Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Beoordeel dit blog
Zintuiglijk levenskunstenaar
Samen goesting hebben. Leven met ALS
03-11-2012
Geluk
Lekker genieten, daar hadden we het gisteren over. We zijn eigenlijk wel goed op dreef wat dat betreft. Maandag met Sven gaan eten in Het Fornuis, gisteren eerst met Ilse en Anneke gaan lunchen in den Bien Soignée en tegen de avond bracht ons ander Anneke lekkere zuurkoolstoemp mee uit Gent. Veel te veel stoemp, dachten we, maar dankzij de hulp van Boris en Erik kregen we de pot leeg. Het eten ging op dat moment zelfs vlotter dan het drinken. Het werd zo'n heerlijke thuisavond met vrienden, je kent dat wel. Voor het slapengaan hebben we dan nog al jankend gehersenkronkeld over 'geluk'. Het werd voor Ilse allemaal wat te veel, begrijpelijk. Terwijl ik de ganse dag al had zitten nadenken over hoe we nog gelukkig kunnen zijn, besloot ik dat we eigenlijk toch niet zo goed bezig zijn. Wat zorgt er nu precies voor dat we gelukkig zijn? Ik denk dat het gaat om koesteren, genieten en dromen. Een evenwicht tussen koesteren van wat achter je ligt, genieten van het nu en dromen over wat nog kan komen. Het is dat laatste wat een ferme deuk heeft gekregen en wat we nu met beide handen moeten aanpakken. Door de grote schrik voor het verlies, overheerst dat verlies op dit moment de toekomstdroom. Anderzijds hebben we door het besef van de beperkingen door ALS ook onze dromen drastisch moeten bijstellen. Iedere keer opnieuw word ik door mijn lijf teruggefloten als ik iets wil realiseren. Frustrerend is dat. We moeten nu opnieuw op zoek gaan naar dromen die haalbaar lijken, niet zozeer om de dromen te verwezenlijken maar om de weg er naartoe genietbaar te maken. Als de tijd dringt neigen we om alles sneller te willen doen. Kristien plaatste net een mooie quote hierover op FB. 'Je hoeft niet per se je tempo op te voeren om meer uit het leven te halen' (Mahatma Gandhi). Misschien tijd om er zelf ook eens een nieuwe quote te lanceren. 'Koesterend genieten van de weg naar een droom maakt gelukkig.' (Marc Brants)
Exact 10 minuten heeft het geduurd. In tegenstelling tot andere dagen, werd ik vanmorgen wakker zonder trillende benen. Ik speurde mijn lijf af en vond zelfs geen fasciculaties. De eerste gedachte die door mijn hoofd ging was 'oei, er is iets mis'. Zoals Sharleena enkele dagen geleden nog vertelde, worden symptomen een deel van je normale leven. Enkele seconden later flitst er dan hoop door je hersenen. Ik stretchte mijn lijf en de spastische schokken en zelfs de krampen bleven uit. Ik verplichtte me terug richting realiteit en stelde me gewoon voor dat er een goede dag aankomt. Toen ik in de keuken kwam en zag hoe Ilse in volle snelheid de strijd aanging met een vuil aanrecht, beukte het besef van mijn strompelende lijf, de moed terug in mijn schoenen. Exact 10 minuten heeft de utopie geduurd. Ondertussen zit ik al opnieuw in mijn zetel met de benen omhoog en schrijf ik opnieuw. Het is inderdaad al een tijd geleden dat ik hier nog voor jullie was. Ik merk het aan mijn plaats in de ranking van meest gelezen blogs. ;-) Iets hield me tegen om te schrijven. Ik heb gezocht naar eerste zinnen en nadien naar de redenen van de blokkering. Was het omdat ik het gevoel had niets meer mee te maken of wilde ik niet meer zeuren over mijn toestand,... ik weet het niet. in ieder geval stapelen de dingen nu zo op in mijn hoofd dat ik niet meer weet wat eerst te schrijven. Er is zo veel nu. De volgorde is ook weg. Als ik schrijf dan denk ik meestal terug, maar tot waar ga ik dan nu? Ik weet het niet. Gisteren stuurde Hilde me nog foto's door uit de oude doos. Mooie herinneringen voegen zich er nu bij. Herinneringen met mijn zoontjes, de schatten. Hilde stuurde ook enkele foto's van Ineke, mijn petekinneke, de schat en ook van vokke met Jeroen op zijn schoot... Stil. Ik mijmer.
