor Eigenzinnig, Collectief, Humanistisch en Tegendraads. Een lekker pittig krantje dus en de medewerkers nemen dan ook geen blad voor de mond. We hebben niks liever!
Deze week komt er weer een nummer uit en dit keer staat er ook een artikel van mijn hand in. Ga dus allemaal op zoek naar een exemplaar! ECHT wordt vooral verdeeld via de instellingen van het hoger onderwijs in Antwerpen en Mechelen en op "culturele" locaties in diezelfde regio. De verdeelpunten vinden jullie op de ECHT-blog: http://echtblog.wordpress.com/ Maar de medewerkers moeten zelf ook een steentje bijdragen wat de distributie betreft, wat betekent dat ik donderdagavond weer mijn pakketje kranten mag gaan ophalen. Ik verspreid momenteel de kranten vooral op Campus Drie Eiken en in De Katholieke Kring, maar geïnteresseerden mogen altijd een krantje bij mij thuis komen ophalen vanaf nu vrijdag. Allen daarheen!
Nu vrijdag is het de premiere van Les Liaisons Sans Serieux! Sinds maandag oefenen we in de zaal mét make-up, kostuums en de hele reutemeteut. Ik kan jullie al verklappen dat het schitterend gaat worden! Ik heb al een heleboel foto's gemaakt maar ik ga hier voorlopig geen foto's posten; jullie moeten maar komen kijken. Na de laatste voorstelling zal ik hier wel een verslagje schrijven en misschien de link naar de foto's posten.
Mijn rol blijft voorlopig het best bewaarde geheim van het westelijk halfrond (alleen een select groepje weet welk personage ik speel), en voorlopig ga ik ook hier niks over vertellen, want ik wil dat het voor zoveel mogelijk mensen een ver(r)assing blijft! (^_^) Maar ik beloof jullie dat je er van zal opkijken en dat er over gesproken zal worden! Sen-sa-tio-neel!
Dus een boodschap aan degenen die nog géén kaarten hebben gekocht (de hemel zou op jullie moeten vallen, snooooodaards): bestel toch nog gauw die kaarten, en een beetje vlug want er zijn al voorstellingen compleet uitverkocht. Dat belooft wat!
De kijklustigen zullen het zich niet beklagen! Het is nu al allemaal erg opwindend, dus wat moet dat niet worden tijdens de voorstellingen.
Allemaal massaal naar De Katholieke Kring, want daar is binnenkort wat te zien! (alle info op www.dekleinekunst.be)
Tot mijn grote verbazing wordt er in Humo van deze week aandacht besteed aan het Foreign Accent Syndrome, een spraakstoornis waarbij mensen na een ongeval of ingrijpende gebeurtenis plotseling gaan spreken met een buitenlanderaccent! Ik weet veel over fonetiek en buitenlanderaccent door mijn thesis, dus ik nam me voor om het artikel eens grondig te lezen zodra ik wat meer tijd had (want momenteel is het nogal druk). Ik kon het echter niet laten dit interessante artikel reeds diagonaal door te nemen, want ik had zo een vermoeden...En inderdaad, tot mijn uitermate grote vreugde werd mijn eigenste (ex-)promotor JV geïnterviewd! Dat kón ook bijna niet anders (want hij is dé expert op dit vlak), maar toch vond ik het een fijne verrassing! (^_^) Het is leuk om op deze manier nog eens wat over hem te horen. Ach, fonetiek zal wel voor eeuwig een van mijn favoriete disciplines blijven...no matter what. Dit zorgt dus meteen voor een dubbele motivatie om het artikel bij de eerste de beste gelegenheid te bestuderen.
Er stond wel geen foto bij, zelfs niet van een spraakkanaal, da's wel jammer natuurlijk. Maar JV in de Humo zeg, wie had dat gedacht? Hoe het ook zij, ik stond er toch lekker eerder in, en ik had naar alle waarschijnlijkheid ook nog eens meer tekst * gniffel *
Nu ik weer voor de UA werk, heb ik ook een eigen webpagina op de site gekregen! Gelukkig staat er geen foto bij Wat je er wél vindt, zijn mijn contactgegevens voor op het werk: telefoonnummer, e-mail en lokaal. Welke werknemer in eender welk bedrijf kan dat zeggen?
Iedereen dus surfen naar de UA-site om voor de aardigheid "mijn" webpagina eens te bekijken! (^_^)
Wie een blog heeft, kan die schandeloos misbruiken voor commerciële doeleinden en dat is precies wat ik nu ga doen. Het wordt namelijk tijd om eens wat reclame te maken voor een toneelstuk dat binnenkort in premiere gaat in Beveren. Zelf heb ik alle belang bij een grote opkomst, aangezien ik zelf meespeel! Inderdaad, sinds enige tijd heb ik er weer een hobby bij: acteren. Dit is mijn eerste stuk, dus ligt het voor de hand dat ik een bescheiden rol heb - ik heb zelf liever ook nog niet direct de hoofdrol, het idee alleen al. Mijn rol is dan ook klein maar wél cruciaal, en leuk om te spelen. Ik ga er nog niet te veel over verklappen -jullie moeten maar komen kijken - maar kan wel beloven dat het iets is waar iedereen van zal opkijken! Maar uiteraard moeten jullie niet alleen komen om mijnentwege, maar vooral voor de schitterende andere acteurs en het verhaal.
Over dat verhaal zal ik jullie wel wat meer vertellen. Het stuk is gebaseerd op Les Liaisons Dangereuses van de Franse schrijver Choderlos Laclos. Deze briefroman is geschreven in 1782 en het ligt voor de hand dat ons toneelstuk een kostuumdrama is. Er werd dus niet geopteerd voor een "moderne" versie, wat niet wil zeggen dat wij het toneelstuk gaan opvoeren op een "oubollige" manier. Het stuk is om te beginnen namelijk een komedie! In het originele verhaal is er nu toch al niet veel om te lachen (wel lekkere schandaaltjes) dus dit toneelstuk kan alleen maar verrassend zijn. Verder werd het concept van het kostuumdrama gecombineerd met allerlei (post)moderne procédé's, wat het inleefvermogen van de toeschouwers wel zal aanspreken.
Voor degenen die het boek niet kennen, zal ik de korte inhoud nog even samenvatten. Burggraaf de Valmont, een echte libertijn, probeert de kuise de Tourvel te verleiden en meteen ook de jonge Cecile de Volanges binnen te doen. In ruil daarvoor zal zijn oude vriendin, Merteuil, hem nog één keer de nacht van zijn leven bezorgen. Merteuil, eveneens de libertijnse principes hoog in vaandel dragend en een echte bullebak, speelt echter een wreed spelletje, terwijl de gevoelens van Valmont voor Tourvel wel eens dieper zouden kunnen zitten dan eerst gedacht.
Ik hoop dat jullie allemaal massal komen supporteren voor mij! Kom dus allemaal naar de komedie Les Liaisons Sans Serieux!!!
PRAKTISCH: Data: - vrijdag 23 en 30 november, en 7 december, om 20u - zaterdag 24 november ,en 1 en 8 december, om 20u - zondag 9 december, om 15u
Kaarten: - 10 euro - te reserveren via 03/755 38 94
Locatie: -Zaal de Katholieke Kring - Pastoor Steenssensstraat 39, 9120 Beveren - gemakkelijk te bereiken via bus 81-82
Aangezien ik de eer had om de The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford te gaan bekijken op het Filmfestival van Gent, kan ik jullie mijn recensie geven nog vóór de premiere in de bioscopen. Échte Westerns worden al jaren niet meer gemaakt, maar gelukkig weten de filmmakers dit tegenwoordig te compenseren door het genre op een creatieve manier te verruimen. Het lijkt echter wel heel vreemd om ineens de hele plot weg te geven in de titel, maar anderzijds: het draait in deze film niet echt om de moord op zich. Het is immers al lang geweten wie Jesse James uit de weg ruimde, en in deze film gaat het dan ook eerder om de jonge moordenaar, de gebeurtenissen die naar die fatale dag leidden en de gevolgen nadien. De film speelt zich af in het Amerika van 1882, waarin het Wilde Westen (cowboys, vrijheid, avontuur, wetteloosheid en desperado's) stilaan aan zijn eind begon te komen en baan moest ruimen voor "de Beschaving". De James Gang besluit nog één overval te plegen als bende en dan uit te zwermen. Jesse James vindt daarna zijn draai niet meer in het leven en kan zichzelf steeds minder in de hand houden. Tegelijkertijd krijgt hij voortdurend te maken met een jonge opdringerige fan, Robert Ford, een kluns die vreselijk graag Jesse James wil wórden. Ford heeft weinig talent om desperado te zijn maar kan wel goed met de blaffers overweg, wat ook Jesse James aan de lijve mag ondervinden. Met één kogel wordt er voorgoed een eind gemaakt aan het échte Wilde Westen, maar de reacties van de andere Amerikanen op de moord zijn...verrassend. Ford was eventjes vergeten dat Jesse James al tijdens zijn leven een legende was geworden en heel wat populairder is dan de eerste de beste derderangs moordenaar.
In deze film krijgen we een idee van wat Robert Ford bezield heeft, tegen de achtergrond van het Wilde Westen dat ophoudt te bestaan. De muziek, verzorgd door Nick Cave (die trouwens ook een leuke cameo heeft), is bijzonder melancholisch en past perfect bij de sfeer in deze film. Ook de fotografie en de natuurbeelden zijn excellent en doen je watertanden naar een rondreis door de Verenigde Staten. Brad Pitt is weergaloos als Jesse James maar dé revelatie is toch Casey Afleck (broer van), die Robert Ford vertolkt. Het enige minpunt aan deze film is de lange speelduur (2,5 uur!), wat toch wel enige kramp in de benen veroorzaakt. De toeschouwer moet dan maar denken dat hij (nóg) meer waar voor zijn geld krijgt. Zet dus allemaal die Stetson-hoeden op, knoop die halsdoek voor je gezicht, pak dat ouwe Winchestergeweer, geef je paard de sporen en rijd spoorslags naar de dichtstbijzijnde bioscoop! Jahooe!
Vandaag was een prachtige dag die ik in drie begrippen kan samenvatten: zon, Filmfestival van Gent en F.A.C.T.S.-Convention. Met zo'n korte samenvatting bent u natuurlijk weinig dus zal ik in dit bericht uitweiden over hét Star Wars/LOTR/Fantasy/Film - evenement van het jaar: F.A.C.T.S. (Fantasy, Anime, Comics, Toys, Science-Fiction) in Gent!
De dag begon reeds zeer vroeg voor mij. Op een onchristelijk uur moest ik uit de veren, aangezien ik een duoticket gewonnen had voor de filmvoorstelling The Assassination of Jesse James op het Filmfestival van Gent. Het zou een drukke dag worden, want toevallig zou ik ook naar FACTS gaan, maar dit heb ik er allemaal voor over. FACTS is niet alleen bekend voor de leuke spulletjes die je er kan aanschaffen maar ook voor zijn Cosplay. Iedereen die zich geroepen voelt om zich een beetje origineel te verkleden (of juist niet origineel:-p) krijgt een paar euro korting aan de kassa. Dit jaar had ik meer dan zin om een bescheiding bijdrage te leveren aan de verkleedpartijtjes en dus deed ik mijn gouden Venetiaans masker met zwarte verenkrans in een zakje, trok ik een bijpassende gele trui, gouden armbanden en zwarte rok aan en spoedde mij in alle vroegte over de nevelige velden naar Gent. Daar aangekomen werd ik meegenomen op een korte sightseeing-tour door het Gentse, alvorens van het filmfestival en ontbijt te genieten. Het masker droeg ik nog niet, anders zouden ze me wel eens kunnen aanzien voor terroriste! 's Ochtends vroeg liepen er maar enkele freaks in deze Gentse buurt, maar na de voorstelling krioelde het ervan! Met enkele had ik een merkwaardige ontmoeting. Op weg naar het ICC-gebouw werd mijn pad gekruisd door een lieftallige nimf, die mij een vreemdsoortig geel bandje rond de pols deed. De nimf was een echte FACTS-fan en had toegang voor twee dagen, maar ging nu naar huis en wenste dat iemand anders van het wonderpolsbandje zou kunnen genieten. Ietwat bedremmeld door zoveel goedheid aanvaardde ik het nobele gebaar, en haastte me daarna naar de ingang, waar een halve kilometer mensen aan het aanschuiven was. Ik lachtte in mijn vuistje omdat ik natuurlijk helemaal níet moest aanschuiven en bovendien nog gratis naar binnen zou mogen op de koop toe. Dat was echter buiten een overijverige Imperial Guard gerekend( http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2657.jpg) die mij ijzig ontving in het Fantasy-paleis en niet van plan leek mij te laten passeren. Gelukkig ben ik zeer bedreven in de Jedi mind trick! Ik raakte zonder problemen binnen en stortte me als een uitgehongerde wolf op een Cheesebacca, die ik met veel smaak verorberde. Ondertussen bleek het ICC-gebouw zuurstofarm en overbevolkt te zijn, zodat we met enige moeite vorderden langs de kraampjes. Ik was op zoek naar een Jar-Jar Binks- of Yoda-popje, maar dat bleek gemakkelijker gezegd dan gedaan. Onze speurtocht werd bovendien bemoeilijkt door onverwachte ontmoetingen. Zo konden we maar rakelings ontsnappen aan de aandacht van de gevreesde Dark Lord of the Sith en zijn helpers, die gelukkig middenin een belangrijke vergadering zaten (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2662.jpg). En Jabba the Hutt zocht nieuwe slaven, en keek ons dan ook monsterend aan (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2663.jpg). Jabba verloor echter al gauw zijn interesse, zodat we onze tocht weer verder konden zetten. Vanaf dan kwamen we ook vriendelijker volk tegen, zoals talloze Jedi (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2664.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2677.jpg) en Ghostbuster Ernie Hudson (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2666.jpg). Deze personen deden mij weer moed vatten tijdens deze zware queeste en algauw had ik mijn Jar-Jar Binksje gevonden (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2669.jpg)! Nu bevat mijn collectie drie popjes (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2688.jpg). Het was hoog tijd voor een pauze, maar oh wee, wie kwam daar recht op ons af...Darth Vader. Zou hij dan toch doorzien hebben dat ik gratis was binnengeraakt? De Dark Lord wees naar mij terwijl een stormtrooper zijn blaster al in aanslag hield (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2670.jpg). Jedi mind tricks werken niet bij Lord Vader, maar poseren bleek hem mild te stemmen (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2671.jpg). Darth Vader en zijn lijfwacht bleven daarna nog even overleggen (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2672.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2673.jpg) maar besloten uiteindelijk de zaak maar zo te laten...voor deze keer (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2674.jpg)! Ik glipte gauw weg en besloot na een drankje Jawa Juice het gebeuren binnen nog eens te bekijken. Zo kwam ik nog een heleboel wonderlijke wezens tegen (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2684.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2678.jpg) en ook onder de kinderen zag ik getalenteerde cosplayers(http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2682.jpg, http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2680.jpg), terwijl een onverwachte ontmoeting met enkele dinosauriërs mij in helemaal in bekoring bracht (http://i50.photobucket.com/albums/f306/Doudou1/FACTS%202007/DSCF2683.jpg). De dino's smeekten mij allen om hen met me mee te nemen, maar zoveel geld had ik niet dus besloot ik dat het voor een andere keer was. Toen vond ik per toeval de Little Pony waar ik mijn hele kindertijd naar gezocht heb: eentje met vleugels én een hoorn. De haren van het arme ding waren helaas helemaal weggeknabbeld; wie durft zoiets te verkopen!?! Andere mogelijke verleiders waren het boek De Kinderen Van Hurin en een prachtig kettinkje met het Oog van Horus; mijn budget was jammer genoeg niet toereikend voor een van beiden.
Uiteindelijk bleek FACTS-Convention exact 50 cent winst geboekt te hebben op mijn kap. Ik heb meer geld besteed aan het eten en drinken dan aan gadgets - misschien ben ik dan toch een echte bourgondiër? Het was wel eens fijn om je geweldig te amuseren zonder dat je er hopen geld tegenaan moest smijten. Moe maar voldaan strompelden we in de avondzon terug naar de trein die ons naar huis zou voeren
De Nobelprijs voor de Vrede gaat dit jaar naar niemand minder dan... Al Gore! Het is opmerkelijk hoe Al Gore, de groene paus, de laatste jaren prijs na prijs wegkaapt terwijl hij zeven jaar geleden nog op een bijzonder pijnlijke manier de strijd om het presidentschap verloor van George W. Bush. Wie laatst lacht, best lacht dus, aangezien Al Gore vandaag de dag heel wat populairder en cooler is dan Dubya. Die laatste zou met gemak de Nobelprijs voor de Oorlog kunnen winnen, mocht die bestaan. Hoe dan ook, na de Oscar voor beste documentaire mag Gore nu ook een Nobelprijs en een aanzienlijke som geld gaan ophalen. De toekenning van de Nobelprijs voor de Vrede doet hier en daar wel vraagtekens rijzen: heeft de strijd tegen global warming wel iets te maken met vrede? Ik geef toe dat een Nobelprijs voor milieu hier beter past maar goed, die bestaat nu eenmaal niet. De andere soorten Nobelprijzen (geneeskunde, scheikunde, natuurkunde, literatuur en economie) komen daar ook niet meteen dicht in de buurt. Een belangrijker argument is dat klimaatsverandering wél oorlog kan veroorzaken. Eén van de bekendste oorlogen waaraan klimaatverandering ten grondslag ligt is het conflict Darfoer/Tsjaad. Wie er meer over wil weten, zal binnenkort wel naar Sand and Sorrow kijken, maar de film Si le vent soulève les sables kwam al aardig bij de realiteit in de buurt. (Een andere klimaatfilm was trouwens The Day after Tomorrow, waarvan algemeen wordt aangenomen dat dit de fictie-voorloper is van Gore's eigen An Inconvenient Truth.)
Klimaatsverandering zorgt voor conflicten, aangezien grote droogte voor strijd om het resterende water veroorzaakt terwijl stijging van de zeespiegel er weer voor kan zorgen dat er gevochten wordt voor hoger gelegen land. Een mogelijk toekomstbeeld: Nederland loopt onder waardoor de inwoners van dit laaggelegen land het elders zullen zoeken...En aangezien vreemde talen niet hun sterkste kant is, zouden ze wel eens massaal kunnen emigreren naar landen waar hun taal gesproken wordt. Wie ziet hier een oranje invasie zitten? Buiten etnische conflicten brengt klimaatsverandering sowieso veel ellende mee. Overstromingen, orkanen, droogtes...We kennen de rampen vanop ons televisiescherm en het is niet meer dan normaal dat we willen dat dit niet massaal zal gebeuren. Zal het eigenlijk massaal gebeuren??? Dat weet niemand. Zelfs Al Gore kan niet in de toekomst kijken. Velen vinden dat hij overdrijft of ons een eenzijdig of zelfs foutief toekomstbeeld voorspiegelt. Het kan best dat Gore de zaken wat overdreven heeft, maar ik zeg steeds: "beter voorkomen dan genezen". Ik loop liever niet al die risico's door gewoonweg niks te doen. Ook onze kinderen moeten nog op deze planeet kunnen leven.
Rest er nog de vraag wat de verdere plannen zijn van de gelukkige winnaar van de Nobelprijs? Blijft hij "klimaatpaus" of doet hij toch nog maar eens een gooi naar het presidentschap? Ik ben altijd bij mijn mening gebleven dat er aan Gore een goeie president verloren is gegaan (hoe zou de wereld er nu uitzien indien Bush verloren had?) maar ik denk dat hij beter zijn sensibiliseringswerk verderzet. Hij is tenslotte goed bezig! Toen ik een kind was, was geen mens bekommerd om het klimaat. Als zevenjarige schreeuwde ik al van de daken dat er dringend actie ondernomen moest worden tegen "het broeikaseffect" en lachtten alle volwassenen met mijn engagement. Nee, dan nu. Vandaag de dag spreken mensen mij aan over klimaatsverandering en is global warming een hot item. Zelfs in de politiek van Europa én Amerika is de zaak populair, en dat wil wat zeggen. Dat hebben we allemaal te danken aan Al Gore, die de wereld een groen geweten schopte.
Zaterdag 13 oktober is er op VT4 een geweldige film te zien: The Village (tv-premiere!). Veel mensen zullen deze film al in de bioscoop hebben gezien enkele jaren terug, maar zo'n ijzersterke film wil ik nog wel eens terugzien. M. Night Shyamalan is een van mijn favoriete regisseurs, en die eer krijgt hij niet voor niets. Zijn films Signs, The Sixth Sense en Lady in the Water waren indrukwekkend genoeg, maar ik blijf The Village de allerbeste vinden. Te veel verklappen zou zonde zijn aangezien Shyamalans films het altijd van spanning en plotwendingen moeten hebben, maar ik kan wel een korte situatieschets geven. In een geïsoleerd 19de eeuws aandoend dorpje gaat het leven zo zijn vreedzame gangetje en het leven zou er perfect zijn, ware het niet dat er ook nog Those we don't speak of zijn...Er rust een taboe op hen, maar de dorpelingen hebben met hen een pact gesloten: zij laten het dorp met rust zolang geen mens de rondom liggende bossen betreedt. Geen probleem, zou je denken, maar helaas...het pact loopt af!
The Village heeft heel wat negatieve kritieken over zich heen gekregen, wat ik niet goed begrijp. De film is eigenlijk van begin tot eind spannend zonder ooit overdreven of horrorachtig te worden. De acteur zijn niet de minste: Joaquin Phoenix, Sigourney Weaver, Bryce Dallas Howard (haar debuut in deze film was zo indrukwekkend dat ze meteen ook de hoofdrol mocht vertolken in Lady in th Water!)...Zoals gewoonlijk heeft M. Night Shyamalan zichzelf een cameo gegeven, dus degenen die de film voor de tweede keer zien kunnen zich nu concentreren op het ontmaskeren van de regisseur.
Doe zaterdagavond dus het licht uit in de huiskamer, kruip dicht tegen elkaar (het zal nodig zijn!) en kijk allemaal naar:
"Als wij lachen met een ander, dan lachen zij niet met ons! Denken wij."
De laatste maanden zijn er wel wat streekgenoten op een uitzonderlijk tragische wijze om het leven gekomen. Sommigen kende ik persoonlijk, anderen waren wel eens kennissen van vrienden van me. Het is me in deze maanden meermaals opgevallen hoe respectloos buitenstaanders reageerden op de gebeurtenissen. Ik ben er een paar keer zelf getuige van geweest dat bepaalde personen zowel slachtoffer(s) als nabestaanden achter hun rug uitlachten en de het vreselijke gebeuren in het belachelijke trokken. Ik vind dit ten eerste achterbaks en ten tweede respectloos. Ik beweer niet dat er nooit eens gelachen mag worden, maar dit soort toestanden brengt mij uit mijn humeur. Ik vind dat er een minimum aan respect moet zijn, zeker bij schokkende gebeurtenissen. Het is ook pijnlijk dat zogenaamde vrienden en kennissen geen respect opbrengen voor de gevoelens van de personen die achterblijven. De humor van de situatie ontgaat mij volkomen. Misschien is het in de mode om verdriet van anderen weg te lachen, maar dit vind ik, in eer en geweten, níet kunnen. Veel mensen lijken geen weet te hebben van de concepten "medeleven" en "begrip".
Anderzijds, misschien ben ik gewoon te serieus en is dit wel de normale gang van zaken in de wereld der volwassenen? Ik vertoef immers nog maar vier jaar in deze wereld en aan bepaalde zaken moet ik misschien nog een beetje wennen. Ik kan lichtgeraakt zijn; misschien moet ik het maar normaal vinden dat vrienden, familieleden en kennissen elkaars verdriet in de grond boren? Of misschien is het in deze harde wereld not done om je in te leven in een ander? Jullie mening graag!
De helft van de zowat 7000 bestaande talen dreigt nog deze eeuw te verdwijnen, zo stellen onderzoekers vast. Nu al sterft gemiddeld om de twee weken een lokale taal of dialect uit, omdat de sprekers ervan doodgaan. [...] Nu al zijn er nog maar half zoveel talen als 500 jaar geleden."
Als taalkundige wist ik uiteraard al langer dat het merendeel van de talen in de wereld met uitsterven bedreigd is. Dat ligt vooral aan het veelvuldig gebruik van een aantal belangrijke wereldtalen zoals Engels, Frans en Spaans. Deze talen, veelal ingevoerd door ex-kolonisators, verdringen na verloop van tijd de "inheemse" talen, omdat het nu eenmaal meer loont zo'n wereldtaal te spreken dan een lokale taal. Vooral Engels heeft tegenwoordig echt een vernietigende invloed op lokale talen en dialecten. De taal wordt dan ook vergeleken met een T-Rex: het vreet alle anderen op. Uiteindelijk is ook de Tyrannosaurus Rex uitgestorven, maar voorlopig lijkt het Engels nog lang niet op zijn ondergang af te stevenen.
Wanneer is een taal met uitsterven bedreigd? Een taal is in gevaar wanneer er maar zo weinig sprekers over zijn dat de bewuste taal gewoonweg niet meer gebruikt dreigt te worden. De taal wordt als uitgestorven beschouwd vanaf het moment dat de laatste moedertaalspreker het loodje heeft gelegd. Er is geen vaststaande norm die kan bepalen of een taal bedreigd wordt met uitsterven, maar men kan wel gebruik maken van drie criteria: - het aantal huidige sprekers van de taal - de gemiddelde leeftijd van de moedertaalsprekers en eventueel van niet-moedertaalsprekers met grote beheersing van de taal - het percentage van de jongste generatie dat de taal in min of meer vloeiende mate verwerft
Uiteindelijk lijkt de gemiddelde leeftijd van de moedertaalsprekers het meeste gewicht in de schaal te werpen: een situatie met 1000 kinderen die de taal verwerven is gezonder dan een millioen sprekers die allemaal boven de 60 zijn. Het is niet onmogelijk om een taal, eens uitgestorven, weer tot leven te wekken, maar het is wel verdomd moeilijk en de slaagkansen zijn klein. Zeker de helft van de talen in de wereld zou onder de noemer "bedreigd" kunnen vallen, en volgens het artikel in De Morgen bevinden een aantal talen in Centraal- en Noord-Amerika, Siberië en Noord-Australië zich in kritieke toestand. In Noord-Amerika is niet het Engels maar een groot aantal indianentalen bedreigd, terwijl het voor de hand ligt dat in Australië een hoop Aboriginaltalen "terminaal" zijn. Op die plaatsen zijn dus geen Babylonische spraakverwarringen meer mogelijk. Bedreigde talen hoeven echter niet in verre, voor ons exotische oorden gesproken te worden. Dichter bij huis treffen we immers ook een aantal talen aan die gevaarlijk veel risico lopen op uitsterven. Alleen al in buurland Frankrijk zijn de voorbeelden legio: Bretoens, Elzassich, Frans-Vlaams, Normandisch, Baskisch, Corsicaans, Occitaans..."Eén volk, één taal", maar de prijs daarvoor is dus hoog.
Als Germanist zou ik het misschien fijn moeten vinden dat bijvoorbeeld het Engels zo succesrijk is op onze aardkloot, maar als taalkundige vind ik het doodjammer. Het is tragisch dat één van de mooiste wonderen die mens ooit heeft geproduceerd nu her en der vernield wordt. Alleen al voor fonetici is elke taal die uitsterft een groot verlies: dankzij het toekomstige uitsterven van een hoop Afrikaanse talen zullen wij misschien nooit meer clicks, dubbele articulaties of toonverschillen kunnen bestuderen. Maar er is meer. Iedereen kent de uitspraak "De taal is gansch het volk" wel, en in wezen schuilt hier alleen maar waarheid in: sterft een taal, dan sterft ook de daarbij horende cultuur en geschiedenis, filosofie, mythes en kunstvormen. Ja, met elke taal die uitsterft gaat er ook een volk verloren...
Haast elke dag komt de Islam (op een overwegend negatieve manier) in het nieuws, maar wie van ons kent de Islamitische wereld écht? De Arabische wereld verschilt erg van de onze en niet zo heel veel Westerlingen kunnen zeggen dat hun kennis hierover verder gaat dan de woorden fatwa, jihad en Al-Qaeda. Deze onwetendheid maakt de Arabische wereld nu net zo interessant, en dat moeten ze bij Canvas ook gedacht hebben. Vandaar dat vanaf vandaag de tiendelige reeks "De Weg naar Mekka" loopt, waarin Jan Leyers van Spanje naar Mekka trekt om de moslimwereld beter te leren kennen. Dit keer géén Osama Bin Laden of Ayatollah's in de hoofdrollen, maar gewone, veel minder bekende moslims en hier en daar natuurlijk de obligate terrorist of vrijheidstrijder. Op deze manier kan de kijker de echte moslimwereld leren kennen en tegelijk zien wat er zoal leeft bij moslims.
Dat belooft een interessante reeks te worden. Niet alleen is de thematiek van het programma brandend actueel, maar hebben ze waarschijnlijk ook veel energie en moeite in dit programma gestoken. Alleen al de website is interessant: buiten samenvattingen van de afleveringen, kan de kijker/surfer nog veel andere nuttige info opsnorren. Zo kan je op de site ook een boel achtergrondinformatie, foto's en video's vinden. Daarnaast zullen ook bekende mensen die met de materie te maken hebben, hun zegje kunnen doen in blogs en kunnen reislustige mensen de reisroute van Leyers & co raadplegen via beelden van Google Earth (men moet meegaan met de tijd hé). Deze week trekt Jan Leyers door het Spaanse Andalusië (ooit het Moorse Al-Andalus) en Marokko.
Wie de laatste maand het nieuws heeft gevolgd, zal wel gemerkt hebben dat in naam van de politieke correctheid tegenwoordig ook Kuifje er aan moet geloven. Het begon allemaal met ontstemde klanten die klacht indienden tegen de verkoop van het stripverhaal "Tintin in the Congo", omdat het racistische stripverhaal niet in de kinderafdeling van boekhandels zou thuishoren. Ondertussen neemt de verkettering van Kuifje stilaan dezelfde proporties aan als het wereldwijde protest tegen Mohammed-cartoons. Ik ben de laatste om te ontkennen dat de inhoud van Kuifje in Afrika vrij racistisch is, maar toch blijf ik mijn favoriete stripfiguur met hand en tand verdedigen. Daarom ook heb ik onlangs nog een lezersbrief naar Humo gestuurd waarin ik mijn mening op de hele zaak toelicht. Die brief publiceer ik hier nog eens, zodat niet-Humolezers ook van mijn recht op vrije meningsuiting kunnen meegenieten:
Heksenjacht op Kuifje
De nieuwste rage op onze planeet is blijkbaar het verketteren van een stripheld die in de jaren '30 van vorige eeuw het zwarte continent bezocht. In het desbetreffende stripverhaal, "Tintin au Congo", worden zwarten afgeschilderd als bijgelovige wilden, voeren woeste lokale stammen voortdurend oorlog met elkaar en scheldt een wit hondje een aantal Afrikanen aan een spoorweg uit voor luiaards. Het valt moeilijk te ontkennen dat dit de aftandse visie is van een man die trouwens nooit gereisd heeft. Anderzijds mag men niet vergeten dat Hergé slechts een kind van zijn tijd was, de tijd waarin Congo onze kolonie nog was en men hier over Afrikanen dacht in termen zoals 'kaffers'. Het is interessant om dit minder frisse stukje Belgische geschiedenis te bestuderen en daar kan "Tintin au Congo" zeker bij helpen. Is het beledigende taalgebruik bij de spoorweg immers geen verwijzing naar de onmenselijke omstandigheden waarin de Congolese arbeiders de spoorweg Matadi-Kinshasa hebben moeten aanleggen (en waarbij zij zeker en vast regelmatig 'uitgekafferd' werden)? Is de stammentwist tussen de Babaoro's en de Rhumbaba's niet gebaseerd op de rivaliteit tussen pakweg de Luba en Lulua of de Hema en Lendu, stammen die elkaar sinds (of door?) het kolonialisme rauw lusten? Zo kan ook het buitensporige geweld van Kuifje tegen de lokale fauna geïnterpreteerd worden als een aanklacht tegen het meedogenloze uitroeien van hele kuddes wilde dieren, dat al sinds de negentiende eeuw aan de gang was. Tegelijkertijd kan "Tintin au Congo" de interesse van iedere lezer, ook de kinderen, opwekken voor het toch wel boeiende zwarte continent. Een fascinerend gegeven is bijvoorbeeld het personage van de "luipaardman", dat op de realiteit is gebaseerd (zijn standbeeld kunt u bewonderen in het Museum voor Midden-Afrika in Tervuren). Mijn allervroegste interesse voor Afrika is in ieder geval als kind reeds opgewekt door dit stripverhaal, tezamen met de Film "The Gods must be crazy" (nog zoiets 'politiek incorrect').
Maar wat dan met de racistische uitbeelding van de zwarten? In dit album zijn zij heus niet de enigen die voor kop van jut mogen spelen. In "Tintin au Congo" zijn er ook 'stoute blanken', terwijl je met de notie 'politieke correctheid' nog minstens drie andere albums kan laten verbieden. Zo worden in "Kuifje in Amerika" de Indianen afgeschilderd als goedgelovige wilden, zijn de Japanners in "De Blauwe Lotus" wreed en hebben ze varkensneuzen en konijnentanden, terwijl de Inca's in "De Zonnetempel" zich schuldig proberen te maken aan voodoo en mensenoffers. Laten we hopen dat al deze bevolkingsgroepen niet ook nog eens klacht gaan indienen.
Het heeft dus geen zin om dat ene stripverhaal te verbieden of te plaatsen onder de "verboden boeken". Gewoonlijk is dit overigens de beste manier om de verkoopcijfers de hoogte in te jagen. Dat doet me er trouwens aan denken: mijn exemplaar is al bijna veertig jaar oud en door veelvuldig gebruik tot op de draad versleten, dus ga ik zeker gauw een nieuw kopen. Ongecensureerd welteverstaan, zodat ik mijn kinderen later aan de hand van dit album kan vertellen over de wreedheden van het Belgische kolonialisme in Congo.
Ondertussen blijven mensen als Bienvenu Mbutu-Mondondo hun gezanik over het album dapper voortzetten: op 26 september organiseert die laatste een sit-in in Brussel. Iedereen die dus in overdreven politieke correctheid gelooft en een hekel aan Kuifje heeft: allen daarheen!
Mijn mening hebben jullie ondertussen wel in de brief kunnen lezen (nog even en Mbutu-Mondondo dient tegen mij ook klacht in), maar ik zou graag nog iets willen toevoegen.
De moeder in Noord-Kivu, wiens kinderen zijn ontvoerd door de Mai-Mai milities om kindsoldaat te worden, die kan het geen fuck schelen dat "Kuifje in Afrika" verkocht mag blijven worden.
De tienerjongen in Katanga, die elke dag in de goudmijnen moet werken opdat zijn familie zou kunnen overleven, die kan het geen fuck schelen dat "Kuifje in Afrika" verkocht mag blijven worden.
Het heksenkind in Kinshasa, dat verstoten door familie ronddwaalt op straat, die kan het geen fuck schelen dat "Kuifje in Afrika" verkocht mag blijven worden.
Als de moeders in Noord-Kivu 's ochtends heel vroeg opstaan, zijn hun eerste gedachten: "Waar zijn mijn kinderen toch? Leven ze nog? Hebben mijn zoons als mensen vermoord? Zijn mijn dochters reeds verkracht door de legeroversten?". Als de tienerjongens in Katanga 's ochtends heel vroeg opstaan, zijn hun eerste gedachten: "Overleef ik deze zware dag in de mijnen? Zal ik eindelijk genoeg verdiend hebben om eens wat meer voedsel te kunnen kopen?". Als de heksenkinderen in Kinshasa 's ochtends heel vroeg wakker worden op straat, zijn hun eerste gedachten: "Hoe zal ik vandaag weer aan genoeg drugs geraken zodat ik niet meer hoef te denken aan mijn familie die mij verstoten heeft?".
Vandaag hebben we iets te vieren. Nee, niet de zesde verjaardag van 9/11, maar wel de eerste verjaardag van Msichana Dopsie's blog!!! Inderdaad, ik hou het hier al een jaar lang vol. De laatste maanden zijn nogal blogitemluw geweest wegens eerst te veel schoolwerk en daarna een zeer pijnlijke schouder- en armblessure, maar ik hoop binnenkort toch weer wat meer te kunnen bloggen. Maar dan moet eerst mijn arm weer volledig beter zijn....
Het eerste blogjaar was alvast erg fijn en ik heb een onuitroeibare liefde voor schrijven opgevat! Dat heeft mij zelfvertrouwen gegeven, zodat ik onlangs zelfs mijn allereerste lezersbrief heb verstuurd naar een bekend Vlaams weekblad, dat de bewuste brief zelfs integraal heeft gepubliceerd op de koop toe! Dat smaakt naar meer, zou ik zeggen.
Voorlopig zal ik me echter beperken in het schrijven van sollicitatiebrieven en die worden hier níet gepubliceerd. Het zal dus nog eventjes wachten zijn op verhoogde activiteiten op deze weblog. In tussentijd mogen we alvast wel een vreugdedansje doen om het eenjarige bestaan te vieren! (zie foto )
Helaas heb ik naar alle waarschijnlijkheid last van een geknelde zenuw. Deze blessure maakt de op zich al ongezonde activiteiten als typen en internetten bijzonder pijnlijk voor mij. De komende twee weken zal ik dus mijn aanwezigheid op het internet en in mijn mailbox beperken tot het allernoodzakelijkste. Daarom vraag ik aan jullie om voorlopig te sms'en of nog beter, te bellen ipv te mailen indien mogelijk. Mails lezen en beantwoorden is momenteel te pijnlijk voor mij en ik zal eerst zakelijke mails beantwoorden. Ik denk niet dat ik daarna nog kracht heb om privé-mails te typen. Ik veronderstel dat de meesten wel mijn gsmnummer hebben. Gelieve dus via andere kanalen dan het internet contact op te nemen met mij indien nodig. Wat mij betreft sturen jullie je berichten mee met de postduif of komen jullie het mij gewoon mondeling thuis meedelen, zolang ik voor het antwoord niet hoef gebruik te maken van een toetsenbord.
Ik hoop dat jullie hiermee rekening houden. Voor de hardleerse mensen: ik kan jullie nog geen 1% zekerheid garanderen dat ik jullie mails beantwoord. Bedankt voor het begrip.
Pijnlijke groetjes,
Msichana Dopsie
Ps: voor degenen die mijn gsmnummer niet meer hebben: tja, dan had je het maar niet moeten weggooien
Het zijn dezer dagen niet alleen wielrenners die naalden in de aders krijgen gepropt. Ook ik moest vandaag een hoeveelheidje bloed afstaan , niet voor dopingscontroles, maar omdat ik nog eens een goed voornemen in de praktijk wou omzetten: bloedgeven! De strijd tegen bloedtekort in ziekenhuizen is vanaf heden ook míjn strijd.
Het was vandaag dus de eerste keer, en ik moet toegeven dat ik best wel een beetje zenuwachtig was. Nu kan ik goed tegen bloed en andere vreselijkheden, maar je weet dus nooit. Niemand krijgt graag naalden in de arm geduwd (druggebruikers uitgezonderd ) en ik sta er dan ook nog om bekend zeer fijne adertjes te hebben, wat de zaken compliceert. Stel je voor dat de eerste poging niet lukt en dat na een kwartier proberen mijn hele arm bont en blauw is...
Om niks aan het toeval over te laten, had ik iets rood aangetrokken, zodat het niet zoveel zou opvallen "als er gemorst werd" . Blijkbaar kon iedereen van mijn gezicht aflezen dat het mijn eerste keer was, want de verpleegsters leken overdreven bezorgd terwijl ze "anciens" nogal met rust lieten. Maar voordat het zover was, moest ik natuurlijk eerst de verplichte vragenlijst en het gesprek met de dokter overleven. Ik ben blij dat ik beslist heb nu bloed te geven. Nu kan het nog, want met mijn Afrika-fascinatie zal er misschien ooit een tijd komen dat het praktisch onmogelijk is nog bloed te gaan geven. Wie naar tropische landen reist, mag immers daarna voor lange tijd geen bloed meer geven. Maar kom, de vragenlijst was heel wat gemakkelijker dan de eindexamens en de controle door de dokter was ook vlug voorbij. Hij adviseerde me om deze avond geen topsport te doen (alsof ik dat óóit doe ), niet meer te gaan joggen (ik ben al blij dat ik al gewoon kan rondlopen met mijn tendinitis ) en veel water te drinken.
En daarna werd ik voorzien van mijn wapens en mocht ik naar de slachtbank! Het was vreemd: de verpleegster zette mijn bankje al meteen in zo'n stand dat mijn benen omhooglagen. Was dat omdat ik een groentje ben of zie ik er gewoon ziekelijk uit? Na de voorbereidingen kwam er een andere verpleegster die de naald in mijn ader dreef en dat deed toch wel heel eventjes een beetje pijn. Toen zei ze uiteraard dat mijn aders fijn waren. Eigenlijk had ik op voorhand gedacht dat ik als grap zou beginnen schreeuwen: "Neeee! Niet steken! Ik beken ALLES!!! Niet steken!!!" maar besloot wijselijk dat maar te laten.
Terwijl ik gefascineerd toekeek hoe mijn rode wijn - ik bedoel, mijn bloed, door het slangetje wegliep, werden ook de staaltjes voor de tests op HIV, Hepatitis B & C en syfillis afgenomen. Dat weten we binnenkort ook weeral.
Algauw zorgden mijn verwenste aderen echter voor een kink in de kabel: het ging absoluut niet snel genoeg en de boel dreigde zelfs een stilstaand meertje te worden. Dus werd mij gezegd mijn hand regelmatig open en toe te knijpen. Toen zelfs dat niet hielp, werd ik voorzien van een stressballetje! Of kwam dat misschien omdat deze jonge wolvin maar niet kon stilliggen terwijl de anciens helemaal "zen" waren tijdens het bloedgeven?
Nadat het bloedzakje dan eindelijk was gevuld en de naald er uit, was mijn handpalm lijkkleurig en werd er zo'n cool, opzichtig verband aangelegd om mijn arm. De verpleegster vroeg voor de honderste keer of alles in orde was (hopelijk zag de rest niet even lijkkleurig ) en raadde me aan nog eventjes te blijven zitten op het bankje en na mijn vertrek uit de zaal meteen wéér te gaan zitten. Ik voelde me echter kiplekker en na de obligate cola fietste ik algauw weer naar huis.
Mijn evaluatie: iedereen was erg vriendelijk en het was allemaal niet zo erg, dus ik denk dat ik dit in de toekomst nog meer ga doen. Hoewel vier keer op een jaar voor mij te veel van het goeie is, kijk ik wel al uit naar mijn donorkaart! Ik raad iedereen die dit leest om toch eens minstens een keertje bloed te gaan geven: bloed geven doet leven!
Ik sta versteld van de acteerprestaties van mijn achtbare collegae en ook wel een beetje van mijzelf. Ik heb vaak gehoord dat onze opvoeringen het niveau van "lokaal amataurtoneel" overstegen en ik denk wel dat dit een mooi compliment is. We hebben er enorm veel werk in gestoken en het vele applaus dat we gekregen hebben, deed dan ook deugd. Het zal ons nog lang heugen. Ik denk dat ik de smaak van acteren nu voorgoed te pakken heb. Vreemd genoeg heb ik nauwelijks last gehad van zenuwen, en dat voor iemand die op school een abolute hekel had aan presentaties vooraan in de klas. Maar natuurlijk moest ik die laatsten wel tegen mijn zin doen, terwijl ik toneel wél graag doe. Uiteraard heb ik ook veel te danken aan de morele steun van mijn mede-acteurs - waarvoor dank.
Sinds kort ben ik freelance journalist en redactrice voor de krant ECHT, dé maandelijkse krant voor jonge (en ook iets oudere;-) mensen en die - nu wordt het voor velen pas interessant - helemaal gratis is. ECHT, dat een initiatief is van de Vrijzinnig-Humanistische Vereniging, staat voor Eigenzinnig, Collectief, Humanistisch en Tegendraads. Een lekker pittig krantje dus en de medewerkers nemen dan ook geen blad voor de mond. We hebben niks liever! 
Tot mijn grote verbazing wordt er in Humo van deze week aandacht besteed aan het Foreign Accent Syndrome, een spraakstoornis waarbij mensen na een ongeval of ingrijpende gebeurtenis plotseling gaan spreken met een buitenlanderaccent! Ik weet veel over fonetiek en buitenlanderaccent door mijn thesis, dus ik nam me voor om het artikel eens grondig te lezen zodra ik wat meer tijd had (want momenteel is het nogal druk). Ik kon het echter niet laten dit interessante artikel reeds diagonaal door te nemen, want ik had zo een vermoeden...En inderdaad, tot mijn uitermate grote vreugde werd mijn eigenste (ex-)promotor JV geïnterviewd! Dat kón ook bijna niet anders (want hij is dé expert op dit vlak), maar toch vond ik het een fijne verrassing!
(^_^) Het is leuk om op deze manier nog eens wat over hem te horen. Ach, fonetiek zal wel voor eeuwig een van mijn favoriete disciplines blijven...no matter what. Dit zorgt dus meteen voor een dubbele motivatie om het artikel bij de eerste de beste gelegenheid te bestuderen.
* gniffel *
Wie een blog heeft, kan die schandeloos misbruiken voor commerciële doeleinden en dat is precies wat ik nu ga doen. Het wordt namelijk tijd om eens wat reclame te maken voor een toneelstuk dat binnenkort in premiere gaat in Beveren. Zelf heb ik alle belang bij een grote opkomst, aangezien ik zelf meespeel! 
en die worden hier níet gepubliceerd. Het zal dus nog eventjes wachten zijn op verhoogde activiteiten op deze weblog. In tussentijd mogen we alvast wel een vreugdedansje doen om het eenjarige bestaan te vieren! (zie foto
)
Voor lange blogberichten is het nog te vroeg, maar een kort berichtje kan natuurlijk altijd:
), niet meer te gaan joggen (ik ben al blij dat ik al gewoon kan rondlopen met mijn tendinitis
Het was vreemd: de verpleegster zette mijn bankje al meteen in zo'n stand dat mijn benen omhooglagen. Was dat omdat ik een groentje ben of zie ik er gewoon ziekelijk uit?
) en raadde me aan nog eventjes te blijven zitten op het bankje en na mijn vertrek uit de zaal meteen wéér te gaan zitten. Ik voelde me echter kiplekker en na de obligate cola fietste ik algauw weer naar huis. 
