"Wat zijn ze groot geworden", denk ik vertederd, terwijl in naar de vijver tuur.
Toen we hier pas stonden, begin juli, waren het nog bolletjes puur dons, vers uit het ei. Aandoenlijk om zien was dat : mama eend met in haar kielzog haar kroost: vier stuks, dapper peddelend om hun moeder bij te...euh...benen....
Wat zeg ik....vier???? Drie dus.... Ze waren wel dégelijk met zijn vieren maar een(d)tje week telkens af van het juiste euh...pad.
In elk gezin zit er wel zo'n "held" die net iets meer durft dan zijn broertjes en zusjes, nietwaar ;-)
Moeder eend had er alleszins haar euh...vleugels...serieus mee vol. Het kostte haar heel wat moeite om de zondaar weer in het gareel te krijgen. Het was er zo een(d)tje van: "Ik hoor je wel, maar doe lekker mijn zin..." Tot mama eend het welletjes vond en luid begon te kwekken, tot hij zich weer bij de rest van de familie aansloot.
Vorige week nog, moest ik zooo om hem lachen. Ik zeg hem, ik weet niet waarom....ik ga er gewoon van uit dat zo'n klein "ik weet alles beter-jonkie" een ventje is....
Meneerke had zich dus, naar aloude gewoonte, uit de euh...voeten gemaakt om op zijn een(d)tje op avontuur te gaan... tot hij plots merkte dat moeder eend , net zoals de rest van het gezin, nergens meer te bespeuren vielen. Paniek!!!! Man, man!!!
Hij zette het op een luid piepen... Gelukkig voor hem werd er heel snel gereageerd. Zijn zusjes, die zich wat verderop tussen het riet bevonden, antwoordden uit volle borst , terwijl moeder eend de snoodaard tegemoet zwom.
"Zie", dacht ik nog," onze held....die, als het er uiteindelijk op aankomt toch nog een klein ukje is."
Hoe herkenbaar *smelt* Waarom denk ik plots aan het kleinzoontje....
Vandaag zie ik al meteen een verandering. Moeder eend is nog steeds....ergens....in de buurt maar je merkt toch al een zekere afstand. Haar kroost zwemt rond,verspreid over de vijver...Er wordt naar hartelust gedoken en gezwommen. Moeder eend kijkt toe en ziet dat het goed is...
"Nog even en ze verlaten het ouderlijk nest" denk ik bij mezelf....
Waarom krijg ik nu ineens een krop in mijn keel....?????
Als wij volgend jaar terug keren zal één van hen of misschien wel allemaal, al "verantwoordelijk" zijn voor de eigen kroost....En gaat ieder zijns weegs....
Gelukkig duurt dàt bij ons toch nog net iets langer, denk ik opgelucht....
Het heeft heel wat voeten in de aarde gehad maar nu heb ik ze dus eindelijk ook: mijn eigenste fietsbroek.
Correctie: fietsonderbroek. Ook al is dit blijkbaar geen goed Nederlands, wegens onvindbaar in "het Groene Boekje", ze bestaat wel degelijk...
Voor de leken onder ons: een gewone fietsbroek is voorzien van een soort zemen lap ,op de plaats waar de poep en aanverwanten, komen te zitten. In een fietsonderbroek, daarentegen, zit een soort van luierachtig "kussen".
Opgelet bij het aankopen. Het "luiertje" verschilt van model naargelang het moet zorgen voor het comfort van een mannen- of vrouwenpoep. Het is maar dat u het weet
Naar het schijnt stopten de eerste wielrenners een goeie ,verse biefstuk in hun broek, tegen zadelpijn. Maar dit geheel terzijde....
Waarom heeft een recreatieve fietser in godsnaam behoefte aan zo'n exemplaar, hoor ik u vragen....
Omdat deze "recreatieve" fietser na 15 km last krijgt van zadelpijn... De "botjes" weet u wel. Ik heb nooit geweten dat een mens "botjes" in zijn billen had maar ze zitten er wel degelijk! Wat begint met ze gewoon te voelen gaat na zo'n kilometer of 40 steevast over in:" Amaai, wat een pijn!",waarna ik knarsetandend de laatste kilometers aanvang. Ja, de laatste kilometers: vijftig is mijn limiet.
Peanuts voor de échte wielertoerist, ik weet het, edoch....
Bovendien rijd ik met een "trekkingfiets" en géén "koersexemplaar". Zou ik trouwens nooit durven! Vastgeklikt zitten aan mijn pedalen...???? No way...I Ik ken er persoonlijk een paar die net niet snel genoeg uit de pedalen kwamen en met een serieuze bons het asfalt mochten kussen... Gebroken schouders, ribben , sleutelbenen... Mij niet gezien, dank u vriendelijk
Bovendien jagen zo'n "hooligans" ,zoals ik ze in stilte noem, mij vaak de stuipen op het lijf. Je hoort ze amper aankomen- ik al helemaal niet- waarna ze je ineens, uit het niets, in volle snelheid voorbij zoeven en je de schrik van je leven bezorgen!!! Foei, foei!!!
Maar ik dwaal af...
Nu is het dus afwachten hé, tot mijn eerstvolgende fietstocht...in Limburg...op het "vals plat" en de hellingen....en ik ben benieuwd...
Zo, weer thuis na een paar daagjes kamperen. Poes blij en baasje ook. Hoe graag ik ook op vakantie ga. Hoe graag ik ook ga kamperen. Toch kom ik telkens weer graag thuis.
Zou ik dat kunnen, vraag ik mij dan af... Alles en iedereen achterlaten en verhuizen naar-ik zeg maar wat-: Frankrijk???. Du pain, du vin, du Boursin....
Ik hou van Frankrijk! Zeker weten!
Soms wordt hier t'onzend, wel eens gemijmerd over leven als God in Frankrijk. Een huisje in het groen, tussen de wijngaarden... Een glaasje Ricard op zondagmorgen... Wandelen tussen de wuivende zonnebloemen en lavendelvelden... Kuieren tussen de kraampjes van het plaatselijke marktje...
Het klinkt heel bekoorlijk, dat wel....
Maar eigenlijk: wij hébben een huisje in het groen...min of meer toch... In onze tuin geurt de lavendel...om van de vlinderstruiken nog maar te zwijgen.... We kunnen wandelen in ons eigenste bos... Fietsen langs de Scheldeboorden.... En de Belgische bieren zijn ook niet te versmaden...
Och, al bij al, is het hier zo slecht nog niet... Met ons huisje op wielen kunnen we meerdere keren per jaar naar la douce France... Steeds op zoek naar nieuwe plekjes... Om nagenietend van al dat moois weer veilig "thuis" te komen.....
Het gras lijkt altijd zoveel mooier aan de overkant...Maar na verloop van tijd piept zelfs daar al eens wat onkruid door... En ....maaien..... Dàt moet je overal.....
Zucht...Ik staar verbijsterd naar de cijfers op de weegschaal....Hoe is het zo ver kunnen komen....????
Hoe het zover kunnen komen is????
Een wijntje bij het eten, dat is goed voor de spijsvertering... Een glaasje bubbels op tijd en stond...moet kunnen, bevat amper caloriëen.... Zo'n lekker biertje op een zwoele zomeravond, een mens leeft maar één keer , weet je wel.... Geroosterd vlees op de bbq bevat minder vet dan gebakken in een pan, meneer.... Na zo'n fietstocht heb ik toch wel een ijsje verdiend zeker??? 't Is de leeftijd én het zit in mijn genen....
Herkenbaar???? Maar nu is het afgelopen! Ik zweer het!
Voor mij nog enkel water! Plat! Zonder bubbels! Gedaan met de Wok-Chinees! Bewegen, dat zal ik doen!
Alleen op dinsdag, dan mag het iets meer zijn: één lekker biertje, 's avonds ,voor tv. Een mens mag niet te streng zijn nietwaar....
Je kan er prachtige wandelingen maken in de natuur. Heel af en toe, wanneer je stil genoeg bent, kom je wel eens oog in oog te staan met een hert .Of je ziet de eekhoorntjes dollen in de bomen. Limburg is ook een paradijs voor vogels én vogelaars. Gewapend met een verrekijker spot je regelmatig vrij zeldzame exemplaren.
De Limburgse medemens is een pak vriendelijker dan de, ik zeg maar wat, Oost-Vlaming. Mensen groeten elkaar nog straat. Limburgers zijn ook heel behulpzaam. Misschien zijn ze een beetje trager in hun praten en manier van omgaan maar daar wordt een mens toch alleen maar rustig van...
U hoort het: ik ben voor Limburg.
Er is alleen dat ene kleine detailke : "Welkom in Limburg! Het fietsparadijs!"
Limburg IS géén fietsparadijs. Laat dat meteen duidelijk zijn. In een paradijs gaat alles vanzelf, met de glimlach....fietsen in Limburg is vaak knarsetanden en zonder glimlach want Limburg is NIET vlak.
De Hoge Kempen, weet je wel: Opglabbeek, Opoeteren, Neeroeteren....
Al gehoord van "vals plat"? Ik kende die uitdrukking ook niet tot ik hier de eerste maal op mijn fiets kroop. Zo venijnig: je denkt dat het vlak is tot je begint te trappen en je spieren in je kuiten en knieën zwaar protesteren. Dat is de hel, écht waar. Je voelt je zo bedrogen.....
Neen, dan nog liever een échte helling. Je ziet dat die eraan komt, je zet je schrap, past je versnellingen aan, bijt op je kiezen want : aan het einde van deze kwelling volgt de beloning: een afdaling. Nu ja, beloning....
Heel soms, als de helling niet te steil is, dan wel....je voelt de wind in je haren, je voelt de vrijheid, je voelt de dankbaarheid van je kuiten en knieën....
Eéns een afdaling een béétje heftig wordt knijpt schrijver dezes, de remmen toe en bolt op een slakkengangetje de helling af. Ik zou het anders willen, écht waar....
Eén keer heb ik het geprobeerd, zoals de echtgenoot, zoeven naar beneden,op een afdaling van 10%....Ik zweer het: tien minuten later stond ik nog te trillen op mijn benen. Eén keer maar nooit meer weer...
Ook de senioren bederven de pret in dit "paradijs".... Terwijl een mens, in het zweet zijns aanschijns,een helling opkruipt , zoeven zij je fluitend voorbij terwijl ze je vriendelijk gedag zeggen. O, wat haat ik ze op hun E-bikes!!!! Nooit! Ik zweer het: nooit, word ik zo'n fluitende senior!!!!
En toch blijf ik van Limburg houden....."Waar in't bronsgroen eikenhout, 't nachtegaaltje zingt....." weet je wel en de vlaaien zijn ook niet te versmaden ;-)
"Ja, ja." ,denk ik dan....Je zal maar: Godelieve Marie Lucienne Van Regemoorter heten...zucht...
Weet je wat zoiets betekent voor een kind van zeven dat zijn naam leert schrijven..........?????
"Ons Mieke kan haar naam al schrijven!", "Neen, toch, écht waar...??????".
Ja, zo kan ik het ook natuurlijk....
Om maar te zeggen: het is niet altijd simpel.
Eigenlijk mag ik nog van geluk spreken dat wij "enkel" de familienaam van de vader kregen...stel je voor dat daar nog de familienaam van de moeder bijkwam. Het is nu al zo'n gedoe....:
Om te beginnen slaagt niemand er in om onze familienaam correct neer te pennen...."Wil u nog even herhalen, mevrouw?"
"Van RE-GE-MOORRR-TERRRRR"
"Aan elkaar?"
" Neen, eerst gewoon Van en dan de rest hé..." "Neen, neen, zonder tussen -n, Van RE-GE....en de laatste letter is een Rrrrrrrrr"
Weet u wel wat een tijdverlies dit is in deze jachtige tijden?
Ik herinner mij ook nog mijn humaniora-tijd.
Op alle officiële documenten, dus ook op de examenformulieren, werden we geacht onze VOLLEDIGE naam te schrijven: al onze voornamen , uiteraard gevolgd door de familienaam.
Nooit had ik lijntjes genoeg! De helft van de klas begon al aan vraag zeven als ik net klaar was met het invullen van mijn gegevens...zucht.
Bovendien bengelde ik met die familienaam, ook steeds achteraan bij de alfabetische rangschikking...
Stonden wij daar met klamme handjes, te wachten in de grote feestzaal, tot de resultaten van de proefwerken werden bekend gemaakt.... Wist zo'n "Annaert" veel wat een "Van Regemoorter" doorstond...die pas als 25ste aan de beurt kwam...
Zoiets laat z'n sporen na... Trauma's mevrouw, trauma's loopt zo'n kind dan op...
Zelfs de betekenis van onze familienaam is niet veel soeps. Hij zou verwijzen naar families die aan de rand van het dorp woonden in eerder moerassige en drassige gebieden. Stond zo'n voorvader, tot aan z'n enkels in het slijk, bieten te rooien.... Groot zal die opbrengst ook niet geweest zijn....denk ik dan zo....
Waarmee ik maar wil zeggen, de Van Regemoorters leefden een beetje aan de rand van de samenleving. Veel ridder zal daar niet hebben tussengezeten ....
Dus William, als je ooit nog eens zo een uitspraak doet...een naam heeft écht wel zijn zo zijn gevolgen....
Ik ben eigenlijk nooit een enthousiaste fietser geweest.
Mijn eerste fietske, was een rood exemplaar met dikke bandjes. Het duurde een behoorlijke tijd voor ik er mijn evenwicht op vond. Ik oefende en oefende, het lukte niet....Tot ik op een dag met rood fietske en al in een fenomenale rozenstruik belandde. Ik was te verbouwereerd om te huilen. Daar lag ik dan, lelijk geschramd met mijn fietske bovenop mij. Gelukkig was opa in de buurt die mij uit mijn benarde positie bevrijdde....En geloof het of niet, sinds die dag kon ik fietsen...
Mijn eerste "grote" fiets kreeg ik van de Sint. Ik herinner het mij als de dag van gisteren. Ik zat in het derde leerjaar en daar stond hij te blinken. In het salon, tegen de wand. Ik was spra-ke-loos. Nog nooit had ik zo'n mooie fiets gezien.
Fier als een gieter mocht ik ermee naar school .
Toen ik klaar was voor een "damesfiets", kwam de Sint al lang niet meer en mocht ik het stellen met het afgedankte exemplaar van mijn zus. Een plomp en zwaar geval! Sindsdien begon ik stilaan een hekel te krijgen aan fietsen. Ik haatte het om drijfnat van het zweet op school te arriveren. Ik haatte de hagel in mijn gezicht en het meeste haatte ik de wind! Ik trapte mij verloren en kwam als het ware geen meter vooruit!
Maar er hielp geen lievemoederen aan, een nieuwe fiets kwam er niet en de haat...die bleef.
En dan ontdekt een mens koning auto nietwaar.... Gedaan met fietsen, gedaan met tegenwind en hagel!
Zelfs nadat ik mij een nieuw exemplaar had aangeschaft, het fietsen kon mij niet meer bekoren....
Tot ik de Francis leerde kennen. In het begin maakten we kleine tochtjes en werd er veel gemopperd (door mij, uiteraard!) maar langzaamaan begon ik fietsen weer fijn te vinden.
Toen ik de eerste maal 25 km in de benen had, voelde ik mij de koning te rijk. Vandaag is mijn record 50 km en daar ben ik best fier op!
Een Eddy Merckx zal ik nooit worden....maar fietsen doe ik nu met plezier
Ik heb altijd heel graag geschreven. Als kind wilde ik schrijfster worden. Ik schreef heel graag opstellen ook. Heelder verhaaltjes zoog ik uit mijn duim.
De laatste tijd voelde ik zo'n gewriemel onder mijn huid. Ik zocht naar iets creatiefs om mij te uiten. Ik speelde een aantal jaren toneel. Dat was een fijne uitlaatklep maar nu was ik op zoek naar iets anders: ik wilde schrijven.
Over gewone dagdagelijkse dingen. Of fantasieverhaaltjes.
Et voilà, mijn blog werd een feit. De eerste verhaaltjes kwamen als vanzelf. Elke dag had ik er eentje klaar...tot...nu...
Het lijkt wel of ik last heb van een "writers block". Nu al.....
Ik zuig verwoed aan mijn duim. Maar veel effect heeft dit niet...zucht... Ik voel het, ik heb nog zoveel te vertellen...alleen de woorden komen niet meer zo vlotjes.
Mijn zus, die op de echtgenoot na, mijn trouwste fan is, merkte gisteren nog op dat zij zo geniet van mijn schrijfsels en er elke dag naar uitkijkt....... slik
Ik denk dat ik gewoon een beetje minder moet denken...misschien schiet mijn brein dan opnieuw in gang....
De zon schijnt, zoals ze nog nooit heeft geschenen. Het is bloedheet en ik, ik verveel mij te pletter! :-/
Oké, ik heb een zalig plaatsje, mèt een briesje, ààn een vijver en onder een eeuwenoude eik. Ik heb zelfs een goed boek...edoch Luieren gaat ook vervelen! Toch als het de derde dag op rij is. De derde dag met tropische temperaturen.
Geen weer om te fietsen of te wandelen.
"Ga lekker mee zwemmen!", zegt de buurvrouw. "Op zo'n 500 m van de camping ligt een zwemvijver. Echt, heerlijk!" Vijfhonderd meter ver stappen in deze hitte....???? Ik dacht het niet... :-p
Dat water brengt mij op ideeën..... Ik kieper het bodempje water uit mijn flesje over het hoofdvan de echtgenoot waarna hij wraak neemt met zijn glas spuitwater...
Maar een mens kan niet blijven spelen natuurlijk.
Mijn boek ligt aan de kant, dat is voor deze avond. De puzzel in de Libel is opgelost...Wat nu????
"Misschien moet ik eens aan een stukje beginnen".. . Et voilà, daar ben ik nu mee bezig.
Het schiet niet geweldig op. Mijn hersens weigeren dienst. 't Zal de warmte zijn... Een ander buurvrouwtje trakteert me op een "aperolleke". Nog nooit geproefd! Bezzzt wel leker!.... Ook tog een beettjje stjaf percies. Hed tippen gaad oe langer oe beder....
De echtgenoot steekt de bbq aan. Wat eet een mens anders met zo'n weer? De lamsboutsneden smaken overheerlijk! Dat wel!
Nadien toch eventjes bezigheidstherapie: de afwas.
Gek, thuis heeft een mens een vaatwasser omdat afwassen zo saai is en hier is dat eigenlijk een aangenaam tijdverdrijf. Vooral als het buiten kan gebeuren. In een teiltje! De echtgenoot droogt af.
Plots een "gil"! Die kwam uit mijn keel! Verdomme: smerig beest! Ben geprikt door een soort van daas! Pijn!
Wacht maar! Al wat vliegt -met uitzondering van:vogels, vlinders, bijtjes en libellen - zal ik vermorzelen! Verpulveren! Ik hou mijn wapen bij de hand: een soort "tennisraket" met stroomstoten. Eén tikje en de krengen zijn er geweest. Mijn wraak zal zoet zijn: Auch...weer een scheut.
De echtgenoot verzekert mij dat zo'n reactie heel normaal is ,na een dazenprik ,wanneer ik bezorgd vraag of het geen kwaad kan dat mijn hele schouder ondertussen al pijn doet
Ik denk dat ik nu toch toe ben aan iets "strafs" ; om te bekomen van de doorstane emoties! En...euh...vervelen doe ik mij nu ook niet meer...
Prachtig omgeven door: planten,struiken en grassen.... Veel planten, struiken en grassen...Tévéél planten,struiken en grassen....
Tijd voor wat snoei-en trekwerk. Zucht!
De grassen zijn een ware plaag. Dat groeit maar...Oké, onkruid staat er amper, wegens geen plaats, maar trop is trop!
Dus ga ik "gezwind" aan het werk...Niet simpel. Ze hebben een uitgebreid netwerk van ondergrondse wortels en dat zal ik geweten hebben. Hoe ik ook sleur en trek, nooit krijg ik wortels mee. De grassen breken gewoon af, jochei! Ik heb niet de indruk dat ik zinvol werk lever...
Dan maar over naar de bloemende oevergewassen! OEVERgewassen, ja, ja...ok zij palmen de hele omgeving in want zij planten zich voort via ...jawel,ondergrondse kruipende wortels...Ik geef niet op...
Tot ik een mini-padje ontwaar dat zich "haast" op weg naar een ander beschut plaatsje... Op "de hielen" gevolgd door een tweede exemplaar. Ocharme, de dutsen zoeken er beschutting voor de brandende zon. Als het zo zit...Och laat maar groeien die handel. Het betekent dat we over vruchtbare grond beschikken! Ha! Bovendien zijn we helemaal niet voor strak en koel....zo'n wildernis heeft ook zijn charmes.
Volgend voorjaar ga ik wat meer snoeien en ik vraag de echtgenoot om woekerende planten uit te graven... Leven en laten leven, dat is mijn motto! En.....
Over niets wordt in België meer gepalaverd dan over het weer.(misschien ook over politiek , maar dit geheel terzijde)
Nooit is het goed! Het is te koud, te vochtig, te droog, te warm. Of te heet, zoals nu. De zomer is "eindelijk" gestart, jawel, en we zullen het geweten hebben. De temperaturen swingen de pan uit!
Wie op dit moment aan onze eigenste kust vertoeft vindt dit vermoedelijk een feest. Windschermen verdwijnen en worden massaal vervangen door een parasol. Wie het echt te warm krijgt zoekt verkoeling in de zee! Heerlijk!!!
(Wel oppassen voor de kleine pieterman, een onooglijk visje dat je vakantie lelijk kan vergallen. Wordt het hier bij ons eindelijk warmer, duiken die krengen op. Vroeger, toen de zomers nog Belgisch waren, bleef het visje waar het was: in tropische gebieden ,wegens veel te koud in de Noordzee. Those were the day's!)
Maar ik dwaal af... Voor de horeca worden het " hoogdagen" zoals men dat nadien leest in de krant. De ijsjes vliegen de deur uit! De cafés doen gouden zaken: "Jef, doe ze nog eens vol!"
Maar wat met de medemens die nu geen vakantie heeft??? Degene die gewoon thuis vertoeft??? Hijgen puffen, blazen en zweten!
Ramen en deuren blijven toe. Rolluiken gaan naar beneden. Overgordijnen worden gesloten. Zo krijgt die vermaledijde zon geen kans om naar binnen te schijnen. Want eens de warmte "binnen zit" mevrouw...
En wat dan met de werkende medemens? Degene die in het zweet zijns aanschijns zeult met al die ijsjes en pintjes. Die heelder schalen "boules de Berlin" aan de man probeert te brengen. De arme jobstudent die moet werken nu het zo heet is???
Maar wat zit ik nu te zeuren??? Het is zomer! Een zomer zoals in de tijd van "De Witte" van Ernest Claes. Dàt waren nog zomers !
Straks is die mooie zomer al weer lang voorbij, zoals in het liedje van Gérard Cox. Dus genieten is de boodschap!
Dat ga ik morgen ook doen, met een goed boek, in de schaduw van de grote eik en uitzicht op een prachtige vijver en ik verroer geen vin!
Allright! Deze morgen open ik verwachtingsvol het luikje van de slaapruimte en tuur naar buiten....GRIJS! Niks geen sprietje zon!
"Och, het is nog vroeg", troost ik mezelf," eens het zonneke schijnt, wordt het in no time 20°." Ik kijk op de buitenthermometer: 16°....nog 4 te gaan.
Oké, dan gaan we eerst shoppen! Hop naar de "Stock Américain"! Hij lijkt er alleszins geweldig op. Ik hou ervan om er in rond te struinen. Een mens vindt er altijd wel iets dat hij (ooit wel eens)nodig heeft.
Auto inladen en dan hup naar de camping! BBQ-time!
"Verdomme, het is niet mogelijk!" Een miezerig regenbuitje vergezelt ons naar de auto...grmbllll
Geen probleem, dan zetten we de bbq vanavond aan.
Ha! Het gemiezer stopt! Joepie! Voelt het al niet een beetje zachter????
De sla wordt schoongemaakt, aanmaakblokjes en houtskool moeten zorgen voor een zacht vuurtje...
De echtgenoot schuilt onder het kofferdeksel van de wagen terwijl de bbq zich moeizaam "opwarmt", tegengewerkt door....alweer een miezerig buitje....Alhoewel, dit is geen miezer meer...zucht....
Tomaatjes en komkommer worden in plakjes gesneden...we geven niet op...dan eten we maar binnen....
Het vlees is gaar, het buitje gestopt. Buiten wordt de tafel gedekt. En het smaakt! Hemels! De echtgenoot neemt zijn laatste hap...en hupla!
Zal ik anders alles buiten laten staan, hoef ik niet meer af te wassen....
Wat doet een mens met zo'n weer na een heerlijke bbq??? Hij vangt een uiltje!
Zalig zo'n tuk! Even naar buiten kijken. De echtgenoot leest er een boek, ...IN de zon...
Ondergetekende installeert er zich ook met laptop op schoot en schrijft dit stukje. Best wel warm in het zonneke! De echtgenoot zet koffie. "Zullen we buiten eten???"
"Tuurlijk, lekker, in het zonneke!"
De tafel wordt gedekt! Toch wel een fris briesje!!!!!
Voel ik daar geen druppeltje.....?????
Het heeft gesmaakt en we zitten nog steeds buiten. De echtgenoot vist en ik schrijf verder aan mijn stukje. Het zonneke heeft alweer plaatst gemaakt voor grijze wolken maar...de temperatuur is nog aangenaam....
Hij was er al toen wij het huis kochten. Een pracht van een vijver met niveauverschil én waterval.De vissen waren er ook al: windes, goudvissen en meer van dat fraais waarvan ik de naam ben vergeten.
Een streling voor het oog.Omgeven door prachtige waterplanten en voorzien van al even prachtige waterlelies.
De vijver is er nog steeds, nog steeds prachtig, zij het iets meer "natuurlijk" als toen we het huis kochten ...Alleen het visbestand is "lichtjes gewijzigd....Wat zeg ik: het visbestand loopt volledig uit de hand...
Dat komt door de orgieën natuurlijk.
Elk jaar houden de vissen een orgie, van jawel, enkele dagen...Er wordt gepaaid dat het een lust is. Heren zitten achter de dames. Soms wel met z'n vieren achter één madam. Het water spettert alle kanten op...Het bizarre is dat de vissen zich niet aan hun eigen soort houden. Iedereen doet het als het ware met iedereen. Na een paar dagen van "intensief bezig zijn", keert de rust weer...Na enkele weken,maanden,merken wij plots weer een nieuwe school inimini visjes op. Telkens gaat het om zwarte exemplaren...en zo raakt de vijver overbevolkt...
Hoe we naderhand ook proberen, ze laten zich niet vangen! Ze verstoppen zich tussen de waterplanten, tot het gevaar geweken is...Misschien moeten we toch eens overwegen om de beveiliging tegen vissende reigers te verwijderen ��
"De slakken zijn goed gelukt, dit jaar", denk ik dan wanneer ik na, alweer een regenvlaag de tuin induik.
Je hebt ze in alle maten, soorten en kleurkes. Je hebt de huisjesslakken en de naaktslakken. Ik herinner mij, dat ik als kind, zout op de naaktslakken mocht strooien...Daar werden die zo lekker stroperig van. Vroeger zag ik enkel oranje exemplaren. Nu heb ik er ook al zwarte en groene waargenomen...
De huisjesslakken zijn best wel schattig. Hoe ze zeulen met hun "woning" op de rug. Zie die ienimini sprietjes...Overal kruipen ze op. Geen hindernis is hen teveel....
Ontwaar ik er daar op ons nieuw, pas aangeplant, vijgenboompje, dat zijn eerste blaadjes krijgt....????? Blaadjes met gaatjes!!!!! Getverdekke!!!! Ook de vlinderstruik werd niet gespaard om nog te zwijgen van de mand met de viooltjes en de "sneeuwballenstruik" die zich probeert te herstellen na een aanval van één of andere rupsenkolonie....
"Hoe gij lafaards!", denk,ik bloeddorstig!
Mijn harslag versnelt, mijn bloed kookt, het wordt rood voor mijn ogen! Eén voor één vis ik de krengen uit het struikgewas. "Vermorzelen, verpletteren, dat zal ik met jullie doen!!!!"
De eerste slachtoffers vallen, met enige moeite, verpletterd onder mijn sandaal. Eerst nog met gesloten ogen maar naarmate ik de schade zie steeds driester. "Daar en daar! Dat zal jullie leren een beginnend pompoentje leeg te vreten!"
De slakken zijn verdwenen, de woede gekoeld...arme beestjes...ze moeten toch ook eten nietwaar....Zolang het maar niet in mijn tuin is....
Zij is twaalf als ik word geboren. Elf , eigenlijk, want zij is van november en ik van mei. Zij van 1947 en ik van 1959. Een wereld van verschil. Zij een kind van het na-oorlogse België, ik van vlak voor de flower-power en de woelige jaren '60. Zoiets schept niet écht een band natuurlijk.
Als zij moet studeren, hang ik "het kind" uit. Als puber en jong-volwassene moet zij het tweepersoonsbed met mij delen. Niks eigen kamer.... 's Avonds, alleen in bed, ben ik pas gerust als zij erbij komt. Stiekem hou ik een tip van haar slaapkleed stevig in mijn knuistjes. Als boze monsters me willen kidnappen, kan zij dat tenminste voorkomen.
Ze huwt als ik twaalf ben. Ik mag haar bruidsmeisje zijn. Maar, o, wat mis ik haar, 's nachts alleen in dat grote bed....
Als ik elf jaar later huw, op dezelfde dag, 10 juli, is zij mijn getuige.
Ieder van ons gaat zijns weegs en leidt zijn leven....
Een échte band is er niet, laat staan dat we elkaar kennen...
En toch...naarmate we ouder worden groeien we stilaan naar elkaar toe. Zij wordt mijn steunpilaar in moeilijke tijden. Fysiek begin ik steeds meer op haar te lijken, in die mate zelfs, dat wildvreemden een gesprek met mij aanknopen in de veronderstelling dat ik haar ben. En eerlijk...ik geniet daarvan....ook al is het in haar voordeel: de mensen merken het leeftijdsverschil niet op... Stilaan merk ik ook dat we veel meer gemeen hebben dan ik aanvankelijk dacht. Zij was mijn grote zus, zij kon alles...Tot ik op een dag merk dat zij evenmin kaart kan lezen of zich kan oriëntern. Zalig vind ik dat.
Sinds het overlijden van ons moeder is onze band nog hechter. Zij verneemt al eerste mijn nieuwtjes en krijgt de primeur van verwachte of onverwachte gebeurtenissen. Zij zegt dat zij zich sindsdien een beetje moeder voelt van mij.
Lieve grote zus, ik zal altijd wel ergens je kleine zus blijven maar weet dat ik er ook altijd wil zijn voor jou. Ik hoop dat we nog heel veel jaren zussen mogen zijn. Grote zus, ik zie je graag x
Vroeger eigenlijk nooit fan geweest. "Op kamp" gaan, dat wel. Dat was altijd genieten maar zo zelf...neen...! Een caravan was ook zo klein! Ik werd al lichtjes claustrofobisch als ik er nog maar één zag stààn. Van thuis uit, gingen wij: "op hotel". Kamperen , ja, hoe zal ik het zeggen, was voor...Allez, ja, daar werd op neergekeken. Wanneer ik dan zelf getrouwd was en kinderen had was kamperen nog steeds een "ver van mijn bed show".
Toen leerde ik mijn tweede man kennen en die was volledig fan! Zij waren steeds gaan kamperen tot groot jolijt van hun kroost en aanverwanten.... Maar eerlijk, ik stond niet te springen...Tot wij op huwelijksreis gingen naar Canada en er rond trokken met een camper. Man, dat was het échte leven! Hoe had ik ooit kunnen twijfelen! In Canada kon je bovendien kamperen in Nationale Parken. Dichter bij de natuur kan je echt niet komen.
Dus , weer thuis, zijn we op zoek gegaan naar ons eigen "huisje op wielen" . Francis was in de wolken en ik was overtuigd!
Ondertussen vind ik kamperen de puurste vorm van vakantie. We zoeken steevast naar kleinere campings in de buurt van natuurparken of van één of andere zee , vijver of meer . De rust is er onbetaalbaar. De vrijheid nog meer. Je staat op wanneer hij wil, eet wanneer je wil...kortom, je doet volledig je eigen zin. Je maakt op een camping ook vrij vlug contact met anderen . Mensen zijn er door de band socialer. Zit je te vechten met je voortent krijg je algauw hulp van buren die een handje komen toesteken. Je leeft veel meer buiten, je zit voor je tent of caravan. Mensen begroeten elkaar ook meer of maken een praatje . Je hoort het: ik ben verkocht.
Zit het weer al eens tegen, geen nood, je kijkt een beetje tv, leest een boek of speelt een gezel(lig)schapsspel.Kortom, ik vind het heerlijk en zou het niet meer willen missen...ook al gaan we toch nog heel af en toe eens "op hotel" ;-)
"Een potje "maaikes" alstublieft." "Komt in orde meneer, ik stop ze in een zakje." De dame opent de koelkast en graait met een maatbekertje, een potje maden bij elkaar. Slik.... Veel beweging zit er niet in. Was er ook veel te koud voor die beesten.
Ze verdwijnen in de fietszak. Het zakje vakkundig dichtgeknoopt. Zouden ze nu denken:"Oooo, heerlijk, lekker warm, even de benen strekken...Tijd voor wat beweging????" Op de camping worden ze keurig overgeheveld in een pot met luchtgaatjes.
"Schat, je stopt ze toch niet....???" "Tuurlijk wel, anders blijven ze niet vers!" Koelkast open, pot erin, koelkast weer toe. Gelukkig is het deksel ondoorzichtig en de pot goed dicht! Maar toch....brrrrr
Als ik de volgende ochtend opsta, is de echtgenoot alweer een uur in de weer....Nu ja, in de weer.... "Doe aan sport, ga uit vissen.", zeg ik dan altijd....grijns De vangst is al goed geweest.
En de "maaikes", och God, die zitten in het potteke en ondergaan krioelend- nu wel- hun lot. "Pak me dan, pak me dan....de vrijheid tegemoet" Weten zij veel....
Een "maaike" wordt op een haakje gespiest. Zouden die pijn ervaren, vraag ik mij af. Met een sierlijke zwaai wordt de lijn uitgegooid. En dan volgt het wachten.... Wat gaat er op dat moment door het hoofd van zo'n beest??? "Help, help, ik kan niet zwemmen!!!!"?
Plots gaat de dobber onder en is het uit met de pret. Alvast voor het "maaike"dat in de mond van een vis verdwijnt. De lijn wordt binnengehaald. Je ziet zo'n argeloos visje dan kijken met een blik van: "Wat zullen we nou krijgen!!!" Gevolgd door een "Maak me los, maak me los!!!!" Als vissen kunnen vloeken zullen ze dat nu zeker doen. De echtgenoot maakt het visje voorzichtig los en gooit het weer terug in de vijver. De vrijheid tegemoet!
En de "maaikes" die krioelen verder in hun potteke en wachten op bevrijding! Weten zij veel.....
Het zit er op voor Nederland, jammer maar helaas. Ik had het ze graag gegund, onze Noorderburen. Tenslotte zijn we ooit één land geweest nietwaar: "Het Koninkrijk Der Nederlanden ,onder het bewind van Wilem Van Oranje. Tot we er in 1830 schoon genoeg van kregen en onafhankelijk werden:" Het Koninkrijk België"! Hoera ?!... 't Waren woelige tijden.... toen al....Maar ik dwaal af.
Persoonlijk hou ik van het land. Ik ga er graag op vakantie. Je hebt de mooie Waddeneilanden. Het prachtige Limburg waar je eindeloos kan fietsen. Het meeste hou ik van Den Helder. Prachtig stadje. Veel natuur, ongerepte stranden, eindeloze duinen. Een paradijs voor mensen die houden van rust én voor vogelaars. Aan de kust spotte ik mijn eerste eidereend. Ik heb er bovendien een paar fantastische vriendinnen en de jongste dochter had er zich ei-zo-na gesetteld.
Wat ik ook bijzonder praktisch vind: we begrijpen elkaar ook al spreken we niet precies dezelfde taal...
Maar om nu terug te keren naar het voetbal van gisteren. 't Was een mooie match en ze hebben zich kranig geweerd, de Nederlanders. Ik had de match liever zien eindigen na 90 minuten. Had ik beter uit bed gekund deze morgen... Maar het werden: verlengingen en dan de vermaledijde strafschoppen.
Mensen, het is jammer, maar Oranje kan met opgeheven hoofd dit W.K. verlaten net als onze Duivels trouwens. Wie weet nemen we in 2016 flink revanche op wie ons vroegtijdig uit dit toernooi heeft gegooid...Op Argentinië dus....;-)....zie ik hier weer enige overeenkomst...??
"'t Is goe ver den hof", zeggen ze dan... Oké, onze vijver kon wat water gebruiken. Maar dat onze vissen, nu, van op het terras, met één vinneke, naar ons komen wuiven, dat is er zwaar over :-/
Ik overdrijf misschien een héél klein beetje....edoch. Het probleem in België is: je weet wanneer een regenperiode begint maar nooit wanneer ze ophoudt.
Deze morgen zag ik een handvol scouts, gepakt en gezakt, door de regen sjokken. Hun korte broek tegen hun benen geplakt. Een verzopen hond, was er niets tegen. Geef toe, die mannen hadden zich hun driedaagse waarschijnlijk wel anders voorgesteld. Zet maar eens je tentje op in zo'n weer. Vermoedelijk droomden die al weken, in vollen blok, hoe ze gelaarsd en gespoord, met een pet op en geurend naar drie lagen zonnecrème, op pad zouden gaan. In ontbloot bovenlijf, om de meiden te imponeren. Ze zouden hun tentje plaatsen in de luwte van een boom...ja,ja.... Ik denk dat ze eerder zullen zingen:" Och, was ik maar bij moeder thuisgebleven", wanneer ze rillend van kou vanavond in hun slaapzak kruipen. Ik weet het, daar wordt een mens sterk van, maar toch....
Ooit, zelf, op kamp, in een stortvlaag van jewelste, tegen beter weten in, greppels rond tenten proberen graven, terwijl de kledij van de gasten naar buiten dreef. Het zijn natuurlijk avonturen, die je later, lichtjes aangedikt, aan je kinderen kan vertellen....Those where the days
Toch hoopt, ondergetekende, oprecht op beterschap. Vooral voor al die scouts-, chiro-, K.SA-....leden, die de dagen tot het kamp , in plezierige spanning, hebben afgeteld....en ook voor al de mensen die kozen voor : "Vakantie in eigen land". Zij hebben een jaar hard gewerkt en ook dringend nood aan ontspanning en zon om de batterijen weer op te laden....
Vanaf morgen zou het warmer worden....met nog steeds kans op buien....hopelijk blijft het bij een "waterkansje" ;-)
Wat mij nu zopas overkwam. Ik dacht: vandaag is het de verjaardag van ons moeke. Ik wijd een bericht aan haar. Bijna was ik er mee klaar en hup, door het gebruik van een verkeerd knoppeke( Joost mag weten het welke) was ik hier plots zowel mijn bladzijde als tekst kwijt...
"Wou jij mij iets duidelijk maken dan? Vond je het misschien een beetje zwaar op de hand? Smaakte de Karmeliet je ineens niet meer? Ik wilde je gewoon een gelukkige verjaardag wensen hoor en oké...ook wel een heel klein beetje dat ik je hier nog steeds mis.
Ik weet het wel, je bent heel lang bij ons gebleven, wel 90 jaar. Maar ik kwam je zo graag van alles vertellen: hoe een reis was geweest, wat ik met deze of gene had beleefd....Of ik liet je mijn nieuwe outfit of nieuwe kapsel zien. Je ziet het hé, het gemis zit hem vooral in die kleine dingen des levens. Je onwaarschijnlijk lekkere paling, die kan je hier ook nergens meer eten hoor. Ja, ik weet het, je gaf me je recept....
Wat ik mij vandaag nog afvroeg ? Worden verjaardagen nog gevierd aan de overkant? Bij jou was een verjaardag niet écht een feest hé..."Pft, zo oud dat ik al word...." Hoe vaak hebben we je dat niet horen zeggen....Vandaag zou je 93 geworden zijn...
Weet je dat mijn zus en ik steeds vaker uitdrukkingen en woorden van jou gebruiken en dat die ons zo blij maken dan...Er zijn er écht wel hele grappige bij. In "mijn" groepeke over ons dorp, in ons streekdialect, komen die natuurlijk ook aan bod. Soms post ik er nieuwe en ben dan benieuwd of mensen die nog kennen. Ik heb het dan ook steevast over "Moi moeder zoaleger" en krijg dan een warm gevoel van binnen omdat ik ze zie als een cadeautje van jou.
Moeke, ik ga je laten. Doe ze ginder maar allemaal de groeten en hou ons hier nog maar "nijg" in't oog"
P.S. "Bedankt om mijn vorige tekst te laten verdwijnen, ik vind deze ook veel mooier "
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
*smelt* Waarom denk ik plots aan het kleinzoontje....
