er zijn ergernissen. En ik probeer mijn mond te houden, niets te zeggen. Niet over het feit dat zijn zoon op zaterdag een bed koopt in de IKEA, en daar zondag dan al spijt van heeft, en papa moet het oplossen (lees: terugbrengen). Niet over het feit dat zijn schoonzoon blijkbaar niet alleen een zaterdagochtend kan gaan wandelen met 2 kids, en hij mee moet om te babysitten. Niet over het feit dat hij me al 4 jaar en evenveel maanden belooft dat het "over enkele maanden zal beteren". Het wordt enkel erger.
En nu... zijn eega vertrekt morgen naar hun huis in Spanje, met een groep vriendinnen. Hij vliegt volgende week woensdag op. Dus: een potentieel van 5 nachten waarin hij alleen slaapt. Toen hij het net wist, was hij heel beslist: je zegt dat je vroeger naar A'dam vertrekt, en komt 2 nachten bij mij. Dàt is al van de baan. Te bang. Te bang voor de buren. Te bang dat één van zijn kids last minute beslist om de nacht bij hem door te brengen. Te bang voor alles.
Toch weet ik nu al dat hij de vraag zal stellen... of ik een nacht kan blijven. Het antwoord zal neen zijn. Ik kàn niet gewoon last-minute excuses blijven verzinnen om een nacht weg te zijn. En bovendien wil ik zijn stress niet meer dragen... zijn schuldgevoel... zijn angst. Dus is er donderdagavond... misschien. Op voorwaarde dat de kids hem niet uitnodigen. Met "vanaf 22h" moet hij niet aankomen... ik heb op papier een vergadering waarvoor ik om 19h de deur uit moet zijn. No way dat ik braafjes 3 h ga zitten wachten op mijn bureau. Dan annuleer ik die vergadering wel.
Ik weet dat hij me steeds liever ziet. Op zijn manier. De seksuele manier. Verslingerd. En manque wanneer het te lang geleden is dat we vreeën. Grote woorden. Zelf stel ik me neutraler op. ik stuur al lang geen "bonne nuit " meer, en verwacht er geen terug. Hij is er wanneer het hém uitkomt. En het komt hem uit wanneer ik vrolijk ben... niet zoals nu: overwerkt, gestressed, wanhopig om het einde van de week te halen. Dan hoor ik hem letterlijk niét meer van heel de dag. Geen enkel woordje van aanmoediging, van steun, van begrip. Gewoon... stilte. En dan zou ik morgenavond hem vrolijk moeten ontvangen, na mijn werk? Terwijl ik maar één goesting heb: naar huis komen, een glas drinken, en de avond huilend doorbrengen voor een stomme netflix serie. Toch zal het zo gebeuren... ik ga me niet forceren. Hij koos voor stilte vandaag, ik morgen.
Ik tel af.... nog 6 nachten slapen, en ik ben weg. Zonder illusies: hij rijdt niet meer tot Amsterdam... krijgt hij niet meer verkocht. En eerlijk? Wil ik ook niet. Vanaf maandag is het 10 dagen contactloos. Ik ga zijn laatste dagen thuis niét voor mijn pc doorbrengen in Amsterdam, om met hem te chatten. Daarna hoor ik 'm toch een week niet meer. Rust...
het zal wel weer aan mij liggen... verkeerd begrepen.. weeral.
Ik wéét dat ik in het weekend weinig moet verwachten. Dus ik plande mijn zaterdag vol, tot 18h. En dan stelt hij toch rond de middag de klassieke vraag "wat is je programma vandaag en morgen?". Kort telefoontje waarin ik uitleg dat ik vanavond, zaterdag, zelfs helemaal alleen thuis ben. Wederhelft op weekend voor het werk, kids allemaal naar een feestje. En dus zegt hij "ok, ik laat je nog iets weten".
Ligt het dan aan mij dat ik veronderstel dat hij mogelijk alleen is vanavond (op zaterdag gaat hij nooit naar zijn vriend, dus dàt excuus is er al niet)? Dat hij, mits zijn kids niet langskomen, mogelijk dus vrij is vanavond?
Maar intussen is het bijna 20h, en ik heb zelfs geen berichtje meer gekregen sinds die 2 minuutjes aan de lijn. Ik zal het dus wel verkeerd begrepen hebben...weeral.
Het ergste vind ik niet dat ik hem niet hoor. Het ergste vind ik ook niet dat ik het weer verkeerd begreep. Het ergste vind ik mijn gevoel van opluchting dat ik géén berichtje kreeg, of telefoontje, waarin hij bevestigt vrij te zijn. Waarin hij bevestigt dat we samen weg kunnen. Ik keek uit naar een avond alleen thuis, een pizza in de oven, een glaasje wijn, stilte. En vooral géén conflict. Niet met mijn tieners. Niet met mijn wederhelft. En niet met Neil.
Dus zit ik in kamerjas voor mijn pc. Met betreffende pizza gezellig naast me. En het glaasje wijn. Geen geluid, behalve af en toe een auto die voorbij rijdt. Mijn vingers op het klavier. En de volledige keuze wat ik de rest van de avond doe. En da's met evenveel plezier iets kijken op netflix, of een machine was ophangen. Of iets opruimen. Het doet er niet. Ik kan kiezen. Zonder enige inmenging van wie dan ook.
En eerlijk? Meer moet dat niét zijn vanavond. Een avond rust... daar kan zelfs een avond met Neil niet meer tegen op. En dàt is eigenlijk het ergste gevoel...
vakantie! Niet ik, maar Neil. Een week naar zijn familie, in Libanon. Mét eega deze keer.
Het gaf nog een beetje frictie, want blijkbaar had IK verkeerd begrepen dat hij op woensdag vertrok en niet op dinsdag. Gevolg: ik had mijn dinsdag volgepland, om er niet aan te moeten denken. En mijn maandagavond vrij gehouden... Neil vond het maar niets, mijn vergissing... al had hij, toen puntje bij paaltje kwam, een hele drukke dinsdag (zelfs te druk om me voor 10.30h een goedemorgen te wensen, of me te bellen tussen de middag). Zo druk, maar toch liet hij weten dat hij om 15h op een terrasje zat, via location. Zo druk dat hij me ongevraagd belde, ondanks mijn verwittiging dat ik niét meer bereikbaar zou zijn vanaf 13h, toen ik in de auto zat met mijn gezin, op weg naar familie (en ook dààr informeerde ik hem op voorhand over).
Dus da's les 1: me niet meer moe maken om de dag voor zijn vakantie vrij te houden, want hij heeft het toch te druk voor mij.
En bovendien weet ik héél zeker dat hij me 12 april als vertrekdatum gaf. Maar ok, IK had het weer verkeerd begrepen... ik discussieer al lang niet meer.
Het meest beangstigende is dat het ook voor mij voelt als vakantie. Ik krijg de obligate "bonjour" (die ik ook stuur), en verder... weinig. Het vreemde is dat hij, als ik rond 13-14h een "hallo" stuur, dit wel altijd binnen het uur leest. Maar zelf iets sturen? Nope. Enkel vandaag... dat hij me mist, ondanks het feit dat hij zijn familie terug ziet.
En ik? Ik besefte dat ik hem niet mis. Niét dat ik hem zou willen missen... maar eerder hetzelfde gevoel dat ik hier thuis heb, als mijn eigen wederhelft op vakantie vertrekt. Blij met de rust (ook hier botsen we al eens, maar hier thuis wordt alles in alle rust uitgepraat, en gaat het nooit om hetzelfde soort misverstanden... gewoon 2 alfa-persoonlijkheden met een sterke mening, en dus moet er vaak een compromis gevonden worden). Genieten van zijn afwezigheid, in de wetenschap dat die tijdelijk is. Maar die tijdelijk mag duren... een week, 2 weken. Geen probleem. Zolang hij maar terug thuis komt. Datzelfde gevoel heb ik deze keer, voor het eerst, bij Neil. Ik mis hem niet. Ik geniet van de rust, het conflictloze leven, geen misverstanden, geen spanningen. En nét zoals hier thuis mag het blijven duren... zolang hij maar "ooit" terug komt.
Die week zal te snel voorbij zijn gegaan. En ik besef dat ik, ergens binnenin, reken. Eind mei ben ik een week weg, en ga ik mijn GSM gewoon weinig trachten te gebruiken. Niét in mijn hotel blijven zitten om te chatten of te praten, maar gewoon de stad in. Het feit dat een fijne collega er ook zal zijn, om me "zijn A'dam" te tonen, zal helpen, want dan kàn ik geen uren zitten praten met Neil. En mijn zoons komen de tweede helft van de week.
Dan een maandje, en wij vertrekken op vakantie. 2 weken familie-gebeuren, en ik ga me niét in alle bochten wringen om Neil te spreken. En amper thuis, vertrekt hij voor 3 à 4 weken. Ook rust. Dubbele rust want wederhelft moet die 4 weken werken (en da's deels met overnachting van maandag tot vrijdag ter plaatse).
Neil maakt deel uit van mijn leven, en dat aanvaard ik intussen. Bijna 6 jaar... je gooit het niet zo maar weg, ook al is het niet allemaal rozegeur en maneschijn. Maar ik relativeer het wél allemaal, deze keer meer dan ooit. Reeds 6 dagen zonder zijn stem te horen, zonder 1 foto of filmpje, met 3-4 zinnen per dag. En ik mis het gewoon niet...
Ik ben 12 dagen alleen thuis. En ja, hij doet zijn best. Zijn best om eens weg te zijn 's avonds. Om samen even weg te zijn. Maar... hij heeft nog altijd niet begrepen dat ook IK moet plannen.
dus krijg ik vandaag een uitnodiging om hem te vergezellen. Na de mis. In BXL centrum.
Toeval wil dat ik een migraine aanval heb. Jaren geleden dat deze zo ernstig was. Visuele aura's Misselijkheid. Hij heeft het niet door, ondanks mijn duidelijke uitleg Ik ging naar buiten, om hem het uit te leggen. En desondanks... complete stilte.
wat moet ik nu denken? Dat het hem compleet niets doet, hoe ik me voel? Dat hij naar huis reed , zonder nieuws van mij (wat niét het geval was, want ik liet hem weten dat ik compleet misselijk was)? oh, maar wacht even... hij bokt nooit. Never ever... right!
Niets. Stilte. Niets. Mijn gevoel? Go fuck yourself!
mijn leven gaat verder... ik besef dat het me nu niet kan schelen... of toch niet zo veel als ooit
ja, we zijn naar Spanje gegaan. Samen. en ik heb me -al zeg ik het zelf- uitzonderlijk goed gedragen. Elke opmerking die ik zou hebben kunnen maken, heb ik ingeslikt. Elke reactie heb ik laten passeren door 40 tellen op mijn tong te bijten. Me uitschelden, verwijten... allemaal laten passeren. Voor mij was de vakantie toch al verpest, dan had het weinig zin om hem ook zo te doen voelen. Dus bleef ik lachen, en liet ik alles maar gebeuren. Voor hem is onze vakantie een uitzonderlijk goede herinnering. Voor mij een confrontatie.
Ik had zo uitgekeken naar die 5 dagen samen. Maar op dag 3 begon ik af te tellen naar ons vertrek. Terug mezelf mogen zijn, en niet wie hij wil dat ik ben.
Intussen zijn we al een maand verder. En het gevoel blijft. Afstand. Ik zie hem graag. Ik houd van hem.. op de goede momenten. Maar op de slechte momenten tel ik af tot hij vertrekt. Dàt is geen liefde, in mijn ogen. Dat is een verhouding. Een minnaar. Niét de man waar ik mijn leven mee deel. Een man die zegt zelfstandig te zijn, géén vrouw die hem dicteert. Maar tezelfdertijd springt voor eega en dochter (en da's letterlijk te nemen).
Neil onthoudt enkel de mooie momenten, zegt hij zelf. Dus die 5 dagen, voor hem zijn ze vol geluk, zaligheid. Dat hij me uitschold omdat ik in zijn ogen hem verkeerd de weg toonde, is hij vergeten. Dat hij me afstootte toen we in een pub waren en ik danste, hem trachtte te betrekken maar plots te horen kreeg "blijf van mijn lijf, er zijn hier kinderen", dàt is hij vergeten. Hij onthoudt hoe ik me amuseerde (klopt). Hoe ik danste (klopt). Hoe ik genoot van het moment, de muziek, het contact met vreemden die je nooit meer zal terugzien.
Gisteren gingen we samen iets eten. En hij kwam terug op die avond, in die pub. Wat hij wekenlang niet kon toegeven, kwam er uit. "ik heb spijt dat ik je toen afstootte. Jij amuseerde je, en deed niets mis. Maar ik maakte die opmerking waardoor jij afstand nam. ik was fout".
Misschien komen we er ooit wel uit. Misschien slagen we er ooit in om een evenwichtige, gelijkwaardige relatie uit te bouwen. Ik betwijfel het, maar ik blijf het hopen. Omdat ik hem, ondanks alles, écht wel graag zie. Omdat er ergens, diep in mij, ook dat gevoel is van "what if....". Ons leven is wat het is, en ik ga géén Calimero-gevoel herhalen, leven in een "wat als". Maar helemaal weg gaat het nooit. What if...
tegen wie lieg je nu eigenlijk, liefste? Tegen mij? Tegen je vrouw en dochter? Of tegen jezelf?
Gisteren kreeg ik de volle laag. IK had jou doen liegen tegen je dochter, over het feit dat ik jou als eerste gebeld had om jou en je echtgenote een booster-vaccinatie voor te stellen. Mijn "houd je altijd het dichtst bij de waarheid" maakte dat ik eerlijk tegen je dochter zei dat ik jou eerst belde (why not? voor zo ver ik wist was jij samen thuis met je eega, en we wisselden ooit gsm-nummers uit waar zij bij stond), en toen, nadat je zei dat je eega bij je dochter was, je dochter om te vragen of haar moeder ook een vaccin wilde. Maar neen... jij moest zo nodig "bedenken" dat ik éérst je dochter moest bellen, om dàn te vragen of haar ouders interesse hadden in een vaccin, zodat je dochter jullie nog moest contacteren. Waarom die hele constructie als iedereen wéét dat ik je nummer ook heb??? Jij antwoordde stomweg aan je dochter dat je mij niet had gesproken... Jouw fout, niét de mijne. Maar ik kreeg de wind van voren, werd uitgescholden aan de lijn, 3 telefoontjes achter elkaar.
Toen je aankwam, was je bedaard... zei steeds "sorry". Alsof ik gewoon moest vergeten hoe je had zitten brullen aan de lijn. Hoe je me had uitgescholden "JIJ hebt mij doen liegen". Neen lief, dàt deed je helemaal zelf. In jouw paranoia. Ik kan het niet zomaar vergeven en vergeten... dat vraagt tijd.
Hoe dan ook, jij vertrok, en ik bleef nog een hele tijd babbelen met je echtgenote. Met haar grote blauwe ogen. Zo dankbaar voor jullie vaccinatie, 2 weken voor jullie eigen afspraak... En dan nog in een regio die niet die van jullie is. Enig idee hoé hard ik hierover heb moeten onderhandelen??? Zij was dankbaar. Jij? Ik kreeg "sorry". "Vergeef me". Maar ook "JIJ deed me liegen"... zelfs toen je kalm was, begon je ons gesprek zo...
Later die avond stuurde je me "morgen gaan we naar Parijs". Alsof het me iets kan schelen... zondag zie ik je toch zelden, en bovendien... ik zorg dat ik shiften heb in het vaccinatiecentrum. Blokkeer mezelf tegen de vraag om elkaar te zien (en zit ginder graag). Maar het schiet me verkeerd. Amper 48 uur eerder weiger je me een wandeling door A'dam in mei. Ondanks het feit dat je alleen thuis zal zijn mijn eerste dagen (eega gaat een week voor jou naar jullie huis in Spanje, met haar vriendinnen), wil je wél in A'dam komen slapen, maar "niet door een vuile vieze stinkende stad" lopen. Je zegt grote steden te haten... Parijs, Rome, A'dam...
En dan zeg je dat je naar Parijs gaat voor een dag?
Tegen wie lieg je nu eigenlijk? Tegen mij, over je afkeer van steden? Tegen haar, over je afkeer van steden? Maar jij liegt niet tegen je gezin, zeg je steeds opnieuw...vandaar je woede gisterenmiddag. Als je niét liegt tegen hen, dan heb je hen gezegd dat je het haat om in een grootstad te zijn? Waarom stap je voor hen dan over je afkeer heen, en niet voor mij? Of lieg je tegen mij, over je afkeer van grootsteden?
Tegen wie lieg je nu eigenlijk écht? Want érgens zit er in dit verhaal een leugen... tegen mij. Of tegen hen. Of -zoals je steeds zegt- "ik lieg niet, ik ontwijk". Je zegt niets, zodat je niet moet liegen. Maar dan blijft de vraag: waarom doe je voor hén/hààr wél de moeite om je gevoel te verstoppen, en niét voor mij? Waarom ontzeg je mij de kans om je "mijn A'dam" te tonen (niét de Dam, niet de winkelstraten, maar de mooie stukken park, de (hopelijk in mei) clubs met jazz... )?
Ik beloofde je kalmte. Ik beloofde je perfectie. Ik beloofde je rust. Ik houd me eraan.
Maar je kan me niét weigeren om vragen te stellen. Tot je mijn 3 vragen beantwoordt, wil ik je niet spreken of horen. Heel eenvoudig. 3 vragen, 3 antwoorden.
de gebeurtenissen van dinsdag leverden een pittige discussie op de volgende dag... 's Middags kon hij even langskomen op bureau (eega onverwacht naar bureau moeten gaan ipv telewerk), en we spraken af voor 's avonds want ik stopte toevallig iets na zessen. Hij had als excuus bedacht dat hij bij zijn vriend ging langsgaan, dus daar kon hij niet onderuit. Restte de vraag: eerst afspreken, evt samen iets eten, en daarna een uurtje naar zijn vriend? Of eerst een uurtje naar zijn vriend, en daarna samen zijn? Hij kon maar niet beslissen, en vroeg me naar mijn voorkeur. Ik antwoordde eerlijk dat ik, als ik mocht kiezen, met mijn kids zou eten om 18.15h, en dan een uurtje later terug naar bureau zou komen om hem te zien, op zijn terugkeer van zijn vriend. Hij bleef aarzelen, de vraag herhalen wat ik wilde, dus zei ik hem "denk er een half uurtje over na, en laat het me dan gewoon weten. Dan kan ik me nog plannen naar thuis toe". Op dat moment hakte hij de knoop door om eerst samen iets te eten, en daarna naar zijn vriend te gaan rond 20h. Voor mij geen probleem, en dus plande ik mijn avond, verwittigde de kids dat ik klaar zou zijn rond 20h. Hierdoor vroegen mijn zoons me om hun na hun avondtraining om 20.30h op te pikken.
Om dan, om 17.50h, een bericht te krijgen "ik vertrek nu naar mijn vriend, ik ben om 19.15h terug bij jou. Zo kan je met je kids eten". ??????????? Heb in alle eerlijkheid geantwoord dat dat laatste te laat was maar dat ik wel op hem zou wachten. En toen hij om 19.15h aankwam, en vroeg wat we gingen doen, heb ik gewoon geantwoord "niet erg veel want ik moet over precies een uur weg".
Het is duidelijk uitgesproken: hij is de man, en geen énkele vrouw heeft hem te "bevelen" wat zijn planning moet zijn. HIJ had last minute beslist om zijn plannen te veranderen, omdat dat plan mijn voorkeur wegdroeg. En ik... ik had me maar te schikken. Ik moet beseffen dat zijn plannen altijd last minute kunnen veranderen, en ik dus gewoon voor élke afspraak een plan B moet klaar hebben.
Het is me de ruzies niet meer waard. En zoals gezegd: ik maak mijn plan B. Enkel... ik ga niét zitten wachten tot hij eindelijk beslist of plan A (elkaar dus zien) doorgaat. Deze ochtend, snelle koffie, en hij zei dat hij zou proberen om deze namiddag om 14h naar mij te komen. Maar hij vroeg of ik een plan B had, moest het niet lukken. Nu is een plan B hebben, met een druk gezin, huishouden en werk, niet moeilijk voor mij. Maar... ik ga dat plan B niét pas bedenken of organiseren wanneer hij, op het afgesproken uur, pas beslist of plan A doorgaat. Dus tja, om 13.10h heb ik heb een bericht gestuurd dat, zonder nieuws ivm plan A, ik een plan B, C én D in actie heb gezet, en ik hem een fijne namiddag wens. Chéri.
Terwijl ik dit typ, krijg ik berichtjes binnen... Zijn plan A was mij te zien, van 14.30h tot 16h, en daarna naar de Brico te gaan. Ik had moeten wachten op nieuws ipv mijn programma op te maken. Nieuws, 40 minuten voor het afgesproken uur? Sorry, maar ik ben geen hond die naast zijn leiband zit te wachten om uitgelaten te worden...
we zijn weer enkele weken verder... en ik weet het nog steeds niet. Ik zie hem graag. Ik houd van hem, denk ik. Maar tegelijkertijd ben ik niet blind voor zijn kleine kantjes.
Vanochtend kreeg ik de wind van voren... waarom ik, in hemelsnaam, op een vrije werkdag, mezelf engageerde voor het vaccinatiecentrum. Want... HIJ kon me een uurtje gunnen vanochtend maar ik had me geëngageerd. Ongetwijfeld, volgens hem, owv mijn "sentiment de supériorité, et pour augmenter mon égo". Dat ik ben opgevoed in de sfeer van humanitair helpen en gemeenschapszin, blijkt hij onzin te vinden. Nochtans is dat de énige reden.... dàt en het feit dat vaccineren me een sociaal leven geeft dat ik door covid kwijt ben.
Hij kan de boom in... ik ben nog 3 keer van dienst tot zondag. En volgende week ook 3 keer. Mijn keuze... niet de zijne.
hij heeft niets te kiezen... hij is babysitter van dienst. Elke keer als de schoonouders wéér eens een HRC hadden (wat zo ongeveer maandelijks is), moet hij de kleinkids opvangen. Waardoor hij àlles moet afzeggen om de kleinkids op te vangen. Goed voor hem, maar dat hij me daarvan verwittigt. Gisteren kreeg ik te horen dat hij voor minstens 4 dagen voor de kleinkids instaat, terwijl hij eergisteren nog beloofde dat vandaag "voor ons" zou zijn. Eeuwige discussies... ik moet hém op de hoogte houden maar omgekeerd geldt dat niet.
Ik laat het passeren. Goede seks is één ding Al de rest... ik laat hem beslissen. Gaan we samen naar Spanje in februari..... we'll see. Als hij me last minute afblokt, ga ik naar een collega, in het zuiden van frankrijk. Als zijn eega last minute mee wil... so be it. Hij zal me noch lezen noch horen. Ik doe mijn ding... hij het zijne.
