Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
05-08-2012
Robin
Ik maak me vandaag klaar voor een midweek Robin, mijn jongste zoon. Een paar jaar geleden zijn we samen naar Flayosc getrokken. Samen met de vrienden van de motorclub beleefden we er een zalige vakantie. Nu ga ik alleen met Robin, een fantastische kerel is dat. Robin is sterk, heel sterk. Hij slaagt er als geen ander in om de problemen van eenander naar zich toe te trekken en zich ondanks alle weerstand door te worstelen. Mensen helpen en er erkenning voor krijgen, dat maakt hem gelukkig. In een opgroeiende kindertijd is dat een ondankbare gave. Jongeren ontdekken zichzelf, ontwikkelen en ontplooien zich en er moet niemand dat van hen overnemen, ook Robin niet. Mensen in zijn leven mogen blij zijn Robin te kennen, ik ben ook blij om in zijn leven te mogen vertoeven. Ik ben niet klaar met Robin. In tegenstelling tot mijn oudste zoon heb ik het gevoel dat ik hem nog iets moet meegeven, ik weet niet wat. neen, het heeft niet te maken met het feit dat ik er niet op vertrouw dat hij zonder hulp het niet redt. Ik hoop het volgende week te ontdekken. Ik bespreek het gewoon met hem. Vorige week had het er met Sven, ook zo iemand die leeft van liefde en erkenning, nog over. Zou het geen goed idee zijn om eenzaak op te starten en Robin als verantwoordelijke er in te zetten. Ik bespreek het gewoon met hem. We gaan met 'den Bongo' naar Frankrijk. De Bongo is een 25 jaar oude kleine camper, maar in perfecte staat, die ik enkele jaren geleden kocht. Een auto met karakter en naam, daardoor bouwt hij ook een unieke geschiedenis op. Vorig jaar gaf ik hem cadeau aan Jeroen, mijn oudste zoon. Hij is de ideale man om de geschiedenis van Bongo verder te schrijven. Ja, dat is zo één van mijn trekjes, voorwerpen verpersoonlijken. Of het nu gaat om een ijskast, wasmachine of auto, als ze waardevol zijn, krijgen ze een naam. Op het werk hebben ze dat nog niet door. Wanneer er afspraken moeten gemaakt worden en ik wil dan liever bij andere mensen zijn antwoord ik 'Dat gaat niet, dan leveren ze mijn ijskast.' Ze zien het als een flauwe grap maar voor mij is het manier om te zeggen 'ik heb dan geen zin in jullie'. In Cuba hakte ik de knoop door: ik ga minder werken. Er worden geen ijskasten meer geleverd, maar rechttoe rechtaan zal ik passen en NEEN zeggen als het me te veel wordt, een mijlpaal in mijn bestaan. Doen, Marc, doen! En ga ik nog iets schrijven tijdens mijn Robin week? NEEN
Gisteren ben ik met de vrienden naar het voetbal gaan kijken. Eigenlijk interesseert die sport me niet, maar het iedere keer toch tof om met de vrienden samen te zijn. En je hebt altijd wel een onderwerp om over te praten: de match. We zijn ook echte kenners zoals wij de analyse iedere keer maken. Als je ons alle vier in een line-up zou zetten met 20 anderen, zou je nooit aanduiden dat wij vrienden zijn, zo verschillend zijn we. We drinken dan gewoon onze pinten in een simpele bruine kroeg, die er al 50 jaar hetzelfde uit ziet. Het draait, zoals het leven draait in een rustig groeiend, dan weer dalend spiraal. Wat er ook gebeurt, simpelweg, het draait. Mijn eerste liefde had ook zoiets, een liefde voor de kleine eenvoudige dingen des levens. En dan ... Zoals een extreem natuurfenomeen een kabbelend water tot vernietigende tsunami kan omtoveren, zo beukt menselijke drang geregeld vernietigend in op de mooie eenvoud van het leven. Onze overlevingsdrang kiest voor een balans tussen de kleine rust en de extreme dynamiek. Zo ontwikkel ik, denk ik . Ik heb de laatste tijd te veel gekozen voor de extreme dynamiek. Met lijf en ziel word ik nu naar de rust en eenvoud getrokken. De belangrijkste reflex in onze hersenen dient dan ook het overleven. Hoe groot ook onze pretentie is die zegt dat wij zelf kunnen kiezen, het is de chemie van ons menszijn die onze keuzes bepaalt.
Sinds mijn doktersbezoek van gisteren blijft het door mijn hoofd spoken. Ze zegt dat het niet zo is dat je een ziekte hebt als je alle symptomen hebt. Die symptomen kunnen veel oorzaken hebben. Ik wacht af, wel in spanning. Stephen Hawking 'leeft' er al zo lang mee, waarom zou het bij mij dan slechts 3 tot 5 jaar duren? Wat zal het volgende zijn dat ik niet meer kan? Ik zette gisteren op facebook dat ik naar de grote boze wolf ging. eigenlijk is het iet de dokter, maar mijn angst om ziekte worden, die de grote boze wolf is. Pff, zintuiglijk levenskunstenaar, laat me niet lachen, zul je denken. Ik houd me inderdaad de laatste tijd veel bezig met de dood, heb ik eigenlijk altijd al gedaan. Toch kom ik bij velen over als een rustige, levendige clown, een oude kleine jongen, zeg maar. Toen ik klein was, had ik twee zekerheden. Ik zou clown worden en niet ouder worden dan 65. Die clown dat is al dik in orde. Zet me voor een groep mensen die naar me komen luisteren en ik zal ze betoveren met inspiratie. De rode draad door de feedback die ik krijg tijdens mijn uiteenzettingen gaan over passie, humor, herkenbaarheid, toepasbaarheid, levenswijsheid en beleving. Hoe zit het eigenlijk met die zintuiglijkheid? Academisch zei de dokter gisteren dat hij mijn problemen niet los van elkaar ziet maar ook naar verbanden zoekt. Hij onderzoekt en communiceert hierover, een bekwame dokter dus. Ik luister, eigenlijk niet, en hoor bevestiging over wat ik reeds gevoeld heb. Ik vraag een diagnose. Hij geeft er geen. Ik maak ze dan zelf wel, want alles wat ik gevoeld heb, heeft hij bevestigd. En ook nu lopen ze weer over gans mijn lijf, die vervelende wormen. Continue kleine spiercontracties in buik en benen lijken wel onderhuidse bezoekers die voortdurend onder mijn huid rondlopen alsof ze nog vanalles te doen hebben. Ik word er nerveus van, ik zoek een verklaring, de dokter bevestigd, ik stel een diagnose. Zintuiglijk zelfbedrog of zal ook nadien weer eens een of ander denker bevestigen dat ik juist gevoeld heb. Ik typ weer mijlenver achter mijn gedachten aan. Ik typ te traag, mijn toetsenbord volgt niet. Ik stop.
Daarnet had ik een gesprek met een toekomstig directeur. Ze gaat één van de drie nieuwe scholen die ik tegen 1 september moet opgestart hebben onder haar hoede nemen. Nu heb ik toch wat taken, verkondigde ze op een stil moment. In de plaats van tevreden te zijn als iemand tijdens een vakantieperiode bij is om onmiddellijk wat taken te hebben voor een job die pas in september begint, stelde ik haar teleurgesteld de vraag: "Hoe zijn we tot die taken gekomen?" Ik geloof niet dat ik daarmee haar dynamiek bluste maar haar een bocht heb doen nemen naar een andere manier van aanpakken. Door mijn luiheid ben ik een nogal doelgerichte aanpakker; werker zou een overdreven omschrijving zijn. Niet te doen eigenlijk, hoe ik mensen voortdurend aanstuur naar mijn eigen denkprocessen. Wees nu toch eens blij om die grote verscheidenheid, Marc. Voor één keer ben ik vandaag eens begonnen met de titel, luisterend naar de algemeen aanvaardde hiërarchie der dingen. Dus nu moet ik wel iets schrijven over tempo, ai. Ik kwam eigenlijk op de titel omdat ik gisterenavond, vannacht en vanmorgen tot de bevinding kwam dat tempo een groot verschil is tussen 'ze' en ik. Ik mocht gisteren voor het eerst een pagina uit haar dagboek lezen. De woordenschat die haar hersenkronkels verduidelijken en de bijzondere combinatie van die woorden, boren naar de diepte van haar zijn. Door mijn hoge tempo is dat een voor mij onbereikbaar schrijfniveau. Ik schrijf er maar op los, klinkt het niet dan botst het maar. Zij wikt en weegt ieder woord alsof het een toon is van een partituur van een meesterwerk in wording. Ze schrijft zelfs in één keer muziekstuk en arrangement, zo lijkt het. Zou ze dan ook aan uitvoerders denken? Ik ping pong in een hoog tempo met anderen. Zij bestudeert en en zal af en toe pingen en dan weer pongen. Het verschil zit niet enkele in het tempo maar tussen reflectie en interflectie/interreflectie, als die woorden dan al bestaan. Ik vis voortdurend naar feedback. Zij absorbeert en analyseert, zet alles om in woorden om te verduidelijken, zoals ze net zelf vertelde. Ik heb 'woorden' lange tijd gezien als een toevoeging aan onze zintuiglijkheid. Ik ben dan ook meer een voeler dan een denker, ... denk ik zo. Stap voor stap ontdek ik meer en meer de kracht van woorden. Dank je hiervoor.
Ze ziet het aan mijn gezicht, zegt ze, wanneer ik aan het bloggen ben. Ijdeltuit als ik ben denk ik eenvoudigweg dat ze er zit op te wachten. We kijken samen naar Julie en en Julia. We zagen de film samen en apart tijdens onze reis naar Cuba. Ik moet toegeven, het is dankzij deze film dat ik aan het bloggen ben gegaan. Het was vaak andersom: ik bedacht het idee en een ander voerde het uit, een kentering? Wat kan die Meryl Streep goed acteren, een genot om naar te kijken. Het is zo'n mens dat schoon wordt door wat ze doet en hoe ze het doet. Zou ze het nu zien dat ik aan het bloggen ben, tijdens de film? Ik ruik haar heerlijke 'ik heb juist gerookt geur' tot hier. Morgen zet ik de grote stap naar de specialist fysische geneeskunde en revalidatie, klinkt zwaar. Is het misschien ook ... Deze keer ga ik gewoon eens naar de dokter zonder op voorhand moeite te doen om me beter te voelen, zodat het verdict niet te zwaar wordt. Zo'n huichelaar ben ik ja, moeilijk in de spiegel kijken is het dan. Vannamiddag had een tweede sollicitant, een kandidaat om mijn rechterhand te worden. Zou het zijn omdat de kracht uit mijn rechterduim en wijsvinger zijn, dat ik plots zo op zoek ga naar een rechterhand? In ieder geval heb ik me tijdens het gesprek weer laten verleiden om niet op mijn doel af te gaan. De kandidaat bedankte me omdat ik haar niet in dienst nam en ze nu eindelijk weet waaraan ze moet werken. Zij heeft haar doel wel bereikt. Ik voelde het tot in mijn kleine teen. Ze was niet uit op de job maar op feedback. Ze wilde nu eindelijk eens horen wat er mis was met haar. Raphaël, de jongste thuis, is terug. Hij had de moed om een egel uit te tuin te redden en naar een egelopvangcentrum te brengen. Knap gedaan kerel! Tijd voor een titel en tot volgende keer.
Zondagavond ben ik naar Lier getrokken, samen met mijne goede vriend Sven naar het voetbal gaan kijken, op TV, in ons stamcafé. Marc was er ook. Het is een emotionele avond geworden. Zoals ik Marc een tijd geleden al even terloops vertelde, bleek nog maar eens dat ik ben opgebrand. Ik was weer één vat vol emotie, niet wetende wat de oorzaak is, zit ik daar met twee kameraden in het midden van een goed bezet terras te janken. Sven tikte een paar rake klappen uit, terecht, maar ze komen aan als je je continu sterk houdt. Toch een bijzondere kerel die Sven. Hij heeft zo van die momenten dat hij straf uit de hoek komt. Voor alle duidelijkheid, ik was de enige die jankte. Marc is ook zo'n kerel die af en toe in mijn leven opduikt, een beetje op de achtergrond maar toch, speciaal. Gisteren dan naar de Makro geweest en weer eens moeten constateren dat ik zo voorspelbaar ben als een spreeuw in een kersenboom. Ik had nadien ook nog de moed om in de potten en pannen te duiken, tot groot jolijt van de huisgenoten. 's Morgens nam ik een sollicitatiegesprek af. Ik zoek namelijk een administratieve medewerker, al zou ik 'mede' in deze beter weglaten. Ik zoek eigenlijk een soort van alter-ego. Iemand die anders denkt en werkt dan ik maar toch complementair is. Ik zoek eigenlijk een werknemer, iemand die mijn werk, waar ik niet goed in ben gewoon afpakt. Administratieve en detailgevoelige zaken liggen me niet. Ilse vraagt nu net naar een document want ik ruimde enkele dagen geleden de papieren op: ik neem alles want rondslingert op en leg ze op een hopen op mijn bureau. Ik weet op dat moment en tot enkele dagen later heel goed wat waar ligt. Daar houden mijn administratieve competenties op.
