Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
07-02-2015
Mar y Sol
Tuut tuut, klak, bsssjjjjjjaaa, tok sjllls tok sjllls, pssssjjjj, zzzzhhmmmmm ...! Een Permobil C300 zou samen met een, pakweg, eenvoudige Invacare P9000 in dezelfde orkestbak kunnen zitten met een Balder F290 powerchair. Een Topro Troja 150 scooter klinkt dan meer als een lage zzzzhhmmmmm en de Carpo4 rollator zou ik bij het slagwerk indelen, tok sjllls, tok sjllls. Het is een vreemde ervaring zo als nieuwbakken gehandicapte in een zorghotel als Mar y Sol toe te komen. Samen met pALS partner in crime, Walter, en zijn vrouwke, wilden we er even tussenuit. Maar ja, wat is dat dan 'er tussenuit' als je afhankelijk bent van tilliften, hoog-laagbedden en aangepaste toiletstoelen. Wel, dan zit je er dus middenin. Je belandt in een nieuwe wereld die je alleen fysisch nog maar ten volle ervaart. Tenzij ik me met mijn spiegelbeeld confronteer, leeft mijn hoofd nog volop in een wereld van kunnen. Ok, ik rijd dan wel rond in George, mijn trouwe rolstoel, maar dat voelt nog een beetje aan als vroeger, toen ik met Suzi, mijn oldfashioned motorbike door de bochten van de Karpaten scheurde. Met Suzi genoot Ilse van de ontdekkingen achteraan op de motoseat. Met George kan ze zich vooraan op mijn schoot laten vervoeren. Ik probeerde nog even de nieuwe wereld waarin we terechtkwamen voor te stellen als een alternatieve meeting van motards. De warmte tussen de mensen en het rekening houden met mekaar is ook zeer gelijkend. De vrijheid of in dit geval het ontbreken ervan, is heel andere koek. Er is de wereld van de zorgbehoeftigen en hun zorgers als een vanzelfsprekend anex, the disabled world en er is de wereld van de gewonen, the world. Ilse werd logischerwijze gezien als de assistente die me hielp met de nodige zorgen. Dat ze wel eens mijn vrouw zou kunnen zijn was even verrassend als onvanzelfsprekend. Nu ja, dat was vroeger ook wel zo toen ik als mottige beer van de Karpaten met een slanke, in leder getooide deerne stond te pronken. Stoer! Toch?
Tuut tuut, klak, bsssjjjjjjaaa, tok sjllls tok sjllls, pssssjjjj, zzzzhhmmmmm ...! Een Permobil C300 zou samen met een, pakweg, eenvoudige Invacare P9000 in dezelfde orkestbak kunnen zitten met een Balder F290 powerchair. Een Topro Troja 150 scooter klinkt dan meer als een lage zzzzhhmmmmm en de Carpo4 rollator zou ik bij het slagwerk indelen, tok sjllls, tok sjllls. Het is een vreemde ervaring zo als nieuwbakken gehandicapte in een zorghotel als Mar y Sol toe te komen. Samen met pALS partner in crime, Walter, en zijn vrouwke, wilden we er even tussenuit. Maar ja, wat is dat dan 'er tussenuit' als je afhankelijk bent van tilliften, hoog-laagbedden en aangepaste toiletstoelen. Wel, dan zit je er dus middenin. Je belandt in een nieuwe wereld die je alleen fysisch nog maar ten volle ervaart. Tenzij ik me met mijn spiegelbeeld confronteer, leeft mijn hoofd nog volop in een wereld van kunnen. Ok, ik rijd dan wel rond in George, mijn trouwe rolstoel, maar dat voelt nog een beetje aan als vroeger, toen ik met Suzi, mijn oldfashioned motorbike door de bochten van de Karpaten scheurde. Met Suzi genoot Ilse van de ontdekkingen achteraan op de motoseat. Met George kan ze zich vooraan op mijn schoot laten vervoeren. Ik probeerde nog even de nieuwe wereld waarin we terechtkwamen voor te stellen als een alternatieve meeting van motards. De warmte tussen de mensen en het rekening houden met mekaar is ook zeer gelijkend. De vrijheid of in dit geval het ontbreken ervan, is heel andere koek. Er is de wereld van de zorgbehoeftigen en hun zorgers als een vanzelfsprekend anex, the disabled world en er is de wereld van de gewonen, the world. Ilse werd logischerwijze gezien als de assistente die me hielp met de nodige zorgen. Dat ze wel eens mijn vrouw zou kunnen zijn was even verrassend als onvanzelfsprekend. Nu ja, dat was vroeger ook wel zo toen ik als mottige beer van de Karpaten met een slanke, in leder getooide deerne stond te pronken. Stoer! Toch?
