Ik ben eigenlijk nooit een enthousiaste fietser geweest.

Mijn eerste fietske, was een rood exemplaar met dikke bandjes. Het duurde een behoorlijke tijd voor ik er mijn evenwicht op vond. Ik oefende en oefende, het lukte niet....Tot ik op een dag met rood fietske en al in een fenomenale rozenstruik belandde. Ik was te verbouwereerd om te huilen. Daar lag ik dan, lelijk geschramd met mijn fietske bovenop mij. Gelukkig was opa in de buurt die mij uit mijn benarde positie bevrijdde....En geloof het of niet, sinds die dag kon ik fietsen...

Mijn eerste "grote" fiets kreeg ik van de Sint. Ik herinner het mij als de dag van gisteren. Ik zat in het derde leerjaar en daar stond hij  te blinken. In het salon, tegen de wand. Ik was spra-ke-loos. Nog nooit had ik zo'n mooie fiets gezien.

Fier als een gieter mocht ik ermee naar school .


Toen ik klaar was voor een "damesfiets", kwam de Sint al lang niet meer en mocht ik het stellen met het afgedankte exemplaar van mijn zus.
Een plomp en zwaar geval! Sindsdien begon ik stilaan een hekel te krijgen aan fietsen. Ik haatte het om drijfnat van het zweet op school te arriveren. Ik haatte de hagel in mijn gezicht en het meeste haatte ik de wind! Ik trapte mij verloren en kwam als het ware geen meter vooruit!

Maar er hielp geen lievemoederen aan, een nieuwe fiets kwam er niet en de haat...die bleef.

En dan ontdekt een mens koning auto nietwaar.... Gedaan met fietsen, gedaan met tegenwind en hagel!

Zelfs nadat ik mij een nieuw exemplaar had aangeschaft, het fietsen kon mij niet meer bekoren....

Tot ik de Francis leerde kennen. In het begin maakten we kleine tochtjes en werd er veel gemopperd (door mij, uiteraard!) maar langzaamaan begon ik fietsen weer fijn te vinden.
 
Toen ik de eerste maal 25 km in de benen had, voelde ik mij de koning te rijk. Vandaag is mijn record 50 km en daar ben ik best fier op! 

Een Eddy Merckx zal ik nooit worden....maar fietsen doe ik nu met plezier :-)