Klinkt mooi nietwaar? Altruïstisch.

Toch zit er een addertje onder het gras. 

Want wanneer ik me niet gelukkig, glimlachend, sprankelend, tevreden voel, is hij verdrietig. En hij wil niet verdrietig zijn. 

Zo bekeken wordt altruïsme al snel egoïsme. Een egoïsme dat druk op mij legt. Want als ik hém gelukkig wil zien, mag ik geen mindere dag hebben. Ik ben verplicht om elke negatieve gedachte te verbergen.  Te doen alsof. 

Soms vraag ik me af hoe ze leven, als gezin. Hij beweert dat zijn echtgenote en kinderen (intussen volwassenen) hem perfect gelukkig maken. Hij zou zich alles niet mooier kunnen wensen. Hij beweert dat hij er alles aan doet om alles zo perfect te maken voor hen, zodat ze altijd gelukkig zijn. Het frustreert hem dat dat hem bij mij niet lukt, dat ik verwachtingen heb die hij niet kan inlossen. Het doet hem pijn, zegt hij. 

Wat hij als een compliment beschouwt, is voor mij één van de meest droevige dingen die ik ooit iemand hoorde zeggen. Want ik... ik ben datgene wat hij voor zichzelf heeft. Met mij samen zijn is voor hem zijn egoïstische daad, omdat wat wij hebben van hem alleen is. Het enige dat van hem alleen is, voor hem alleen. 

Ik ben verdrietig voor hem. Als je tot je 55ste moet wachten om éindelijk eens iets voor jezelf te doen, en dat dan ook nog eens in het geheim moet gebeuren omdat het een minnares is... 

Het stemt me wel gelukkig met mijn leven. Mijn leven is niet perfect, zoals het zijne. Ik heb geen schrik van een onenigheid of een ruzie. Ik ga de confrontatie met anderen niet uit de weg. Mijn leven is soms een regelrechte orkaan. Maar naast die dalen heb ik ook toppen. Momenten die van mij zijn: alleen weggaan, genieten van mijn hobbies, eens in mijn eentje op reis. Zelfs mijn job waar ik meestal een enorme bevrediging uit haal. 

Ik wil op het einde van mijn leven niét het gevoel hebben dat ik enkel voor anderen heb geleefd. Dit is mijn leven, en ik heb er maar eentje.