Wat is dat toch met mij de laatste tijd. Mijn fysiek staat op het laagste punt ooit. Daarnet even, een uurke of 2 gaan winkelen na een beetje gestreken te hebben en nu zit ik hier weer met de krop in mijn keel. Zo'n krop van ik kan alle momenten gaan huilen, zo voelt hij aan. Iedere keer als ik doodmoe ben, heb ik dat de laatste tijd. Misschien maandag toch maar eens op doktersbezoek gaan. Op groot onderhoud gaan heet dat dan. Als ik dan zie hoe die Olympiërs gisteren straalden tijdens de openingsceremonie, dan staat die hoofdletter compleet op zijn plaats. Onze judoka's staan er toch ook weer of toch tenminste eentje: Charline Van Snick en haar bronzen plak. Waar is de tijd dat ik nog medehoofdorganisator was het Europees Kampioenschap Judo in oostende, en ja ook hier staan de hoofdletters juist. Even stoppen nu, de oven piept pizzatijd.
Het tromgeroffel op de achtergrond lijkt de voorbode van het nakende onweer te zijn. De internationale Shiatsuschool heeft het domein afgehuurd voor een shiatsu driedaagse en daar hoort blijkbaar tromgeroffel bij. Hopelijk blijft het rustig vanavond, het weer. Sinds lange tijd gaan we nog eens samen uit eten met de kinderen, allemaal, en met mijn moeder. We reserveerden in De Comeet in Lier, het ideale kader voor een zwoele zomeravond. Het aperitief zwelgen we gisteren al, jongens wat een overdaad aan drank was dat weer? Maar het was een gezellige avond en nacht zo onder ons tweetjes op ons rustige terras en in het gazon ook natuurlijk. Het leest misschien raar, maar zo met alle kinderen iets gaan eten is toch een beetje vreemd voor me. Zo in een nieuw samengesteld gezin dat niet altijd samen is en nooit allemaal samengewoond heeft, blijft het toch steeds een beetje zoeken. Dat is niet alleen zo voor mij schat ik in. De verhoudingen zijn nooit echt gegroeid tot in de diepte der persoonlijke wortels. Er zullen er onwennig zijn, de dochter zal met een dominante sterkte die gebaseerd is op een tekort aan zelfvertrouwen de boel wat leiden en de oudste zoon zal in zijn rustige ik alle aandacht terug verdelen. toch mooi eigenlijk, zo'n nieuw samengesteld gezin. We zullen met zijn achten aan tafel zitten. Ik hoop dat het restaurant geen kopplaatsen heeft voorzien, dat geeft zoiets wat een familie niet nodig heeft vind ik: verhoudingen. Ik kijk er naar uit.
Waarom zetten wij toch alles om in vormen? Het draait vierkant, pyramide van Maslov, kwaliteitscirkels, ... het kan niet op. Is er ook maar één deel van ons zijn en wezen, lijf en leden dat aan de beperkingen van bepaalde vormen voldoet? Het zijn juist de scherpe kantjes die ons laten groeien tot ongevormde ontwikkelende wezens. Zijn het niet die neigingen tot ontvormen die ons laten groeien. Toch straf dat we willen groeien naar de perfectie van de vorm, of niet? Ik spinde gewoon even rond in een web van een relationeel gesprek. Alles kwam aan bod. We hadden over de ex relaties, de opvoeding, de ervaringen in Cuba, onze relatie tot de dingen en het zijn, niet over onze relatie tot ons. De Cubaanse muziek speelt op de achtergrond, kunstenaars of niet, we genieten er van. De nacht zwoelt door onze spinsels, de dunne lijn tussen groeien of breken. We laten komen wat komt. Slaap lekker !
Ik zit lekker in de tuin te genieten van de zon, de muziek en de rust. Dat is wel veranderd in mijn leven, de rust. Ik kan het zelfs opbrengen om gedurende minuten te nietsen en te genieten. Dat was vroeger wel anders, toen kon ik dat alleen als ik lui was of projecten op stapel had, dus stervende was. Dat stervende heb ik nu ook wel wat. Mijn spieren laten het afweten, mijn keel verkropt en mijn uithoudingsvermogen staat op het vriespunt. Misschien daarom dat ik ik ineens begin te bloggen. Oh ja, ik heb het opgezocht en eerlijk gezegd, viel de uitleg me wat tegen, niet de moeite waard om het op te zoeken. De pretentie van mezelf een zintuiglijk levenskunstenaar te noemen is mogelijk ook een gevolg van dat einde in zicht, ik ben de vijftig gepasseerd en heb dubbel geleefd. Ik voel, zo is het, ik voel gewoon en dat is niet zo gewoon ... voel ik. Eigenlijk ben ik nu ook geniepig aan het genieten van de lekkernij, die mijn vriendin is, of heb ik ze vorige keer mijn vrouw genoemd. Laat maar zitten, ja ook dat. We wonen eigenlijk op de heerlijkste plek van Antwerpen. Toen ze, ik zal mijn vriendin/vrouw voortaan zo noemen, een tijd geleden vroeg hoe ik het liefst zou willen wonen, antwoordde ik: 'Met mijn voordeur in de stad en mijn achterdeur op het platteland.' Ik zeg verder niet waar we nu wonen, anders staat iedereen hier straks. En dat wil ik ook, als ik het wil, maar nu even niet. Ik heb vannacht eindelijk nog eens geslapen zoals een gewoon mens hoort te slapen. het lukte me dus ook nog eens om iets fysiek te doen, het gazon, weet je wel. Als je leest dat het al een hele opdracht is om een gazon van zo'n 800 m, in het vierkant, de toets van het kwadraat weet ik niet staan, af te rijden, dan weet je inderdaad dat deze vijftiger dubbel en dus te hard geleefd heeft. Ze sabbelt nu lekker aan haar sigaret. Ik ben enkele maanden geleden gestopt. Zij hoeft niet te stoppen voor mij, ik geniet ervan als zij geniet. Iets zegt me dat ik genoeg gezegd heb voor nu en dan die titel nog; ik ben eigenlijk beginnen schrijven vandaag omdat ik begon te denken dat toeval in mijn geval kleiner is dan men op het eerste gezicht zou denken. Maar ja, mijn neuronen gingen even de andere kant op. Ik zal dit stukje dan toch maar de naam toeval geven, niet toevallig dus. En op de achtergrond zingt Mick Jagger 'Miss you', hij zal wel bedoelen na de lifetime journey.
Mijn eerste letter in deze nieuwe stap die blog heet, moet een M zijn, dacht ik zo. De eerste letter van mijn voornaam, de letter die aanzet tot denken en goesting, want daar gaat het mij om. De titel van dit deel vul ik later wel in. Of ik een blogger ben of word, zal nog moeten blijken. Misschien moet ik toch eens eerst opzoeken wat het woord allemaal betekent vooraleer ik er een uitspraak over doe. Ik ben samen met mijn vriendin net terug van een veertiendaagse reis door Cuba. Zij wilde dit echt wel doen en ik vertrouwde erop dat het een goede keuze was, meer denkwerk had ik mezelf niet gegund om een reis voor te bereiden: het werk, weet je wel. Het gekke in onze relatie is dat ik haar leerde leven en zij mijn voorttrekker is. Ik leg het waarschijnlijk later wel eens uit. Ja, wat heb ik daar nu aan zal je zeggen, maar beter dan dit ben ik niet. Ik ben enkel een soort van momentenplukker in een moeilijk te overziene en voorziene boomgaard van ideeën. Het staat iedereen vrij om mee te plukken of gewoon van mijn momenten te proeven. Graag zelfs, anders heb ik er ook niets aan, ik leef slechts van en voor anderen. Zonder anderen geen momenten, geen goesting. Smakelijk! Mmmm!
