Stilaan bekom ik van alle emoties van een heerlijke avond. Het lijkt een contradictie dat je moet bekomen van positieve emoties, maar dat is zo één van die typische eigenschappen van ALS, ALS maakt je emotioneel en pakt je dan in lijf en leden. Niet eenvoudig te doseren voor zo'n emo-kikker als ik ben. We vertrokken op tijd uit Leuven, nog voor de onderzoeken waren afgerond. Die halen we later wel in. Ik voelde dat ik moe werd en kon daarom beter zonder stress naar huis rijden om dan op tijd alle warme mensen te ontvangen in het Theater Aan de Stroom. Katrien zat met haar moeder aan de inkom en had het volledig onder controle, ik hoefde me geen zorgen te maken. Zo is Katrien. Dank je Katrien, Je bent waauw! 269 warme zielen zouden de zaal vullen, tel daarbij nog de 30 acteurs die zichzelf gaven om er toffe theateravond van te maken dan kan het echt niet meer stuk. Het werd een ontmoeting tussen fictie en realiteit, tussen vroeger en nu. Vrienden van 25 jaar geleden en vrienden van nu wisselden elkaar af tijdens de ontelbare knuffelmomenten. Speciale ontmoetingen ook zoals met Patricia, een kRingmama, wiens man ook juist de diagnose ALS had gekregen zoals met Joske en Paula van de ALS liga, beide weduwen van pALS. Ilse ontmoette de vrienden van vroeger, Hilde de vrienden van nu. Jeroen, Robin en Veronique genoten mee. Familie, collega's, vrienden, kennissen ontmoetten in een zachte roezemoes voor het goede doel. Heerlijk ! En Marc, hoe is het nu met jou, wat doet die ALS eigenlijk met je? De goed bedoelde vragen sloegen me opnieuw uit mijn lood, de emotour was begonnen. Me telkens weer pompen naar positieve vibes kostten energie. De vermoeidheid kweekte nog meer emoties los, een niet te stoppen vicieuze cirkel. Na een pakkende inleiding zette Marc, Ilse in de bloemen, vertederend mooi. Hij deed het weer die Marc! De voorstelling werd een volkse, aangename verpozing om op mijn positieve te komen. Ik kon me rustig voorbereiden op een slotwoord. Inderdaad, ik had mijn speech weer niet schriftelijk voorbereid. De stappen zaten wel in mijn hoofd: even kort duiden wat ALS met me deed, al die liefste mensen bedanken met bloemen, cheque aan de liga geven en vooral: niet staan janken ! Maar dan kom je op en kijk je in de zaal. Als acteur leer je om niet in de ogen te kijken, om niet uit je rol te vallen. Maar het eerste wat ik zag waren ogen, vele ogen. De vele ogen straalden een gamma van emoties op me af, verhalen en vragen ook, tederheid en medeleven. Ik brak. De stappen van mijn speech flitsten door mijn hoofd: eerst duiden, Marc! 'Tijdens de voorstelling vielen woorden die ik de laatste tijd al dikwijls gebruikte, miserie, klote, ... Wat doet ALS met je? Het is zoals wanneer je samen naar de film gaat, je kijkt er naar uit, naar het verhaal, het avontuur. Plots vertelt iemand hoe film eindigt en slecht afloopt. Plots heb je geen goesting meer om te gaan kijken. Je vrienden moedigen je aan. Komaan, Marc! positief zijn! De moed niet laten zakken! Het is een goede film! En dan besef je dat je beter de focus kunt leggen op de vrienden waarmee je naar de film gaat in plaats van de film zelf, want die is klote! ALS is klote!', zo ging het ongeveer. Ik bedankte Steven De Lelie van het TAS, die welgemeend zijn TAS had ter beschikking gesteld. Katrien verstopte zich in al haar bescheidenheid achter hem. Ik voelde waar ik ze moest zoeken om mijn appreciatie voor haar en haar inzet te knuffelen. Jeroen, Robin en Veronique daalden af uit de zaal om alle Bühne acteurs met een bloem te danken. Achter me voelde ik Lieve, die tijdens het stuk, toevallig, de naam van mijn moeder droeg. Kameradski, slimme plezante, een knuffel, een blik en een boeket, meer hadden we niet nodig. Zo gaat dat met sommige mensen. Als kers op de taart mocht ik Joske en Paula, van de ALS liga, een cheque overhandigen van 4.500 Euro. Dank je wel liefste mensen, voor deze onvergetelijke avond !
Hier zit ik weer met zoveel intentie, met een hoofd vol woorden en weinig zin. Hier zit ik weer met een hart vol herinneringen, niet wetend welke te delen. Hier zit ik weer met plannen vol goesting, niet wetend welke uit te voeren. Ik wilde net beginnen aan mijn speech voor vanavond om de benefiet af te sluiten, alle liefste mensen te bedanken en de cheque van het succes uit te reiken aan de mensen van de liga. De zaal is volledig uitverkocht, geen plaatsje meer vrij. Lieve en Katrien, bloemen van vrouwen, zuurstof en kracht hebben het klaargespeeld, de verwachtingen overtroffen. Wauw! Wat geef je mee in zo'n speech? Ik denk verder, het zal tijdens de dag wel vorm krijgen. Voor de eerste keer vind ik een speech zo belangrijk dat ik hem echt wel schriftelijk wil voorbereid hebben, maar aan de vorige zin te zien, is dat niet echt mijn ding. De namiddag gaan we eerst nog naar Leuven, op ronde bij het multidisciplinair team, met enkele cruciale vragen. Aanvankelijk moesten we er al om 10 u zijn voor onderzoeken, dan het multidisciplinair team in de namiddag en om half vijf nog een onderzoek om te kijken of ik kan deelnemen een test naar nieuwe medicatie. Onhaalbaar zwaar voor één dag, dus enkel de namiddag naar Leuven, en morgen het onderzoek. Ik ga me klaar maken voor deze nu al memorabele dag. Als ik het overzicht van de verkochte kaarten bekijk, kan ik nu tegen bijna alle lezers zeggen, tot vanavond. Top dat je er bij kunt zijn !
