Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Haast elke dag komt de Islam (op een overwegend negatieve manier) in het nieuws, maar wie van ons kent de Islamitische wereld écht? De Arabische wereld verschilt erg van de onze en niet zo heel veel Westerlingen kunnen zeggen dat hun kennis hierover verder gaat dan de woorden fatwa, jihad en Al-Qaeda. Deze onwetendheid maakt de Arabische wereld nu net zo interessant, en dat moeten ze bij Canvas ook gedacht hebben. Vandaar dat vanaf vandaag de tiendelige reeks "De Weg naar Mekka" loopt, waarin Jan Leyers van Spanje naar Mekka trekt om de moslimwereld beter te leren kennen. Dit keer géén Osama Bin Laden of Ayatollah's in de hoofdrollen, maar gewone, veel minder bekende moslims en hier en daar natuurlijk de obligate terrorist of vrijheidstrijder. Op deze manier kan de kijker de echte moslimwereld leren kennen en tegelijk zien wat er zoal leeft bij moslims.
Dat belooft een interessante reeks te worden. Niet alleen is de thematiek van het programma brandend actueel, maar hebben ze waarschijnlijk ook veel energie en moeite in dit programma gestoken. Alleen al de website is interessant: buiten samenvattingen van de afleveringen, kan de kijker/surfer nog veel andere nuttige info opsnorren. Zo kan je op de site ook een boel achtergrondinformatie, foto's en video's vinden. Daarnaast zullen ook bekende mensen die met de materie te maken hebben, hun zegje kunnen doen in blogs en kunnen reislustige mensen de reisroute van Leyers & co raadplegen via beelden van Google Earth (men moet meegaan met de tijd hé). Deze week trekt Jan Leyers door het Spaanse Andalusië (ooit het Moorse Al-Andalus) en Marokko.
Wie de laatste maand het nieuws heeft gevolgd, zal wel gemerkt hebben dat in naam van de politieke correctheid tegenwoordig ook Kuifje er aan moet geloven. Het begon allemaal met ontstemde klanten die klacht indienden tegen de verkoop van het stripverhaal "Tintin in the Congo", omdat het racistische stripverhaal niet in de kinderafdeling van boekhandels zou thuishoren. Ondertussen neemt de verkettering van Kuifje stilaan dezelfde proporties aan als het wereldwijde protest tegen Mohammed-cartoons. Ik ben de laatste om te ontkennen dat de inhoud van Kuifje in Afrika vrij racistisch is, maar toch blijf ik mijn favoriete stripfiguur met hand en tand verdedigen. Daarom ook heb ik onlangs nog een lezersbrief naar Humo gestuurd waarin ik mijn mening op de hele zaak toelicht. Die brief publiceer ik hier nog eens, zodat niet-Humolezers ook van mijn recht op vrije meningsuiting kunnen meegenieten:
Heksenjacht op Kuifje
De nieuwste rage op onze planeet is blijkbaar het verketteren van een stripheld die in de jaren '30 van vorige eeuw het zwarte continent bezocht. In het desbetreffende stripverhaal, "Tintin au Congo", worden zwarten afgeschilderd als bijgelovige wilden, voeren woeste lokale stammen voortdurend oorlog met elkaar en scheldt een wit hondje een aantal Afrikanen aan een spoorweg uit voor luiaards. Het valt moeilijk te ontkennen dat dit de aftandse visie is van een man die trouwens nooit gereisd heeft. Anderzijds mag men niet vergeten dat Hergé slechts een kind van zijn tijd was, de tijd waarin Congo onze kolonie nog was en men hier over Afrikanen dacht in termen zoals 'kaffers'. Het is interessant om dit minder frisse stukje Belgische geschiedenis te bestuderen en daar kan "Tintin au Congo" zeker bij helpen. Is het beledigende taalgebruik bij de spoorweg immers geen verwijzing naar de onmenselijke omstandigheden waarin de Congolese arbeiders de spoorweg Matadi-Kinshasa hebben moeten aanleggen (en waarbij zij zeker en vast regelmatig 'uitgekafferd' werden)? Is de stammentwist tussen de Babaoro's en de Rhumbaba's niet gebaseerd op de rivaliteit tussen pakweg de Luba en Lulua of de Hema en Lendu, stammen die elkaar sinds (of door?) het kolonialisme rauw lusten? Zo kan ook het buitensporige geweld van Kuifje tegen de lokale fauna geïnterpreteerd worden als een aanklacht tegen het meedogenloze uitroeien van hele kuddes wilde dieren, dat al sinds de negentiende eeuw aan de gang was. Tegelijkertijd kan "Tintin au Congo" de interesse van iedere lezer, ook de kinderen, opwekken voor het toch wel boeiende zwarte continent. Een fascinerend gegeven is bijvoorbeeld het personage van de "luipaardman", dat op de realiteit is gebaseerd (zijn standbeeld kunt u bewonderen in het Museum voor Midden-Afrika in Tervuren). Mijn allervroegste interesse voor Afrika is in ieder geval als kind reeds opgewekt door dit stripverhaal, tezamen met de Film "The Gods must be crazy" (nog zoiets 'politiek incorrect').
Maar wat dan met de racistische uitbeelding van de zwarten? In dit album zijn zij heus niet de enigen die voor kop van jut mogen spelen. In "Tintin au Congo" zijn er ook 'stoute blanken', terwijl je met de notie 'politieke correctheid' nog minstens drie andere albums kan laten verbieden. Zo worden in "Kuifje in Amerika" de Indianen afgeschilderd als goedgelovige wilden, zijn de Japanners in "De Blauwe Lotus" wreed en hebben ze varkensneuzen en konijnentanden, terwijl de Inca's in "De Zonnetempel" zich schuldig proberen te maken aan voodoo en mensenoffers. Laten we hopen dat al deze bevolkingsgroepen niet ook nog eens klacht gaan indienen.
Het heeft dus geen zin om dat ene stripverhaal te verbieden of te plaatsen onder de "verboden boeken". Gewoonlijk is dit overigens de beste manier om de verkoopcijfers de hoogte in te jagen. Dat doet me er trouwens aan denken: mijn exemplaar is al bijna veertig jaar oud en door veelvuldig gebruik tot op de draad versleten, dus ga ik zeker gauw een nieuw kopen. Ongecensureerd welteverstaan, zodat ik mijn kinderen later aan de hand van dit album kan vertellen over de wreedheden van het Belgische kolonialisme in Congo.
Ondertussen blijven mensen als Bienvenu Mbutu-Mondondo hun gezanik over het album dapper voortzetten: op 26 september organiseert die laatste een sit-in in Brussel. Iedereen die dus in overdreven politieke correctheid gelooft en een hekel aan Kuifje heeft: allen daarheen!
Mijn mening hebben jullie ondertussen wel in de brief kunnen lezen (nog even en Mbutu-Mondondo dient tegen mij ook klacht in), maar ik zou graag nog iets willen toevoegen.
De moeder in Noord-Kivu, wiens kinderen zijn ontvoerd door de Mai-Mai milities om kindsoldaat te worden, die kan het geen fuck schelen dat "Kuifje in Afrika" verkocht mag blijven worden.
De tienerjongen in Katanga, die elke dag in de goudmijnen moet werken opdat zijn familie zou kunnen overleven, die kan het geen fuck schelen dat "Kuifje in Afrika" verkocht mag blijven worden.
Het heksenkind in Kinshasa, dat verstoten door familie ronddwaalt op straat, die kan het geen fuck schelen dat "Kuifje in Afrika" verkocht mag blijven worden.
Als de moeders in Noord-Kivu 's ochtends heel vroeg opstaan, zijn hun eerste gedachten: "Waar zijn mijn kinderen toch? Leven ze nog? Hebben mijn zoons als mensen vermoord? Zijn mijn dochters reeds verkracht door de legeroversten?". Als de tienerjongens in Katanga 's ochtends heel vroeg opstaan, zijn hun eerste gedachten: "Overleef ik deze zware dag in de mijnen? Zal ik eindelijk genoeg verdiend hebben om eens wat meer voedsel te kunnen kopen?". Als de heksenkinderen in Kinshasa 's ochtends heel vroeg wakker worden op straat, zijn hun eerste gedachten: "Hoe zal ik vandaag weer aan genoeg drugs geraken zodat ik niet meer hoef te denken aan mijn familie die mij verstoten heeft?".
Vandaag hebben we iets te vieren. Nee, niet de zesde verjaardag van 9/11, maar wel de eerste verjaardag van Msichana Dopsie's blog!!! Inderdaad, ik hou het hier al een jaar lang vol. De laatste maanden zijn nogal blogitemluw geweest wegens eerst te veel schoolwerk en daarna een zeer pijnlijke schouder- en armblessure, maar ik hoop binnenkort toch weer wat meer te kunnen bloggen. Maar dan moet eerst mijn arm weer volledig beter zijn....
Het eerste blogjaar was alvast erg fijn en ik heb een onuitroeibare liefde voor schrijven opgevat! Dat heeft mij zelfvertrouwen gegeven, zodat ik onlangs zelfs mijn allereerste lezersbrief heb verstuurd naar een bekend Vlaams weekblad, dat de bewuste brief zelfs integraal heeft gepubliceerd op de koop toe! Dat smaakt naar meer, zou ik zeggen.
Voorlopig zal ik me echter beperken in het schrijven van sollicitatiebrieven en die worden hier níet gepubliceerd. Het zal dus nog eventjes wachten zijn op verhoogde activiteiten op deze weblog. In tussentijd mogen we alvast wel een vreugdedansje doen om het eenjarige bestaan te vieren! (zie foto )
Helaas heb ik naar alle waarschijnlijkheid last van een geknelde zenuw. Deze blessure maakt de op zich al ongezonde activiteiten als typen en internetten bijzonder pijnlijk voor mij. De komende twee weken zal ik dus mijn aanwezigheid op het internet en in mijn mailbox beperken tot het allernoodzakelijkste. Daarom vraag ik aan jullie om voorlopig te sms'en of nog beter, te bellen ipv te mailen indien mogelijk. Mails lezen en beantwoorden is momenteel te pijnlijk voor mij en ik zal eerst zakelijke mails beantwoorden. Ik denk niet dat ik daarna nog kracht heb om privé-mails te typen. Ik veronderstel dat de meesten wel mijn gsmnummer hebben. Gelieve dus via andere kanalen dan het internet contact op te nemen met mij indien nodig. Wat mij betreft sturen jullie je berichten mee met de postduif of komen jullie het mij gewoon mondeling thuis meedelen, zolang ik voor het antwoord niet hoef gebruik te maken van een toetsenbord.
Ik hoop dat jullie hiermee rekening houden. Voor de hardleerse mensen: ik kan jullie nog geen 1% zekerheid garanderen dat ik jullie mails beantwoord. Bedankt voor het begrip.
Pijnlijke groetjes,
Msichana Dopsie
Ps: voor degenen die mijn gsmnummer niet meer hebben: tja, dan had je het maar niet moeten weggooien
Het zijn dezer dagen niet alleen wielrenners die naalden in de aders krijgen gepropt. Ook ik moest vandaag een hoeveelheidje bloed afstaan , niet voor dopingscontroles, maar omdat ik nog eens een goed voornemen in de praktijk wou omzetten: bloedgeven! De strijd tegen bloedtekort in ziekenhuizen is vanaf heden ook míjn strijd.
Het was vandaag dus de eerste keer, en ik moet toegeven dat ik best wel een beetje zenuwachtig was. Nu kan ik goed tegen bloed en andere vreselijkheden, maar je weet dus nooit. Niemand krijgt graag naalden in de arm geduwd (druggebruikers uitgezonderd ) en ik sta er dan ook nog om bekend zeer fijne adertjes te hebben, wat de zaken compliceert. Stel je voor dat de eerste poging niet lukt en dat na een kwartier proberen mijn hele arm bont en blauw is...
Om niks aan het toeval over te laten, had ik iets rood aangetrokken, zodat het niet zoveel zou opvallen "als er gemorst werd" . Blijkbaar kon iedereen van mijn gezicht aflezen dat het mijn eerste keer was, want de verpleegsters leken overdreven bezorgd terwijl ze "anciens" nogal met rust lieten. Maar voordat het zover was, moest ik natuurlijk eerst de verplichte vragenlijst en het gesprek met de dokter overleven. Ik ben blij dat ik beslist heb nu bloed te geven. Nu kan het nog, want met mijn Afrika-fascinatie zal er misschien ooit een tijd komen dat het praktisch onmogelijk is nog bloed te gaan geven. Wie naar tropische landen reist, mag immers daarna voor lange tijd geen bloed meer geven. Maar kom, de vragenlijst was heel wat gemakkelijker dan de eindexamens en de controle door de dokter was ook vlug voorbij. Hij adviseerde me om deze avond geen topsport te doen (alsof ik dat óóit doe ), niet meer te gaan joggen (ik ben al blij dat ik al gewoon kan rondlopen met mijn tendinitis ) en veel water te drinken.
En daarna werd ik voorzien van mijn wapens en mocht ik naar de slachtbank! Het was vreemd: de verpleegster zette mijn bankje al meteen in zo'n stand dat mijn benen omhooglagen. Was dat omdat ik een groentje ben of zie ik er gewoon ziekelijk uit? Na de voorbereidingen kwam er een andere verpleegster die de naald in mijn ader dreef en dat deed toch wel heel eventjes een beetje pijn. Toen zei ze uiteraard dat mijn aders fijn waren. Eigenlijk had ik op voorhand gedacht dat ik als grap zou beginnen schreeuwen: "Neeee! Niet steken! Ik beken ALLES!!! Niet steken!!!" maar besloot wijselijk dat maar te laten.
Terwijl ik gefascineerd toekeek hoe mijn rode wijn - ik bedoel, mijn bloed, door het slangetje wegliep, werden ook de staaltjes voor de tests op HIV, Hepatitis B & C en syfillis afgenomen. Dat weten we binnenkort ook weeral.
Algauw zorgden mijn verwenste aderen echter voor een kink in de kabel: het ging absoluut niet snel genoeg en de boel dreigde zelfs een stilstaand meertje te worden. Dus werd mij gezegd mijn hand regelmatig open en toe te knijpen. Toen zelfs dat niet hielp, werd ik voorzien van een stressballetje! Of kwam dat misschien omdat deze jonge wolvin maar niet kon stilliggen terwijl de anciens helemaal "zen" waren tijdens het bloedgeven?
Nadat het bloedzakje dan eindelijk was gevuld en de naald er uit, was mijn handpalm lijkkleurig en werd er zo'n cool, opzichtig verband aangelegd om mijn arm. De verpleegster vroeg voor de honderste keer of alles in orde was (hopelijk zag de rest niet even lijkkleurig ) en raadde me aan nog eventjes te blijven zitten op het bankje en na mijn vertrek uit de zaal meteen wéér te gaan zitten. Ik voelde me echter kiplekker en na de obligate cola fietste ik algauw weer naar huis.
Mijn evaluatie: iedereen was erg vriendelijk en het was allemaal niet zo erg, dus ik denk dat ik dit in de toekomst nog meer ga doen. Hoewel vier keer op een jaar voor mij te veel van het goeie is, kijk ik wel al uit naar mijn donorkaart! Ik raad iedereen die dit leest om toch eens minstens een keertje bloed te gaan geven: bloed geven doet leven!
Iedereen vergeet wel eens het licht of de overheadprojector uit te doen, of laat wel eens de kraan lopen tijdens het tanden poetsen, maar bij sommige menselijke activiteiten loopt het energieverbruik werkelijk écht de spuigaten uit. Via een collega-blogger kwam ik op de MSN-geldzakensite terecht, waar onder andere een top 5 te vinden is van menselijke activiteiten die met hun energievretende eigenschap het milieu het meeste schade toebrengen. Speciaal voor de milieufreaks en andere bloggers bespreek ik hier grondig deze top 5!
1) Voetbalwedstrijden
Blijkbaar is voetbal niet alleen een afschuwelijke sport, als het ook nog eens 's avonds in een stadion wordt gespeeld is deze hoogst bespottelijke "sport" ook nog onverantwoord slecht voor het milieu! Dan heb ik het eigenlijk niet over het vervuilende gedrag van die onnozele supporters, maar vooral over de lichtmasten die dus blijkbaar niet alleen voor die steeds ergerlijke lichtvervuiling zorgen. De lichtmasten slorpen niet alleen ontzettend veel energie op, maar zorgen volgens MSN ook voor een verhoogde CO2-uitstoot, met alle effect op de opwarming van de aarde. Het valt me inderdaad op dat, sinds voetbalstadia wereldwijd als paddenstoelen uit de grond zijn geschoten, er overal klimaatrampen gebeuren. En sinds er de laatste decennia ook veel wedstrijden 's avonds en 's nachts worden gespeeld in België, is ons eigen klimaat opvallend warmer geworden...
Mijn oplossing: Vervang al die misselijkmakende, lawaaierige voetbalwedstrijden 's avonds door baseballwedstrijden overdag! Baseball is sowieso minder senielmakend en voor de wedstrijden overdag hoef je zelfs nog geen spaarlampje aan te steken!
2) Golfen
Je zou denken dat het enige slechte dat men op golf kan aanmerken is dat het een sport is voor snobistische mensen die willen opscheppen over hoe rijk ze wel zijn. Verder kunnen die groene heuveltjes toch geen kwaad? Wél dus. Voor de aanleg van golfbanen is jammerlijk genoeg meestal een stukje mooie, wilde natuur moeten wijken. Bovendien kost het stukken van mensen om al dat gras onnatuurlijk groen te houden. De vraag is of het aanleggen van golfbanen nog wel verantwoord is terwijl heel wat conflicten in de wereld ontstaan door waterschaarste.
Mijn oplossing: De volgende keer dat u die onweerstaanbare drang voelt om op de golfbaan te gaan tonen hoeveel poen u wel verdient, denk dan eens even aan die 400.000 doden en 2.500.000 vluchtelingen in Darfoer, een oorlog aldaar waarbij het gebrek aan water aan de grondslag ligt. Wat te doen met de golfbanen? Aangezien die meestal in prima staat zijn, maken we er gewoon weer natuurparken van. Zijn die omwonenden ook weer blij dat ze geen verdwaalde golfballetjes meer tegen de kop krijgen.
3) IJssculptuurfestivals
Aangezien onze eigen kinderen nooit meer winters zullen kennen, vinden we het blijkbaar nodig om ze mee te nemen naar ijssculptuurfestivals. Toegegeven, wat is er nu zo betoverend als sprookjesachtige ijssculpturen gecombineerd met een fantastisch klank- en lichtspel? Het kostenplaatje is echter bedenkelijk. Vergeet niet dat het ijs eerst aangemaakt en voor langere tijd opgeslagen moet worden, soms nog vervoerd worden ook (en dan hebben we het over tónnen!) en daarna moet de infrastructuur ook voor langere tijd gekoeld worden, wil je tenminste niet dat die mooie beeldjes voortijdig smelten.
Mijn oplossing: Doe een trektocht in Scandinavië, Alaska of Canada in de winter: goed voor de conditie, en daar zie je tenminste authentieke ijssculpturen (gesteld dat de global warming daar nog geen komaf mee heeft gemaakt).
4) Indoor skiën
En we blijven ons met onderkoelde zaken bezighouden. Ook skiën puur natuur wordt steeds moeilijker, door het wegsmelten of uitblijven van de sneeuw in de bergen. Dus trekken we met z'n allen naar indoor skipistes. Jammer maar helaas: ook het fris houden van zulke skipistes vreet bergen energie.
Mijn oplossing: Misschien toch maar eens investeren in klimaatbehoud, zodat we de outdoor skipistes kunnen behouden. Voordeel van niet meer naar indoor skipistes gaan: je kan daar alvast geen benen meer breken!
5) Popfestivals
Ook de muziekliefhebber moet er aan geloven: Rock Werchter, Pukkelpop, maar ook Live 8 en Live Earth zijn eigenlijk milieuonvriendelijke evenmenten. Je hebt er geen idee van hoeveel energie er wordt verbruikt op festivals: electriciteit, water, licht...En dan laten we de afvalberg van de festivalgangers nog buiten beschouwing.
Mijn oplossing: Onthaasten is de boodschap! In plaats van de festivaltijd door te brengen tussen zuipende en kotsende festivalgangers, kan je ook enkele dagen doorbrengen in de rust en stilte van oude abdijen of boeddhistische kloosters. Innerlijke rust verzekerd, en je loopt er zeker geen blijvende gehoorschade op!
Nu mijn rouwperiode officieel over is, kan ik wel terug beginnen schrijven op deze blog. En we beginnen meteen met een filmbespreking! De laatste jaren is de documentaire als bioscoopfilm, mede onder invloed van Al Gore, steeds populairder geworden. Het leuke gevolg daarvan is dat we nu, naast de zoveelste idiote, ultra-geweldadige actiefilms, ons ook eens kunnen vergapen aan interessante prenten. Manufactered Landscapes is zo'n interessante documentaire. Hiering volgen we de Canadese fotograaf Edward Burtynsky, die overal ter wereld landschappen fotografeert die door de toenemende industrialisering of verstedelijking ingrijpend veranderd zijn. Burtynsky verstaat zijn vak, want de foto's die hij maakt zijn gewoon fascinerend: de nieuwe landschappen zijn zowel prachtig als angstaanjagend, en belichamen vaak de ergste nachtmerries van de mens.
In deze film volgen we hem vooral terwijl hij foto's maakt van landschappen in China die genadeloos onder de sloophamer moeten ten voordele van de "vooruitgang". Zo zijn er hallucinante beelden van de dertien (!) steden die moeten wijken voor de aanleg van de Drieklovendam. Het wordt allemaal decadenter wanneer we een uitstapje maken naar Changhai, de snelst groeiende stad van China. Daar loopt de vooruitgang letterlijk alles onder de voet, en vreet de bouwdrang van de "nieuwe rijken" de oorspronkelijke wijken van de stad op. En ú dacht dat wij Belgen een baksteen in de maag hebben?? Interessant en bedroevend zijn echter de beelden in en rond de reusachtige Chinese fabrieken waaraan wij in het Westen onze welvaart te danken hebben. Duizenden en duizenden (waarschijnlijk zelfs miljoenen!) Chinese arbeiders en arbeidsters doen dag in dag uit hetzelfde afstompende werkje, hoogstwaarschijnlijk tegen lage lonen. Als enige dank krijgen ze van de oversten manu militari er nog een preek bovenop, "omdat het allemaal nog veel beter moet!". Vaak werken de Chinese arbeiders ook in onveilige en giftige omstandigheden. Wat ook voor die arbeiders in Pakistan geldt, die onze afgedankte schepen uit elkaar halen terwijl ze na een zware werkdag gewoonlijk overdekt zijn met de resten van giftige olie uit dezelfde schepen. De andere kant van onze welvaart...
Toch weigert Edward Burtynsky al deze toestanden te veroordelen, waardoor ook de film neutraal blijft. De fotograaf wou immers enkel en alleen de landschappen en hun twijfelachtige esthetiek in beeld brengen, meer niet. Wat de kijker er niet van zal weerhouden om eens goed na te denken over de prijs van onze welvaart en de toekomst van onze aardkloot. Of zoals Al Gore deze film kort maar krachtig samenvatte: "An Extraordinarily haunting, beautiful, insightful, touching and thought-provoking movie!". En wie zijn wij om de enige echte president van Amerika tegen te spreken?
Tijdens de zomermaanden houdt het Rode Kruis weer volop bloedinzamelingen, ook in mijn gemeente Beveren. Allen die bloed kúnnen geven dienen zich dus te onderwerpen aan een aderlating . In langere vakantieperiodes, vooral tijdens de zomer, is er gewoonlijk een tekort aan bloed. De bloeddonoren gaan immers op reis, zodat zij in die periode minder of geen bloed kunnen geven. Ongelukken en dergelijke gaan echter níet op reis, zodat bloeddonaties "bloednodig" blijven. Daarom deze oproep aan de lezertjes van mijn blog: als je in staat bent om bloed te gaan geven, laat je niet tegenhouden. Dan heb je meteen je dagelijkse goeie daad gedaan (^_^). Bovendien wordt je bloed getest, zodat je meteen weet welke besmettelijke ziektes je allemaal (hopelijk niet) hebt. Dat is geen overbodige luxe in deze tijd waarin al 46 000 000 mensen besmet zijn met HIV en 170 000 000 met Hepatitis C.
Voor de mensen uit Beveren en omstreken post ik hier de data van de bloedinzamelingen:
* 16 en 25 juli van 17.30u tot 20u te Melsele, café De Kadans, Grote Baan 181.
* 1, 2, 8, 9 en 10 augustus van 17u tot 20u te Beveren, Gravendreef 1a (Rodekruislokaal).
* 20 augustus van 18u tot 20u te Kieldrecht, Beukenlaan (centrum St-Michiels).
Voila, data genoeg dus niemand heeft nog een excuus om níet te gaan .
Voor de mensen die niet in de buurt van Beveren wonen: informatie over bloedinzamelingen in jouw buurt kan je vinden op:
Ondertussen is het nu echt wel vakantie geworden voor de meesten van ons. Opdat we ons zeker niet zouden vervelen, zorg ik ook tijdens de zomermaanden voor wat verstrooiing via deze blog. Ik weet dat sommige bloglezers kicken op quotes, dus zet ik hier wat lollige proffenuitspraken die ik het voorbije schooljaar heb verzameld! Het valt me op dat er een zekere thematiek in zit...
- " Zo'n college is nog wel eens leuk om herinneringen op te halen...*glimlach & blik op oneindig* Waar is de tijd dat ik nog met diarree rondliep in Darfoer?" (Prof. DG in een nostalgische bui)
- " Bij dat soort prettige menselijke activiteiten kúnnen de stembanden gewoonweg niet normaal trillen, met een ademstem tot gevolg *grijns*." (geen idee over welke activiteiten prof. JV het dan wel heeft )
- " This looks very German to me. " (prof. GM over mijn al te taalkundige inhoudstafel voor een literatuurpaper )
- " Oh euhm...by the way, sorry for the hair." (prof. FB's haar had zich die dag op natuurlijke wijze tot hanenkam opgericht)
- " They say that Jazz is better than sex, and it lasts longer ...I don't know about that. *grin* " (prof. LH over Jazzmuziek in de Verenigde Staten)
- " Ja, over dit onderwerp is nog niet veel geschreven, dus ik kan er verder eigenlijk ook niks over vertellen" * einde college * (prof. JN in één van zijn overijverige buien )
- " Zijn jullie er klaar voor, vieze tisten? " (prof. KH spreekt ons toe net voor het examen over Louis Paul Boon)
Wie nog meer leuke quotes heeft, post ze maar in de reacties!
Zoals eerder vermeld, zijn vorige week zaterdag (07/07/07, met gevoel voor symboliek ) de zeven moderne wereldwonderen verkozen. Voor de eerste keer kon iedereen ter wereld die de mogelijkheden had, meedoen aan een verkiezing. Ik ga jullie niet langer in spanning houden; de zeven wereldwonderen van de moderne tijd zijn:
* Chitzén Itzá, Mexico
* Standbeeld van Christus de Verlosser, Brazilië
* De Chinese Muur, China
* Machu Picchu, Peru,
* Petra, Jordanië
* Het Colloseum, Italië
* De Taj Mahal, India
Proficiat aan onze zeven laureaten! Nu heb ik dus alweer een goed voornemen: eens alle nieuwe zeven wereldwonderen bezoeken.
Persoonlijk vind ik dit lijstje best te pruimen. Ik zou nu niet meteen naar Brazilië vliegen om dat standbeeld te zien (een kleinere versie staat nabij Lissabon), aangezien ik volbloed atheïst ben en ik de adoratie voor de Jezus daar overdreven vind. Maar ik ben al blij dat het Vrijheidsbeeld het niet heeft gehaald. Ik vreesde al voor al die enthousiaste stemmen van de Amerikanen... Drie van mijn persoonlijke laureaten hebben dus de eer zichzelf een echt wereldwonder te mogen noemen. Opvallend is dat Latijns-America met Chitzén Itzá, Christus de verlosser en Machu Picchu bijzonder goed vertegenwoordigd is. Ook Azië doet het goed met Petra, de Taj Mahal en de Chinese Muur. In Europa moeten we het stellen met het Colloseum (leuk gebouwtje, maar het is wel al half afgebroken he kerels) en de andere continenten zien de vereeuwiging helemaal aan zich voorbijgaan. Ik vind het jammer dat Afrika weer eens uit de boot valt, maar ze waren bij deze verkiezing sowieso al ondervertegenwoordigd. Een troost dat het enige overblijvende oude wereldwonder wél in Afrika staat.
De eindwinnaars verdienen echter in de bloemetjes gezet te worden, en ik zal dan ook heel toepasselijk de volgende weken via deze blog telkens één laureaat wat uitgebreider bespreken.
Wie zo erg naar deze verkiezing heeft toegeleefd dat-ie nu in een zwart gat dreigt te vallen: geen nood, volgend jaar is er weer zo'n datum, 08/08/08 (wat is het toch plezierig om in het begin van de 21e eeuw te leven ). En op die dag verkiezen we de zeven natuurwonderen!!! Momenteel worden mogelijke kandidaten voorgedragen, dus blijf af en toe een kijkje nemen op http://www.natural7wonders.com/ . Deze verkiezing is nog heel wat actueler in deze tijden van allerlei klimaatsveranderingen. Laten we hopen dat de natuurwonderen de grote dag van de verkiezingen halen...
Onze planeet zit vol wereldwonderen, die mogen wij niet verloren laten gaan!
Het heeft me wederom een jaar bloed, zweet & tranen gekost, maar alle pijn en moeite zijn niet voor niks geweest, want ik ben
GESLAAGD mét ONDERSCHEIDING !!!
Dat betekent dus dat ik de schoolpoort (voorgoed!) achter mij dicht mag trekken - of toch wanneer mijn vakantiewerk gedaan is - maar vooraleer het zover is, geef ik graag nog een beschouwing over mijn allerlaatste schooljaar.
Dit schooljaar is lang niet altijd even gemakkelijk of leuk geweest, dus ik ben wel blij dat het nu allemaal voorbij is. Het is mooi geweest, maar het werd wel tijd dat er aan het hele gedoe een eind kwam. Ik ben dan ook tevreden dat dat eind met een onderscheiding kwam. Persoonlijk vond ik de eerste licentie leuker. Dat heeft voornamelijk te maken met de vakken: wij allerlaatste Germanisten werden nogal stiefmoederlijk behandeld qua aanbod van de vakken dit jaar, en dat heeft zijn repercussies gehad. Vorig jaar heb ik alle vakken "uit vrije wil" gedaan en kon ik colleges volgen met ronkende namen als "Swahili" en "Etniciteit & Stedelijke Meertaligheid in Afrika", terwijl dit jaar de keuze aan de schrale kant was. Het was dan ook een heel puzzelwerk om de gaten in mijn curriculum te vullen, met heel wat grijze haren tot gevolg (spreekwoordelijk dan, want van de letterlijke grijze haren ben ik al sinds een jaar verlost ). Ik heb dus heel wat vakken verplicht moeten doen, en gedwongen keuzes zijn nooit goed. Het was dan ook te zien aan de resultaten voor die vakken. Zo vond ik "De Structuur van Gesprekken in het Nederlands" vreselijk saai en ongelooflijk nutteloos. Het enige voordeel aan het vak was de permanente evaluatie, zodat ik na de 10 lesweken hier niet meer voor moest werken. "Semantcis: Negation" was nauwelijks beter, maar hierbij kregen we wél een vermoeiend examen. "Advanced English Practice" was nog zo'n tegenvaller: slecht gedoceerd, en de profs hebben 5 maand gewacht om onze punten te geven. Toch kon een verplicht vak nog wel 'ns meevallen. "Moby-Dick" was soms te veel van het goeie, maar was bij wijlen interessant en de absolute topper was "Louis Paul Boon, schrijver", dat mij bijzonder goed meeviel. Dat was ook te zien aan de punten en nu ben ik een echte Boon-fan (met dank aan prof Humbie ). "The Development of English", een vak uit vrije wil, was dan weer een beetje teleurstellend, ondanks de verwoede pogingen van prof. FB om er toch iets van te maken. En zo blijven er nog 3 vakken uit vrije wil over: "Cultural History of the USA", "Fonologie" en "Nederlandse Fonetiek". "Fonologie" werd gedoceerd door mijn favoriete prof, dus dat kon niet anders dan leuk worden. Ondanks de korte maar intensieve lessen was er ook nog plaats voor humor, en ik deed dit vak dan ook graag. Mijn punten onderstrepen dit nog eens: 17. De eerste helft van "Nederlandse Fonetiek" was één grote teleurstelling en vreselijk saai, maar dat werd goed gemaakt in de tweede helft die wél boeiend was. Geen idee hoe ik die 15 behaald heb, maar ze mag er zijn . "Cultural History of the USA" was een vak waar ik elke week naar uitkeek: interessant gedoceerd, gevarieerd, en het bevestigde mijn vermoeden dat de Verenigde Staten zonder twijfel het meest fascinerende land op aarde is. De werkdruk was hoog, maar het was het allemaal waard. Dan was er nog die thesis...*zucht...hele diepe zucht*. Als sinds een jaar de bron voor mijn grijze haren weggevallen was, dan was dit toch wel een waardige vervanger. Hier heb ik toch een jaar of langer slapeloze nachten van gehad, een knagend geweten, en natuurlijk ongelooflijk veel stress. Ik denk dat het concept thesis uitgevonden is door een eerste klas sadist, en blijkbaar vallen promotors soms in diezelfde categorie van mensen. Als er iets mij vééél bloed, zweet en tranen heeft gekost dit schooljaar, dan was het dus wel die ****** eindverhandeling! Je zou er haast gek van worden. Mijn promotor ontwikkelde zich dit jaar dan ook tot een eerste klas sadist - nog al een geluk dat ik dat soort mensen wel mag Maar ik ben blij dat ik die haat-liefde-verhouding toch positief heb kunnen afsluiten en dat ik mijn thesis op een of andere manier voor de deadline in 3 ingebonden exemplaren heb kunnen inleveren. Ik ben min of meer door de hel gegaan, maar het was het allemaal waard: een goedkeurende gezichtsuitdrukking van mijn promotor en een onderscheiding voor mijn thesis! En meer moet dat niet zijn...
Het is alleen jammer dat ik nooit meer les heb gehad in lokaal B0.20, een lokaal waar ik een hele leuke tijd heb gehad vorig jaar. Lokaal A1.30 is weliswaar ook leuk, maar kan er niet aan tippen. Maar los daarvan waren er natuurlijk ook de gebruikelijke hoogtepuntjes van het jaar:
* ik werd dit schooljaar zowaar twee keer betrapt in de klas op het maken van tekeningetjes in mijn notities! Prof JV paste een indirecte straf toe door plots te zeggen dat ik klank x eens moest uitspreken, een bijzonder ineffectieve methode trouwens. Prof DG's directe confrontatie was veel effectiever en sindsdien doe ik zulke dingen nooit meer in zijn buurt. Dit waren heel genante momenten, maar achteraf kan je er mee lachen .
* het schoolbord in lokaal A1.33 bleek een sterke eigen wil te hebben, tot grote ergernis van de profs en tot groot jolijt van de tegenpartij (= wij )
* ik heb weer aardig wat mensen zich dood laten verschieten dit schooljaar
* het experiment voor Nederlandse Fonetiek was best interessant. Spectogrammen zijn cool!
* de close encounter met een schattig katje na het examen CHUSA was heel erg leuk! (^_^)
* ongelooflijk hoeveel voldoening je kunt putten uit het afwerken van een thesis
* we hebben dit jaar weer eens flink kunnen roddelen over onze profs!
* ik heb enkele goeie antwoorden gegeven tijdens de colleges, onder andere over toontalen, en nog een paar gevarieerde antwoorden zoals "de fricatieven!" en "concentratiekampen" .
* de kledijkeuzes van de profjes is er echt niet op vooruit gegaan
Zo, en nu loopt alles stilaan ten einde. Er komen weer nieuwe uitdagingen in het leven. Na mijn vakantiewerk zal ik ook niet meer op Campus Drie Eiken moeten zijn. En zo is het maar best. Life goes on...
Ondertussen is mijn laatste schooljaar zo zoetjes aan afgelopen en is de vakantie alweer begonnen. Voor mij zit er momenteel nog niet zo veel vakantie in, aangezien ik maar meteen ben begonnen met wat vakantiewerk te doen (rust roest hé ). Ik kan het geld goed gebruiken en erg zwaar werk is het niet. Ik werk sinds enkele dagen immers als jobstudent in de bibliotheek van Campus Drie Eiken, in mijn bijna-ex-school. Ik help mee de collectie voor te bereiden op hun grote verhuis deze zomer naar ander oorden. Ik vind het wel leuk, zo met die boeken bezig zijn. Het werkje is fysiek en mentaal weinig belastend, ik word niet op de vingers gekeken en ondertussen kan ik toch maar mooi bij het raam zitten, dus ik doe het wel graag. Het is ook goed om even af te kicken na twee jaar constant in mijn geliefde bibliotheek gezeten te hebben. Nu kan ik nog even verder doen met zo nu en dan uit het raam te staren, naar de groene omgeving, terwijl de atmosfeer in de bib zoals steeds erg rustgevend is. Ik had wel liever het deel Afrikaanse taalkunde gedaan, hoewel Nederlandse letterkunde ook niet te versmaden is natuurlijk! De afgelopen dagen zijn er dan ook al heel wat grote Nederlandse en Vlaamse schrijvers letterlijk door mijn handen gegaan. Gisteren heb ik een niet onaardig deel van mijn tijd besteed aan Louis Paul Boon; iets wat ik heel erg aangenaam vond. De werken van Hugo Claus en Herman Brusselmans heb ik daarentegen met heel wat minder liefde behandeld. En al die boeken van Bredero lijken uit te blinken in onpopulariteit, aangezien er zels ín die boeken een meter stof lijkt te zitten. Hard times voor mijn lenzen dus * kuch kuch*. Ik ben er wel al in geslaagd om ondertussen een arbeidsongeval op te lopen (een geschaafde arm books are dangerous weapons). Maar goed, dit is de ideale manier om zachtjes aan afscheid te nemen van de universiteit waar ik vier jaar van mijn nog jonge leven verbleven heb. Als we niet tijdig klaargeraken met het werk, mag ik misschien volgende week terugkomen. Blijkbaar geraak ik toch niet weg van die unief, haha . Nochtans ben ik niet van plan er wortel te schieten, ook al zal ik het student-zijn missen. Maar ik was graag op Campus Drie Eiken; de omgeving stond mij heel erg aan en ik heb daar ook mooie momenten beleefd.
Morgen is het proclamatie. Ik weet mijn resultaten al, maar ik zal er pas ergens tijdens de volgende dagen over schrijven. Het is druk hé, en ondertussen blijft het nog even een ver(r)assing !!! Maar over een paar dagen komt er dus een bespreking van mijn laatste schooljaar en het resultaat, beloofd!
Omdat Cleo toch een dagje ouder wordt, wou ik er alvast voor zorgen dat ik later een mooie herinnering aan haar zal hebben. Daarom heb ik haar gefilmd met mijn fototoestel (de techniek staat voor niks!) terwijl ze me gezelschap hield op mijn bureau. Om er voor te zorgen dat mijn filmpjes zeker niet verloren gaan, heb ik ze op het internet gezet. Wie graag Cleo eens wil zien, moet dus naar YouTube surfen ! En ook mijn ander caafje Sheba zwerft ergens rond op die site wie zoekt die vindt.
Beroemd zal ik er niet door worden, want ik heb de caviafilmpjes louter voor mijzelf gemaakt zodat ik later mijn caafjes zaliger nog eens via bewegende beelden kan zien. Maar het is ook wel leuk voor bloglezertjes die mijn caafjes nog nooit in levende lijve gezien hebben; zo krijgen ze een idee van de caafjes over wie ik het steeds heb.
Het hoeft niet gezegd te worden dat er op ons planeetje heel wat prachtige, wonderbaarlijke bouwwerken te vinden zijn. Omdat de mens graag lijstjes opstelt en verkiezingen houdt - bv. de presidentsverkiezingen van de VS, Miss Aardbei, de Grootste Belg... - ligt het voor de hand dat we ook van al die indrukwekkende bouwwerken een shortlist maakten. Klassiek is natuurlijk de lijst met de Zeven Wereldwonderen, die reeds in de Hellenistische periode werd opgesteld. In deze ultratop-7 stonden:
Deze bouwwerken moest je volgens onze Griekse vrienden toch minstens een keertje bezocht hebben. Spijtig genoeg is dit heden ten dage niet meer mogelijk, aangezien de meeste bouwwerken zelfs de middeleeuwen niet gehaald hebben zodat niemand ooit nog de Zeven Wereldwonderen met eigen ogen zal aanschouwen, de Grote Piramide uitgezonderd.
Maar niet getreurd! Wat doe je als de oude shortlist niet meer voor handen is? Gewoon een nieuwe opstellen, met bezienswaardigheden die nog niet ten prooi zijn gevallen aan de tand des tijds (of aan de Taliban)! En de nieuwe top-7 krijgen we welgeteld op 07/07/'07 (originele datum hoor;-) want dan wordt de verkiezing van de nieuwe zeven wereldwonderen beëindigd. De kandidaten voor een febegeerd plaatsje in de top-7 zijn alvast niet mis, want onder andere de Taj Mahal (India), Angkor Wat (Cambodja) en Chichen Itza (Mexico) doen mee. De Amerikanen zetten daar het Vrijheidsbeeld tegenover en Frankrijk werpt zijn Eifeltoren in de strijd. Nee, het Atomium heeft geen verkiesbare plaats behaald . Oorspronkelijk deed ook de Grote Piramide van Gizeh mee, maar nadat de organisatoren ontdekten dat het ding al eens had meegedaan in de vorige verkiezing 2,5 millenia geleden, werd deze arme kandidaat jammerlijk gedisqualificeerd. Natuurlijk konden enkele drakerige bouwsels als het Operagebouw in Sydney en Neuschwanstein in Duitsland ook niet ontbreken. Maar ik ben er van overtuigd dat de uiteindelijke shortlist er piekfijn uit zal zien. Volgende week zaterdag worden de winnaars bekend gemaakt tijdens de officiele ceremonie in Lissabon, maar in tussentijd kunnen jullie allemaal nog gaan stemmen op:
Stemmen is heel gemakkelijk: je geeft gewoon je e-mailadres op en daarna mag je zowaar ZEVEN wereldwonderen aanklikken. Wat een luxe, wat een weelde! Aangezien we allemaal wereldburgers zijn, raad ik jullie aan die kans niet aan je voorbij te gaan. Of wil je misschien dat de Amerikanen ook op dít vlak de wereld domineren met hun Vrijheidsbeeld (alle respect voor het beeld, maar het hoeft niet altijd en overal Amerika te zijn en bovendien mag je het beeld niet eens meer bezoeken).
Ik wil gerust mijn eigen stemmen bekend maken: - het Alhambra (Spanje) - Angkor Wat (Cambodja) - de beelden (Monai) op Paaseiland (Stille Oceaan) - Machu Picchu (Peru) - de rotsbouwerken van Petra (Jordanië) - de Taj Mahal (India) - Timbuktu (Mali)
Het was geen gemakkeijke keuze maar ik vind dit wel een mooi en representatief lijstje: zowat alle continenten komen aan bod.Volgende week zal ik ook de uitslag op mijn blog bekend maken met als bonus mijn eigen commentaar . In dit verband wil ik nog opmerken dat je de talloze wereldwonderen (want het zijn er heel wat meer dan 7) ook kan bewonderen in het programma Around the World in 80 Treasures dat elke vrijdagavond op Canvas te zien is. Wie meer informatie wil over de Zeven Wereldwonderen van vroeger en nu: http://en.wikipedia.org/wiki/Seven_Wonders_of_the_World
Vanaf deze week kunnen we de eerste televisiereeks van Tribe weer op tv zien. In de serie Tribe gaat de Brit Bruce Parry op bezoek bij relatief onbekende en geïsoleerde stammen. Hij leeft telkens een week met hen samen, deelt lief en leed, sluit vriendschappen, ondergaat de dagelijkse beproevingen van hun vaak harde bestaan en leeft zich in. Tegelijkertij leren wij weer eens iets bij, niet alleen over volkeren waarover we voorheen nog nooit gehoord hadden, maar ook over vriendschap over de verschillende talen en culturen heen. De cultuurshock levert soms schokkende beelden maar ook geregeld hilarische toestanden waarin Bruce Parry verzeild geraakt. Maar natuurlijk zijn de prachtige beelden op zich al de moeite. Verwacht u niet aan Toast Kannibal-achtige (mis)toestanden. De stamleden worden zeker niet geëploiteerd, Bruce Parry daarentegen soms wél . Parry reist onder andere naar Gabon en Ethiopië, maar in de aflevering van vanavond trekt hij naar de Himalaya. Dit najaar komt alweer de derde reeks op de buis, maar in afwachting kunnen we ons nog even zoethouden met reeks 1.
Over de genocide in Rwanda (1994) leren op school is één ding, het voor je ogen zien gebeuren is toch wel andere koek. De film A Sunday in Kigali (Un Dimanche à Kigali) is dan ook vrij shockerend en deprimerend, zeker als je weinig weet over Rwanda-94 en dus niet verwacht wat je te zien gaat krijgen. Gelukkig was ik wél goed voorbereid, wat weinig afdeed aan de gruwel waarmee we tijdens deze film rond de oren worden geslagen. Spijtig genoeg is er niks van overdreven (de allergruwelijkste zaken van toen zullen wel nooit getoond worden, en misschien is het maar beter zo). Het is alweer dertien jaar geleden, maar het trauma van 1.000 000 doden in 3 maanden tijd is begrijpelijkerwijze nog steeds niet verwerkt, wat dan ook heel wat stof voor boeken en films levert. Eerder konden we al Hotel Rwanda en Shooting Dogs in de bioscopen zien, en alhoewel eigenlijk steeds hetzelfde verhaal wordt gebruikt - Rwanda ís een klein land! - raken we het nooit beu gehoord. In zowat elke Rwanda-film komen Hotel des Milles Colinnes en de afzijdigheid van de VN ter sprake, en dat is in A Sunday in Kigali niet anders. De Quebeciaanse Canadees Bernard Valcourt (Luc Picard) is journalist en documentairemaker, en krijgt tijdens het draaien van een docu in Rwanda warme gevoelens voor de dienster Gentille (Fatou N'Diaye) die in Hotel des Milles Colinnes werkt. Gentille heeft een Hutu-vader en Tutsi-moeder, waardoor ze officieel dus Hutu is (etniciteit is in Rwanda iets patriarchaal). Door een speling van het lot ziet ze er echter uit als een typische Tutsi-vrouw, wat haar niet echt in dank afgenomen zal worden. Er komt helaas al gauw een brutaal einde aan wat een sprookje had kunnen worden, en drie maanden nadien is het allemaal voorbij: het land ligt in puin, 1 000 000 mensen zijn met een machete afgemaakt en Bernard probeert in dat tranendal te weten te komen wat er van zijn geliefde geworden is. Een zoektocht die niet over rozen loopt en slecht is voor de mentale gezondheid. De film kreeg maar matige kritieken in de Belgische pers, maar ikzelf vind het een aanrader. De film wordt verteld vanuit een erg persoonlijke invalshoek maar kan toch de hele gruwel van de genocide vatten. Vaak krijg je het gevoel alsof je er middenin zit (slecht voor het hart!). Vergelijkingen met Hotel Rwanda zullen natuurlijk gemaakt worden, maar er moet gezegd worden dat Hotel Rwanda zich concentreert op een positief aspect van de genocide, terwijl A Sunday in Kigali de meest (on)voorstelbare duistere kant toont. Na Hotel Rwanda konden de mensen nog lachen, terwijl men bij deze film de zaal verlaat in een eerder zwartgallige stemming. Maar het moet niet altijd the bright side of life zijn natuurlijk. Uiteraard konden de traditionele elementen als dat eeuwige zwembad van het hotel en de slechte georganiseerdheid van de blauwhelmen niet ontbreken, maar gelukkig hebben de Canadese filmmakers er niet al te veel aandacht aan besteed. Het is wel goed dat de Canadezen blijkbaar niet gehinderd werden door chauvinisme, aangezien ze de VN-bevelhebber Dallaire (door sommigen "een held" genoemd) stevig op de korrel hebben genomen.
Opgelet: dit is officieel een "kinderen toegelaten"-film, waarbij ik toch enige bedenkingen moet formuleren. Rwanda-94 was een wrede bedoening en dan ligt het voor de hand dat er in films daarover wienig lieflijkheden te bespeuren vallen. Men kan geen film maken hierover zonder het te hebben over het handmatig afmaken van mensen (en nog heel wat ergere zaken), dus lijkt het mij geen film voor kinderen. Er komt véél meer seks en geweld voor in deze film dan in Hotel Rwanda, men weze dus gewaarschuwd. De "erotische", verkrachtings- en moordscenes zijn eerder op een suggestieve manier in beeld gebracht, wat het echter niet minder shockerend maakt. Ondanks de prachtige filmmuziek geen film voor gevoelige mensen en kinderen dus. Wel verplichte kost voor mensen die gefascineerd zijn door Afrika en/of Rwanda!
Ik zal de laatste zijn om de problemen met migranten te ontkennen, maar het gaat me toch wat te ver nu mensen mij met haat in de ogen "eigen volk eerst" beginnen toe te snauwen gewoon omdat enkele van mijn verre voorouders uit een ander land kwamen. Yep, ik ben niet "zuiver Belgisch/Vlaams", but no way dat ik vertrek. Want waar zou ik heen moeten?
en die worden hier níet gepubliceerd. Het zal dus nog eventjes wachten zijn op verhoogde activiteiten op deze weblog. In tussentijd mogen we alvast wel een vreugdedansje doen om het eenjarige bestaan te vieren! (zie foto
)
Voor lange blogberichten is het nog te vroeg, maar een kort berichtje kan natuurlijk altijd:
), niet meer te gaan joggen (ik ben al blij dat ik al gewoon kan rondlopen met mijn tendinitis
Het was vreemd: de verpleegster zette mijn bankje al meteen in zo'n stand dat mijn benen omhooglagen. Was dat omdat ik een groentje ben of zie ik er gewoon ziekelijk uit?
Of kwam dat misschien omdat deze jonge wolvin maar niet kon stilliggen terwijl de anciens helemaal "zen" waren tijdens het bloedgeven?
) en raadde me aan nog eventjes te blijven zitten op het bankje en na mijn vertrek uit de zaal meteen wéér te gaan zitten. Ik voelde me echter kiplekker en na de obligate cola fietste ik algauw weer naar huis. 
)
Ondertussen is mijn laatste schooljaar zo zoetjes aan afgelopen en is de vakantie alweer begonnen. Voor mij zit er momenteel nog niet zo veel vakantie in, aangezien ik maar meteen ben begonnen met wat vakantiewerk te doen (rust roest hé
Vanaf deze week kunnen we de eerste televisiereeks van Tribe weer op tv zien. In de serie Tribe gaat de Brit Bruce Parry op bezoek bij relatief onbekende en geïsoleerde stammen. Hij leeft telkens een week met hen samen, deelt lief en leed, sluit vriendschappen, ondergaat de dagelijkse beproevingen van hun vaak harde bestaan en leeft zich in. Tegelijkertij leren wij weer eens iets bij, niet alleen over volkeren waarover we voorheen nog nooit gehoord hadden, maar ook over vriendschap over de verschillende talen en culturen heen. De cultuurshock levert soms schokkende beelden maar ook geregeld hilarische toestanden waarin Bruce Parry verzeild geraakt. Maar natuurlijk zijn de prachtige beelden op zich al de moeite.
Don't vote these bastards!!!
