Cava, fijn gezelschap, champagne, fijn gezelschap, lekker eten, baronesse cognac, champagne, tof gezelschap, .... Je hebt zo van die weekends, die lager duren dan een week en voorbijvliegen in een uur. Als een volleerde gastvrouw, kookte Ilse gisterenavond voor Marleen en Erik. Marleen ken ik sinds mijn zeventiende, ze was het jeugdlief van de witte. Heel toevallig kwam ik haar via Ilse terug tegen. Heel toevallig ook, kennen zowel mijn moeder, mijn broer en mijn zus haar ook. Ze liet een memorystamp achter; hoewel ik niet weet of dat woord wel bestaat, het kwam in me op. Dagen op voorhand was Ilse met de klus bezig. In betere tijden, wat mijn gezondheid betreft, was ik degene die alles in het werk stelde om gasten te verwennen. Met de hulp van Jamie, fantaseerde ik erop los, weliswaar berekend, doordacht en doorsmaakt. Nu was het aan Ilse. Nauwgezet, degelijk voorbereid, zonder ruimte voor ondoordachte improvisatie heeft ze onze smaakpapillen gestreeld. Na de carpacio van roodbaars besprenkeld met een misosausje met wasabi, verrijkt met tomatenblokjes, serveerde ze beuling met Sint Jacobsnoten en appelschijfjes, gebakken in zoet pikante olijfolie. Het hoofdgerecht had ze enkele dagen geleden al voorbereid, cannelloni met schenkel. De smaken hadden zich de voorbije dagen goed in het gerecht kunnen verspreiden. Super was het! Dank je wel lieverd; En dan gaan we nu met de vrienden brunchen in Lucullus. Het leven kan hard zijn.
Het is officieel nu, ik ben erkend gehandicapte. In oktober al dienden we, onder begeleiding van onze super professionele maatschappelijk werkster van het VNZ, een aanvraag in bij het Vlaams Agentschap. Toen leek haar snelle curate aanpak voorbarig. Nu moet ik constateren dat het allemaal maar net op tijd is. Ik word hoe langer hoe hulpbehoevender. 'Kun je nu al beter om hulp vragen?', vroeg ze deze week nog. Een beetje beschaamd moest ik toegeven, dat bij iedere hulpvraag, een schuldgevoel in me opkomt, een litteken uit het verleden, denk ik. Een tweede brief van het Vlaams Agentschap vermeldde dat mijn dossier in een spoedprocedure werd toegelaten, de toffe harde realiteit. Het is vandaag precies 5 maanden geleden, dat dokter Strauven de diagnose ALS uitsprak. De klok tikt ... snel, te snel. Veel liefste mensen houden contact, minder dan in het begin, maar genietbaar nu. De rouwstoet van de eerste weken, is een peloton van helpende vrienden geworden, zoals daarvoor maar met grotere intensiteit. Ilse ontpopt zich tot de ideale persoonlijk assistent, een gezellin. Als het PAB budget is goedgekeurd, zal ze deze rol ook officieel kunnen opnemen en haar werk tijdelijk kunnen afbouwen. Yves, haar dienstverantwoordelijke, steunt haar hierin volledig, een hele zorg minder. Deze namiddag komen enkele oud-collega's op bezoek. Nadien ga ik voor de laatste keer naar de Antwerpse onderwijsraad en aansluitend naar de nieuwjaarsreceptie. Er zullen nog bekenden zijn die ik voor de eerste sinds de diagnose zie, het zal wel lukken.
