De artsen hadden hem opgegeven, maar de familie blijft erin geloven. Harun Kuzugudenler (21) ligt in coma, acht maanden na een motorongeval.

“Een vegetatieve coma”, vertelt zijn zus Gulcan (25). “Hij heeft een dag- en nachtritme en soms reageert hij.”

Harun Kuzugudenler, toen 20, kreeg een zwaar ongeval toen hij met zijn motor op de weg van Kortessem naar Hasselt reed.

“Een SUV met aanhangwagen, die uit de tegenovergestelde richting kwam, wilde links indraaien”, vertelt Hasan, de vader van Harun.

“Hij had mijn zoon niet gezien. Harun is frontaal op de wagen gebotst en werd door de lucht gekatapulteerd.

Hij had twee open armbreuken, een klaplong, zijn schedel was op verschillende plaatsen gebroken.

Hij had een hersentrauma opgelopen en raakte in coma.”

De dokters van het Jessa Ziekenhuis in Hasselt bereidden de familie voor op het ergste.

“Ze vonden dat we de machines beter konden uitzetten. Uit ervaring wisten ze dat het niet meer zou goedkomen.

Als ik naar hen geluisterd had, lag mijn zoon nu onder de grond. Maar ik wilde de moed niet opgeven.

In het begin deed Harun ook totaal niets. Hij sliep, werd beademd en er werd bloed toegediend.”

Na vijftig dagen mocht Harun intensieve zorgen verlaten. Eind september werd hij overgebracht naar het revalidatiecentrum Sint- Ursula in Herk-de-Stad.

“Toen reageerde hij nog altijd op niets. Zijn ogen waren nog steeds gesloten.

Maar anderhalve maand geleden begon hij stilletjes aan een dag- en nachtritme te krijgen.”

“Dat ging heel langzaam”, vertelt zus Gulcan. “Intussen slaapt hij ‘s nachts en zijn zijn ogen overdag open.

Ze noemen dit vegetatieve status. Het is net alsof hij gewoon wakker is. Hij reageert ook op prikkels.

Als hij een spuit krijgt, reageert hij op de pijn. Als je aan zijn voeten kriebelt, schrikt hij. Hij heeft zelfs al geweend.”

Morgen wordt Harun naar de gespecialiseerde coma-afdeling in Luik overgebracht.

“We hebben een artikel over professor Steven Laureys in Humo gelezen”, vertelt Hasan.

“Hoewel ik vreesde dat hij het toch veel te druk had, heb ik hem een mailtje gestuurd.

Binnen de week kwam er een antwoord. Hij wilde Harun onderzoeken.”

“Ik verwacht niet dat mijn zoon ooit terug helemaal de oude wordt”, zucht Hasan. “Maar wie weet kan hij ooit terug praten..."