Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
01-02-2013
van boos naar leeg en terug
Een zenuwachtige leegte besluipt me de laatste tijd steeds vaker. Ze zit ergens diep in het midden tussen buik en keel, of nee niet diep eerder naar de voorkant toe. Het ontstaat nadat ik furieus, gepassioneerd in iets ben opgegaan zonder hier een gevolg aan te kunnen breien, snap je? Is het machteloosheid? De onderwijsdiscussie in het Vlaams parlement laat zijn sporen na. Ik ga er veel te hard in op en moet het dan uitzweten, zodat ik me gisteren te leeg voelde om naar het stadhuis te trekken voor de taskforce. Het is net alsof er een rem op mijn luchtwegen zit, zo buiten adem ben ik dan na iedere kleine inspanning. Het sluipt een beetje verborgen zodat je het niet kunt pakken er iets aan doen. Tijdens het bezoek van Sheena gisteren probeerde ik het geregeld onder controle te krijgen, maar het lukte niet. Integendeel het put uit.. Vanmorgen na een lange slapeloze nacht moest ik dan ook noodgedwongen de kinesist afbellen. Straks ga ik Robin van het werk halen, ik kijk er naar uit, het is ook dan ook tof en haalbaar. Nee, echt heel die onderwijs discussie maakt boos en vreet aan me. Vinden die politiekers het nu echt belangrijker om hun gelijk te halen en anderen te kakken te zetten dan er gewoon voor te zorgen dat ieder kind goed onderwijs kan krijgen. Continu dat getrek en gesleur uit eigenbelang en profileringsdrang, pff. En ondertussen vreten kinderen en leerkrachten de bonen. De voorbije jaren zag ik hoe de druk op directies en leerkrachten steeds maar toenam. Dat kan bij hen ook omdat ze het belang van leerlingen voorop stellen. Op enkele uitzonderingen na deert dit de politiek niet. Onbegrijpelijk! Het belangenorganisatie als Arco dreigt failliet te gaan en de geldkraan gaat open. De kraan blijft dicht voor de toekomst van kinderen en dus ook van onze maatschappij blijft ze dicht, zelfs voor een luttel bedrag van 50 miljoen Euro. Of denkt men nu echt dat wij met de taskforce en de scholen zo maar om extra geld vragen? Beschamend!
Had ik niet enkele dagen geleden geschreven dat ik mijn job goed kon loslaten. Enkel een klein vliegje dat hier irritant in mijn buurt vertoefde kon gisteren tijdens het onderwijsdebat in het Vlaams Parlement zien hoe goed, een giller van formaat, moet die vlieg gedacht hebben. Hardop mee debatterend en met de vingers in aanslag, tjsilpend en tweetend zeg maar. Ik kreeg onderweg hier en daar wel een reactie, maar ik neem aan dat het moeilijk te volgen was. Anneke vroeg me wel of ik op dezelfde furieuze wijze niet het zorgbebat wilde voeren, waarom ook niet, ook daar word ik stilaan ervaringsdeskundige. Ik heb me vaak afgevraagd of ik een goed politicus zou geweest zijn of had kunnen worden. Ik vermoed van niet, te emotioneel en te weinig doortastend op momenten dat het er niet echt toe doet, denk ik. De zin is er wel vaak, meestal in tijden van crisis, wanneer de kansen klein zijn. Takelwagens zijn niet gemaakt om races te rijden en zelf te winnen. Claude Marinower, de nieuwe schepen van onderwijs, zal nu net het gesprek met Pascal Smet afgerond hebben en bereidt nu de crisis taskforce van deze namiddag voor. Ik wil er graag bij zijn, maar vraag me af of het GO al niet over vertegenwoordigd is op deze vergadering. Een vraag die ik me niet moet stellen, zou Marc zeggen. Ok, ik verwittig Sharleena dat ze op een andere keer langskomt. Terwijl ik buiten de koolmeesjes zien nippen aan de vetbollen zoals een alcoholieker stiekem aan een borrel nipt, dwalen mijn gedachten naar andere could-be's. Nichtje An, schreef me in een mail of ik er toch niet over zou denken om een boek te schrijven. Is mijn combinatie van hersenkronkels en karakter daarvoor wel geschikt? Ik zou kunnen starten, dat wel, maar afwerken? Ik betwijfel het.
Het gaat er weer hevig aan toe in mijn buik. De hevige fasciculaties schudden mijn schootcomputer op en neer. Buiten kleuren de vinken en meesjes donker door regen. Ik zoek de vrolijkheid bij Hans Theeuwen op you tube. Hij helpt me niet echt. Er zijn zo van die trieste dagen die vragen om gekneed te worden. Het is duidelijk dat dit niet zal lukken vanuit deze comfortabele zetelhouding. Misschien moet ik simpelweg het tegenovergestelde creëren van wat me deprimeert. Van de kille regendruppels maak ik een stortbui van heerlijk warm water. De koude snijdende wind ga ik te lijf met een warmeluchtblazer. Het gure geluid der droefheid stuur ik via spotify door mijn bosebox. Met mijn ogen dicht kan ik nu genieten van een warm bad vergetend wat stoort.
Je kunt geen kast verhuizen als je er zelf in zit.
Philip, de kinesist omschreef het gisteren goed. Het is zoals bij een griep, dat mijn benen aanvoelen, loom, zwaar en pijnlijk, alsof ik een veel te lange duurloop heb gelopen. Nochtans kon ik nog vrij vlot de resonantieraad basisonderwijs van Artesis bijwonen. Zo ongedwongen en zonder verplichtingen achteraf, resoneren vanuit helikopterview is wel helemaal mijn ding. Terwijl ik dit schrijf, houden de collega's een college van directeurs, ik denk er vaak aan, ik zie het voor me. In tegenstelling tot enkele weken geleden, maakt het me nu rustig, de afstand is er. Ik heb niet meer de neiging om in te grijpen waar het volgens mij niet loopt. Enkel de organisatiestructuur houdt me nog iedere dag bezig. En dan ga ik even spieken bij Mintzberg voor een theorie-check, meer niet. Niet alleen mijn lijf wordt zwaar om dragen. Tegenwoordig mijd ik gedoe. Gedoe is niet meer voor mij weggelegd, laat me maar gewoon de dingen mee bekijken, van op een afstand, helemaal mijn ding dus. 'Je kunt geen kast verhuizen als je er zelf in zit.' zei Barabara me ooit. Een wijsheid die ik later vaak herbruikte. Dat is dan het voordeel van de dingen van op een afstand te bekijken, je ziet waar de kast moet staan, enkel de drive om kast te verhuizen ontbreekt me nu. Zal dat ooit nog terug komen of hangt die drive samen met de kracht die nodig is om iets meer te doen dan primaire behoeften. Indien zo, zal het niet meer aan mij besteed zijn, hetzij sporadisch en opgespaard. Het zit niet alleen in de benen, ook armen, handen en ademhaling vragen meer inspanning. Zo heb ik me daarnet moe gemaakt bij het openen van een pakje gerookt paardenvlees, mijn lievelingscharcuterie al van jongs af aan. Ik vroeg Ilse daarnet ng om stapelschalen te kopen, zodat ik die verdomd sterk gesloten pakjes niet meer zelf hoef te openen. Als er iemand naast me zit, vraag ik al vrij vlot hulp om dingen te openen. Gisteren vroeg ik collegacodi Geert, nog om mijn potje melk te openen, geen probleem. Wat wel een probleem is, is het onderzoek naar ALS. Lieve vertelde vorige week nog dat een bedrijf, iets met Bio..., gestopt was met een onderzoek. Lieve had het gelezen in een klein artikeltje in de krant. Het blijkt nu te gaan om het dexpramipexole onderzoek van Biogen. Eén van de 3 onderzoeken waar ik mijn boontjes had op te week gelegd. Danny, de voorzitter van de ALS liga is nu op weg naar Washington voor een meeting met Biogen. Hopelijk blijft Biogen investeren in onderzoek naar ALS. Het ziet er hoe langer hoe meer naar uit dat ik op ijn eigen houtje zal meten vechten, zonder te rekenen op onderzoek. Ik wil het wel en doe het wel met de hulp van zoveel liefste mensen al is het moeilijk een kast te verhuizen als je er zelf in zit.
