De molen was vroeger afhankelijk van de aloude heerlijkheid Ter Geest en kent een bewogen voorgeschiedenis. Eertijds stond er een houten staakmolen die in 1800 omwaaiede tijdens een hevige orkaan. In 1888 is de molen in brand gevlogen. Het was op Goede Vrijdag. De kinderen Declercq, die sinds het begin van de 19de eeuw eigenaar zijn van de molen, verloren de moed niet en zij bouwden de prachtige stenen windmolen. De molen is zeer groot en indrukwekkend opgebouwd.

Beneden is er een olieslagerij met twee pletwielen die zorgden voor het breken van het lijnzaad.
Dan volgt de voorslag in de persen, het breken van de koeken en de naslag in de persen.
Uiteindelijk worden de lijnzaakkoeken gebroken tot lijnmeel. Hogerop vinden wij verschillende zolders: voor de opslag van graan, de maalzolder waar de molenaar meest vertoeft en de steenzolder.
Als koren- en oliemolen heeft hij drie koppels stenen en een haverpletter.
Daarnaast ook twee pletwielen voor het zaad en de koeken.

Tot voor kort werkte hij hoofdzakelijk als korenmolen.
Bij windstilte werden de tuigen aangedreven door een stoomketel of door een elektrische motor.

De huidige stenen windmolen "Ter Geest en Te Zande" dateert van 1888.
Boven de ijzeren stelling leest men "gebouwd door ACJL Declercq 1888".
Het ging om Aloïs, Camiel, Jules en Lucia Declercq.

Via Belgiek komen we in Otegem terecht waar aan de kerk een monument opgericht staat ter ere van Jef Planckaert, 'Flandrien 1934-2007'.

Jef Planckaert was beroepswielrenner van 1956 tot 1965.
Hij wordt gezien als een van de beste Belgische renners van eind jaren vijftig begin jaren zestig.

Hoogtepunt was het jaar 1962 toen hij op de Citadel van Namen Belgisch kampioen werd, Parijs-Nice en de Ronde van Luxemburg won, Luik-Bastenaken-Luik op zijn naam schreef en tweede werd in het eindklassement van de Ronde van Frankrijk na Jacques Anquetil.
Verder won hij in 1958 Omloop Het Volk en in 1957, 1960 en 1963 de Vierdaagse van Duinkerke.

Hij was ook een verdienstelijk ronderenner. In de Ronde van Frankrijk eindigde hij zes keer bij de eerste twintig in het eindklassement. In 1961 won hij de zesde etappe met aankomst in Belfort.
Tijdens het seizoen 1962 was hij een gewaardeerd helper in de rode brigade (Faema-Flandria) van Rik Van Looy. Planckaert beëindigde zijn loopbaan in 1965 en overleed op 22 mei 2007 na een slepende ziekte op 73-jarige leeftijd.

Tijdens de Tour de France van 2007 werd stil gestaan bij Jefs overlijden.
De Tour-karavaan trok op 10 juli door Otegem, de Belgische woonplaats van Planckaert alwaar Bernard Hinault, pr-directeur van de Tour, die dag samen met de weduwe van Planckaert een herdenkingsceremonie in het stadje bijwoonde.

Tijdens de Ommegangsfeesten van 2009 werd dan het standbeeld onthuld voor Jef Planckaert.
Het beeld gemaakt door Carlos Cuwelier staat opgesteld in het centrum van Otegem.





 Het was ondertussen 12.30u, ik installeerde mij op een bankje en een sandwichke ging er vlot in.
De tweede controle was evn verder in cafe St Arnoldus op de plaats in Tiegem. 
Daar verneem ik dat er om en bij de 250 inschrijvingen waren.



Verder ging het naar Kaster, Kerkhove en over de Scheldebrug in Kluisbergen rijden we Oostvlaanderen binnen.
Aan een pompstation zie ik enkele quads die pas terug waren van een 'uitstapje'...



We rijden nu op een stukje 'Ronde van Vlaanderen'-fietsroute ...



...en komen zo aan de achterkant van de Kluisberg uit. Dan gaat het een eindje dor het 'muziekbos' en passeren we de molen Ten Hotond.


 

Een oeroude stenen oriëntatietafel op 150 m boven de zeespiegel, het hoogste punt van Oost-Vlaanderen.
Op deze plaats (we staan hier op de Hotondberg) stond in 1684 al een staakmolen.
In 1697 verkocht Pieter Mortroye onder bepaalde voorwaarden den “hoothontmolen” met het bijhorend erf aan Amant Declerck van Zulzeke.
De staakmolen werd in het begin van de 19de eeuw vervangen door een stenen grondzeiler, ingericht als graan- en oliemolen. De molen werd geteisterd door blikseminslag in 1845 en nogmaals door brand in 1910, maar werd telkens hersteld.
In 1910 werd wel het olieslagwerk verwijderd.
In 1945 werd het korengemaal stopgezet, gevolgd door onttakeling van de molen.
De binneninrichting werd weggenomen op een paar trappen na. Van de zware gewitte romp werd een uitkijktoren gemaakt, als een toeristische attractie bij de herberg "De Hotond", sinds 1957 uitgerust met een oriëntatietafel op het plat dak. In 2008 werd deze oriëntatietafel vernieuwd.

Conische, gewitte ronde bakstenen molenromp met drie niveaus, laagste met balklaag.
Twee steekboogpoorten en kleine vensters met wijzigingen (vergrote en toegevoegde).
Molen deels aan het zicht onttrokken door aan de straat gelegen woning met café, een sterk aangepaste, verhoogde en uitgebreide aanvankelijke landelijke laagbouw van ca. 1860.

Bij klare hemel tref je niet minder dan 108 Vlaamse en Waalse kerktorentjes aan.

Verder via Eidale de achterkant van de Kluisberg omrijden naar Russignies, Orroir en Escanafles waar een derde controlepost geïnstalleerd was in cafe 'Le Maréchal'.






Nu de mais van het land is, maken die plaats voor de suikerbiet.
Vroeger nog ter plekke verwerkt in de teloorgegane suikerfabriek van Escanafles.



We laten Avelgem rechtsliggen en via een binnenweg arriveren we in Moen.





Weer vliegen een groepje 'bikers' loeihard door de centrumstraat.
Ongehoord !

Over de vaartbrug gaat het richting StDenijs.




Daar bevinden we ons opnieuw op de Stijn Streuvelsroute en merk ik deze reuzenpompoenen op.
Even een kiekje nemen...



Ter hoogte van resto 'Trekteurke' dit hertje in erbarmelijke toestand : staat 10 cm in de modder.





We komen aan in Zwevegem, nemen de richting Bellegem en rijden door dat miljonairskwartier aan de Smokkelpotstraat naar Marke.
Daar staat de mooie Rodenburgmolen (of Abdijmolen) annex bakkerijmuseum.
(zie http://www.molenechos.org/molen.php?AdvSearch=817)



Een vierde controle vond plaats in het clubgebouw van MTC 'tSjamp,
cafe Trefpunt in de Bissegemstraat te Gullegem.



Het was ondertussen reeds 14.30u en de hoogste tijd om naar het eindpunt te rijden, Heilige Theresia in Wevelgem. Weer reden we langs de grens met Menen en kwamen we een kwartiertje later opnieuw uit in de 'vogeltjeswijk' waar we 6 uur geleden gestart waren.
Daar stond nog deze DKW uit 1938. 
98cc met motorplak !





Ik betwijfel het of die het ganse parcours heeft uitgereden !

Al bij al een mooie rit, jammergenoeg overschaduwd door motorrijders zonder verantwoordelijkheid die een smet vormen op het motorrijdersblazoen en beter een andere hobby gaan zoeken die minder gevaar opbrengt voor vrienden en collega's.
 Eigenlijk niets nieuws als je de streek kent als je broekzak, geen noemenswaardige bijzonderheden onderweg, rijden om te rijden : alleen interessant voor clubs die voor de trofeeën en de punten gaan.
Niet voor herhaling vatbaar.