|
Het is bijna kerst en mijn gedachten dwalen weer ver weg heen. Op de achtergrond speelt het wondermooie Bloemenaria van Delibes en ik dwaal weer verder naar een verleden, een ver verleden.
Laat mij eerst iets bekennen, ik weet niet hoe of waarom maar ik voel een ongelooflijke tristesse en melancholie over mij vloeien als ik iets in het Duits hoor, muziek uit de jaren tachtig bijvoorbeeld, Nena, Falco, Juliane Werding,
Het zegt je waarschijnlijk helemaal niets maar voor mij zijn het jeugdherinneringen. Dan denk ik terug aan de tijd dat ik jou ontmoette. Het slanke frêle meisje met de diepbruine ogen die me zo indringend kon aankijken. Ik heb je nooit verteld wat ik voor jou voelde en ik weet nog altijd niet waarom ik het je nooit vertelde.
Het is weeral bijna kerst. Een moeilijke periode voor mij en laat ons eerlijk wezen, kerst is geen kerst meer als toentertijd. Toen ik met jou in de vrieskoude op dat grote plein stond. Je had je sjaal vergeten in die pub en de eigenaar liep je achterna om hem terug te geven. Zelfs op hem maakte je indruk. Ik liet je zomaar gaan zonder iets zinnigs te zeggen . Het is achteraf nooit meer hetzelfde geweest.
Ik weet dat ik ooit de verkeerde beslissingen heb genomen in mijn leven. Dat is het lot van een mens. Misschien moet ik nu doen wat ik altijd al moest gedaan hebben. Alles achter laten en opnieuw beginnen.
De kerst in mijn leven begint met kleine witte vlokjes die dwarrelen in een diepgrijze hemel. Tot ze één groot geheel vormen, zo dik dat je er bijna niet meer doorheen kan kijken. Met mijn voetsporen die de nog maagdelijke witte sneeuw verstoren en de stilte om je heen omdat de sneeuw alle geluid absorbeert. Dan ga ik naar de middernachtmis uit traditie en omdat het me zo een warm gevoel geeft. En achteraf wil ik glühwein drinken en luisteren naar een achtergrondkoortje dat kerstliederen zingt. Ik wil gewoon een eenvoudige kerst waar ik me kan bezinnen. Jij zal er echter niet zijn.
Misschien moet ik nu maar vertrekken, misschien is mijn tijd gekomen. Het meisje met de donkerbruine ogen zal waarschijnlijk nu al moeder zijn en kerstverhalen vertellen aan haar kinderen. Laat alles achter wat je hebt en begin met een nieuw wit blad in je leven. Geen mens die het zou begrijpen, voor één keer mijn hart volgen wat ik nooit heb gedaan. Op kerst komt alles terug.
Op kerstavond zal ik echter naar buiten staren naar de donkere nacht en alleen de stilte horen en de stemmen in mijn hart. In gedachten dwaal ik tussen de kerstkraampjes in de koude vriesavond ergens in Duitsland. Kerst zal nooit meer hetzelfde zijn. De vreemde man kijkt naar mij terug, weerspiegelt in de zwarte ruit. Hij lijkt zo goed op mij.
Stille Nacht! Heilige Nacht!
Alles schläft, einsam wacht
Nur das traute hoch heilige Paar.
"Holder Knab' im lockigen Haar,
Schlaf in himmlischer Ruh',
Schlaf in himmlischer Ruh!"
11-12-2007 om 14:34
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
