Al jaren wilde ik heel graag naar de sauna, alleen: niemand uit mijn omgeving voelde zich geroepen en op mijn eentje zag ik het ook niet zo direct zitten.
Tot ik lid werd van een toneelvereniging en daar mijn soulmate vond...
Wij zaten volledig op dezelfde golflengt op vlak van ,ja, zowat alles...
In diezelfde periode werd in de buurt een saunacomplex geopend...
Meer een relaxatie- , meditatie -en gezondheidscentrum, maar goed, je kon er ook gebruik maken van enkele kleine sauna's....
Daar kreeg ik mijn euh...vuurdoop....
Het was best wel leuk maar....een badpak was verplicht én je werd constant bekeken door "geklede" mensen...
Lekker in het brubbelbad, terwijl ogen achter glas ,elke beweging volgden, neen, dankje feestelijk....
Maar goed ik had ervan geproefd en wilde meer....
Op zoek naar een échte sauna ontdekten we Imelda in Heffen....
Heerlijke tijd hadden we daar...
Het complex was volledig vernieuwd met ruime sauna's in alle maten en soorten....
We werden regelmatige gasten, tot op een kwade dag ,brand werd gesticht en ons paradijsje letterlijk in rook opging...
Zo zonde!
We waren sauna-loos....
Als door de hemel gezonden ,opende maanden later , in een nabijgelegen gemeente,een gloednieuw wellnesscomplex met Spa , zijn deuren...
We hadden er een hele fijne tijd: beetje zweten, beetje zwemmen, beetje kletsen, lekker eten en meer moest dat niet zijn....
Jammer maar helaas verwaterde onze vriendschap en was ik niet enkel mijn soulmate maar ook mijn saunamateke kwijt....
Ik besloot een oproep te plaatsen op, jawel: facebook....
En u raadt het nooit!
Twee klasgenoten uit mijn humanioratijd ,zagen het volledig zitten ,om mij te vergezellen, olé...
Al die jaren hadden we elkaar niet meer gezien en nu besloten we samen een "sauna'ke" te doen...
Om wat bij te kletsen...
Hilarisch vond ik dat....
Maar dat is nu het heerlijke aan vijftig plus, zijn :
Je weet dat je niet perfect bent en dat je dat helemaal niet hoeft te zijn....
Je relativeert je imperfecte kantjes ...
en in het beste geval ,heb je vrede ,met wie je bent en hoe je er uit ziet....
En dat gold nu toevallig voor ons alledrie....
Dus hadden we de tijd van ons leven...
Er werd behoorlijk wat afgelachen...
We waren weer net de schoolmeisjes van weleer....
(allez,in onze eigen ogen dan )
Ondertussen zijn we met ons vieren en nog lang van plan om de sauna te vereren met ons bezoek....
Daar hebben we al overvloedig van kunnen "genieten"....
Maar winterweer....
Ik citeerde gewoon een versje, uit een ver en vaag verleden ....
Uit de tijd dat ik nog juf was en de winters nog winters waren....
Toen de kindjesn na het speelkwarier , met rode neuzen en bevroren tenen ,weer de klas in kwamen....
Waar de tenen konden opwarmen in de "slofjes van thuis"
Ik herinner mij dat zelfs uit mijn eigen kindertijd...
De Noorse sokken in de rubber laarzen ....
Warm waren ze allerminst,die rubberen dingen....
zelfs de Noorse sokken hielden de kou niet "buiten"....
en je kreeg er alleen maar enorme zweetvoeten in....
Maar niks was beter om in de sneeuw te spelen...
Om baantje mee te glijden.....
Na een stoei-en glijpartij , werden de laarzen ingeruild voor warme slofjes, waarin onze tenen weer tot leven kwamen, wat bij tijd en wijlen een vrij pijnlijke aangelegenheid was maar dat hadden we er voor over....
Er ging niets boven de sneeuwpret...
Op de kersmarkten van heden ,probeert men wanhopig de sfeer er in te houden ,met warme glüwijn en koude jenevers....
waar geen mens dan trek in heeft wegens: veel te warm
(voor alle duidelijkheid, niet de wijn of de jenevers, maar het weer!)
Deze week brachten wij zelf een bezoek aan "Winterland Hasselt"
Prachtig mooi hoor, daar niet van...
De kerstman is er alomtegenwoordig ,
de lichtjes zorgen voor sfeer......
In de vele kraampjes is allerlei lekkers te krijgen
Er staat een fenomenaal grote tent, waar verkleumde mensen zich kunnen warmen en genieten van een borrel of een biertje....
Maar u raadt het al: niemand is verkleumd.....
Neem ons nu: het zweet liep in stromen van onze rug....
Vijftien graden was het.....
Hartje winter ....
Om half elf 's avonds....
Loopt een mens daar dan met winterjas en gewatteerde laarsjes....
Eigenlijk ben ik best benieuwd hoe de "winter" nu verder zal verlopen....
Misschien krijgen we toch nog vrieskou met spekgladde wegen....
Of valt de sneeuw alsnog met pakken uit de lucht....
Wie zal het zeggen?????
Er zijn geen zekerheden meer in het leven....en seizoenen...al helemaal niet meer.....
Ik zocht het woord even op in Van Dale, de dikke, jawel!
Ik citeer de ingekorte versie:
fossiel: - overblijfsel of afdruk in gesteenten, van levensvormen uit het verleden
- (fig.): iemand met zeer ouderwetse opvattingen
- (fig.): voorwerp waarvan men aangenomen had dat het niet meer bestond
Misschien moet minister Michel informeren over welke betekenis ze het nu precies hebben....
Maar, alle gekheid op een stokje, als land vergeleken worden met een fossiel...niet bepaald iets om trots op te zijn...
Ooit waren de Belgae : "de dappersten onder de Galliërs".
Het was ,Julius Caesar ,himself ,die die gevleugelde uitspraak deed....
Toch, in die tijd, iemand met kennis van zaken.....
Nu zijn we dus gereduceerd tot fossielen.....
Hoe is het toch zo ver kunnen komen, vraag ik mij dan af...
Persoonlijk kan ik zelf wel enkele oorzaken verzinnen....diepe zucht....
Net zoals u, die dit stukje leest....
Maar wat helpt het ons vooruit????
Toch geen meter...
Het is niet goed voor onze bloeddruk en niet voor ons humeur...
Daarenboven: ik voel mij helemaal geen fossiel!
Ik besta wel degelijk!
Ik slaag er zelfs nog in om te genieten ,in deze tijden van kommer en kwel...
Niet altijd gemakkelijk!
Natuurlijk erger ook ik mij meer dan eens blauw aan genomen beslissingen "van hogerhand", aan het gekibbel ,van zij ,die verklaren het goed te menen met ons land.....
En dan droom ik van andere contreien en verre continenten....
We "pakken" onze valies en gaan op weg naar betere oorden.....
Om dan tot de conclusie te komen ,dat het overal wel wat is....
En als ik heel eerlijk ben, vind ik het hier nog geeneens zo slecht .....
Niet dat ik de emigranten onder ons niet begrijp...verre van....
Maar het is niets voor mij....
Begrijp mij niet verkeerd:
- Ik ga heel graag weg....
- Ik snuif heel graag de sfeer van andere culturen....
- Ik geniet van de pracht van bergen, van ongerepte natuur....
- Van de ruimte die je in sommige landen nog vindt....
En toch.....ik keer steeds weer graag terug naar ons eigenste, kleine landje aan de Noordzee....
Naar mijn eigenste, kleine boerendorp ,in de buurt van een bos....
Naar mijn eigenste terras....waar ik in de zomer de vogeltjes hoor zingen....
Och, laat mij maar wonen in een "fossiel land"....zolang ik er zelf geen ben....valt het nog wel mee, denk ik dan zo
Het is alweer een hele tijd geleden sinds ik nog een stukje schreef...
De zin was weg, de tijd ontbrak....
Maar nu ik niet meer om kwart over zes voor mijn tv hoef gekluisterd te zitten, "De Buurtpolitie" ,weet je wel, kan ik de vrijgekomen tijd misschien opnieuw gebruiken voor het schrijven van stukjes
De zin is alvast terug...alleen....waar blijf ik mijn onderwerpen halen....?????
Het grote probleem is, dat ik enkel kan schrijven over zaken die min of meer ,echt zijn gebeurd en geen droevige afloop kennen...
Het leven is al zwaar genoeg, weet je wel...
"Licht en luchtig"
"Klaar als pompwater"
Zo horen mijn stukjes te zijn
Af en toe eens een doordenkertje is mooi meegenomen....
Laat ik het misschien vandaag nog even hebben over "De Buurtpolitie"
Wat een succes heeft die reeks!
Vooral dan bij jongeren en "gepensioneerden" (waaronder schrijver dezes, ik beken)....
Want laten we redelijk zijn: welke werkende medemens heeft op dat tijdstip al tijd voor tv?
In het beste geval zit die dan aan zijn avondeten of is in het slechtste geval nog niet eens thuis....
Maar goed, aangezien ik tot de tweede groep behoor, heb ik er de tijd voor...
In het begin vond ik die hele Buurtpolitie maar niets....
Oké, niet leuk als je met dit mooie weer ,in de wachtzaal van een dokter, " je tijd zit te verdoen"...
Maar moet het daarom zo zuur?
Ik voel me als balsamico in een ordinaire fles pure azijn.
Oké, als je ziek bent ,is het lachen je misschien een beetje vergaan ....
Maar zo zuur kijken helpt toch ook voor geen meter...
Letterlijk iedereen, behalve ik ,heeft een gezicht tot op zijn of haar schoenen.
Ik word er zowaar ongemakkelijk van.
Hier hangt zo'n echt begrafenisstemming "sfeertje".
Gelukkig is er de televisie..,waar iedereen gefascineerd naar staart.
' t Is een " kookprogramma" .
Kandidaten flansen allerlei gerechten in elkaar, waarna een meedogenloze jury beslist ,wie er "deze keer" mag beschikken.
Geweldig spannend allemaal .
Goed, ik beken, ik heb ook gekeken....maar nu ben ik dus aan een stukje bezig...
Zo amuseer ik mij eigenlijk nog een beetje.
Niemand zegt hier een gebenedijd woord , terwijl er toch ,meer dan één stel ,zijn beurt afwacht.
Op een "smartje" tokkelen is nu ook niet bepaald sociaal...maar ik pleit "verzachtende " omstandigheden.
Twee dames kauwen verwoed op een stukje kauwgom...of zou het "herkauwen " zijn......
De man tegenover mij ,veegt het zweet van onder zijn neus...
Hij doet het traag...zoals het hoort bij zo'n warmte.
Eén echtpaar stapt de consultatieruimte binnen.
Nog steeds zonder één woord met elkaar te wisselen.
De herkauwster......met de zweetveger.
Dat wordt vast een gezellig onderonsje....
Foei, foei,ik word écht wel stout nu...maar het is sterker dan mezelf.
Ondertussen is een nieuwe patiënt de wachtzaal binnengestapt.
Hij zegt vriendelijk "Goeiedag".
Wat een verademing.
Ik ben trouwens, de enige die , zonder te willen "stoefen" ,zijn groet beantwoord .
Ik deel nu de wachtkamer met drie jonge meiden ,waarvan er net eentje het dokterskabinet binnenstapt, terwijl het zwijgende stel, zwijgend, of wat had u gedacht, het kabinet verlaat, samen met de "vriendelijke" man.
Die heeft er zowaar een tijdschrift bij genomen....
Op de televisie is het journaal begonnen.
Ook niet bevorderlijk voor de sfeer...
Ik probeer niet te volgen en mij te concentreren op mijn "stukje".....
Thuis , volg ik trouwens ook geen " nieuwsberichten " meer.
Niets anders dan kommer en kwel....
Alsof er nooit iets " goeds" te melden valt....
Het journaal" bezorgt mij geheid een wee gevoel in mijn maag.
Oeps, daar ontsnapt mij een "boertje".
In stilte weliswaar....maar ik heb spaghettisaus gegeten met massa 's look.
Heel lekker allemaal...."Maar niet zo voor de omgeving", denk ik een beetje gegeneerd....
De volgende patiënt is aan de beurt....
Tot mijn stomme verbazing, staan twee jonge meiden op.
De andere "kauwster" ,samen met een blond ,jong ding ,wat bij nader inzien, wel eens haar zus zou kunnen zijn.
Ze zaten schuin tegenover elkaar maar gunden elkaar amper een blik....
Gezellig gezinnetje.....
Nu schieten nog enkel de "vriendelijke" man en ik over....en zowaar, er ontstaat een gesprek .
De man blijkt "peter" te zijn van een ventje dat nog bij mij in de klas heeft gezeten....
Voor ik het goed en wel besef is het mijn beurt....
Zopas de dochter afgeleverd aan de Amerikaanse ambassade.
Moeder mocht, zoals verwacht, niet binnen.
Het goed bewaakte ambassadegebouw, bevindt zich achter een indrukwekkend hekken.
Je komt er niet zo maar in.
En hier zit ik dus.
In het nabijgelegen park, op een bankje.
Volledig in wachtende toestand .
Beetje zenuwslopend toch allemaal, vooral voor de dochter dan.
Zij werd op de ambassade verwacht voor het "ultieme" interview .
De laatste stap in haar emigratieproces.
Zij en Ken, Ken gindsewege en de dochter hier, moeten aan de hand daarvan, duidelijk maken dat zij wel degelijk een stel zijn en elkaar dus "door en door" kennen.
Het hele onderhoud kan zo'n anderhalf uur-als 't niet meer is- in beslag nemen .
Ondertussen geniet ik in het park van de "stilte"...geintje.
Luid toeterende wagens passeren het park.
Het verkeer is hier een ware heksenketel.
Lang leve boerenbuiten.
Alhoewel in Brussel best wel mooie dingen te zien zijn.
Prachtige gebouwen, veel musea.
De Amerikaanse ambassade bevindt zich eigenlijk in het kloppend hart van Brussel in de Regentstraat.
Cafékes zijn er jammer genoeg niet en met mijn beperkt oriëntatievermogen waag in mij liever niet te ver uit de buurt.
Anderhalf uur voorbij....
Ik denk dat ik nog een wandelingetje ga maken.
Het verkeer is ondertussen oorverdovend door een loeiende ziekenwagen die vastzit in de ellende.
Het toeterende verkeer baant zich stapvoets een weg.
Ik mag er niet aan denken om daar tussen te hangen.
De zon heeft zich ondertussen verwaardigd om te verschijnen wat het "schrijven" op mijn smartje niet zo eenvoudig maakt.
Ik denk dat ik mij langzaamaan richting ambassade ga begeven...hopelijk duurt het nu niet zo lang meer...
(n.v.d.red.): Visum werd toegekend!!!! Ik zag de meest gelukkige dochter, ooit!
Met toch ook een beetje kriebels in de buik..
Niet dat ik nu echt bang ben...
Het is gewoon het wachten an sich ,dat me nerveus maakt...
En dan begint de blaas op te spelen...
Maar wat als ik net weg ben wanneer mijn naam weerklinkt...
Doemen hé...
Daar krijg ik dan weer "broebels" van in mijn darmen...
Een half uur geleden al was mijn afspraak...
Ik verveel mij te pletter en start dan maar een stukje...
Om de haverklap klinkt een "ding-dong" van een voordeur...
De wachtzaal bevindt zich vlak naast de inschrijvingen, waar een deurbel aangeeft dat een volgend nummer aan de beurt is....
Mensen komen en gaan...
Ik ben ook al eens "gegaan" en weer teruggekomen....
Een röntgen foto is blijkbaar standaard bij een eerste consult...
"ding, dong"
Net is een mama aangeland met een allerschattigst peutertje op de schoot. Misschien zorgt dat prutske voor een beetje verstrooiing...
"ding-dong"...
Een mens zou van minder horendul worden...
Enkele medewachtenden lezen de krant of bladeren in een tijdschrift...
De echtgenoot heeft het zijne aan kant gelegd en...wacht....net als ik op het verlossende (en toen kwam het en kon ik mijn zin niet afmaken)....:
Ik zet nog liever een spin buiten dan ze te vermorzelen....
Toch kent mijn dierenliefde grenzen....
Ik heb namelijk een hartgrondige hekel aan wespen...
Wat zeg ik? Ik haat die krengen...
"Laat die wespen toch...Als je ze met rust laat doen ze niks..."
O, nee????!!!!!!
Ik herinner mij nog ,als de dag van gisteren ,het ogenblik ,waarop zo'n slecht karakter ,op het poezelige handje landde van mijn jongste spruitje.
Amper drie jaar, was het dutske...
Nog volkomen onschuldig en lief....
Ze deed helemaal niets...
Ze keek alleen ,nietsvermoedend, naar het "diertje" op haar handje...
En wat deed dat serpent?
Ze prikte mijn snoepje zo hard ze kon....
Razend was ik....
Zo'n onschuldig kindje aanvallen, de valse tang....
En sindsdien "mot" ik er op....
Het is toch waar zeker...
Zit een mens bijvoorbeeld rustig te genieten op een terras van, ik zeg maar wat, een ijsje ,als zo'n onding de rust komt verstoren....
Heel vaak gevolgd door nog enkele exemplaren....
Gedaan met de rust!
Angst wordt ons deel....
Gelukkig is er dan: de wespenval (grijns)....en die maak ik helemaal zelf...jawel....
"Men neme een plastic fles, men snije daar een deel van de "bovenkant "van weg, men bevestige die trechter met de hals naar beneden in wat nog rest van de fles, men vulle nu de fles met, bij voorkeur bier.....en hange de fles "op"....gniffel, gniffel...
Een nietsvermoedende wesp, komt af op het lekkers en duikt in de fles.....
O, zoete wraak!!!!
Eens er in kan ze er niet meer uit.....
Verdrinking is haar lot!
En het doet me niets!
Had haar betovergrootmoeder maar niet in het handje van mijn dochtertje moeten prikken!
In de tuin is het de laatste tijd een ware "beestenboel"....
Bij mijn "tuinverbouwingswerken" (lees onkruid wieden, teveel aan siergrassen uittrekken ), stoorde ik onlangs nog twee padjes en een salamander...
De padjes kregen een plaatsje in de vijver ...
De salamander in het poeltje, een niveautje hoger ....om niet te worden opgepeuzeld door de vissen.
Toen ik een paar dagen later een kuiltje groef om bloembollen in te droppen, stuitte ik op een meikever...
Hij was wel al "af" maar nog niet direct "vertrekkens -en vliegensklaar"...
"Ik" was al lang blij dat "hij" het nog kon navertellen...
Aangezien zijn pootjes nog tegen zijn onderlijfje zaten geprangd, was het diertje vrij hulpeloos...
Ik zette hem op mij hand....
Na enkele malen op de grond te zijn getotterd (ja zeg, ik ben ook niet perfect) ,slaagde hij er in om zijn pootjes te strekken en haakte hij zich vast aan mijn "vel"....
Even later maakte hij zich op voor zijn eerste "vlucht"....
Het ging nog niet van harte en hij landde meteen op de gaasdeur....
Uiteindelijk heb ik hem opgepakt en achteraan in het struikgewas gezet....waar...waarempel nog een exemplaar zat te genieten in het zonnetje....
Toen ik onlangs op "slakkenjacht" ging vond ik twee bruine dekschildjes....
Was hij toch nog het slachtoffer geworden van een of andere snoodaard.....
Zou "Bas" onze rosse kater er voor iets tussen zitten.....
Geen mens die het weet....maar het was het beestje blijkbaar niet gegund, om ,na zijn valse start, toch nog van het leven te kunnen genieten....
Jammer maar helaas, ik heb gedaan wat ik kon.....
Minder vriendelijk ben "ik" dan weer ,voor bladluizen en aanverwanten....
Al drie jaar op rij ,wordt telkens dezelfde struik ,het slachtoffer van ongedierte...
Vorig jaar nog, bijna volledig kaalgevreten door een rupseninvasie....
Eens die waren verdwenen en hij zo hard zijn best deed om er weer door te komen, gingen de huisjesslakken aan de slag....
Dit jaar had ik mij voorgenomen het niet zo ver te laten komen...(verdediger van de zwakken, weet je wel)....
Toen ik dan ook een hele kolonie bladluizen ontdekte, op het sukkeltje, toog ik naar de plaatselijke AVEVE en ging ze nadien te lijf met een bus insecticide....
Het is niet van harte maar uit pure noodzaak....
Eergisteren merkte ik dan ineens de eerste rupsjes op ....
En alweer.....de spuitbus....
Ik weet het.....niet écht milieuvriendelijk....maar mijn hart brak toen ik alweer al die aangetaste blaadjes zag....
De huisjesslakken vang ik dan weer met de hand....
Hun aantal is nu ondertussen al stevig gereduceerd.....
En daar ben ik dan best trots op.....
Tenslotte zijn er ook nog de zangvogels, die het vertoeven in de tuin tot een feest maken....
In de ene boom zingt een zanglijster de longen uit het lijf, terwijl in een andere ,een merel zijn mooiste liedjes fluit.....
Neen, voor mij geen stadstuintje of dakterras....
Geef mij maar een dorpstuin met al zijn bewoners, waarvan de enen al meer welkom zijn dan de anderen
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
)
)
