|
De lichten van de kleine wagen verlichten de poort van de donkere garagebox. Hij komt eindelijk thuis na uren te hebben gereden. Terug thuis van een verlengd weekendje weg. Even er tussen uit na een vermoeid, saai werkjaar achter de rug te hebben. Zijn rug doet pijn, een stijf gevoel en zijn nek kraakt als hij zijn hoofd heen en weer beweegt, net alsof er zandkorrels tussen zitten. Langzaam stapt hij uit zijn auto om de garagedeur te openen. Het is niet ideaal maar zijn auto staat toch veilig binnen en niet meer op de straat al moet hij nu nog een eindje stappen naar zijn appartement. De oude garageboxen staan naast elkaar op een rij op een braakliggend terrein met weinig licht. Er brandt zelfs geen licht in de garage. Hij heeft altijd zo een klein led-lichtje mee om te kunnen afsluiten. Zijn reistas zal hij morgen wel komen halen. Nu heeft hij geen zin om daarmee te sleuren in het donker.
De straten zijn verlaten. In dit provincienest loopt er niemand nog zo laat op straat. Enkel de katten zijn op jacht. Hij loopt nog zelden zo laat op straat en toch houdt hij van de nacht. Van de stilte van de nacht. Van het alleenzijn in het donker. Hij weet niet hoe het is om samen te leven met iemand, heeft nog nooit samengewoond. Hij is een einzelganger.
De stilte van de nacht wordt verstoord door vliegtuigmotoren. Heel hoog boven zich ziet hij de flikkerende lichtjes. De nacht versterkt het geluid. Zijn nekt kraakt weer onheilspellend als hij naar omhoog zit te kijken. De stress zit nog altijd in dat oude lijf, zelfs na enkele dagen rust. Alhoewel rust, hij had zoveel mogelijk willen zien, was van het een museum naar het andere gehold, s avonds nog een prachtige voorstelling bijgewoond in de Semperoper en een mooi concert in de herstelde Frauwenkirche. Maar de tijd was veel te kort om zo ver te reizen. Misschien was hij op vlucht. Vluchten voor zichzelf.
De deur van zijn appartement kraakt een beetje als hij ze opent. De kilte komt hem tegemoet. Het is warmer buiten dan hier binnen. Ondanks dat het laat is wil hij nog niet gaan slapen. Nog eventjes alles laten bezinken, zijn reis, zijn belevenissen. Er is niemand aan wie hij dit kan delen.
20-09-2007 om 13:01
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
Soms wil ik naar omhoog als iedereen naar beneden wilt !
Ik ben de herfst
Afscheid van mijn zomer.
Ik schenk je graag mijn laatste roos, verwelkt, verdord.
