Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
22-03-2013
Blankenberge
De collega's maken een wandeling naar 'het zeetje', zoals een rondborstige deerne uit Oostende het pleegt te zeggen. Ik zit samen met Frie in de inkomhal te computeren. Ik vluchtte weg naar mijn scherm om de tranen te dempen. Soms lukt het praten over mijn smeerlappeke, nu niet, te moe waarschijnlijk. Het was dan ook een hilarische nacht. Kamer 131 was deze keer de place to be. Naar inmiddels goede traditie is het de gewoonte dat we de kamer van een nieuwbakken directeur aanslagen voor een gezellig samenzijn hm. Hop en gedaan met schrijven er komen nog collega's bij zitten.
Ik maak me klaar om naar de
collega's te gaan in Blankenberge. Het lijk wel of ik me voorbereid op een
groot evenement, iedere inspanning wordt gewikt en gewogen, timing is
belangrijk. Lars stelde voor om me op te pikken. Ik rijd nog zo graag zelf
en nu het nog kan Zo kan ik ook mijn
eigen timing volgen en hoef ik niet te stressen. Om 15u haal ik een nieuwe voorraad rilutek en vertrek ik
richting Blankenberge. Gisteren zijn we
Wiebe nog gaan bezoeken in Middelheim. Hj zag er goed uit na de operatie, gelukkig
ook. Eindelijk kan hij een nieuwe periode in zijn leven aansnijden. Ik ben blij
voor hem.
De voorbije nachten waren
weer hels. Ongeveer iedere twee uur word ik wakker. De slaapmedicatie werkt
niet of werkt zelfs tegen. Het geeft me dusdanig een droge mond dat ik wakker
word van de dorst. Nochtans voel ik me vandaag min of meer uitgeslapen. De
verminderde kracht in mijn vingers vertellen me dan weer het tegenovergestelde.
Zo dat continu luisteren naar mijn lijf om het tegenovergestelde te voelen van
wat in mijn hoofd zit, hangt mijn strot uit. Maar ja, er zit niets anders op,
t is een deel van mezelf geworden. Zo nu en dan concentreer ik me nog eens
heel diep opdat mijn lijf naar mijn hoofd zou luisteren, zoals vroeger in
theater, maar t lukt me niet meer. Vannacht is het nog wel gelukt om via
buikademhaling tot rust te komen en opnieuw slaap te vatten. Maar meestal leidt het een eigen
oncontroleerbaar leven, dat verrekte lijf van me.
Hier zit ik weer, in mijn
comfortabele zetel. Het wit van sneeuw is omhoog geklommen in de bloesem van de
pruimenboom. Ik had een beetje schrik dat ik dit jaar, door de late
vrieskou, niet zou kunnen genieten van de mooie pruimenbloesem. Als de zon
laag staat schildert zijn schaduw mooie tekeningen op de muur voor me. Dat doet
de sardienenvlag van Thierry De Cordier trouwens ook, maar veel later op de
dag. Gracias, Thierry! Het is weer even geleden voor ik opnieuw in de toetsen
vloog. Het hangt dan ook af van het moment, zo is het trouwens met veel dingen
bij me: het moment bepaalt hoe ik beweeg. Etymologisch klopt het ook, zie ik
net. Ik hoop dat de winter nu definitief voorbij is. Ik begrijp nu meer
dan vroeger wat zo'n winter met een mens kan doen als je in de winter van je
leven bent. Het doet dan zo'n deugd alles opnieuw te zien bloeien.
Hoewel ik gram per gram
vermager voelt mijn lichaam hoe langer hoe zwaarder aan voor mijn, zal ik maar
zeggen, slanke benen. De rolstoel wenkt en ik gedij. Donderdag ga ik even op
bezoek bij de collegas op de driedaagse, rosltoel gaat mee, in de koffer. Als
het zich aandient neem ik hem er uit. Zaterdag gaan we dan met JP en Judith
naar Amsterdam op citytrip. Anke, een familielid van Judith leent me haar
scooter. Die ga ik zeker gebruiken, anders heb
ik niets aan die trip. Z over weg van huis en zonder te veel bekenden, breek
ik de drempel toch iets vlotter af.
