|
Jarenlang leefde ik in dat oog van de orkaan. Ik schreef... ellenlange verhalen. Over mijn liefde. Of misschien eerder over wat ik toen dacht dat liefde was. Ik wilde toen een spoor achterlaten van mijn liefde voor een man. Calimero. Mijn pogingen om me los te maken, los te scheuren van hem. Een relatie die amper enkele maanden duurde, maar het duurde jaren om hem achter me te laten. Die jaren schreef ik van me af in "oog_van_de_orkaan". Nu is het tijd om die periode definitief achter me te laten. Eindelijk...
Het kantelmoment was mijn ontmoeting met Neil. Een toevallige ontmoeting. Niets bereidde me erop voor. Ik kwam terug van een reis. Een week alleen weg, niets nieuws. Maar in 2016 was het pure noodzaak. Ik zat zo ongelofelijk vast, aan Calimero. Veel te donkere, zelfs zwarte gedachten in mijn hoofd. Te veel drinken, om hem te trachten te vergeten. Pillen om te kunnen slapen.
Wat ik echter nooit had durven denken, bijna 3 jaar na datum: Neil is er nog steeds. We zijn minnaars. Twee mensen met een gezin, dat we niet willen verlaten. Een gezin dat we graag zien. Maar we zien elkaar ook graag. Steeds meer, steeds liever. Gemakkelijk is het niet altijd. Er zijn momenten van spanning, van niet-ingeloste verwachtingen. Van frustraties. Aan beide kanten (al geeft hij het, als een échte man, bovendien met een cultuur waarin mannen trots zijn, de eeuwige rots in de branding die nooit iets toont, nooit toe... ik kan hem lezen).
We zijn geen jonge onbezonnen mensen. We hebben beiden de middelbare leeftijd. Zijn beiden hoogopgeleid. Beiden uiterst bewust van de risico's die we hiermee nemen. Beiden bewust van alles wat we stuk zouden maken als dit ooit uitkomt.
Toch zal dit geen romantisch verhaaltje worden. Want ondanks, of ongetwijfeld nét omwille van, mijn gevoelens voor Neil... gevoelens die ik intussen wel moét omschrijven als een soort van liefde... voel ik me af en toe genoodzaakt om een zijsprong te maken. Niet omdat ik iets mis in mijn leven. Niet omdat hij niet volstaat. De échte reden voor mijn zijstapjes is dat ze me beschermen. Ze zorgen ervoor dat ik realistisch blijf in mijn positie naar Neil toe. Dat ik niet begin te zweven, hopen op dat "ooit" waar Calimero me zo lang mee aan het lijntje hield.
Het gebeurt vooral op momenten van frustratie naar Neil toe ook. Frustraties die ik soms op hem uitwerk. Het leverde de afgelopen jaren enkele pittige ruzies op. Hij heeft een hekel aan ruzie maken. Hij kan niet om met onenigheid. Of verdriet. Of boosheid. Of teleurstelling. Dus ik los het op op mijn manier...
Ik vraag me steeds vaker af of ik iets anders zou doen, als ik opnieuw zou mogen beginnen. Maar wààr zou die nieuwe start zich moeten situeren? Op 18 jaar? Op 25 jaar? 10 jaar geleden? De realiteit is dat we allemaal maar één leven hebben. En soms merk je plots dat je vast zit in een bepaald stramien, bepaalde mechanismes. Daar verandering in brengen lijkt een quasi onmogelijkheid. Dus moet je er het beste van maken. Je hoofd erbij houden.
Schrijven helpt me al heel mijn leven. Neerschrijven wat ik denk en voel. Soms zijn die gevoelens en gedachten contradictorisch, soms chaotisch en af en toe zelfs niet-consekwent. Dat mag. In mijn dagdagelijkse leven moet ik al zo rationeel en kalm zijn. Mijn gedachten zijn echter een mallemolen bij momenten.
Voor wie beslist te lezen: geniet mee van de soep die ik van mijn leven maakte. Maar het is MIJN soep, hoe ze ook smaakt voor jou.
|
