Ik ben Dopsie/Miss Dee
Ik ben een vrouw en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/12/1984 en ben nu dus 40 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: ik hou van genieten, cultuur, wellness, dansen, diertjes en de natuur.
Ik ben miss Dee!
Over de genocide in Rwanda (1994) leren op school is één ding, het voor je ogen zien gebeuren is toch wel andere koek. De film A Sunday in Kigali (Un Dimanche à Kigali) is dan ook vrij shockerend en deprimerend, zeker als je weinig weet over Rwanda-94 en dus niet verwacht wat je te zien gaat krijgen. Gelukkig was ik wél goed voorbereid, wat weinig afdeed aan de gruwel waarmee we tijdens deze film rond de oren worden geslagen. Spijtig genoeg is er niks van overdreven (de allergruwelijkste zaken van toen zullen wel nooit getoond worden, en misschien is het maar beter zo). Het is alweer dertien jaar geleden, maar het trauma van 1.000 000 doden in 3 maanden tijd is begrijpelijkerwijze nog steeds niet verwerkt, wat dan ook heel wat stof voor boeken en films levert. Eerder konden we al Hotel Rwanda en Shooting Dogs in de bioscopen zien, en alhoewel eigenlijk steeds hetzelfde verhaal wordt gebruikt - Rwanda ís een klein land! - raken we het nooit beu gehoord. In zowat elke Rwanda-film komen Hotel des Milles Colinnes en de afzijdigheid van de VN ter sprake, en dat is in A Sunday in Kigali niet anders. De Quebeciaanse Canadees Bernard Valcourt (Luc Picard) is journalist en documentairemaker, en krijgt tijdens het draaien van een docu in Rwanda warme gevoelens voor de dienster Gentille (Fatou N'Diaye) die in Hotel des Milles Colinnes werkt. Gentille heeft een Hutu-vader en Tutsi-moeder, waardoor ze officieel dus Hutu is (etniciteit is in Rwanda iets patriarchaal). Door een speling van het lot ziet ze er echter uit als een typische Tutsi-vrouw, wat haar niet echt in dank afgenomen zal worden. Er komt helaas al gauw een brutaal einde aan wat een sprookje had kunnen worden, en drie maanden nadien is het allemaal voorbij: het land ligt in puin, 1 000 000 mensen zijn met een machete afgemaakt en Bernard probeert in dat tranendal te weten te komen wat er van zijn geliefde geworden is. Een zoektocht die niet over rozen loopt en slecht is voor de mentale gezondheid. De film kreeg maar matige kritieken in de Belgische pers, maar ikzelf vind het een aanrader. De film wordt verteld vanuit een erg persoonlijke invalshoek maar kan toch de hele gruwel van de genocide vatten. Vaak krijg je het gevoel alsof je er middenin zit (slecht voor het hart!). Vergelijkingen met Hotel Rwanda zullen natuurlijk gemaakt worden, maar er moet gezegd worden dat Hotel Rwanda zich concentreert op een positief aspect van de genocide, terwijl A Sunday in Kigali de meest (on)voorstelbare duistere kant toont. Na Hotel Rwanda konden de mensen nog lachen, terwijl men bij deze film de zaal verlaat in een eerder zwartgallige stemming. Maar het moet niet altijd the bright side of life zijn natuurlijk. Uiteraard konden de traditionele elementen als dat eeuwige zwembad van het hotel en de slechte georganiseerdheid van de blauwhelmen niet ontbreken, maar gelukkig hebben de Canadese filmmakers er niet al te veel aandacht aan besteed. Het is wel goed dat de Canadezen blijkbaar niet gehinderd werden door chauvinisme, aangezien ze de VN-bevelhebber Dallaire (door sommigen "een held" genoemd) stevig op de korrel hebben genomen.
Opgelet: dit is officieel een "kinderen toegelaten"-film, waarbij ik toch enige bedenkingen moet formuleren. Rwanda-94 was een wrede bedoening en dan ligt het voor de hand dat er in films daarover wienig lieflijkheden te bespeuren vallen. Men kan geen film maken hierover zonder het te hebben over het handmatig afmaken van mensen (en nog heel wat ergere zaken), dus lijkt het mij geen film voor kinderen. Er komt véél meer seks en geweld voor in deze film dan in Hotel Rwanda, men weze dus gewaarschuwd. De "erotische", verkrachtings- en moordscenes zijn eerder op een suggestieve manier in beeld gebracht, wat het echter niet minder shockerend maakt. Ondanks de prachtige filmmuziek geen film voor gevoelige mensen en kinderen dus. Wel verplichte kost voor mensen die gefascineerd zijn door Afrika en/of Rwanda!
Ik zal de laatste zijn om de problemen met migranten te ontkennen, maar het gaat me toch wat te ver nu mensen mij met haat in de ogen "eigen volk eerst" beginnen toe te snauwen gewoon omdat enkele van mijn verre voorouders uit een ander land kwamen. Yep, ik ben niet "zuiver Belgisch/Vlaams", but no way dat ik vertrek. Want waar zou ik heen moeten?
Vandaag is het de Werelddag van het niet-roken! Juist in deze periode gaan er stemmen op om de gehele horeca in België volledig rookvrij te maken, wat ik wel zie zitten. Dus bij deze nog eens een oproep aan alle rokers: stop die fucking stinkende kankerstokken voorgoed weg en verpest de lucht van de niet-rokers niet langer! Dat jullie constant rondlopen met een pijnlijke rokershoest, een vale huid krijgen en zwarte tanden, en ten prooi vallen aan longkanker en impotentie kan mij geen ene moer schelen! Wat mij betreft, mogen jullie jezelf desnoods zelfs tien keer vergassen. Maar blijf wel met je fikken af van de propere lucht die ik graag wil inademen. Jullie hebben het recht jezelf kapot te maken, maar jullie hebben niet het recht míjn gezondheid te verpesten. Als jullie niet zo veel zouden roken, zou ik mijn haar en kleren niet zoveel moeten wassen (en zouden we het milieu eens wat sparen). En nee, als ik weer eens een hoestbui krijg, is dat niet omdat ik ziek ben, maar door die vuile sigarettenrook. Ik moet al die vuiligheid die jullie uitblazen niet hebben, hou het zelf bij!
these hips are big hips. they need space to move around in. they don't fit into little petty places. these hips are free hips. they don't like to be held back. these hips have never been enslaved, they go where they want to go they do what they want to do. these hips are mighty hips. these hips are magic hips. i have known them to put a spell on a man and spin him like a top
Lucille Clifton
Homage to My Hair
when I feel her jump up and dance i hear the music! my God im talking about my nappy hair! she is a challenge to your hand black man, she is as tasty on your tongue as good greens black man, she can touch your mind with her electric fingers and the grayer she do get, good God, the blacker she do be!
Hoewel ik niet zo'n fan ben van 'het Nederlandstalige lied', hou ik wel erg van de muziek van Louis Neefs. Ik heb zelfs een best-off LP van deze zanger, die al te vroeg van ons heengegaan is. Wat een stem, wat een stem! Zoiets vind je vandaag de dag niet meer in Vlaanderen, en daar zal Idool niks aan veranderen. Iedereen kent vast wel de klassiekers "Jennifer Jennings", "Ik heb zorgen" en "Margrietje", maar zijn meest geëngageerde hit was ongetwijfeld "Laat ons een bloem". Lees aub de lyrics en denk dan eens na over wat écht belangrijk is in het leven...
LAAT ONS EEN BLOEM Louis Neefs
Dit is een lied voor de mensen die zorgen Dat morgen de mensen al dood zullen zijn Dit is een lied voor de doden van morgen Begraven, bekist in een stenen woestijn
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is Laat ons een boom en het zicht op de zee Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is De wereld die moet nog een eeuwigheid mee
Je breekt en je hakt en je boort door de bergen Je maakt elke heuvel gelijk met de grond De reuzen van nu lijken morgen maar dwergen Vooruitgang vernield wat er gisteren nog stond
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is Laat ons een boom en het zicht op de zee Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is De wereld die moet nog een eeuwigheid mee
De vis in de zeeën vergiftigd, gestorven Het zand op de stranden vervuild door mazout En jij door je tankers en chequeboek bedorven Je weet zelfs niet meer waar de meeuw heeft gebroed
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is Laat ons een boom en het zicht op de zee Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is De wereld die moet nog een eeuwigheid mee
En zo zal dan morgen het leven verdwijnen Verslagen door staal en gewapend beton De maan zal dan koud op je nachtmerrie schijnen Geen mens die nog weet hoe het einde begon
Laat ons een bloem en wat gras dat nog groen is Laat ons een boom en het zicht op de zee Vergeet voor één keer hoeveel geld een miljoen is De wereld die moet nog een eeuwigheid mee
De wereld die moet nog een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee Een eeuwigheid mee
Dit zijn stresserende tijden, en dan is er niks zo goed als een stevige Science-Fiction thriller om even het verstand op nul te zetten. Ik verwachtte dan ook enkele uren van kosmische ontspanning tijdens de film Sunshine. Volgens deze film moeten we de toekomst niet al te zonnig inzien: in plaats van een opwarming van de aarde, krijgen we een afkoeling van onze planeet. Want onze zon...sterft!!! Dat is iets waar zelfs George W. Bush met geen 10 oorlogen veranderen in kan brengen, dus dat wordt bibberen en het onvermijdelijk uitsterven van alle leven op aarde. Er is echter nog één hoop: zend een superzware kernbom naar de zon - een bom die liefst wel een paar honderd keer groter is dan die van Hiroshima - en dan slaagt de vlam misschien opnieuw in de pan. Uiteraard gaat een A-bom daar niet zelf naar toe, maar wordt hij daarheen getaxiëd door de bemanning van het ruimteschip Icarus II. Waarom heet het schip Icarus II ipv Icarus I? Omdat er al eens een poging is geweest om de zon weer tot leven te wekken, met het ruimteschip Icarus I, maar men heeft nooit meer iets van bemanning of schip gehoord... Dit is dus geen plezieruitstapje, maar meer iets voor de zelfmoordterroristen van Al-Quaida - ik vraag me af waarom ze die niet gestuurd hebben, dan waren we er meteen van af. Een interessant scenario en de film begint dan ook goed. Je merkt meteen dat dit hier nog niet van een leien dakje gaat lopen, en je wordt op een akelige manier bevangen door de claustrofobische sfeer in het ruimteschip. Tegelijkertijd is het personage van de zon - toch wel de hoofdrolspeler in deze film - fascinerend. Ondanks het feit dat het zonnetje in huis aan het uitdoven is, is het nog steeds een kwaadaardige ster die mensen blind kan maken of zelfs levend kan verbranden. Ook de acteurs leveren uitstekend werk, vooral Dr. Searle, fysicus Capa en kapitein Kaneda. De problemen op Icarus II beginnen zodra de astronauten beslissen ruimteramptoeristje te spelen door het wrak van Icarus I eens een bezoekje te brengen. Vanaf dat moment begint de film ook vervelender te worden, helaas. Wat er dan gebeurt is er ofwel bij de haren bijgesleurd ofwel schaamteloos afgekeken van Kubricks 2001: A Space Odyssey. Ik was dan ook opgelucht toen de film gedaan was. Het sterke aan deze film is dat dat belachelijke Amerikaanse heroïsme voor één keer eens achterwege is gelaten. In plaats daarvan hebben ze er helaas veel expliciete sterfscènes in gestoken (dit begon al meer op een Griekse tragedie te lijken) zodat je daarna en in de volgende dagen zeker geen honger meer zult hebben. En daar weegt zelfs de mooie filmmuziek niet tegen op.
Voor wie de film nog niet is gaan zien: ga naar de plaatselijke bibliotheek en ga daar gewoon 2001: A Space Odyssey huren; of nog beter: leen de boeken van Arthur C. Clarke waarop Kubricks film gebaseerd is. Dubbel zoveel voldoening voor hetzelfde geld en ondanks alles heel wat geloofwaardiger.
Overigens wil ik wél de site van Sunshine aanraden, want de makers daarvan verdienen echt een pluim: http://www.sunshinedna.com/
Het viel mij de laatste tijd op dat er veel muziek van Orchestral Manoevres in the Dark wordt gedraaid op de radio. De band is op het einde van de jaren '80 gesplit en er was ook al jaren niks meer van uitgebracht, zelfs geen zoveelste best-off. Toen ik eens twee dagen na elkaar een OMD-song op de radio hoorde, begon ik het ergste te vrezen...Zou één van de vroegere leden van OMD dood zijn ? Daarom raapte ik mijn moed samen en besloot wat nieuws over de band te googelen. Ik was bang voor slecht nieuws, maar ik móest zekerheid hebben! En wat bleek...
... de mannen van OMD zijn niet alleen alive & kicking, ze spelen zelfs weer samen bij OMD!!! Meer nog, dit jaar komen ze twee keer naar België, waaronder TW Classic. Nu vind ik 69 euro te veel voor 50 minuutjes OMD te gaan zien op een bloedhete, volgepakte wei, en bovendien waren het nooit echt goede performers, dus ik laat dit maar aan mij voorbijgaan. Maar ik ben wel erg blij dat de band terug is Ik hoop dat het niet iets "voorlopigs" is. Maar naar het schijnt komt er ook weer een nieuw album. Ik ben benieuwd.
In tussentijd kan ik met plezier de oude OMD-songs nog eens beluisteren. Ondanks het feit dat de zangpartijen vaak te wensen over lieten (ik vrees dat ze zelfs bij Idool niet aan de bak zouden komen), heeft deze band toch een grote invloed op me gehad. Dankzij OMD heb ik vele jaren terug de fantastische muziek van de eighties ontdekt!!!
Verder ben ik dol op hun New Wave/eighties pop/dance invloeden. Hun muziek was een combinatie van commerciële invloeden die het toen erg goed deden en meer alternatieve zaken. Die mix zorgde samen met de vaak vreemde teksten voor een "kosmisch" effect. Hun albums zijn dus de ideale soundtrack voor een intergalactisch reisje in outer space. Wat ook leuk was, was dat de LP-hoezen grafisch erg sterk waren. Het oog wil ook wel wat natuurlijk.
Voor wie graag de muziek van OMD wil (her)ontdekken: hier zijn een aantal YouTube-linkjes met hun beste songs:
Geniet van het mooie weer, want volgende week zou het terug herfst/lente worden ! Ik heb goed genoten van de voorbije zonnige weken, maar ergens is het goed als het weer terug iets slechter wordt. Zo word ik minder afgeleid en kan ik beter voor school werken. Al gaf de zon me natuurlijk wél veel energie... De cavia's hebben van dit warme weer al goed geprofiteerd, want zodra het boven de 17 ° C is mogen ze buiten grazen in de ren. En het is opvallend hoe iedereen plots veel vriendelijker wordt zodra het zonnetje daar is.
Maar ik denk dat het voor de natuur en de landbouw ook beter is om weer een paar weekjes regen te hebben. De grond in mijn tuin is kurkdroog en overal vergroot de kans op bosbranden en dat soort kwalijke zaken.
Vanaf maandag begint de temperatuur weer te dalen en krijgen we weer kans op buien. Dus, profiteer van de nog komende zonnige dagen!
"Hey Matthew": een eighties-song, maar nog steeds brandend actueel! Wat zullen wij allemaal nog mee moeten maken, en in welke wereld sturen we onze kinderen? Welke toekomstperspectieven hebben we hen te bieden? Zullen we opkomen voor anderen of zullen we als dode vissen meedrijven met de stroom? En is er niet al te veel geweld dagelijks op de tv? Mooi is dat het liedje met een optimistische noot eindigt: "I hope...".
Hey Matthew (Karel Fialka)
I was sitting with Matthew, we were watching TV I said Hey Matthew, what do you see? Do you see the guns, do you see the bombs, See those people throwing all of those stones? Do you see the cars going up in flames, See their faces, do you know their names, Hey Matthew, when you're watching TV Hey, Hey Matthew, what do you see?
Do you see the tension in a rich man's house? Do you see the cat, do you see the mouse? Do you see the beauty or the big bad beast? Do you see the famine, do you see the feast? In this world of villains do you see the crime, Is a superhero waiting at the edge of time? Hey Matthew, when you're watching TV; Hey, Hey Matthew, what do you see?
I see Dallas, Dynasty, Silver Hawks, He-Man, Tom & Jerry, Dukes of Hazzard, Airwolf, Blue Thunder, Rambo, Road Runner, Daffy Duck, The A-Team, The A-Team, I see the A-Team
I was sitting with Matthew, we were watching TV I said Hey Matthew, what'll you be? Will you walk like a lion in the danger zone, Will you pass unnoticed in the great unknown? When you see the press out on a witch hunt, When you see a political publicity stunt, Will you fight for the right, will you be a man? Will you step aside, will you give a damn?
Will you ride that tide with the starry eyed? Will you give and take, will you laugh 'til you ache? Will you learn to live, will you take, will you give? As the bridges burn, will you live and learn, Will you be numbered with the brave and true? Well, good luck kid, here's lookin' at you.
In the future, Matthew, so bright and free, Hey Matthew, what'll you be? Hey Hey Matthew, what'll you be?
I want to be a soldier, street fighter, be a policeman A captain of a boat - big boat. I want to be a medical officer, a cowboy, a train driver, high diver, A fireman, a pilot, I want to be your friend.
Eén van de betere soul-songs van de sixties is ongetwijfeld "War", gezongen door Edwin Starr. What a voice, what a voice!!! Zulke songs maken ze niet meer dezer dagen, en ik betwijfel of er onder de winnaars van al die idool-edities ook maar één iemand is die dit kan zingen. Belangrijker echter is dat dit ook een geweldige anti-oorlogssong is! In 1969 protesteerde men in dit liedje tegen de oorlog in Vietnam, maar de lyrics hebben de tand des tijds uitstekend doorstaan. Als je nu naar de song luistert, moet je spontaan denken aan de hopeloze oorlog in Irak en aan alle andere projectjes van George Bush en de zijnen. War can't give life, it can only take it away!!!
War (Edwin Starr)
War! huh-yeah What is it good for? Absolutely nothing Uh-huh
War! huh-yeah What is it good for? Absolutely nothing Say it again y'all
War! huh good God What is it good for? Absolutely nothing Listen to me?
Ohhh? War! I despise Because it means destruction Of innocent lives
War means tears to thousands of mothers eyes When their sons go to fight and lose their lives
I said - War! Huh Good God y'all What is it good for? Absolutely nothing Say it again
War! Whoa, Lord ... What is it good for Absolutely nothing Listen to me?
War! It ain't nothing but a heartbreaker War! Friend only to the undertaker War! It's an enemy to all mankind The thought of war blows my mind
War has caused unrest in the younger generation Induction then destruction- Who wants to die?
Ohhh? War Good God y'all What is it good for? Absolutely nothing Say it, Say it, Say it
War! Uh-huh Yeah - Huh! What is it good for? Absolutely nothing Listen to me?
War! It ain't nothing but a heartbreaker War! It's got one friend, that's the undertaker War has shattered many a young mans dreams Made him disabled bitter and mean Life is much too precious to spend fighting wars these days War can't give life, it can only take it away
War! Huh Good God y'all What is it good for? Absolutely nothing Say it again
War! Whoa, Lord ... What is it good for Absolutely nothing Listen to me?
War! It ain't nothing but a heartbreaker War! Friend only to the undertaker Peace Love and Understanding; tell me, is there no place for them today? They say we must fight to keep our freedom But Lord knows there's got to be a better way
War! Huh Good God y'all What is it good for? You tell me Say it, Say it, Say it
War! Huh Good God y'all What is it good for? Stand up and shout it. Nothing!
Morgen is er een interessante Panorama-uitzending op CANVAS. Dertien jaar geleden werden er in Rwanda 10 Belgische para's afgemaakt. Nu zijn 10 para's weinig vergeleken met dat millioen Tutsi's & gematigde Hutu's die in de maanden daarop werden afgeslacht met de machete, maar het is en blijft toch een ernstige, droevige en vooral pijnlijke zaak. Want 13 jaar na datum is er eindelijk een proces, met eigenlijk maar 1 verdachte: de Rwandese majoor Bernard Ntuyahaga, die onze para's die noodlottige dag een "lift" zou hebben gegeven naar Kamp Kigali, en hen zo naar de dood zou hebben geleid. Volgens mij en volgens heel wat andere mensen is de zaak ingewikkelder dan dat. Ik vind het vrij ongeloofwaardig dat er maar één verdachte en maar enkele getuigen zijn op het proces. Sommigen spreken van een duistere doofpotoperatie. Zo zouden enkele Belgische ministers van toen meer afweten van de hele zaak en heeft de huidige Rwandese president Paul Kagame wel meer met de zaak te maken dan men openlijk wil toegeven. Ook is het van heel wat mensen gewéten dat ze een nieuw licht op dit mysterie kunnen werpen, maar zij zijn niet opgeroepen voor het proces. Daarom trok VRT-journalist Peter Verlinden zelf naar de regio Rwanda - Oost-Congo om op onderzoek te gaan. Ik zou nu eigenlijk ook wel eens de waarheid willen weten rond de moordpartij. Wie was er verantwoordlijk voor? We weten het nog altijd niet helemaal! De moord op de 10 para's is met evenveel duisternis omhuld als de aanslag op het vliegtuig van de toemalige president Habyarimana. Met de dood van Habyarimana brak de genocide los: 1 000 000 doden in 100 dagen tijd. Als het vliegtuig niet was neergehaald, zou de geschiedenis er misschien net ietsje anders hebben uitgezien. De vraag is dus ook hier: wodunnit? Ook in deze zaak wordt de naam van Kagame genoemd...
Rwanda-94 was een echte thriller, dus het kan niet anders dat de Panorama-reportage interessant kan worden. Hopelijk levert het ons nieuwe inzichten op, en krijgen we binnenkort bij de afloop van het proces toch antwoorden (al reken ik daar niet op).
"It's always so cool hanging out with you. You so smart, funny & interesting."
Dát doet nog eens deugd hé, een complimentje krijgen. Het moet niet altijd elkaar hopeloos bekritiseren zijn. Daarom beste mensen, geef elkaar eens een compliment op een onverwacht moment (zoals die actie van een paar jaar geleden ). Dat kan nooit kwaad!
Afrika-films doen het dit jaar goed in de cinema. Na Blood Diamond, The Last King of Scotland en Si le Vent soulève les Sables, is het nu de beurt aan Goodbye Bafana om in de schijnwerpers te staan. Goodbye Bafana speelt zich af in Zuid-Afrika, en is in het Engels en deels in het !Xhosa gesproken. En aangezien ik er nu eindelijk min of meer in slaag het woordje !Xhosa met de juiste clicksound uit te spreken, kon ik ook niet anders dan naar deze film te gaan kijken.
In Goodbye Bafana krijgen we een geschiedenislesje over het racistische Zuid-Afrika tussen de sixties en 1990, gezien vanuit het standpunt van James Gregory, de (blanke) bewaker van Nelson Mandela. James Gregory verhuist aan het einde van de jaren '60 met zijn gezin naar het beruchte Robbeneiland, om daar als gevangenisbewaker te gaan werken. Aangezien James vloeiend !Xhosa spreekt, wordt hij echter aangesteld om de post te controleren die Mandela en zijn medegevangenen om de zes maand mogen ontvangen en verzenden. James Gregory is van bij het begin een onverbetelijke racist, maar door steeds de post van & voor Mandela na te lezen wordt James meer en meer betrokken bij het persoonlijke leven van zijn gevangene en kan hij niet langer afstandelijk blijven. In de 20 jaar dat hij Mandela moest bewaken, kon het dan ook niet anders dat er zich een speciale relatie ontwikkelde tussen gevangene en bewaker. Mandela blijkt meer invloed te hebben op de leden van het gezin Gregory dan zij zelf ooit hadden vermoeden. In diezelfde 20 jaar verandert ook heel wat in Zuid-Afrika zelf, wat resulteert in de uiteindelijke vrijlating van Mandela.
Hoewel Goodbye Bafana absoluut geen Oscar-winner zal zijn, is dit lang geen slechte film. Op zich gebeurt er weínig in deze film (het gevangenisleven is nu ook niet meteen afwisselend), maar het verhaal is wel mooi en ontroerend, de acteerprestaties zijn goed, en de muziek is net zoals bij de meeste Afrika-films schitterend! Om je volledig over te geven aan de soms betoverende scenes moet je wel vergeten dat bepaalde delen van het verhaal waarschijnlijk gewoon niet kloppen met wat er in realiteit is gebeurd - naar het schijnt waren James Gregory en Nelson Mandela nu niet meteen twee handen op één buik, zoals in deze films soms gesuggereerd wordt. De acteur die Mandela speelt, komt weliswaar geloofwaardig over, maar lijkt helemaal niet op de echte Mandela, wat de pret toch ook een beetje vergalt.Verder komen bepaalde dialogen nogal melig over. Anderzijds kan je natuurlijk genieten van de prachtige setting (die scene in de baai tussen de Tafelberg en Robbeneiland!) en van de dialogen gesproken in het !Xhosa (voer voor taalkundigen en fonetici). De twee scenes waarin het rituele stokvechten van de !Xhosa aan bod komt, behoren ongetwijfeld de prachtigste scenes uit deze film. Hopelijk zet iemand ze binnenkort op YouTube. Verplichte kost voor Afrika-liefhebbers of mensen die graag wat meer willen weten over rainbow country Zuid-Afrika!!!
Vandaag in de krant De Morgen: Kerk schaft het voorgeborchte af! Het voorgeborchte is de plek waar babytjes heen werden gestuurd als ze stierven voordat ze gedoopt konden worden. Na jaren en jaren studie en overleg hebben theologen beslist om die hele toestand af te schaffen. De eerwaarde theologen zijn het er nu over eens dat baby's die vroegtijdig sterven waarschijnlijk tóch gered worden.
Eerlijk gezegd vind ik het nogal gruwelijk dat een godsdienst eeuwenlang beslist heeft dat onschuldige (ongedoopte) babytjes niet naar de hemel konden. Dát is dus blijkbaar naastenliefde en mededogen, één van de pijlers van het christendom.
Bon, vanaf nu staat er jullie één ding te doen: laat jullie pasgeborenen niet dopen! Het is immers niet meer noodzakelijk!!! Rejoice, my good people, rejoice! (^_^) De ongedoopte kindjes zullen toch niet meer in het voorgeborchte eindigen. Jullie zijn dus bij deze van die plicht ontslagen. Als je toch per sé je kinderen wil laten dopen, wacht dan tot ze op een leeftijd gekomen zijn waarop ze dat begrijpen, wanneer ze er klaar voor zijn en er ook écht in geloven - en het zélf willen. Ik denk dat iemand die op "rijpere" leeftijd een echte christen wordt omdat hij er volledig achter staat, een betere gelovige is dan iemand die alle ritueeltjes gedwongen moest ondergaan omdat je er als kind nog niet tegen in kan gaan.
Gisteren was het een mooie dag. Ik was uitgenodigd op een familiefeest waarop ik het merendeel van het volk niet zou kennen, maar het is wonderwel meegevallen. Ik ben helemaal relaxed teruggekomen 's avonds. Het feestvarken van de dag was mijn neef Floris die de gezegende leeftijd van 14 jaar heeft bereikt ! De plaats van het gebeuren was het Panneweel te Meerdonk, in een straat met de lieflijke naam Krekeldijk...En de locatie was even idyllisch als de naam doet vermoeden. Het leek wel alsof ik even terug in Zeeland was. Als er een hemel op aarde bestaat, lijkt Zeeland daar toch erg goed op dus je kan je indenken dat ik me erg thuisvoelde in het Panneweel, ook al ligt het níet in Zeeland. Zon, een beetje wind zodat het niet te warm werd, lekkere hapjes, vrolijke kindjes, lang gras en bloesems op de bomen...dat is alles wat je in feite nodig hebt voor een geslaagde dag. De Krekeldijk en omgeving lijkt me de ideale plaats om tot rust te komen. Ik kon dan ook heel even alle ellende van het dagelijkse leven van me af zetten. Kan je je indenken dat ik zelfs veren in mijn haar heb gestoken, een bloesem achter mijn rechteroor en om mijn pols een armbandje van madeliefjes!?! Het leek wel weer net als vroeger. Ik heb trouwens ook een échte haas gezien. Hazen zie je toch minder dan konijntjes in het wild, en bovendien zat deze wel heel erg dicht bij ons. Misschien de paashaas die nog wat was blijven plakken? De haas was nog niet uit het (wijdse) gezicht verdwenen, of daar zweefde al een koppel reigers statig en elegant door de lucht. Goed, ik heb me ook flink "getingeld" aan de nogal overvloedige brandnetels, maar naar het schijnt is dat toch goed tegen de reumatiek. Toen ik weer huiswaarts keerde na een fijne dag, zag ik ook nog tientallen fazanten (waarschijnlijk door stoute jagers uitgezet in het wild), een heleboel leuke paardjes die zich in hun weides aan het amuseren waren, en een kudde schapen met hun schattige lammetjes. Jaja, ik ben blij dat ik lenzen draag, want je mist anders veel zo "zonder ogen".
Ik hoop dat er nog veel mooie dagen zullen volgen!!! (^_^) Genieten jullie er ook nog maar wat van!
Ps: ik heb uiteindelijk dat armbandje van madeliefjes laten opeten door Cleo
James Brown: Say It Loud -- I'm Black and I'm Proud!
Uh, with your bad self Say it louder (I got a mouth) Say it louder (I got a mouth)
Look a'here, some people say we got a lot of malice Some say it's a lotta nerve I say we won't quit moving Til we get what we deserve We've been buked and we've been scourned We've been treated bad, talked about As just as sure as you're born But just as sure as it take Two eyes to make a pair, huh Brother, we can't quit until we get our share
Say it loud, I'm black and I'm proud Say it loud, I'm black and I'm proud, one more time Say it loud, I'm black and I'm proud, huh
I've worked on jobs with my feet and my hands But all the work I did was for the other man And now we demands a chance To do things for ourselves we tired of beating our heads against the wall And working for someone else
Say it loud, I'm black and I'm proud Say it loud, I'm black and I'm proud Say it loud, I'm black and I'm proud Say it loud, I'm black and I'm proud, oowee
Ooowee, you're killing me Alright uh, you're out of sight Alright, so tough, you're tough enough Ooowee uh, you're killing me, oow
Say it loud, I'm black and I'm proud Say it louder, I'm black and I'm proud
Now we demand a chance to do things for ourselves We tired of beating our heads against the wall And working for someone else A look a'here, One thing more I got to say right here Now, we're people like the birds and the bees We rather die on our feet, Than keep living on our knees
Say it loud, I'm black and I'm proud, hu Say it loud, I'm black and I'm proud, hu Say it loud, I'm black and I'm proud, Lord'a Lord'a Lord'a Say it loud, I'm black and I'm proud, ooooh
Uh, alright now, good Lord You know we can do the boog-a-loo Now we can say we do the Funky Broadway! Now we can do, hu Sometimes we dance, we sing and we talk You know I do like to do the camel walk Alright now, hu alright, Alright now, ha
Say it loud, I'm black and I'm proud Say it louder, I'm black and I'm proud, let me hear ya Say it louder, I'm black and I'm proud Say it louder, I'm black and I'm proud
Now we's demands a chance to do things for ourselves We're tired of beating our heads against the wall And working for someone else, hu Now we're our people, too We're like the birds and the bees, But we'd rather die on our feet, Than keep a'living on our knees
Say it louder, I'm black and I'm proud Say it louder, I'm black and I'm proud, let me hear ha', huh Say it loud, I'm black and I'm proud, hu Say it louder, I'm black and I'm proud Say it louder, I'm black and I'm proud
Say it loud, I'm black and I'm proud, hu Say it louder, I'm black and I'm proud , Lord I feel it Say it loud, I'm black and I'm proud Say it louder, I'm black and I'm proud
Vandaag is een belangrijke dag in mijn leven. Vanaf vandaag ging ik immers een poging doen om weer goed te kunnen zien. Sinds de 2e kan moet ik eigenlijk een bril dragen. Omdat mijn ogen niet zo heel erg bijziend zijn, zette ik echter die rotbril meestal niet op, omdat ik gewoonweg niet met een bril sta. Ik ben nu eenmaal geen brildrager! Maar het werd zo stilaan problematisch. Ik herkende niemand meer, kon de straatnamen niet lezen, en wat lastiger is: ook niet meer gezichtsuitdrukkingen onderscheiden van mensen die wat verderop staan. Kortom, zonder bril was het een en al ellende. Mét bril (in de klas, cinema, voor tv en in de auto) was het al weinig beter. Ik was zo beschaamd over mijzelf dat ik hem pas opzette als iedereen al neerzat in de klas, en ik durfde niet om mij heen kijken opdat de mensen toch maar niet te veel van mij zouden zien met mijn bril op.Soms durfde ik de prof niet eens aankijken en staarde ik maar wat naar mijn blad/de grond/mijn schoenen. Bovendien kreeg ik van die bril hoofdpijn en tranerige ogen. Hier moest dus dringend iets veranderen...
Aangezien het vakantie is, leek het mij dan ook het geschikte moment om over te schakelen naar lenzen. Vanaf nu zou ik dus ook zo'n lens-mens worden, altijd aan het knoeien met van die mini-prutsdingskes en allerlei potjes met rare vloeistoffen . Vanochtend fietste ik naar de opticien om mijn lenzen af te halen en daar meteen te leren hoe ik die krengen precies op mijn oogbollen zou krijgen. Ze hadden op voorhand gezegd dat het ongeveer een uur zou duren. Maar dat bleek nog niet mee te vallen. Ik vind niet dat ik kleine ogen heb, maar opeens leken ze mij wél vééél te klein! En bovendien bleken er ook nog eens allerlei ongewenste oogleden en wimpers in de weg te zitten! Eye eye caramba. Na een aantal pogingen was ik wel in staat om de uitvinder van de ooglens te laten liquideren. Een hevige strijd tussen mij en de lenzen volgde...
Een strijd waarin wel wat traantjes van mijn kant zijn gevloeid. Niet van verdriet, maar als natuurlijke reactie van mijn oog op al die nare dingen die ik ermee aan het doen was. Dit maakte de zaken er natuurlijk niet makkelijker op. Ik begon stilaan moedeloos te worden, en stelde me al een toekomst voor waarin ik voor eeuwig veroordeeld was tot het dragen van een bril...
Maar Dopsie is niet zomaar klein te krijgen! Ik geef nooit iets op! En dus, na twee (!) uur wringen en worstelen, zat er op elk oog uiteindelijk toch een lens! Het zicht met maar één lens is nogal schrikwekkend, maar met twee lenzen is het inderdaad veel beter. Het leren uitnemen was gelukkig iets gemakkelijker (ondertussen vond ik het al minder eng mijn oog aan te raken) en daarna kreeg ik de lens toch weer binnen de 10 minuten weer in . De opticien verzekerde me dat het wel zou beteren en dat ik me binnenkort zou afvragen waarom ik daar ooit toch zo mee had kunnen sukkelen.
En toen...huppelde ik de zonnige wereld in mét een goed gezichtsvermogen en ik had zin om uit te roepen: "I can seeeeeeeeeeeeeee!!!"....
De aarde warmt op, en overal ter wereld kan men de gevolgen ervan waarnemen. Overal, hier dus ook maar vooral in de ontwikkelingslanden, waar de opwarming een ontwrichtend effect heeft op de samenleving. Verwoestijning is zo'n vaak voorkomend gevolg. Dit vormt dan ook een belangrijk thema in de film "Si le vent soulève les sables". Deze film speelt zich af in een zeer droog, niet-gespecifeerd Afrikaans land, waar de levensomstandigheden hard zijn. Volgens mij kan je de film wel situeren in Tsjaad/Soedan. In de streek waar Rahne en zijn gezin wonen, worden het steeds moeilijker om te overleven. Hun dorp is omringd door uitdrogende bronnen en milities die een of andere burgeroorlog uitvechten, zodat het moeilijk is zomaar eventjes te verhuizen. Toch moeten Rahne en zijn dorpsgenoten uiteindelijk wel emigreren, willen of niet, aangezien de situatie steeds hopelozer wordt. Rahne en familie besluiten met een bevriend gezin echter de andere kant op te trekken dan de rest van het dorp, omdat Rahne denkt dat dit de beste en kortste weg is. Ze rapen hun schamele bezittingen bij elkaar, en vertrekken met een kudde geiten, de kameel Chamelle en de ongedwongen bijmoedigheid van het moedige dochtertje Shasha. Al gauw verandert de zoektocht naar een plaats voor een nieuw begin echter in een bikkelharde strijd om het bestaan...
Wederom een knappe Afrika-film, met actuele thema's zoals kindsoldaten en de desastreuze gevolgen van de klimaatverandering. De prestaties van de acteurs waren allemaal puik, maar speciale vermelding moet toch gaan naar Issaka Sawadogo (Rahne) en Asma Nouman Aden (Shasha), temeer omdat deze acteurs het vooral met non-verbale communicatie moesten doen aangezien er in deze film weinig gesproken wordt. Een film waar je stil van wordt!
In 1982 scoorden The Clash (voor de zoveelste keer) een wereldhit, en wel met de song "Rock the Casbah". De tekst is gebaseerd op het feit dat Ayatollah Khomeini muziek verbood in Iran, omdat het tegen de regels van de Islam zou ingaan. Zelfs vogels mochten niet meer zingen in zijn land. Muziek zou aanzetten tot ontucht en dat soort verderfelijke zaken, en zou des duivels zijn. Ik geloof dat de Taliban in Afghanistan een soortgelijk verbod hadden opgelegd. Ik zou eerder zeggen dat muziek juist de zeden verzacht en mensen verdraagzamer maakt - kijk maar naar de concerten van 0110. Deze stelling komt trouwens terug in de videoclip die bij Rock the Casbah werd gemaakt, en die al even veelbesproken was als het liedje. Het clipje is in eerste instantie grappig bedoeld (en ik heb er ook echt hard door moeten lachen, de eerste keer dat ik het zag), maar er zit ook een diepere boodschap in. In de video zie je namelijk een Arabier en een jood die, door de omstandigheden gedwongen, sámen naar een concert van The Clash afreizen. De eerste momenten zijn nogal ongemakkelijk maar algauw blijkt dat er meer is dat hen verbindt dan dat hen onderscheidt, onder andere great music. Eens die twee dat door hebben, is het ijs gebroken en wordt het reisje zowaar wel heel erg plezant !!! Ze zouden die videoclip, gemaakt in de tijd dat videoclips nog niet zo erg suckten als nu, beter eens tonen in Israel en de Arabische wereld! Speciaal voor de dames: geef toe dat de bandleden toch wel erg knappe mannen waren hé (^_^). Via YouTube kan je de video wel bekijken: http://www.youtube.com/watch?v=7jJVveiYmMU&mode=related&search= The Clash hebben altijd al goeie songs en teksten gehad trouwens. Het is dan ook één van mijn lievelingsgroepen .
Rock the Casbah (The Clash)
Now the king told the boogie men You have to let that raga drop The oil down the desert way Has been shakin' to the top
The sheik he drove his Cadillac He went a' cruisnin' down the ville The muezzin was a' standing On the radiator grille
CHORUS:
The shareef don't like it Rockin' the Casbah Rock the Casbah The shareef don't like it Rockin' the Casbah Rock the Casbah
By order of the prophet We ban that boogie sound Degenerate the faithful With that crazy Casbah sound
But the Bedouin they brought out The electric camel drum The local guitar picker Got his guitar picking thumb
As soon as the shareef Had cleared the square They began to wail
CHORUS
Now over at the temple Oh! They really pack 'em in The in crowd say it's cool To dig this chanting thing
But as the wind changed direction The temple band took five The crowd caught a wiff Of that crazy Casbah jive
CHORUS
The king called up his jet fighters He said you better eaarn your pay Drop your bombs between the minarets Down the Casbah way
As soon as the shareef was Chauffeured outta there The jet pilots tuned to The cockpit radio blare
As soon as the shareef was Outta their hair The jet pilots wailed
Don't vote these bastards!!!
...
Vandaag is het de Werelddag van het niet-roken! Juist in deze periode gaan er stemmen op om de gehele horeca in België volledig rookvrij te maken, wat ik wel zie zitten. Dus bij deze nog eens een oproep aan alle rokers: stop die fucking stinkende kankerstokken voorgoed weg en verpest de lucht van de niet-rokers niet langer! Dat jullie constant rondlopen met een pijnlijke rokershoest, een vale huid krijgen en zwarte tanden, en ten prooi vallen aan longkanker en impotentie kan mij geen ene moer schelen! Wat mij betreft, mogen jullie jezelf desnoods zelfs tien keer vergassen. 
Hoewel ik niet zo'n fan ben van 'het Nederlandstalige lied', hou ik wel erg van de muziek van Louis Neefs. Ik heb zelfs een best-off LP van deze zanger, die al te vroeg van ons heengegaan is. Wat een stem, wat een stem! Zoiets vind je vandaag de dag niet meer in Vlaanderen, en daar zal Idool niks aan veranderen. Iedereen kent vast wel de klassiekers "Jennifer Jennings", "Ik heb zorgen" en "Margrietje", maar zijn meest geëngageerde hit was ongetwijfeld "Laat ons een bloem". Lees aub de lyrics en denk dan eens na over wat écht belangrijk is in het leven...
Hier enkele van mijn favoriete eighties videoclipjes, die ik heel wat leuker vind dan die shit die ze tegenwoordig op muziekzenders tonen:
):
Het viel mij de laatste tijd op dat er veel muziek van Orchestral Manoevres in the Dark wordt gedraaid op de radio. De band is op het einde van de jaren '80 gesplit en er was ook al jaren niks meer van uitgebracht, zelfs geen zoveelste best-off. Toen ik eens twee dagen na elkaar een OMD-song op de radio hoorde, begon ik het ergste te vrezen...Zou één van de vroegere leden van OMD dood zijn
? 
! Ik heb goed genoten van de voorbije zonnige weken, maar ergens is het goed als het weer terug iets slechter wordt. Zo word ik minder afgeleid en kan ik beter voor school werken. Al gaf de zon me natuurlijk wél veel energie...
De cavia's hebben van dit warme weer al goed geprofiteerd, want zodra het boven de 17 ° C is mogen ze buiten grazen in de ren. En het is opvallend hoe iedereen plots veel vriendelijker wordt zodra het zonnetje daar is. 
Eén van de betere soul-songs van de sixties is ongetwijfeld "War", gezongen door Edwin Starr. What a voice, what a voice!!! Zulke songs maken ze niet meer dezer dagen, en ik betwijfel of er onder de winnaars van al die idool-edities ook maar één iemand is die dit kan zingen. Belangrijker echter is dat dit ook een geweldige anti-oorlogssong is! In 1969 protesteerde men in dit liedje tegen de oorlog in Vietnam, maar de lyrics hebben de tand des tijds uitstekend doorstaan. Als je nu naar de song luistert, moet je spontaan denken aan de hopeloze oorlog in Irak en aan alle andere projectjes van George Bush en de zijnen. War can't give life, it can only take it away!!!
). Dat kan nooit kwaad!
