Moeder mocht, zoals verwacht, niet binnen.

Het goed bewaakte ambassadegebouw, bevindt zich achter een indrukwekkend hekken. 

Je komt er niet zo maar in. 

En hier zit ik dus.

In het nabijgelegen park, op een bankje.

Volledig in wachtende toestand .

Beetje zenuwslopend toch allemaal, vooral voor de dochter dan.

Zij werd op de ambassade verwacht voor het "ultieme" interview . 

De laatste stap in haar emigratieproces.

Zij en Ken, Ken gindsewege en de dochter hier, moeten aan de hand daarvan, duidelijk maken dat zij wel degelijk een stel zijn en elkaar dus "door en door" kennen. 

Het hele onderhoud kan zo'n anderhalf uur-als 't niet meer is- in beslag nemen . 

Ondertussen geniet ik in het park van de "stilte"...geintje. 

Luid toeterende wagens passeren het park. 

 Het verkeer is hier een ware heksenketel. 

Lang leve boerenbuiten. 

Alhoewel in Brussel best wel mooie dingen te zien zijn. 

Prachtige gebouwen, veel musea. 

De Amerikaanse ambassade bevindt zich eigenlijk in het kloppend hart van Brussel in de Regentstraat. 

Cafékes zijn er jammer genoeg niet en met mijn beperkt oriëntatievermogen waag in mij liever niet te ver uit de buurt. 

Anderhalf uur voorbij....

Ik denk dat ik nog een wandelingetje ga maken. 

Het verkeer is ondertussen oorverdovend door een loeiende ziekenwagen die vastzit in de ellende. 

Het toeterende verkeer baant zich stapvoets een weg. 

Ik mag er niet aan denken om daar tussen te hangen. 

De zon heeft zich ondertussen verwaardigd om te verschijnen wat het "schrijven" op mijn smartje niet zo eenvoudig maakt. 

Ik denk dat ik mij langzaamaan richting ambassade ga begeven...hopelijk duurt het nu niet zo lang meer...