|
Mon copain,
Het is weer een tijdje geleden dat ik jouw nog eens een handgeschreven brief heb gestuurd. Het leven gaat hier zijn gewone gangetje in de winter. Veel ga ik niet naar buiten, mijn oude knoken verdragen de koude niet meer zo en ik ben ook bang om nog s avonds als het donker is naar buiten te komen. Je blijft toch nog altijd een vreemdeling in deze mooie stad. Maar als het winterzonnetje schijnt kan je me altijd vinden op al die plekjes die we samen hebben bezocht de laatste keer dat je hier was.
Hoe ouder dat een mens wordt hoe milder hij zou moeten zijn. Zijn rebelsheid uit zijn jeugdjaren verzachten. Zo zou het moeten zijn, niet ? Maar toch is het zo niet dat het gaat in het leven. Er zijn weinig mensen die blijkbaar de juiste keuzes maken in hun leven al zijn ze wel gelukkig met wat ze doen en wie ze zijn maar diep in hun binnenste verlangen ze misschien naar hun jeugddromen die ze nooit hebben gerealiseerd. Op een bepaalde leeftijd kan je echter niet meer terug en hoop je op het beste in je leven. Je bent gelukkig met hetgeen je hebt, met wie je bent maar op die zeldzame momenten, die bij mij steeds vaker terugkomen, krijg je spijt van verkeerde keuzes in je leven.
Heb jij altijd de goede keuzes gemaakt mon copain ? Ik veronderstel van wel. Misschien is dit gewoon het lot van de mens dat die keuzes gewoon uitgestippeld zijn. Je hebt gewoon geen andere keuze en je moet je erbij neerleggen.
Het voordeel aan het winterseizoen is dat de toeristen wegblijven en dat je de stad voor je alleen hebt. Alleen de studenten blijven de stad bezetten. Het jeugdig enthousiasme dat een stad levendig houdt en die je meeslepen in hun roes van levenslust.
Soms zit ik dan op een van die talrijke bankjes van het park in de winterzon te genieten van al die jonge mensen die hier rondkuieren. Sommige koppeltjes arm in arm dicht tegen elkaar. En dan zie je in dit diep gelovig land de jonge paters en nonnen met hun lange habijten en kappen op het hoofd voorbij lopen. Personages als uit een film in een feeëriek filmdecor. En in mijn hoofd maak ik nog altijd honderden fotos. Beelden zijn een stuk van mijn leven.
En in mijn appartementje drink ik mijn koffie, versgemaakt van zelfgemalen koffiebonen. Ik hou zo van die geur van koffiebonen. Dan zit ik in mijn zetel die voor het venster staat en kijk naar de voorbijgaande mensen. Een hele leuke bezigheid mensjes bekijken.
Ach waarom vertel ik je dit weer mon copain, je weet dit alles allang, je weet alles van mij. Ik ben een oude man in een oude stad. Als ik oud ben en versleten (ben ik dat nog niet ?) moet ik dringend terugkeren naar mijn geboortestad. Een plek waar ik rustig kan sterven.
Vrees niet vriend, ik hoop het hier nog een paar jaar uit te houden. Deze stad houdt mij jong.
Ouderwetse handgeschreven groeten voor jou
09-02-2007 om 17:56
geschreven door stefi 
|
fotograffiti
