|
De ratelende rolluiken was het enige dat te horen was in de verlaten straat. Bij het vallen van de duisternis was dat een steeds wederkerend moment. Iedereen deed zijn rolluiken naar beneden. Een typisch Vlaams fenomeen had hij ergens gelezen. Iedereen op zijn eigen. Indien niet uitgenodigd dan ben je ook niet gewenst. Het is hier gesloten !
Hij deed het ook in zijn rijtjeshuis uit de jaren vijftig. Bij het eerste donker sloot hij zich op. Veilig verborgen achter de afgesloten ramen. Vroeger had hij geen rolluiken enkel draperieën waar het licht strepen trok in het donker zodat je kon zien als er iemand thuis was. Vroeger leek alles veiliger. De ouderdom maakt een mens echter angstiger voor het donker. Voor het onbekende in de nacht. Zo zat hij soms te luisteren naar de geluiden daar buiten. Bij het minste onverklaarbare geluid trok zijn maag samen en was heel zijn lichaam gespannen. Zijn ademhaling stokte. Dan zat hij soms onbeweeglijk in zijn zetel tot de geluiden weggingen.
Hij sliep niet goed de laatste tijd. Er waren zelfs nachten dat hij gewoon niet naar bed ging. Dan bleef hij in zijn zetel zitten met een boek en alleen de stilte van de nacht als zijn gezelschap. Of zijn gedachten dwaalden weg bij de getuigenissen van Tobias Schiff, overlevende van Auschwitz.
Ik doe nog altijd het licht niet uit s nachts. Ik luister naar de radio, de BBC, en lees tot ik in slaap val. Nu nog, een halve eeuw later. Er zijn beelden die je nooit meer kwijt raakt en mijn nummer staat voor eeuwig op mijn linkerarm.
Hij wist niet waarom hij daaraan moet denken als hij alleen zat. Het angstgevoel misschien. Waarom was een mens toch zo bang als hij thuis zat met alleen maar zijn gedachten als gezelschap ?
Een auto scheurde met zware motor door de straat, met bonkende bassen van de boxen. Hij kromp opnieuw ineen van het lawaai die kwam van achter de gesloten rolluiken. En ondanks zijn angst moet hij steeds de neiging onderdrukken om zijn rolluik iets omhoog te doen zodat hij kon zien wat er buiten gebeurde. Hij deed het niet en het geluid verdween.
Tobias Schiff was al overleden. Zijn angst was overgebleven.
12-10-2007 om 17:56
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
Ode aan ampelmann, een figuurtje uit de vroegere DDR: 
Het is een voortdurende strijd die ik lever om iets goed te schrijven, iets goed te fotograferen. Met goed bedoel ik natuurlijk meesterlijk, onovertroffen. Een strijd die ik niet kan winnen, nog niet. Ofwel kies ik voor de hunkering van de volmaaktheid, naar het streven om perfect te zijn. Een meester in het kunstenaar zijn. Een echte schrijver, een echte fotograaf, een echte kunstenaar. Ik moet enkel nog beseffen dat ik het kan.Geloven in mezelf en in mijn kunnen.
Soms wil ik naar omhoog als iedereen naar beneden wilt !
Ik ben de herfst
