Allright! Deze morgen open ik verwachtingsvol het luikje van de slaapruimte en tuur naar buiten....GRIJS! Niks geen sprietje zon!
"Och, het is nog vroeg", troost ik mezelf," eens het zonneke schijnt, wordt het in no time 20°." Ik kijk op de buitenthermometer: 16°....nog 4 te gaan.
Oké, dan gaan we eerst shoppen! Hop naar de "Stock Américain"! Hij lijkt er alleszins geweldig op. Ik hou ervan om er in rond te struinen. Een mens vindt er altijd wel iets dat hij (ooit wel eens)nodig heeft.
Auto inladen en dan hup naar de camping! BBQ-time!
"Verdomme, het is niet mogelijk!" Een miezerig regenbuitje vergezelt ons naar de auto...grmbllll
Geen probleem, dan zetten we de bbq vanavond aan.
Ha! Het gemiezer stopt! Joepie! Voelt het al niet een beetje zachter????
De sla wordt schoongemaakt, aanmaakblokjes en houtskool moeten zorgen voor een zacht vuurtje...
De echtgenoot schuilt onder het kofferdeksel van de wagen terwijl de bbq zich moeizaam "opwarmt", tegengewerkt door....alweer een miezerig buitje....Alhoewel, dit is geen miezer meer...zucht....
Tomaatjes en komkommer worden in plakjes gesneden...we geven niet op...dan eten we maar binnen....
Het vlees is gaar, het buitje gestopt. Buiten wordt de tafel gedekt. En het smaakt! Hemels! De echtgenoot neemt zijn laatste hap...en hupla!
Zal ik anders alles buiten laten staan, hoef ik niet meer af te wassen....
Wat doet een mens met zo'n weer na een heerlijke bbq??? Hij vangt een uiltje!
Zalig zo'n tuk! Even naar buiten kijken. De echtgenoot leest er een boek, ...IN de zon...
Ondergetekende installeert er zich ook met laptop op schoot en schrijft dit stukje. Best wel warm in het zonneke! De echtgenoot zet koffie. "Zullen we buiten eten???"
"Tuurlijk, lekker, in het zonneke!"
De tafel wordt gedekt! Toch wel een fris briesje!!!!!
Voel ik daar geen druppeltje.....?????
Het heeft gesmaakt en we zitten nog steeds buiten. De echtgenoot vist en ik schrijf verder aan mijn stukje. Het zonneke heeft alweer plaatst gemaakt voor grijze wolken maar...de temperatuur is nog aangenaam....
Hij was er al toen wij het huis kochten. Een pracht van een vijver met niveauverschil én waterval.De vissen waren er ook al: windes, goudvissen en meer van dat fraais waarvan ik de naam ben vergeten.
Een streling voor het oog.Omgeven door prachtige waterplanten en voorzien van al even prachtige waterlelies.
De vijver is er nog steeds, nog steeds prachtig, zij het iets meer "natuurlijk" als toen we het huis kochten ...Alleen het visbestand is "lichtjes gewijzigd....Wat zeg ik: het visbestand loopt volledig uit de hand...
Dat komt door de orgieën natuurlijk.
Elk jaar houden de vissen een orgie, van jawel, enkele dagen...Er wordt gepaaid dat het een lust is. Heren zitten achter de dames. Soms wel met z'n vieren achter één madam. Het water spettert alle kanten op...Het bizarre is dat de vissen zich niet aan hun eigen soort houden. Iedereen doet het als het ware met iedereen. Na een paar dagen van "intensief bezig zijn", keert de rust weer...Na enkele weken,maanden,merken wij plots weer een nieuwe school inimini visjes op. Telkens gaat het om zwarte exemplaren...en zo raakt de vijver overbevolkt...
Hoe we naderhand ook proberen, ze laten zich niet vangen! Ze verstoppen zich tussen de waterplanten, tot het gevaar geweken is...Misschien moeten we toch eens overwegen om de beveiliging tegen vissende reigers te verwijderen ��
"De slakken zijn goed gelukt, dit jaar", denk ik dan wanneer ik na, alweer een regenvlaag de tuin induik.
Je hebt ze in alle maten, soorten en kleurkes. Je hebt de huisjesslakken en de naaktslakken. Ik herinner mij, dat ik als kind, zout op de naaktslakken mocht strooien...Daar werden die zo lekker stroperig van. Vroeger zag ik enkel oranje exemplaren. Nu heb ik er ook al zwarte en groene waargenomen...
De huisjesslakken zijn best wel schattig. Hoe ze zeulen met hun "woning" op de rug. Zie die ienimini sprietjes...Overal kruipen ze op. Geen hindernis is hen teveel....
Ontwaar ik er daar op ons nieuw, pas aangeplant, vijgenboompje, dat zijn eerste blaadjes krijgt....????? Blaadjes met gaatjes!!!!! Getverdekke!!!! Ook de vlinderstruik werd niet gespaard om nog te zwijgen van de mand met de viooltjes en de "sneeuwballenstruik" die zich probeert te herstellen na een aanval van één of andere rupsenkolonie....
"Hoe gij lafaards!", denk,ik bloeddorstig!
Mijn harslag versnelt, mijn bloed kookt, het wordt rood voor mijn ogen! Eén voor één vis ik de krengen uit het struikgewas. "Vermorzelen, verpletteren, dat zal ik met jullie doen!!!!"
De eerste slachtoffers vallen, met enige moeite, verpletterd onder mijn sandaal. Eerst nog met gesloten ogen maar naarmate ik de schade zie steeds driester. "Daar en daar! Dat zal jullie leren een beginnend pompoentje leeg te vreten!"
De slakken zijn verdwenen, de woede gekoeld...arme beestjes...ze moeten toch ook eten nietwaar....Zolang het maar niet in mijn tuin is....
Zij is twaalf als ik word geboren. Elf , eigenlijk, want zij is van november en ik van mei. Zij van 1947 en ik van 1959. Een wereld van verschil. Zij een kind van het na-oorlogse België, ik van vlak voor de flower-power en de woelige jaren '60. Zoiets schept niet écht een band natuurlijk.
Als zij moet studeren, hang ik "het kind" uit. Als puber en jong-volwassene moet zij het tweepersoonsbed met mij delen. Niks eigen kamer.... 's Avonds, alleen in bed, ben ik pas gerust als zij erbij komt. Stiekem hou ik een tip van haar slaapkleed stevig in mijn knuistjes. Als boze monsters me willen kidnappen, kan zij dat tenminste voorkomen.
Ze huwt als ik twaalf ben. Ik mag haar bruidsmeisje zijn. Maar, o, wat mis ik haar, 's nachts alleen in dat grote bed....
Als ik elf jaar later huw, op dezelfde dag, 10 juli, is zij mijn getuige.
Ieder van ons gaat zijns weegs en leidt zijn leven....
Een échte band is er niet, laat staan dat we elkaar kennen...
En toch...naarmate we ouder worden groeien we stilaan naar elkaar toe. Zij wordt mijn steunpilaar in moeilijke tijden. Fysiek begin ik steeds meer op haar te lijken, in die mate zelfs, dat wildvreemden een gesprek met mij aanknopen in de veronderstelling dat ik haar ben. En eerlijk...ik geniet daarvan....ook al is het in haar voordeel: de mensen merken het leeftijdsverschil niet op... Stilaan merk ik ook dat we veel meer gemeen hebben dan ik aanvankelijk dacht. Zij was mijn grote zus, zij kon alles...Tot ik op een dag merk dat zij evenmin kaart kan lezen of zich kan oriëntern. Zalig vind ik dat.
Sinds het overlijden van ons moeder is onze band nog hechter. Zij verneemt al eerste mijn nieuwtjes en krijgt de primeur van verwachte of onverwachte gebeurtenissen. Zij zegt dat zij zich sindsdien een beetje moeder voelt van mij.
Lieve grote zus, ik zal altijd wel ergens je kleine zus blijven maar weet dat ik er ook altijd wil zijn voor jou. Ik hoop dat we nog heel veel jaren zussen mogen zijn. Grote zus, ik zie je graag x
Vroeger eigenlijk nooit fan geweest. "Op kamp" gaan, dat wel. Dat was altijd genieten maar zo zelf...neen...! Een caravan was ook zo klein! Ik werd al lichtjes claustrofobisch als ik er nog maar één zag stààn. Van thuis uit, gingen wij: "op hotel". Kamperen , ja, hoe zal ik het zeggen, was voor...Allez, ja, daar werd op neergekeken. Wanneer ik dan zelf getrouwd was en kinderen had was kamperen nog steeds een "ver van mijn bed show".
Toen leerde ik mijn tweede man kennen en die was volledig fan! Zij waren steeds gaan kamperen tot groot jolijt van hun kroost en aanverwanten.... Maar eerlijk, ik stond niet te springen...Tot wij op huwelijksreis gingen naar Canada en er rond trokken met een camper. Man, dat was het échte leven! Hoe had ik ooit kunnen twijfelen! In Canada kon je bovendien kamperen in Nationale Parken. Dichter bij de natuur kan je echt niet komen.
Dus , weer thuis, zijn we op zoek gegaan naar ons eigen "huisje op wielen" . Francis was in de wolken en ik was overtuigd!
Ondertussen vind ik kamperen de puurste vorm van vakantie. We zoeken steevast naar kleinere campings in de buurt van natuurparken of van één of andere zee , vijver of meer . De rust is er onbetaalbaar. De vrijheid nog meer. Je staat op wanneer hij wil, eet wanneer je wil...kortom, je doet volledig je eigen zin. Je maakt op een camping ook vrij vlug contact met anderen . Mensen zijn er door de band socialer. Zit je te vechten met je voortent krijg je algauw hulp van buren die een handje komen toesteken. Je leeft veel meer buiten, je zit voor je tent of caravan. Mensen begroeten elkaar ook meer of maken een praatje . Je hoort het: ik ben verkocht.
Zit het weer al eens tegen, geen nood, je kijkt een beetje tv, leest een boek of speelt een gezel(lig)schapsspel.Kortom, ik vind het heerlijk en zou het niet meer willen missen...ook al gaan we toch nog heel af en toe eens "op hotel" ;-)
"Een potje "maaikes" alstublieft." "Komt in orde meneer, ik stop ze in een zakje." De dame opent de koelkast en graait met een maatbekertje, een potje maden bij elkaar. Slik.... Veel beweging zit er niet in. Was er ook veel te koud voor die beesten.
Ze verdwijnen in de fietszak. Het zakje vakkundig dichtgeknoopt. Zouden ze nu denken:"Oooo, heerlijk, lekker warm, even de benen strekken...Tijd voor wat beweging????" Op de camping worden ze keurig overgeheveld in een pot met luchtgaatjes.
"Schat, je stopt ze toch niet....???" "Tuurlijk wel, anders blijven ze niet vers!" Koelkast open, pot erin, koelkast weer toe. Gelukkig is het deksel ondoorzichtig en de pot goed dicht! Maar toch....brrrrr
Als ik de volgende ochtend opsta, is de echtgenoot alweer een uur in de weer....Nu ja, in de weer.... "Doe aan sport, ga uit vissen.", zeg ik dan altijd....grijns De vangst is al goed geweest.
En de "maaikes", och God, die zitten in het potteke en ondergaan krioelend- nu wel- hun lot. "Pak me dan, pak me dan....de vrijheid tegemoet" Weten zij veel....
Een "maaike" wordt op een haakje gespiest. Zouden die pijn ervaren, vraag ik mij af. Met een sierlijke zwaai wordt de lijn uitgegooid. En dan volgt het wachten.... Wat gaat er op dat moment door het hoofd van zo'n beest??? "Help, help, ik kan niet zwemmen!!!!"?
Plots gaat de dobber onder en is het uit met de pret. Alvast voor het "maaike"dat in de mond van een vis verdwijnt. De lijn wordt binnengehaald. Je ziet zo'n argeloos visje dan kijken met een blik van: "Wat zullen we nou krijgen!!!" Gevolgd door een "Maak me los, maak me los!!!!" Als vissen kunnen vloeken zullen ze dat nu zeker doen. De echtgenoot maakt het visje voorzichtig los en gooit het weer terug in de vijver. De vrijheid tegemoet!
En de "maaikes" die krioelen verder in hun potteke en wachten op bevrijding! Weten zij veel.....
Het zit er op voor Nederland, jammer maar helaas. Ik had het ze graag gegund, onze Noorderburen. Tenslotte zijn we ooit één land geweest nietwaar: "Het Koninkrijk Der Nederlanden ,onder het bewind van Wilem Van Oranje. Tot we er in 1830 schoon genoeg van kregen en onafhankelijk werden:" Het Koninkrijk België"! Hoera ?!... 't Waren woelige tijden.... toen al....Maar ik dwaal af.
Persoonlijk hou ik van het land. Ik ga er graag op vakantie. Je hebt de mooie Waddeneilanden. Het prachtige Limburg waar je eindeloos kan fietsen. Het meeste hou ik van Den Helder. Prachtig stadje. Veel natuur, ongerepte stranden, eindeloze duinen. Een paradijs voor mensen die houden van rust én voor vogelaars. Aan de kust spotte ik mijn eerste eidereend. Ik heb er bovendien een paar fantastische vriendinnen en de jongste dochter had er zich ei-zo-na gesetteld.
Wat ik ook bijzonder praktisch vind: we begrijpen elkaar ook al spreken we niet precies dezelfde taal...
Maar om nu terug te keren naar het voetbal van gisteren. 't Was een mooie match en ze hebben zich kranig geweerd, de Nederlanders. Ik had de match liever zien eindigen na 90 minuten. Had ik beter uit bed gekund deze morgen... Maar het werden: verlengingen en dan de vermaledijde strafschoppen.
Mensen, het is jammer, maar Oranje kan met opgeheven hoofd dit W.K. verlaten net als onze Duivels trouwens. Wie weet nemen we in 2016 flink revanche op wie ons vroegtijdig uit dit toernooi heeft gegooid...Op Argentinië dus....;-)....zie ik hier weer enige overeenkomst...??
"'t Is goe ver den hof", zeggen ze dan... Oké, onze vijver kon wat water gebruiken. Maar dat onze vissen, nu, van op het terras, met één vinneke, naar ons komen wuiven, dat is er zwaar over :-/
Ik overdrijf misschien een héél klein beetje....edoch. Het probleem in België is: je weet wanneer een regenperiode begint maar nooit wanneer ze ophoudt.
Deze morgen zag ik een handvol scouts, gepakt en gezakt, door de regen sjokken. Hun korte broek tegen hun benen geplakt. Een verzopen hond, was er niets tegen. Geef toe, die mannen hadden zich hun driedaagse waarschijnlijk wel anders voorgesteld. Zet maar eens je tentje op in zo'n weer. Vermoedelijk droomden die al weken, in vollen blok, hoe ze gelaarsd en gespoord, met een pet op en geurend naar drie lagen zonnecrème, op pad zouden gaan. In ontbloot bovenlijf, om de meiden te imponeren. Ze zouden hun tentje plaatsen in de luwte van een boom...ja,ja.... Ik denk dat ze eerder zullen zingen:" Och, was ik maar bij moeder thuisgebleven", wanneer ze rillend van kou vanavond in hun slaapzak kruipen. Ik weet het, daar wordt een mens sterk van, maar toch....
Ooit, zelf, op kamp, in een stortvlaag van jewelste, tegen beter weten in, greppels rond tenten proberen graven, terwijl de kledij van de gasten naar buiten dreef. Het zijn natuurlijk avonturen, die je later, lichtjes aangedikt, aan je kinderen kan vertellen....Those where the days
Toch hoopt, ondergetekende, oprecht op beterschap. Vooral voor al die scouts-, chiro-, K.SA-....leden, die de dagen tot het kamp , in plezierige spanning, hebben afgeteld....en ook voor al de mensen die kozen voor : "Vakantie in eigen land". Zij hebben een jaar hard gewerkt en ook dringend nood aan ontspanning en zon om de batterijen weer op te laden....
Vanaf morgen zou het warmer worden....met nog steeds kans op buien....hopelijk blijft het bij een "waterkansje" ;-)
Wat mij nu zopas overkwam. Ik dacht: vandaag is het de verjaardag van ons moeke. Ik wijd een bericht aan haar. Bijna was ik er mee klaar en hup, door het gebruik van een verkeerd knoppeke( Joost mag weten het welke) was ik hier plots zowel mijn bladzijde als tekst kwijt...
"Wou jij mij iets duidelijk maken dan? Vond je het misschien een beetje zwaar op de hand? Smaakte de Karmeliet je ineens niet meer? Ik wilde je gewoon een gelukkige verjaardag wensen hoor en oké...ook wel een heel klein beetje dat ik je hier nog steeds mis.
Ik weet het wel, je bent heel lang bij ons gebleven, wel 90 jaar. Maar ik kwam je zo graag van alles vertellen: hoe een reis was geweest, wat ik met deze of gene had beleefd....Of ik liet je mijn nieuwe outfit of nieuwe kapsel zien. Je ziet het hé, het gemis zit hem vooral in die kleine dingen des levens. Je onwaarschijnlijk lekkere paling, die kan je hier ook nergens meer eten hoor. Ja, ik weet het, je gaf me je recept....
Wat ik mij vandaag nog afvroeg ? Worden verjaardagen nog gevierd aan de overkant? Bij jou was een verjaardag niet écht een feest hé..."Pft, zo oud dat ik al word...." Hoe vaak hebben we je dat niet horen zeggen....Vandaag zou je 93 geworden zijn...
Weet je dat mijn zus en ik steeds vaker uitdrukkingen en woorden van jou gebruiken en dat die ons zo blij maken dan...Er zijn er écht wel hele grappige bij. In "mijn" groepeke over ons dorp, in ons streekdialect, komen die natuurlijk ook aan bod. Soms post ik er nieuwe en ben dan benieuwd of mensen die nog kennen. Ik heb het dan ook steevast over "Moi moeder zoaleger" en krijg dan een warm gevoel van binnen omdat ik ze zie als een cadeautje van jou.
Moeke, ik ga je laten. Doe ze ginder maar allemaal de groeten en hou ons hier nog maar "nijg" in't oog"
P.S. "Bedankt om mijn vorige tekst te laten verdwijnen, ik vind deze ook veel mooier "
Soms heb je een vriendschap waarvan je denkt: dit kan nooit meer stuk, dit is vriendschap voor het leven....edoch....op een dag merk je, tot je ontzetting ,dat het "over" is en dat doet best wel zeer....
Daarnaast heb je vrienschap die voor het leven is, no matter what. Zo'n vrienschap is onbetaalbaar en maakt je tot een rijk mens. Ik heb er zo'n.
Veertien jaar geleden emigreerde mijn allerliefste mateken naar een heel ver land. (ik heb nog lieve vriendinnen hoor maar wel iets dichter bij huis) Bij ons laatste afscheid zouden geen tranen vloeien...(ja,ja)
Zij vertrok en ik bleef achter. Zo voelde het ook in den beginne. Onze eerste contacten waren kort en sporadisch ,via de telefoon.(de rekening van een "phoontje" naar een ander continent, kon aardig oplopen nietwaar) Skype, FB.....bestonden nog niet of waren alleszins nog niet door ons gekend. Soms gingen er maanden voorbij voor we iets vernamen van elkaar en toch...
Toen zij na enkele jaren -hoeveel weet ik niet meer precies- voor het eerst terug naar België kwam ,was er meteen opnieuw die verbondenheid. We gingen gewoon verder waar we gebleven waren en dat gaf zo'n fijn gevoel. Dan weet je wel, zo'n vriendschap gaat niet meer stuk. Toen ze, drie jaar geleden, "eventjes" kwam overgevlogen (een vlucht van algauw 9 uur met een tijdsverschil van 8 uur) voor mijn tweede huwelijk, was ik in de wolken en opgelaten als een kind.
Het jaar nadien , kon ik eindelijk op bezoek bij haar. Het werd onze huwelijksreis. Het klikte ook meteen tussen onze echtgenoten. We logeerden drie weken bij hen en voelden ons er thuis. Nooit zijn er wrijvingen of spanningen geweest. Ze troonden ons mee door hun nieuwe land en toonden ons de meest fantastische plaatsen. We trokken samen rond in hun motorhome en kampeerden in natuurreservaten waar de "wilde dieren" nooit ver weg waren. Toen het afscheid naderde hadden we het alweer moeilijk...Ik heb er een stukje van mijn hart achtergelaten toen... .... Gelukkig zijn Skype en FB er nu wel...Maar toch....Anneke, kind, I miss you. Hope to see you soon (life ;-))
"Dokter, ik slaap toch zo moeilijk in, de laatste tijd!" "Probeer om niet te vroeg in je bed te kruipen en neem een boek mee." "Oké, het proberen waard."
"Schatje, ik ga alvast naar bed,(geeuw) ik neem nog even mijn boek mee, welterusten"
"Oké, mmmm, mijn hoofdkussen zou best wat hoger mogen..." "Zo, dat is beter." "Veel licht geeft zo'n nachtlampje niet, toch beetje opschuiven misschien..." "Nu moet het lukken..." "Waar heb ik mijn bladwijzer nu gelaten???" "Hebbes!".....
"Best wel een mooi boek..." "Meent hij dat nu écht....????" "Neen, toch!"...(geeuw) (jaja, de slaap komt, even op de klok kijken, misschien toch nog iets te vroeg). "Hier kan ik nu écht niet stoppen,dat moet ik nog weten....nog één hoofdstukje...Nu écht het allerallerlaatste, best wel spannend..."
Eerst was er Toulouse, superkater! Mijn steun en toeverlaat, mijn troost in donkere dagen... En dan kwam Sterre. Donzig bolleke zwarte wol. Gevonden op een stortplaats door de dochter. Verwaarloosd, ondervoed... "Ma, ik heb haar gewassen, verzorgd maar vertrek nu graag op vakantie, ze mag toch even komen logeren???" Sterre kwam en Sterre bleef. Bezorgde iedereen in haar omgeving een schimmelinfectie: "Ma, help, ik sta vol rooie vlekken!" en groeide uit tot een volwaardige, stevig uit de kluiten gewassen kattin, met alle kenmerken van een Noorse boskat.
Nadien volgden Baziel en Fleur, broertje en zusje. Hij ros, zij tricolore. Hij heel ondernemend, zij eerder volgzaam. Hij gedroeg zich als een echte kwajongen, opende deuren, was heel aanhankelijk... Fleur, was écht een meisje: flemen, zeuren, vertellen...Zij hield heelder monologen...
De één na de ander speelden we kwijt: Toulouse stierf, op gezegende leeftijd, (dat wel...edoch...) aan de gevolgen van een beroerte. Sterre werd aangereden toen ze drie was. Baziel werd amper één jaar oud toen hij de vernieling werd ingereden.
Het verdriet van Fleur was tastbaar aanwezig. Constant zocht zij haar broer, gedaan met spelen en dollen in de tuin...
Tenslotte haalden we Basje in huis. Een neefje van Fleur, die zij vanaf dag twee aanvaardde als haar eigen zoon. Aandoenlijk om zien hoe zij voor hem zorgde. Basje werd Bas en Fleur had best heel wat te stellen met hem. Hij zat achter haar aan tot ze niet meer wist waar kruipen.
Op een avond, enkele maanden terug vertrok Fleur voor haar avondwandeling en kwam niet meer terug....
Bas liep de eerste dagen verloren....maar voelt zich nu de koning te rijk. Eigenzinnig als hij is ,komt hij knuffels vragen als het hem uitkomt. Vanop de motorkap van de auto overschouwt hij de buurt als was hij er heer en meester. Op gezette tijden vangt hij vogels, muizen en duiven en af en toe een vis.... Bas, zotte, lieve, dwaze kater, , blijf alsjeblieft nog lang bij ons....
Ik ben Lieve
Ik ben een vrouw en woon in Buggenhout (België) en mijn beroep is juf op pensioen.
Ik ben geboren op 29/05/1959 en ben nu dus 66 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: lezen, toneel, wandelen in de natuur, vogels observeren en SCHRIJVEN.
Ik ben gehuwd, heb twee kinderen en twee stiefkinderen, twee (stief)kleinkinderen , één kat en een vijver vol vissen :-)
"
