Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
26-07-2012
Toeval
Ik zit lekker in de tuin te genieten van de zon, de muziek en de rust. Dat is wel veranderd in mijn leven, de rust. Ik kan het zelfs opbrengen om gedurende minuten te nietsen en te genieten. Dat was vroeger wel anders, toen kon ik dat alleen als ik lui was of projecten op stapel had, dus stervende was. Dat stervende heb ik nu ook wel wat. Mijn spieren laten het afweten, mijn keel verkropt en mijn uithoudingsvermogen staat op het vriespunt. Misschien daarom dat ik ik ineens begin te bloggen. Oh ja, ik heb het opgezocht en eerlijk gezegd, viel de uitleg me wat tegen, niet de moeite waard om het op te zoeken. De pretentie van mezelf een zintuiglijk levenskunstenaar te noemen is mogelijk ook een gevolg van dat einde in zicht, ik ben de vijftig gepasseerd en heb dubbel geleefd. Ik voel, zo is het, ik voel gewoon en dat is niet zo gewoon ... voel ik. Eigenlijk ben ik nu ook geniepig aan het genieten van de lekkernij, die mijn vriendin is, of heb ik ze vorige keer mijn vrouw genoemd. Laat maar zitten, ja ook dat. We wonen eigenlijk op de heerlijkste plek van Antwerpen. Toen ze, ik zal mijn vriendin/vrouw voortaan zo noemen, een tijd geleden vroeg hoe ik het liefst zou willen wonen, antwoordde ik: 'Met mijn voordeur in de stad en mijn achterdeur op het platteland.' Ik zeg verder niet waar we nu wonen, anders staat iedereen hier straks. En dat wil ik ook, als ik het wil, maar nu even niet. Ik heb vannacht eindelijk nog eens geslapen zoals een gewoon mens hoort te slapen. het lukte me dus ook nog eens om iets fysiek te doen, het gazon, weet je wel. Als je leest dat het al een hele opdracht is om een gazon van zo'n 800 m, in het vierkant, de toets van het kwadraat weet ik niet staan, af te rijden, dan weet je inderdaad dat deze vijftiger dubbel en dus te hard geleefd heeft. Ze sabbelt nu lekker aan haar sigaret. Ik ben enkele maanden geleden gestopt. Zij hoeft niet te stoppen voor mij, ik geniet ervan als zij geniet. Iets zegt me dat ik genoeg gezegd heb voor nu en dan die titel nog; ik ben eigenlijk beginnen schrijven vandaag omdat ik begon te denken dat toeval in mijn geval kleiner is dan men op het eerste gezicht zou denken. Maar ja, mijn neuronen gingen even de andere kant op. Ik zal dit stukje dan toch maar de naam toeval geven, niet toevallig dus. En op de achtergrond zingt Mick Jagger 'Miss you', hij zal wel bedoelen na de lifetime journey.
Mijn eerste letter in deze nieuwe stap die blog heet, moet een M zijn, dacht ik zo. De eerste letter van mijn voornaam, de letter die aanzet tot denken en goesting, want daar gaat het mij om. De titel van dit deel vul ik later wel in. Of ik een blogger ben of word, zal nog moeten blijken. Misschien moet ik toch eens eerst opzoeken wat het woord allemaal betekent vooraleer ik er een uitspraak over doe. Ik ben samen met mijn vriendin net terug van een veertiendaagse reis door Cuba. Zij wilde dit echt wel doen en ik vertrouwde erop dat het een goede keuze was, meer denkwerk had ik mezelf niet gegund om een reis voor te bereiden: het werk, weet je wel. Het gekke in onze relatie is dat ik haar leerde leven en zij mijn voorttrekker is. Ik leg het waarschijnlijk later wel eens uit. Ja, wat heb ik daar nu aan zal je zeggen, maar beter dan dit ben ik niet. Ik ben enkel een soort van momentenplukker in een moeilijk te overziene en voorziene boomgaard van ideeën. Het staat iedereen vrij om mee te plukken of gewoon van mijn momenten te proeven. Graag zelfs, anders heb ik er ook niets aan, ik leef slechts van en voor anderen. Zonder anderen geen momenten, geen goesting. Smakelijk! Mmmm!
