Het zit er op voor Nederland, jammer maar helaas. Ik had het ze graag gegund, onze Noorderburen. Tenslotte zijn we ooit één land geweest nietwaar: "Het Koninkrijk Der Nederlanden ,onder het bewind van Wilem Van Oranje. Tot we er in 1830 schoon genoeg van kregen en onafhankelijk werden:" Het Koninkrijk België"! Hoera ?!... 't Waren woelige tijden.... toen al....Maar ik dwaal af.
Persoonlijk hou ik van het land. Ik ga er graag op vakantie. Je hebt de mooie Waddeneilanden. Het prachtige Limburg waar je eindeloos kan fietsen. Het meeste hou ik van Den Helder. Prachtig stadje. Veel natuur, ongerepte stranden, eindeloze duinen. Een paradijs voor mensen die houden van rust én voor vogelaars. Aan de kust spotte ik mijn eerste eidereend. Ik heb er bovendien een paar fantastische vriendinnen en de jongste dochter had er zich ei-zo-na gesetteld.
Wat ik ook bijzonder praktisch vind: we begrijpen elkaar ook al spreken we niet precies dezelfde taal...
Maar om nu terug te keren naar het voetbal van gisteren. 't Was een mooie match en ze hebben zich kranig geweerd, de Nederlanders. Ik had de match liever zien eindigen na 90 minuten. Had ik beter uit bed gekund deze morgen... Maar het werden: verlengingen en dan de vermaledijde strafschoppen.
Mensen, het is jammer, maar Oranje kan met opgeheven hoofd dit W.K. verlaten net als onze Duivels trouwens. Wie weet nemen we in 2016 flink revanche op wie ons vroegtijdig uit dit toernooi heeft gegooid...Op Argentinië dus....;-)....zie ik hier weer enige overeenkomst...??
"'t Is goe ver den hof", zeggen ze dan... Oké, onze vijver kon wat water gebruiken. Maar dat onze vissen, nu, van op het terras, met één vinneke, naar ons komen wuiven, dat is er zwaar over :-/
Ik overdrijf misschien een héél klein beetje....edoch. Het probleem in België is: je weet wanneer een regenperiode begint maar nooit wanneer ze ophoudt.
Deze morgen zag ik een handvol scouts, gepakt en gezakt, door de regen sjokken. Hun korte broek tegen hun benen geplakt. Een verzopen hond, was er niets tegen. Geef toe, die mannen hadden zich hun driedaagse waarschijnlijk wel anders voorgesteld. Zet maar eens je tentje op in zo'n weer. Vermoedelijk droomden die al weken, in vollen blok, hoe ze gelaarsd en gespoord, met een pet op en geurend naar drie lagen zonnecrème, op pad zouden gaan. In ontbloot bovenlijf, om de meiden te imponeren. Ze zouden hun tentje plaatsen in de luwte van een boom...ja,ja.... Ik denk dat ze eerder zullen zingen:" Och, was ik maar bij moeder thuisgebleven", wanneer ze rillend van kou vanavond in hun slaapzak kruipen. Ik weet het, daar wordt een mens sterk van, maar toch....
Ooit, zelf, op kamp, in een stortvlaag van jewelste, tegen beter weten in, greppels rond tenten proberen graven, terwijl de kledij van de gasten naar buiten dreef. Het zijn natuurlijk avonturen, die je later, lichtjes aangedikt, aan je kinderen kan vertellen....Those where the days
Toch hoopt, ondergetekende, oprecht op beterschap. Vooral voor al die scouts-, chiro-, K.SA-....leden, die de dagen tot het kamp , in plezierige spanning, hebben afgeteld....en ook voor al de mensen die kozen voor : "Vakantie in eigen land". Zij hebben een jaar hard gewerkt en ook dringend nood aan ontspanning en zon om de batterijen weer op te laden....
Vanaf morgen zou het warmer worden....met nog steeds kans op buien....hopelijk blijft het bij een "waterkansje" ;-)
Wat mij nu zopas overkwam. Ik dacht: vandaag is het de verjaardag van ons moeke. Ik wijd een bericht aan haar. Bijna was ik er mee klaar en hup, door het gebruik van een verkeerd knoppeke( Joost mag weten het welke) was ik hier plots zowel mijn bladzijde als tekst kwijt...
"Wou jij mij iets duidelijk maken dan? Vond je het misschien een beetje zwaar op de hand? Smaakte de Karmeliet je ineens niet meer? Ik wilde je gewoon een gelukkige verjaardag wensen hoor en oké...ook wel een heel klein beetje dat ik je hier nog steeds mis.
Ik weet het wel, je bent heel lang bij ons gebleven, wel 90 jaar. Maar ik kwam je zo graag van alles vertellen: hoe een reis was geweest, wat ik met deze of gene had beleefd....Of ik liet je mijn nieuwe outfit of nieuwe kapsel zien. Je ziet het hé, het gemis zit hem vooral in die kleine dingen des levens. Je onwaarschijnlijk lekkere paling, die kan je hier ook nergens meer eten hoor. Ja, ik weet het, je gaf me je recept....
Wat ik mij vandaag nog afvroeg ? Worden verjaardagen nog gevierd aan de overkant? Bij jou was een verjaardag niet écht een feest hé..."Pft, zo oud dat ik al word...." Hoe vaak hebben we je dat niet horen zeggen....Vandaag zou je 93 geworden zijn...
Weet je dat mijn zus en ik steeds vaker uitdrukkingen en woorden van jou gebruiken en dat die ons zo blij maken dan...Er zijn er écht wel hele grappige bij. In "mijn" groepeke over ons dorp, in ons streekdialect, komen die natuurlijk ook aan bod. Soms post ik er nieuwe en ben dan benieuwd of mensen die nog kennen. Ik heb het dan ook steevast over "Moi moeder zoaleger" en krijg dan een warm gevoel van binnen omdat ik ze zie als een cadeautje van jou.
Moeke, ik ga je laten. Doe ze ginder maar allemaal de groeten en hou ons hier nog maar "nijg" in't oog"
P.S. "Bedankt om mijn vorige tekst te laten verdwijnen, ik vind deze ook veel mooier "
Soms heb je een vriendschap waarvan je denkt: dit kan nooit meer stuk, dit is vriendschap voor het leven....edoch....op een dag merk je, tot je ontzetting ,dat het "over" is en dat doet best wel zeer....
Daarnaast heb je vrienschap die voor het leven is, no matter what. Zo'n vrienschap is onbetaalbaar en maakt je tot een rijk mens. Ik heb er zo'n.
Veertien jaar geleden emigreerde mijn allerliefste mateken naar een heel ver land. (ik heb nog lieve vriendinnen hoor maar wel iets dichter bij huis) Bij ons laatste afscheid zouden geen tranen vloeien...(ja,ja)
Zij vertrok en ik bleef achter. Zo voelde het ook in den beginne. Onze eerste contacten waren kort en sporadisch ,via de telefoon.(de rekening van een "phoontje" naar een ander continent, kon aardig oplopen nietwaar) Skype, FB.....bestonden nog niet of waren alleszins nog niet door ons gekend. Soms gingen er maanden voorbij voor we iets vernamen van elkaar en toch...
Toen zij na enkele jaren -hoeveel weet ik niet meer precies- voor het eerst terug naar België kwam ,was er meteen opnieuw die verbondenheid. We gingen gewoon verder waar we gebleven waren en dat gaf zo'n fijn gevoel. Dan weet je wel, zo'n vriendschap gaat niet meer stuk. Toen ze, drie jaar geleden, "eventjes" kwam overgevlogen (een vlucht van algauw 9 uur met een tijdsverschil van 8 uur) voor mijn tweede huwelijk, was ik in de wolken en opgelaten als een kind.
Het jaar nadien , kon ik eindelijk op bezoek bij haar. Het werd onze huwelijksreis. Het klikte ook meteen tussen onze echtgenoten. We logeerden drie weken bij hen en voelden ons er thuis. Nooit zijn er wrijvingen of spanningen geweest. Ze troonden ons mee door hun nieuwe land en toonden ons de meest fantastische plaatsen. We trokken samen rond in hun motorhome en kampeerden in natuurreservaten waar de "wilde dieren" nooit ver weg waren. Toen het afscheid naderde hadden we het alweer moeilijk...Ik heb er een stukje van mijn hart achtergelaten toen... .... Gelukkig zijn Skype en FB er nu wel...Maar toch....Anneke, kind, I miss you. Hope to see you soon (life ;-))
"Dokter, ik slaap toch zo moeilijk in, de laatste tijd!" "Probeer om niet te vroeg in je bed te kruipen en neem een boek mee." "Oké, het proberen waard."
"Schatje, ik ga alvast naar bed,(geeuw) ik neem nog even mijn boek mee, welterusten"
"Oké, mmmm, mijn hoofdkussen zou best wat hoger mogen..." "Zo, dat is beter." "Veel licht geeft zo'n nachtlampje niet, toch beetje opschuiven misschien..." "Nu moet het lukken..." "Waar heb ik mijn bladwijzer nu gelaten???" "Hebbes!".....
"Best wel een mooi boek..." "Meent hij dat nu écht....????" "Neen, toch!"...(geeuw) (jaja, de slaap komt, even op de klok kijken, misschien toch nog iets te vroeg). "Hier kan ik nu écht niet stoppen,dat moet ik nog weten....nog één hoofdstukje...Nu écht het allerallerlaatste, best wel spannend..."
Eerst was er Toulouse, superkater! Mijn steun en toeverlaat, mijn troost in donkere dagen... En dan kwam Sterre. Donzig bolleke zwarte wol. Gevonden op een stortplaats door de dochter. Verwaarloosd, ondervoed... "Ma, ik heb haar gewassen, verzorgd maar vertrek nu graag op vakantie, ze mag toch even komen logeren???" Sterre kwam en Sterre bleef. Bezorgde iedereen in haar omgeving een schimmelinfectie: "Ma, help, ik sta vol rooie vlekken!" en groeide uit tot een volwaardige, stevig uit de kluiten gewassen kattin, met alle kenmerken van een Noorse boskat.
Nadien volgden Baziel en Fleur, broertje en zusje. Hij ros, zij tricolore. Hij heel ondernemend, zij eerder volgzaam. Hij gedroeg zich als een echte kwajongen, opende deuren, was heel aanhankelijk... Fleur, was écht een meisje: flemen, zeuren, vertellen...Zij hield heelder monologen...
De één na de ander speelden we kwijt: Toulouse stierf, op gezegende leeftijd, (dat wel...edoch...) aan de gevolgen van een beroerte. Sterre werd aangereden toen ze drie was. Baziel werd amper één jaar oud toen hij de vernieling werd ingereden.
Het verdriet van Fleur was tastbaar aanwezig. Constant zocht zij haar broer, gedaan met spelen en dollen in de tuin...
Tenslotte haalden we Basje in huis. Een neefje van Fleur, die zij vanaf dag twee aanvaardde als haar eigen zoon. Aandoenlijk om zien hoe zij voor hem zorgde. Basje werd Bas en Fleur had best heel wat te stellen met hem. Hij zat achter haar aan tot ze niet meer wist waar kruipen.
Op een avond, enkele maanden terug vertrok Fleur voor haar avondwandeling en kwam niet meer terug....
Bas liep de eerste dagen verloren....maar voelt zich nu de koning te rijk. Eigenzinnig als hij is ,komt hij knuffels vragen als het hem uitkomt. Vanop de motorkap van de auto overschouwt hij de buurt als was hij er heer en meester. Op gezette tijden vangt hij vogels, muizen en duiven en af en toe een vis.... Bas, zotte, lieve, dwaze kater, , blijf alsjeblieft nog lang bij ons....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
"
