We fietsten gezellig door de stad, links en rechts kijkend en zoekend naar een bij ons passend kapsalon. Als je levenskwaliteit hoog in het vaandel draagt, laat je een jarenlang gekoesterde ponytail ook niet zomaar knippen door zomaar een kapper. Ik had er dus best wel wat geld voor over om bij een echte professional te gaan. Alsof het een roeping was, fietste Ilse bijna automatisch richting Frankrijklei, waar kapsalon Kreatos gevestigd is, schuin tegenover het appartementje waar ze woonde in het begin van onze relatie. We konden het zien vanuit de wachtplaats, waar ik tussen de kapselkijkboeken, netjes 2 brillendoosjes had gelegd. Eentje voor mijn bril en eentje voor haar en haar. Net toen Ilse het gek vond dat ik nu al 2 brillen nodig had om te lezen, viel ons oog op een beeldschoon kapstertje. 'Wauw, een kapster in eighties stijl!', zei Ilse nog. Ze zag er vroeger waarschijnlijk ook zo uit, een tikkeltje opstandig alternatief met lange bruine licht golvende lokken die wat warrig haar aparte kleren verstopten. Zo'n type dat je eigenlijk niet in een kapsalon verwacht. Ik verzon snel een uitvlucht om de manager duidelijk te maken, waarom deze engel mijn haar moest knippen. Ik zeg wel manager, maar eigenlijk verdient deze Limburgse kapper, want zo zong hij, een hogere status dan gewoon manager. Hij toonde zijn assistent waar ik moest plaats nemen. Niet zomaar een plaats, neen, perfect in het midden van de ganse rij zodat ik een goed overzicht had over de ganse zaak, naast de stoel waar de chef kapper met zijn creatieve handen een verlegen hoofd omtoverde in een gewaagde kuif. Met finesse concentreerde hij zich op zijn cliënt, terwijl hij met snelle gedecideerde ogen instructies verzamelde, die hij met een zwans aan zijn personeel duidelijk maakte. Zijn professionaliteit werkte zo aanstekelijk op zijn personeel dat hij maar weinig woorden nodig had, zo'n energieke leer-werkomgeving om duimen en vingers van af te likken, als schoolvoorbeeld voor bedrijven en scholen. Hij moet het gezien hebben en dus moest ik niets vragen. Shana, want zo heet de engel, kreeg de opdracht om zich over mijn haar te ontfermen. En dat terwijl er nog iemand anders, een jonge kerel met heel veel rond haar, zat te wachten en die voor mij was binnengekomen. Daar zou de chef himself dan wel zijn handen in zetten. Met veel respect vlocht Shana mijn pony om dan na enkele twijfelende bewegingen met één krachtige schaarsnede de verlossende knip te doen. En nu naar de kine, misschien maak ik dit wel verder af of misschien zoals gewoonlijk ook wel niet.
De drempel was hoog, toen we zondag voor de eerste keer sinds de diagnose, op een kerkhof kwamen. We gingen het graf van vokke bezoeken. Heb je dat ook dat je toch altijd nog een gesprek voert met degene die je op het kerkhof bezoekt. Bij aanvang van het gesprek lijkt het zelfs heel reëel, nadien spoelt de realiteit het genot van het samenzijn terug weg. Wel ook deze keer was dat anders. Het gesprek dat ik met vokke deed, leek tot het einde realistisch. Bizarre geest heb ik. Neem nu het feit dat ik al jaren bezig ben om mijn eigen begrafenis te organiseren, vooral dan de plaats, de muziek en de sfeer die ik er graag zou hebben. Dat is eigenlijk heel eenvoudig zolang het irreëel en veraf lijkt. Plots krijgt ook dit nu een andere dimensie. Alhoewel het goed mogelijk dat is dat ik langer ga leven met ALS en zonder motor dan met motor en zonder ALS. Na het kerkhofbezoek hebben we met de familie nog wat afspraken gemaakt over de grote familiereis. Iedereen bereidt iets voor. Ik kijk er echt naar uit. Voor moeke gaat dat ook geweldig zijn, denk ik. Oh ja, ik heb een kinesist ! Warempel hoera, het is me gelukt iemand te vinden met het juiste beroep en de daarbij passende intelligentie en ingesteldheid. Ik ben er wel in geslaagd om maandag mijn eerste afspraak te rateren door het verkeerde uur in mijn agenda te hebben aangestipt. Morgen doe ik een tweede poging, half twaalf, check! Het gaat verbazend goed vooruit! De poetsvrouw komt volgende week, afspraken rond het werk zijn gemaakt, FOD papieren komen in orde. Alles valt in de plooi en dat is niet alleen omdat Ilse hier voor me de strijk aan het doen is. Die stomme Marc grappen altijd, hoor ik je denken. Ja seh, live with it, dat doe ik nu ook. Vanmorgen hebben we met de maatschappelijk werkster nog eens alles op een rijtje gezet. En, groot nieuws ! Deze namiddag laat ik de eer aan één of andere kapper om mijn ponytail af te knippen en in te pakken, speciaal en speciaal voor Ilse. Bij een tas heerlijke koffie, ga ik hem haar straks overhandigen. Sst nog niet verkappen hé.
