Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
09-02-2013
Lijfkreet
De boeken bij broer bretel gaven me de inspiratie om wat neer te pennen, toen op die rustige koffienamiddag. Het is de laatste tijd wat zoeken. Hoe meer mijn lijf achteruit gaat, hoe meer ik vlucht in filosofisch spinsel. En het gaat achteruit, veel te snel naar mijn zin en aankunnen. Toen ik gisteren met 'den bureau' Tarantino's Django ging bekijken, viel het zelfs mij op hoe slecht ik te been was. Meer en meer schieten mensen me te hulp om steeds verscheidene redenen. Het is duidelijk de 13 op 18 die de overheid me toekende op de schaal der gehandicapten wordt steeds meer een realiteit. En ik, ik begin mijn lijf meer en meer te haten. Ik kan het niet volgen. Ik! Ik, die Marc die sneller dan een windhoos kon draaien in verandering, ik kan mijn eigen lijf niet meer volgen. En dat haat ik! Ik zoek compensatie bij Ilse, die het ook niet kan volgen. Laatst zei nog iemand dat zo'n stok, wel iets heeft, stijlvol is. Het is hoe je met zo'n ding omgaat. Het gaat hem om de kracht die je hebt om te pronken, net zoals die vele mooie meisjes die zichzelf niet mooi vinden, maar de kracht hebben te pronken, als compensatie, zoekend naar prikkels die et tegendeel beweren. Ik lijk wel ijdeltuit als ik het nu zo over terugdenk. Het gaat eigenlijk meer over het onvermogen om de snelle verandering sociaal op te vangen. Daar was Sven even via facetime, vanuit Bonaire, ontspannend genietend van familie en sfeer. Mooi! Nu ben ik de draad kwijt. Ik schrijf me uit.
In een klammig ogend jaren zeventig interieur mengt de koffiegeur zich met een nonchalante jeugdigheid. Toon, de broer bretel van dienst, bereidt met kennis van zaken onze koffies. Zij neemt een pure cortado. Conform de regels van de omgekeerde wereld doe ik me tegoed aan een chocolaterie ball latte, een lekker verwijfd stijfsel met maltezers. Gesmolten geraken de maltezers niet verder dan de voorkant van mijn plastieken verhemelte. We hangen een beetje donker tussen piano en boekenkast. Jonge mensen van het intelligent uitziende soort vullen rustig de ruimte. De suikerpot gaat van hand tot hand als een soort rustbrengende vredespijp. De kamer is professioneel behangen, zoals mijn vader dat vroeger ook deed. Buiten de losgekomen naden en de uitgesneden electriciteitskast zie je geen overgangen. Ik had de fake laminaat graag vervangen gezien door een felle, aan de rand lichtkrollende balatum. Ze komt tot rust mijn muizenissen vrouwke. Het lijkt wel of deze plaats rond haar is gevallen, toen ze zich peinzend in een fluwelen zetel in het laatste stuk verloedering van de stad nestelde. Eerst zacht tikkend wordt de funkjazz nu verrijkt met een drum van regen en hagel op de plastic koepel. Ongestoord kabbelen de aanwezigen verder in hun dingeling. Ik dein uit mijn schrijfsel en geniet van haar. Marck 7 februari 2013 14u27
Het weer verschilt van het ene raam tot het andere, rechts donker, links licht. Ilse heeft een tijdje geleden een kunstwerk van Thierry De Cordier opgehangen. De sardienenvlag spreekt me iedere dag aan: 'Gracias!'. Op het werk van Jimmy Durham prijkt nu ook mijn lievelingssjaaltje, dat ik in Istanbul kocht. Eigenlijk moest er het sjaaltje van Ilse, waarnaar het werk is gemaakt ophangen, maar dat is verschwunden. Het kan me bekoren nu, hedendaagse kunst. Voor ik Ilse kende zag ik er de waarde niet van in. Ze heeft me leren kijken, genieten ook. Net zoals bij films of boeken zijn er die mij minder kunnen bekoren. Het is als bij een boek, als ik na de inleiding gelezen te hebben, niet geïnteresseerd ben, leg ik het opzij. Als het kunstwerk me niet pakt en in zijn verhaal sleurt, kijk ik weg. Daarom is het nog geen slecht werk, maar op dat moment voor mij gewoon oninteressant, zo kijk ik nu. Vroeger keek ik naar de techniciteit en dacht ik vaak dat ik het ook kon. Nu heb ik bewondering voor de kunstenaar die in één penseeltrek een zielsverhaal vertelt, zoals enkel topschrijvers je met één zin kunnen beroeren. Binnenkort gaan we met JP en Judith naar het stedelijk museum in Amsterdam kijken naar een expositie van Mike Kelly. Ilse was in de wolken toen Judith het aankondigde. Straks ga ik met Sven lunchen in 't Zilte, boven het MAS, boven het SMAK ware toepasselijker geweest. Op het eerste gezicht ijkt 'tZilte me wat te steriel om kookkunst te etaleren. Niki heeft groot gelijk als ze Johan Segers verkiest boven andere koks. Ook hij weet zijn ziel voor te schotelen. Je ziet het ruikt het, je proeft het, een kunstenaar die Johan Segers. Jammer dat dit enkel weggelegd is voor de beter begoeden. Kookkunst zou net als andere kunst voor iedereen toegankelijk moeten zijn. De lat ligt hoog voor 't Zilte, ze zijn gewaarschuwd!
