Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
29-12-2012
29 december 2003
Ilse en ik zijn vandaag 9 jaar samen. Amper enkele maanden na een zwarte periode van afscheid van vake en mijn eigen huwelijk, fonkelde er iets. In het donker zie je ook sneller sterren, toch? Op een vrijdag na school, tijdens een drink met de collega's, vertelden Tine en Eva me dat de ouders van Louise en Raphaël uit elkaar waren. Shame on me, maar ik had iets van 'yes'! Nauwelijks enkele weken later, kwam Ilse heel toevallig pannenkoeken bakken op school. Ik trok mijn stoutste schoenen aan en vroeg haar op gesprek op mijn bureau om over de kinderen te praten, ook ja. Toen tijdens het gesprek aan bod kwam dat ik ook in scheiding was, had zij iets van 'yes'. We spraken af om op 29 december iets te gaan eten in Het Overvloed. De altijd zo stille Ilse goot in een trek haar doos van pandora open en kapte ze voor me op tafel uit. Het leek wel te nemen of te laten. Ik smolt langzaam weg in dromen. Ik bracht Ilse naar haar pas ingerichte appartement op de drukke hoek van de Frankrijklei en de De Keyserlei. Puriteins netjes namen we afscheid met een knuffel en een zoen en met nerveus knikkende knieën stapte ik de lift in. Wat was dat, het oude zot? Het moet zoiets geweest zijn! De volgende dag ging ik haar verrassen met de Lada van vake in de witte sneeuw aan het ziekenhuis van Duffel, vanwaar ze volledig onwetend na de vroege huiswaarts trok. Ik trok haar aandacht door een versgepakte sneeuwbal in haar richting te gooien, ik heb nooit goed kunnen mikken. Op de kofferbak van de Lada stonden een fles champagne met 2 glaasjes romantisch te doen. De sneeuw bleef, Ilse smolt. We reden samen richting Herenthout waar ik door de scheiding zowat parttime bij moeke woonde die op dat moment niet thuis was. Zetel, oor, troost, gezelschap, tuuuuuuuuuuuut...... Zoals we daarstraks op de begrafenis van de papa van Karin hoorden, zijn ook wij toen aan een mooie reis begonnen. We reizen nu 9 jaar samen, niet naar maar middenin het geluk.
Zo ongedwongen praten over vroeger en nu, in een gesprek waar de onderwerpen door elkaar kabbelen. We hadden net een lekkere kRingbrunch vol mooie herinneringen over het leven in en rond 't scholeke. Zie je wel dat het kan, dat je vrienden kunt maken op je werk, warme dichte vrienden zelfs. Je kunt er zelfs de vrouw van je leven vinden. Het zal morgen negen jaar geleden zijn dat we een koppel werden, Ilse en ik. Sven, mijnen dikke vriend, en zijn vrouwke Niki hebben er natuurlijk aan gedacht en ons al een memorabel kaartje gestuurd, zo eentje dat je voor altijd in een versierde koekendoos bewaart. Morgen gaan we met ons tweeën vieren bij een etentje. Ik geniet met volle teugen, het bezoek, de vriendschap, Ilse, het etentje met de kinderen, Ilse, Hilde en Herwig enkele dagen geleden... Heeft het met het jaareinde en zijn feesten te maken, met de kerstsfeer of de donkere dagen die het licht binnen houden dat de laatste dagen al zo veel warmte hebben gebracht? Terwijl mijn lijf stap voor stap aftakelt, vind ik een warme rust. Het is ook de rust zelf die deugd doet. Omdat ik te abrupt van mijn werk werd losgetrokken door de diagnose, vond ik het nodig om opnieuw aan de slag te gaan. Ik kon aan de lijve ondervinden, dat elke vorm van stress een aanslag was om mijn gestel. Na de kerstvakantie ga ik nog even afronden om dan los te laten. Loslaten in volle actie van opbouw en plannen, het is niet anders en het is zelfs goed. Net zoals in De kRing zal iemand anders het overnemen met eigen accenten, net zoals in De kRing, zal de organisatie veranderen, daar doe ik het ook voor. Ik wil bevruchten tot verandering, niet eens de verandering zelf meemaken. De wederkerigheid voelt goed en ik dus ook.
