Het vreemde is: het ging niet goed met me die dag. Uitgeput, moe, stikop, opgebrand... noem het hoe je wil: het ging niet. Ik bracht de dag door in bed, stond heel af en toe een kwartiertje op om iets te eten, om even naar de kids te gaan. En precies dié dag koos hij om me terug te contacteren, na al die maanden? Zoals hij zelf zei "er is 'iets' tussen ons, hoe we het ook weigeren te zien".

Toch is hij geen risico meer. En dat dank ik aan Neil. Ik zie hem graag. Al is het soms moeilijk tussen ons, ik zie hem echt graag. Houden van... ik zal het woord nooit meer gebruiken. Het houdt gevaar in. Het kan me kwetsen. Dus nooit zal nog iemand van mij horen "ik houd van jou". Maar ik zie hem graag. 

Toch blijft het moeilijk, met momenten. Spanning. Misverstanden. Wat kan het moeilijk worden als de gemeenschappelijke taal voor beiden niet de moedertaal is... Als het merendeel van contact via chat moet gebeuren. 

Ik mis hem. Ik mis de tijd voor hij van job veranderde. Tot eind december kon ik hem overdag bellen, wanneer ik maar wilde. Soms was hij bezig, en dan bleef het bij een "hallo". Maar ik kon hem contacteren, hem eventjes horen. Sinds begin januari werkt hij bij zijn dochter. Hij is onbereikbaar geworden. Ik moet wachten, op een berichtje. Op een telefoontje. Op alles. 

Het is moeilijk voor mij. Ik ben het gewend om initiatief te nemen, de zaken aan te pakken. En plots ben ik wachtende... Maar hij doet zijn best, dat weet ik. Dus ik vergeef hem, steeds opnieuw.

En Calimero? Hij is het verleden. We chatten af en toe, maar meer niet. Hij is het verleden, wat hij ook mag hopen.