Maar als kind en later zelfs als puber, heb ik daar eigenlijk nooit écht iets van gemerkt...

En toch....

Bij het liedje: "Hoofd, schouders, knie en teen, knie en teen", zong ik jaren steevast: "Hoofd, schouders, cliënteel, cliënteel..." 

(ja, ja, u mag lachen)

De "knie en teen", ontgingen mij volledig...

Wist ik toen veel wat cliënteel betekende....

Ik kon er bij tijd en wijlen kop noch staart aan krijgen....

Wat zongen ze toch????

Achteraf gezien best wel grappig natuurlijk....

Ook bij het "Avondlied" liep het geheid fout...

(het lied dat vroeger, en misschien nu nog steeds,een kampdag afsloot)

U kent het wel: 

(toch als u in een jeugdbeweging heeft gezeten) 

"O, Heer d'avond is neergekomen..."

Wat er "geluisterd" en "gefluisterd" werd...

ik had het u niet kunnen zeggen....

En dat er "verre sterren alom stonden"....

Daar wist ik eveneens niets van....

Maar goed, écht last had ik er niet van, ik wist niet beter....

(tijdens een jaarlijks schoolonderzoek , rond mijn 18de verjaardag , bleek voor het eerst dat ik een gehoorverlies had...

"Nu zo ineens zeker", dacht ik nog smalend, "dat zal wel" .....)

En zo werd ik volwassen en startte ik als leerkracht in de lagere school....

Toen de eerste mannelijke collega's zich aanmeldden merkte ik op dat er iets niet klopte...

Ik verstond niet wat zij zeiden....

Hun stem was te laag...

Of zou ik toch.....??????

Uiteindelijk heb ik dan alle moed onder mijn arm genomen en een afspraak gemaakt in het U.Z. van Jette....

Verdict: "vrij ernstig gehoorverlies, oorzaak: ongekend"

Ik hoor het de arts nog zeggen: "Wacht niet met het dragen van een "hoorapparaat" ,

(terwijl ik dit schrijf lopen de rillingen me nog steeds over de rug...hoorapparaat, wat een vreselijk woord),

 tot je  de gesprekken in een groep niet meer kan volgen"....

Ik was nog geen dertig....

Ik dàcht er nog niet aan!

Die "dingen" hoorden bij oude mannen met grote flaporen en haar uit hun neus....

Jaren trok ik mij zo goed  en zo kwaad als het ging, uit de slag....

Ik leerde mezelf liplezen 

(in zeer beperkte mate, edoch...)

Maar de frustraties stapelden zich op...

Tot mijn man het welletjes vond...

Zo kon ik toch écht niet mee verder....

Uiteindelijk liet ik mij overhalen ....

Na nog een fikse huilbui was ik "klaar" voor een bezoek aan een audioloog en werden mijn eerste "oortjes" een feit....

Van mijn stille wereld belandde ik ineens in een omgeving , tjokvol geluiden....

Een serieuze aanpassing!

Heel vaak herkende ik de geluiden niet en was mijn man "vertaler" van dienst...

Echt tevreden ben ik nooit geweest....

Ik hoorde dan wel beter....het "verstaan" van mensen bleef een probleem...

Voor het volgen van Nederlands gesproken programma's op tv , gebruikte ik de ondertiteling....

Leve blz. 888 van teletext...

Tot ik onlangs inging op een oproep op "Facebook" 

(jawel)

Een hoorcentrum zocht "proefpersonen" voor hun nieuwste speeltje...

Aangezien ik toch niets te verliezen had, schreef ik mij in....

Ben ik blij dat ik dat heb gedaan!

Er ging een nieuwe wereld voor mij open!

Voor het eerst kan ik horen zoals de min of meer normaal horende medemens!

Wat een verademing!

Wat een verrijking!

Toch zit er ook nog een positief kantje aan het slechthorend zijn:

Ik kan mij , telkens als ik daar zin in heb, terugtrekken in mijn eigen stille wereld....

om er eventjes tot rust te komen,

om te genieten van de stilte...

En een bijkomend, heel groot voordeel....

Mijn man mag snurken zo hard hij wil....

Ik, ik zal er mijn slaap niet voor laten