Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
20-08-2012
balanceren
Het weekend ging goed. Zaterdag hadden we een familiebijeenkomst langs haar kant, zoals we dat aan onze kant zeggen. Zo zie je toch maar hoe je een vreemde eend bent in een bijt waarin je niet bent opgegroeid. Het ging er warm en gastvrij aan toe bij de Kuijkens en dat kwam niet door de zwoelte van de zomerdag. Ook al komt de ganse familie zelden samen, toch manifesteert er zich zo een typische familiale groepsdynamiek. Net als bij zwermen trekvogels die samenkomen, ontstaan er spontaan verhoudingen die lijken te kloppen. En de aanhang adapteert zonder weerstand. En dan is er die Spaanse schoonzus. Het is niet de eerste keer dat ik het met haar meemaak. Eén snelle nerveuze observerende blik heeft ze nodig om doorheen maskers te kijken. 'And how are you, Marc? ok?' vroeg ze. Ik voelde tot in mijn merg dat ik niet rond de pot hoefde te draaien. Ze zuigt de informatie uit je hoofd zonder veel vragen te stellen. Zich voordoende als een topjournaliste sluit de andere schoonzus zich bij het gesprek aan, maar je merkt al snel dat het slechts roddelpers is. Het was om zeep en dankzij de aanwezigheid van de menigte rondom veranderde ik naadloos van onderwerp. Uiteraard kwam de topjournaliste er later op terug, ditmaal geflankeerd door haar man, de wetenschapper, de expertise. Zondag trokken Ilse en ik dan naar Warnont, een idyllisch dorpje bij Namen, waar Dirk, mijn vorig algemeen directeur, zijn stekje heeft. Dirk is een blauwe! Volgens de 'Insight-profielen van Jung' is hij mijn tegengestelde type. Wat konden wij toch schitterend samenwerken, een schoolvoorbeeld van hoe tegengestelden complementair zijn. Samen met zijn vrouw en schoonouders trok hij een half jaar geleden de stad uit en vestigde zich in hun eigen 'rust'huis. We zouden een wandeling maken langs een oude door gras volgroeide trambedding. Dat moest zelfs voor mij haalbaar zijn, dacht ik zo. Ik haalde dankzij de letterlijke steun van Ilse, nipt de eindmeet. Vandaag zweet ik het uit. De onderhuidse zenuwen zijn bedrijviger dan ooit waarschuwingen aan het rondsturen. Geen seconde rusten ze uit in benen en buik. Luisteren, Marc, luisteren naar je lichaam! Is een wandeling door de Ardeense natuur dan geen gezonde bezigheid? Stom zenuwstelsel, dat je bent!
Het is eenvoudig, je neemt gewoon vitamine B complex. Ook al merk ik aan mijn urine, dat ik er te veel van heb, op één of andere manier werkt die chemie wel, onverwacht. Is levenslust dan gewoon een gevolg van een goed scheikundig gebalanceerd lichaam? Waarschijnlijk wel. Het is volgens mij ook de chemie tussen mensen die zorgt voor goed scheikundig evenwicht in ieder van ons. Emoties geven reacties, reacties geven energie. Wat een gedoe trouwens ineens met die reactoren in de onze kerncentrales. Doel 3 en Tihange 2 vormen ineens een gevaar. Energietekort dreigt, dat is al jaren zo, maar het komt toch wel plots dichtbij. Als we hier nu eens gewoon heel emotioneel op reageren, hebben we misschien genoeg energie om de winter door te komen. Ik vlieg naar het werk nu, neen Marc, rustig aan. Take it easy! Duif, konijn en ekster, tot straks.
Het is officieel de eerste werkdag na de grote vakantie. Toen ik half vijf vanmorgen de eerste keer wakker werd, draaide de film der verplichtingen zich voor mijn ogen af in een snelheid voor het oog niet waarneembaar. In een reflex van overlevingsdrang corrigeerde ik vrij snel de druk die deze film op mijn gezondheid legde. Goed zo, Marc! In de volgende 5 minuten delegeerde ik in mijn hoofd een hele hoop verplichtingen naar anderen, catalogeerde er vele als zijnde geen verplichtingen, plande er 2 voor in de loop van de dag, zette mijn Ipad aan om het nieuws te bekijken en zo mijn zinnen op andere zaken te zetten. Na één herhalingslus van het nieuws hield ik het voor bekeken, zette de Ipad uit en sloot mijn ogen. Ik stond op om 7u15. Goed zo, Marc! Bij iedere beweging die ik sindsdien maakte, gaven mijn hersenen en centraal zenuwstelsel het commando om trager te zijn. Mijn lijf en leden luisteren wonderwel. Het is de eerste werkdag, so what! Ik geniet van de ochtend. Voor me zie ik door een nog nauwelijks doorzichtbaar raam een bosduif evenwichtsoefeningen doen op een tak om de laatste vlierbes van het rosje te smaken. Een konijn maakt aan de ander kant plaats voor een besliste ekster. Ik weet het zeker nu, mijn eerste werkdag is niet essentieel voor het voortbestaan van de wereld. Ik zet het vuile raam open en laat de wereld en de zon me verder overtuigen. Zoals de dokter heeft voorgeschreven en Ilse, die ik net lekker de badkamer zag binnengaan, me de belangrijkheid van duidelijk maakt, nam ik plichtsbewust mijn Befact vitamine. Mijn zelfvoorgeschreven ampullen Revitalose heb ik dan toch ook maar genomen. Ik kocht ze bij de apotheek om genoeg energie te hebben om te kunnen volgen. De twijfel bij het toedienen vandaag was een gevolg van de geprogrammeerde overlevingsreflex die ik heb geïnstalleerd in mijn hersenen en centraal zenuwstelsel. De wereld zal het moeten doen met de energie die ik heb. En neen, ik ga niet meer in overdrive gaan om de wereld te redden. De duif, het konijn en de ekster hebben het me net nog verteld. Het is niet nodig, Marc! Ik ga nu even genieten van de waterstralen uit de douchekop, een heerlijk tasje koffie en een fietsrit naar mijn eerste vergadering van het nieuwe schooljaar, wat een start !
In 2008 liet ik een persoonlijkheidstest op basis van theorieën van Jung doen, in functie van mijn werk. Ik werkte toen bijna een jaar als codi basisonderwijs. Het verduidelijkt toch wel hoe je als mens in elkaar zit, ook al wordt de test gedaan in functie van je werk. Telkens ik met iets zit, zoals vannacht, haal ik me die test voor ogen, gewoon om mezelf beter te kunnen begrijpen, en dan vooral in functie van de communicatie met anderen. Vannacht hoorde ik dat ik een moeilijk communicator ben. Zoals alle trotse mannen, de meeste dus, spreek ik moeilijk over gevoelens, ik schrijf er wel graag over. Met gevoelens omgaan is een kunst die je moet oefenen om er een beetje vaardig in te worden. Doordat ze continu veranderen, is het moeilijk inoefenbaar. We zijn terug thuis nu, na Cuba. Veel vervalt terug in de macht der gewoonten. Overmorgen start ik opnieuw met werken en zal dat verval alleen maar sterker worden. Want dat is het toch: vervallen in de macht der gewoonte, een verval. De gewoonten die je opbouwt door je persoonlijkheidskenmerken. Een mens verander je niet zo maar! 'Alleen natte baby's houden van verandering.' is de mooie titel van een boekje over veranderingsmanagement dat ik graag raadpleeg. Dat zegt toch genoeg! Ook in relaties is dat zo, ervaar ik. Je bouwt samen iets op, stuurt onderweg wat bij, maar de grote lijnen zitten in het verval der gewoonten opgebouwd door de combinatie van twee persoonlijkheden. We kunnen dit alleen maar veranderen als we samen verveelt zitten, meer nog, geïrriteerd zijn om dezelfde natte luier. Hebben jagers hier een instinct voor of worden we daardoor angstig en zien we meer jagers? Of denk deze laatste zin gewoon even weg, het zou te ver leiden. Misschien kom ik er later op terug. We zien wel. Ben ik nu eigenlijk te volgen of schieten de neuronen weer wild in het rond in mijn verwarde hoofd? Moet ik duidelijkheid geven of niet? ... Ik stond op het punt de samenvatting van de persoonlijkheidstest hieronder te kopiëren. Wat denk je Jung?
Na een week of zo ben ik opnieuw klaar om in het klavier te duiken. Het was tof, de midweek met Robin. Door 5 dagen continu met elkaar op te trekken, leer je elkaar toch weer wat beter kennen. Ik hoop ook voor Robin dat hij zichzelf wat beter heeft leren kennen. Hoe is het mogelijk dat iemand met zoveel mensenkennis zichzelf zo weinig kent. Eigenlijk kent hij zichzelf wel goed, maar ziet hij zijn meerwaarde onvoldoende. Robin heeft ADHD zegt de dokter. We zijn er deze vakantie op uit gekomen dat hij daardoor in staat is verschillende dingen tegelijk te doen, ook in zijn hoofd. Stel je voor; iemand die verschillende dingen tegelijk kan doen en denken: het gedroomde profiel van een ideale werknemer, toch? En wij ons maar focussen op de concentratieproblemen en de daaruit voortvloeiende slechte schoolresultaten. Ik kon het niet voldoende verbergen aan Robin, ik word ouder en ben niet in orde. 'Dat betert wel, papaaatje!' sprak hij me keer op keer moed in, alsof een gewone reparatiekit afdoende zou zijn om terug de oude te worden. Bij mijn doktersbezoek daarnet, bleek in ieder geval dat het niet zo eenvoudig ligt. Men zou verwachten dat door deductie alsmaar duidelijker wordt wat de diagnose is, maar neen hoor. Er komen mogelijkheden bij. 'Mijnheer Brants, u maakt ofwel vandaag nog een afspraak bij de neuroloog, u gaat naar de spoed of ik maak een afspraak.' zei ze terwijl ze het bloed uit mijn aderen zoog. De dokter was duidelijk. Ik mag het niet meer uitstellen. Als Ilse terug thuis is, overleg ik welke neuroloog het zal worden. De bloedstaaltjes, met in grote letters HIV op geschreven, zijn onderweg naar het labo. HIV? Om nu stilaan mogelijkheden te gaan uitsluiten, Mijnheer Brants. Oef, dat is al een zorg minder, denk ik dan zo. Toen ik in de wachtzaal in de vakliteratuur naar mogelijke diagnoses zocht, viel mijn oog op 2 brochures. Het witte kopietje kon ik, nadat ik mijn leesbril had opgezet, voorzichtig en vooral onopgemerkt onder andere papieren schuiven. Ik kon moeilijk luidkeels door de wachtkamer roepen dat ik helemaal geen erectiestoornissen heb. De gekleurde folder over stress kon ik ongegeneerd uitlezen. Ik had tijdens het wachten zelfs de tijd voor de grote stress-test. Ik ben geslaagd met grote onderscheiding! Mister Bean zou er een mooie sketch over kunnen maken. Look, everyone, I have stress, ow ow. We gaan ook nog even een onderzoek doen naar dikke darmkanker, Mjnheer Brants, gewoon routine voor mannen vanaf 50. Routine? Mijn gat ! De telefoon gaat. De verbouwingen aan de school in Deurne lopen achter op schema. Stress? Ik ? Nee, hoor. Vanmorgen ontving ik het bericht dat de meubels zullen geleverd in de derde week van september. Kinderen in een bemeubelde klas? Mijn gat! En om 11u vanmorgen, kreeg ik het hartverwarmende melding dat mijn school in Wilrijk in brand stond. Maar geen zorgen, de brandweer is ter plaatse. Geen zorgen? Mijn gat !
Ik maak me vandaag klaar voor een midweek Robin, mijn jongste zoon. Een paar jaar geleden zijn we samen naar Flayosc getrokken. Samen met de vrienden van de motorclub beleefden we er een zalige vakantie. Nu ga ik alleen met Robin, een fantastische kerel is dat. Robin is sterk, heel sterk. Hij slaagt er als geen ander in om de problemen van eenander naar zich toe te trekken en zich ondanks alle weerstand door te worstelen. Mensen helpen en er erkenning voor krijgen, dat maakt hem gelukkig. In een opgroeiende kindertijd is dat een ondankbare gave. Jongeren ontdekken zichzelf, ontwikkelen en ontplooien zich en er moet niemand dat van hen overnemen, ook Robin niet. Mensen in zijn leven mogen blij zijn Robin te kennen, ik ben ook blij om in zijn leven te mogen vertoeven. Ik ben niet klaar met Robin. In tegenstelling tot mijn oudste zoon heb ik het gevoel dat ik hem nog iets moet meegeven, ik weet niet wat. neen, het heeft niet te maken met het feit dat ik er niet op vertrouw dat hij zonder hulp het niet redt. Ik hoop het volgende week te ontdekken. Ik bespreek het gewoon met hem. Vorige week had het er met Sven, ook zo iemand die leeft van liefde en erkenning, nog over. Zou het geen goed idee zijn om eenzaak op te starten en Robin als verantwoordelijke er in te zetten. Ik bespreek het gewoon met hem. We gaan met 'den Bongo' naar Frankrijk. De Bongo is een 25 jaar oude kleine camper, maar in perfecte staat, die ik enkele jaren geleden kocht. Een auto met karakter en naam, daardoor bouwt hij ook een unieke geschiedenis op. Vorig jaar gaf ik hem cadeau aan Jeroen, mijn oudste zoon. Hij is de ideale man om de geschiedenis van Bongo verder te schrijven. Ja, dat is zo één van mijn trekjes, voorwerpen verpersoonlijken. Of het nu gaat om een ijskast, wasmachine of auto, als ze waardevol zijn, krijgen ze een naam. Op het werk hebben ze dat nog niet door. Wanneer er afspraken moeten gemaakt worden en ik wil dan liever bij andere mensen zijn antwoord ik 'Dat gaat niet, dan leveren ze mijn ijskast.' Ze zien het als een flauwe grap maar voor mij is het manier om te zeggen 'ik heb dan geen zin in jullie'. In Cuba hakte ik de knoop door: ik ga minder werken. Er worden geen ijskasten meer geleverd, maar rechttoe rechtaan zal ik passen en NEEN zeggen als het me te veel wordt, een mijlpaal in mijn bestaan. Doen, Marc, doen! En ga ik nog iets schrijven tijdens mijn Robin week? NEEN
Gisteren ben ik met de vrienden naar het voetbal gaan kijken. Eigenlijk interesseert die sport me niet, maar het iedere keer toch tof om met de vrienden samen te zijn. En je hebt altijd wel een onderwerp om over te praten: de match. We zijn ook echte kenners zoals wij de analyse iedere keer maken. Als je ons alle vier in een line-up zou zetten met 20 anderen, zou je nooit aanduiden dat wij vrienden zijn, zo verschillend zijn we. We drinken dan gewoon onze pinten in een simpele bruine kroeg, die er al 50 jaar hetzelfde uit ziet. Het draait, zoals het leven draait in een rustig groeiend, dan weer dalend spiraal. Wat er ook gebeurt, simpelweg, het draait. Mijn eerste liefde had ook zoiets, een liefde voor de kleine eenvoudige dingen des levens. En dan ... Zoals een extreem natuurfenomeen een kabbelend water tot vernietigende tsunami kan omtoveren, zo beukt menselijke drang geregeld vernietigend in op de mooie eenvoud van het leven. Onze overlevingsdrang kiest voor een balans tussen de kleine rust en de extreme dynamiek. Zo ontwikkel ik, denk ik . Ik heb de laatste tijd te veel gekozen voor de extreme dynamiek. Met lijf en ziel word ik nu naar de rust en eenvoud getrokken. De belangrijkste reflex in onze hersenen dient dan ook het overleven. Hoe groot ook onze pretentie is die zegt dat wij zelf kunnen kiezen, het is de chemie van ons menszijn die onze keuzes bepaalt.
Sinds mijn doktersbezoek van gisteren blijft het door mijn hoofd spoken. Ze zegt dat het niet zo is dat je een ziekte hebt als je alle symptomen hebt. Die symptomen kunnen veel oorzaken hebben. Ik wacht af, wel in spanning. Stephen Hawking 'leeft' er al zo lang mee, waarom zou het bij mij dan slechts 3 tot 5 jaar duren? Wat zal het volgende zijn dat ik niet meer kan? Ik zette gisteren op facebook dat ik naar de grote boze wolf ging. eigenlijk is het iet de dokter, maar mijn angst om ziekte worden, die de grote boze wolf is. Pff, zintuiglijk levenskunstenaar, laat me niet lachen, zul je denken. Ik houd me inderdaad de laatste tijd veel bezig met de dood, heb ik eigenlijk altijd al gedaan. Toch kom ik bij velen over als een rustige, levendige clown, een oude kleine jongen, zeg maar. Toen ik klein was, had ik twee zekerheden. Ik zou clown worden en niet ouder worden dan 65. Die clown dat is al dik in orde. Zet me voor een groep mensen die naar me komen luisteren en ik zal ze betoveren met inspiratie. De rode draad door de feedback die ik krijg tijdens mijn uiteenzettingen gaan over passie, humor, herkenbaarheid, toepasbaarheid, levenswijsheid en beleving. Hoe zit het eigenlijk met die zintuiglijkheid? Academisch zei de dokter gisteren dat hij mijn problemen niet los van elkaar ziet maar ook naar verbanden zoekt. Hij onderzoekt en communiceert hierover, een bekwame dokter dus. Ik luister, eigenlijk niet, en hoor bevestiging over wat ik reeds gevoeld heb. Ik vraag een diagnose. Hij geeft er geen. Ik maak ze dan zelf wel, want alles wat ik gevoeld heb, heeft hij bevestigd. En ook nu lopen ze weer over gans mijn lijf, die vervelende wormen. Continue kleine spiercontracties in buik en benen lijken wel onderhuidse bezoekers die voortdurend onder mijn huid rondlopen alsof ze nog vanalles te doen hebben. Ik word er nerveus van, ik zoek een verklaring, de dokter bevestigd, ik stel een diagnose. Zintuiglijk zelfbedrog of zal ook nadien weer eens een of ander denker bevestigen dat ik juist gevoeld heb. Ik typ weer mijlenver achter mijn gedachten aan. Ik typ te traag, mijn toetsenbord volgt niet. Ik stop.
Daarnet had ik een gesprek met een toekomstig directeur. Ze gaat één van de drie nieuwe scholen die ik tegen 1 september moet opgestart hebben onder haar hoede nemen. Nu heb ik toch wat taken, verkondigde ze op een stil moment. In de plaats van tevreden te zijn als iemand tijdens een vakantieperiode bij is om onmiddellijk wat taken te hebben voor een job die pas in september begint, stelde ik haar teleurgesteld de vraag: "Hoe zijn we tot die taken gekomen?" Ik geloof niet dat ik daarmee haar dynamiek bluste maar haar een bocht heb doen nemen naar een andere manier van aanpakken. Door mijn luiheid ben ik een nogal doelgerichte aanpakker; werker zou een overdreven omschrijving zijn. Niet te doen eigenlijk, hoe ik mensen voortdurend aanstuur naar mijn eigen denkprocessen. Wees nu toch eens blij om die grote verscheidenheid, Marc. Voor één keer ben ik vandaag eens begonnen met de titel, luisterend naar de algemeen aanvaardde hiërarchie der dingen. Dus nu moet ik wel iets schrijven over tempo, ai. Ik kwam eigenlijk op de titel omdat ik gisterenavond, vannacht en vanmorgen tot de bevinding kwam dat tempo een groot verschil is tussen 'ze' en ik. Ik mocht gisteren voor het eerst een pagina uit haar dagboek lezen. De woordenschat die haar hersenkronkels verduidelijken en de bijzondere combinatie van die woorden, boren naar de diepte van haar zijn. Door mijn hoge tempo is dat een voor mij onbereikbaar schrijfniveau. Ik schrijf er maar op los, klinkt het niet dan botst het maar. Zij wikt en weegt ieder woord alsof het een toon is van een partituur van een meesterwerk in wording. Ze schrijft zelfs in één keer muziekstuk en arrangement, zo lijkt het. Zou ze dan ook aan uitvoerders denken? Ik ping pong in een hoog tempo met anderen. Zij bestudeert en en zal af en toe pingen en dan weer pongen. Het verschil zit niet enkele in het tempo maar tussen reflectie en interflectie/interreflectie, als die woorden dan al bestaan. Ik vis voortdurend naar feedback. Zij absorbeert en analyseert, zet alles om in woorden om te verduidelijken, zoals ze net zelf vertelde. Ik heb 'woorden' lange tijd gezien als een toevoeging aan onze zintuiglijkheid. Ik ben dan ook meer een voeler dan een denker, ... denk ik zo. Stap voor stap ontdek ik meer en meer de kracht van woorden. Dank je hiervoor.
Ze ziet het aan mijn gezicht, zegt ze, wanneer ik aan het bloggen ben. Ijdeltuit als ik ben denk ik eenvoudigweg dat ze er zit op te wachten. We kijken samen naar Julie en en Julia. We zagen de film samen en apart tijdens onze reis naar Cuba. Ik moet toegeven, het is dankzij deze film dat ik aan het bloggen ben gegaan. Het was vaak andersom: ik bedacht het idee en een ander voerde het uit, een kentering? Wat kan die Meryl Streep goed acteren, een genot om naar te kijken. Het is zo'n mens dat schoon wordt door wat ze doet en hoe ze het doet. Zou ze het nu zien dat ik aan het bloggen ben, tijdens de film? Ik ruik haar heerlijke 'ik heb juist gerookt geur' tot hier. Morgen zet ik de grote stap naar de specialist fysische geneeskunde en revalidatie, klinkt zwaar. Is het misschien ook ... Deze keer ga ik gewoon eens naar de dokter zonder op voorhand moeite te doen om me beter te voelen, zodat het verdict niet te zwaar wordt. Zo'n huichelaar ben ik ja, moeilijk in de spiegel kijken is het dan. Vannamiddag had een tweede sollicitant, een kandidaat om mijn rechterhand te worden. Zou het zijn omdat de kracht uit mijn rechterduim en wijsvinger zijn, dat ik plots zo op zoek ga naar een rechterhand? In ieder geval heb ik me tijdens het gesprek weer laten verleiden om niet op mijn doel af te gaan. De kandidaat bedankte me omdat ik haar niet in dienst nam en ze nu eindelijk weet waaraan ze moet werken. Zij heeft haar doel wel bereikt. Ik voelde het tot in mijn kleine teen. Ze was niet uit op de job maar op feedback. Ze wilde nu eindelijk eens horen wat er mis was met haar. Raphaël, de jongste thuis, is terug. Hij had de moed om een egel uit te tuin te redden en naar een egelopvangcentrum te brengen. Knap gedaan kerel! Tijd voor een titel en tot volgende keer.
Zondagavond ben ik naar Lier getrokken, samen met mijne goede vriend Sven naar het voetbal gaan kijken, op TV, in ons stamcafé. Marc was er ook. Het is een emotionele avond geworden. Zoals ik Marc een tijd geleden al even terloops vertelde, bleek nog maar eens dat ik ben opgebrand. Ik was weer één vat vol emotie, niet wetende wat de oorzaak is, zit ik daar met twee kameraden in het midden van een goed bezet terras te janken. Sven tikte een paar rake klappen uit, terecht, maar ze komen aan als je je continu sterk houdt. Toch een bijzondere kerel die Sven. Hij heeft zo van die momenten dat hij straf uit de hoek komt. Voor alle duidelijkheid, ik was de enige die jankte. Marc is ook zo'n kerel die af en toe in mijn leven opduikt, een beetje op de achtergrond maar toch, speciaal. Gisteren dan naar de Makro geweest en weer eens moeten constateren dat ik zo voorspelbaar ben als een spreeuw in een kersenboom. Ik had nadien ook nog de moed om in de potten en pannen te duiken, tot groot jolijt van de huisgenoten. 's Morgens nam ik een sollicitatiegesprek af. Ik zoek namelijk een administratieve medewerker, al zou ik 'mede' in deze beter weglaten. Ik zoek eigenlijk een soort van alter-ego. Iemand die anders denkt en werkt dan ik maar toch complementair is. Ik zoek eigenlijk een werknemer, iemand die mijn werk, waar ik niet goed in ben gewoon afpakt. Administratieve en detailgevoelige zaken liggen me niet. Ilse vraagt nu net naar een document want ik ruimde enkele dagen geleden de papieren op: ik neem alles want rondslingert op en leg ze op een hopen op mijn bureau. Ik weet op dat moment en tot enkele dagen later heel goed wat waar ligt. Daar houden mijn administratieve competenties op.
Wat is dat toch met mij de laatste tijd. Mijn fysiek staat op het laagste punt ooit. Daarnet even, een uurke of 2 gaan winkelen na een beetje gestreken te hebben en nu zit ik hier weer met de krop in mijn keel. Zo'n krop van ik kan alle momenten gaan huilen, zo voelt hij aan. Iedere keer als ik doodmoe ben, heb ik dat de laatste tijd. Misschien maandag toch maar eens op doktersbezoek gaan. Op groot onderhoud gaan heet dat dan. Als ik dan zie hoe die Olympiërs gisteren straalden tijdens de openingsceremonie, dan staat die hoofdletter compleet op zijn plaats. Onze judoka's staan er toch ook weer of toch tenminste eentje: Charline Van Snick en haar bronzen plak. Waar is de tijd dat ik nog medehoofdorganisator was het Europees Kampioenschap Judo in oostende, en ja ook hier staan de hoofdletters juist. Even stoppen nu, de oven piept pizzatijd.
Het tromgeroffel op de achtergrond lijkt de voorbode van het nakende onweer te zijn. De internationale Shiatsuschool heeft het domein afgehuurd voor een shiatsu driedaagse en daar hoort blijkbaar tromgeroffel bij. Hopelijk blijft het rustig vanavond, het weer. Sinds lange tijd gaan we nog eens samen uit eten met de kinderen, allemaal, en met mijn moeder. We reserveerden in De Comeet in Lier, het ideale kader voor een zwoele zomeravond. Het aperitief zwelgen we gisteren al, jongens wat een overdaad aan drank was dat weer? Maar het was een gezellige avond en nacht zo onder ons tweetjes op ons rustige terras en in het gazon ook natuurlijk. Het leest misschien raar, maar zo met alle kinderen iets gaan eten is toch een beetje vreemd voor me. Zo in een nieuw samengesteld gezin dat niet altijd samen is en nooit allemaal samengewoond heeft, blijft het toch steeds een beetje zoeken. Dat is niet alleen zo voor mij schat ik in. De verhoudingen zijn nooit echt gegroeid tot in de diepte der persoonlijke wortels. Er zullen er onwennig zijn, de dochter zal met een dominante sterkte die gebaseerd is op een tekort aan zelfvertrouwen de boel wat leiden en de oudste zoon zal in zijn rustige ik alle aandacht terug verdelen. toch mooi eigenlijk, zo'n nieuw samengesteld gezin. We zullen met zijn achten aan tafel zitten. Ik hoop dat het restaurant geen kopplaatsen heeft voorzien, dat geeft zoiets wat een familie niet nodig heeft vind ik: verhoudingen. Ik kijk er naar uit.
Waarom zetten wij toch alles om in vormen? Het draait vierkant, pyramide van Maslov, kwaliteitscirkels, ... het kan niet op. Is er ook maar één deel van ons zijn en wezen, lijf en leden dat aan de beperkingen van bepaalde vormen voldoet? Het zijn juist de scherpe kantjes die ons laten groeien tot ongevormde ontwikkelende wezens. Zijn het niet die neigingen tot ontvormen die ons laten groeien. Toch straf dat we willen groeien naar de perfectie van de vorm, of niet? Ik spinde gewoon even rond in een web van een relationeel gesprek. Alles kwam aan bod. We hadden over de ex relaties, de opvoeding, de ervaringen in Cuba, onze relatie tot de dingen en het zijn, niet over onze relatie tot ons. De Cubaanse muziek speelt op de achtergrond, kunstenaars of niet, we genieten er van. De nacht zwoelt door onze spinsels, de dunne lijn tussen groeien of breken. We laten komen wat komt. Slaap lekker !
Ik zit lekker in de tuin te genieten van de zon, de muziek en de rust. Dat is wel veranderd in mijn leven, de rust. Ik kan het zelfs opbrengen om gedurende minuten te nietsen en te genieten. Dat was vroeger wel anders, toen kon ik dat alleen als ik lui was of projecten op stapel had, dus stervende was. Dat stervende heb ik nu ook wel wat. Mijn spieren laten het afweten, mijn keel verkropt en mijn uithoudingsvermogen staat op het vriespunt. Misschien daarom dat ik ik ineens begin te bloggen. Oh ja, ik heb het opgezocht en eerlijk gezegd, viel de uitleg me wat tegen, niet de moeite waard om het op te zoeken. De pretentie van mezelf een zintuiglijk levenskunstenaar te noemen is mogelijk ook een gevolg van dat einde in zicht, ik ben de vijftig gepasseerd en heb dubbel geleefd. Ik voel, zo is het, ik voel gewoon en dat is niet zo gewoon ... voel ik. Eigenlijk ben ik nu ook geniepig aan het genieten van de lekkernij, die mijn vriendin is, of heb ik ze vorige keer mijn vrouw genoemd. Laat maar zitten, ja ook dat. We wonen eigenlijk op de heerlijkste plek van Antwerpen. Toen ze, ik zal mijn vriendin/vrouw voortaan zo noemen, een tijd geleden vroeg hoe ik het liefst zou willen wonen, antwoordde ik: 'Met mijn voordeur in de stad en mijn achterdeur op het platteland.' Ik zeg verder niet waar we nu wonen, anders staat iedereen hier straks. En dat wil ik ook, als ik het wil, maar nu even niet. Ik heb vannacht eindelijk nog eens geslapen zoals een gewoon mens hoort te slapen. het lukte me dus ook nog eens om iets fysiek te doen, het gazon, weet je wel. Als je leest dat het al een hele opdracht is om een gazon van zo'n 800 m, in het vierkant, de toets van het kwadraat weet ik niet staan, af te rijden, dan weet je inderdaad dat deze vijftiger dubbel en dus te hard geleefd heeft. Ze sabbelt nu lekker aan haar sigaret. Ik ben enkele maanden geleden gestopt. Zij hoeft niet te stoppen voor mij, ik geniet ervan als zij geniet. Iets zegt me dat ik genoeg gezegd heb voor nu en dan die titel nog; ik ben eigenlijk beginnen schrijven vandaag omdat ik begon te denken dat toeval in mijn geval kleiner is dan men op het eerste gezicht zou denken. Maar ja, mijn neuronen gingen even de andere kant op. Ik zal dit stukje dan toch maar de naam toeval geven, niet toevallig dus. En op de achtergrond zingt Mick Jagger 'Miss you', hij zal wel bedoelen na de lifetime journey.
Mijn eerste letter in deze nieuwe stap die blog heet, moet een M zijn, dacht ik zo. De eerste letter van mijn voornaam, de letter die aanzet tot denken en goesting, want daar gaat het mij om. De titel van dit deel vul ik later wel in. Of ik een blogger ben of word, zal nog moeten blijken. Misschien moet ik toch eens eerst opzoeken wat het woord allemaal betekent vooraleer ik er een uitspraak over doe. Ik ben samen met mijn vriendin net terug van een veertiendaagse reis door Cuba. Zij wilde dit echt wel doen en ik vertrouwde erop dat het een goede keuze was, meer denkwerk had ik mezelf niet gegund om een reis voor te bereiden: het werk, weet je wel. Het gekke in onze relatie is dat ik haar leerde leven en zij mijn voorttrekker is. Ik leg het waarschijnlijk later wel eens uit. Ja, wat heb ik daar nu aan zal je zeggen, maar beter dan dit ben ik niet. Ik ben enkel een soort van momentenplukker in een moeilijk te overziene en voorziene boomgaard van ideeën. Het staat iedereen vrij om mee te plukken of gewoon van mijn momenten te proeven. Graag zelfs, anders heb ik er ook niets aan, ik leef slechts van en voor anderen. Zonder anderen geen momenten, geen goesting. Smakelijk! Mmmm!
