Een raadselachtig woord, dat ik in de zomer van 2016 ontving. Bij het ontwaken vond ik "le" op mijn gsm. Niets meer. Een berichtje, verstuurd midden in de nacht. Ik was op vakantie, maar we probeerden elke dag toch eventjes te bellen, elkaar te horen. Meestal tijdens de rit naar of van zijn werk. Het moment waarop ik hem ongestoord kon bellen, alleen in zijn wagen.

"le"... ik begreep er niets van, en via chat geraakten we er niet uit. Pas toen ik hem te spreken kreeg, bleek het "een romantisch gebaar" te zijn. Of zoals hij het noemde "een kinderlijke manier om je te laten weten dat ik je graag zie". Enkel... ik kreeg de bijbehorende foto pas na meerdere gesprekken vol misverstanden, 24 uur later.

Een woordje uitleg. Neil en ik gebruiken een weinig gebruikt chat-programma. Hij vroeg me, bij onze ontmoeting, om dat te installeren, omdat niemand uit zijn gezin dat zou openen, niemand gebruikt het. Hij gebruikte het voor een vriendin in Canada... de vrouw die hij toen, die eerste avond, "de vrouw van mijn leven, die me ontsnapt is" noemde. Hij heeft het nooit meer over haar willen hebben, en ik heb er nooit meer achter gevraagd. We hebben allemaal een verleden...

Tot op vandaag blijft dit een niet-uitgesproken misverstand. Niet dat ik het niet probeerde... maar we staan lijnrecht tegenover elkaar. In zijn herinnering had hij me die foto verzonden. Ik wéét dat ik ze pas later kreeg (ja, zoals zoveel vrouwen heb ik blijkbaar de onhebbelijke gewoonte om chats niet meteen te wissen... niét dat ik alles steeds weer nalees maar gewoon omdat ik er niet aan denk om élke 5 minuten te wissen, zoals mannen... mannen die geen sporen willen nalaten).

Ergens, in mijn achterhoofd, blijft die andere vrouw rondspoken. Ik ben niet jaloers aangelegd, het is een gevoel waar ik tracht niet aan toe te geven als het toch eens de kop opsteekt. Ook zo met achterdochtig zijn: ik wil daar geen energie aan verspillen. 

Maar af en toe denk ik terug aan die discussie. Neil heeft een slecht geheugen. Hij is dit al lang vergeten. Geloof ik hem? Ja en nee. Wekelijks word ik geconfronteerd aan het feit dat hij effectief niets onthoudt: mijn vrije dagen (kansen om elkaar te zien...), mijn agenda. Maar hoe kan je gewoon niéts onthouden? Hij is verstandig, werkt in een intellectueel beroep. Jammer genoeg heb ik een olifantengeheugen voor een hoop zaken. 

Eigenlijk blijft bij mij dus de vraag: verwarde hij 2 chats, met haar en met mij? Stuurde hij de foto naar haar, maar het antwoord naar mij? Kreeg hij zelfs die foto van haar, en antwoordde hij naar mij? 

We hebben allemaal een verleden. Daar kan ik mee leven. Zolang het verleden ook maar écht het verleden is...