Thuis, waar mijn trappisten staan en een kop koffie naast me, overdenk ik alle veranderingen die mijn leven sturen. Het was omdat mijn hersenen nog niet afgestemd waren op de veranderende pco2 waarde in mijn lijf, dat de vlucht richting Filipijnen een te riskante onderneming was volgens de pneumoloog. Mijn huisarts bevestigde dit gisteren nog eens volmondig. Daar draait het allemaal om met ALS, alles verandert zo snel dat je hoofd het niet kan bijhouden. Daarenboven moet je eigenlijk vooruit denken om de nakende problemen tijdig te kunnen opvangen. Eergisteren was ik een trotse blijer fietser die genoot van de zon, vandaag wacht ik met verstopte allergieneus ademloos op de komst van de elektrische rolstoel. De contrasten kletsen ons voortdurend om de oren. Daarnet begon ik met zin aan een boterham met kaas van de markt en mosterd om diezelfde boterham nadien te vervloeken omwille van de fijne kruimels die in mijn keel een spel spelen tussen de luchtpijp en de slokdarm, terwijl de mosterd de onder allergie en bijhorende druppels lijdende neusslijmvliezen, irriteert.  Waar ik vroeger kampioen was in het switchen van onderwerp en gemoed, zie ik nu de feiten me voorbijsteken. Lag ik nu maar met mijn luie kont en een koele daiquiri aan de lippen in het witte Filipijnse zand zonder die hatelijk confronterende feiten. Maar buiten straalt de zon naar het schijnt en de bloesem kleurt onze thuis mooi. Voorbije zaterdag kon je het verschil goed zien op de REVA beurs. In de voor ons geheel nieuwe wereld der rolstoelen en gehandicapten, al zal dit voor sommigen niet het juiste woord zijn, onderscheidden de positivo's zich. We ontmoetten er pALS met sterren in de ogen en kracht in geest en denken. Twee minimensjes straalden voorbij in hun op het lijf gegoten rolleding. Of het nu helpers met gouden hart of bikkelharde commercanten ging, ze gaven steun en hoop. Over dat commerciële deel valt wel veel te zeggen, maar soit, de sfeer was hoopvol op de beurs. De ALS-liga stond er ook. We rondden er ons beursbezoek af. Terwijl bij mij de vermoeidheid stilaan begon door te wegen, zat de voorzitter nog met aanstekelijk enthousiasme zijn team van vrijwilligers te ondersteunen. Respect !

03-05-2013 om 11:59 geschreven door Marc Brants