Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
22-01-2007
Zonnebloem
Een verdorde kleurloze zonnebloem herleeft weer als ik ze in de winterzon leg. De doffe kleuren krijgen weer een warme kleurentint en eventjes krijgt de zonnebloem weer nieuw leven tot de zon verdwijnt en de kortstondige opflakkering een illusie blijkt te zijn.
Zijn andere ik keek hem aan, bijna hetzelfde maar toch anders. Wie was die man in de spiegel? Tranen liepen zijn wangen naar beneden. Oncontroleerbaar snikkend, zoutsmaak op zijn lippen. Enkel met zn tweeën een leven lang ouder worden.
Hoe zal het nu verder gaan tot aan zijn dood ? Altijd zijn zelfde voorspelbaar risicoloos leventje. Hij wist dat iedereen hem saai vond, fantasieloos. Opgesloten in zijn ivoren toren. Niets te bieden. Middelbare man met middelmatig leven zag in de spiegel de jongeman met flitsende ideeën. Wonderlijke dromen die nooit uitgekomen zijn. Waren het tranen van geluk omdat hij toch al zover gekomen was in het leven of tranen van teleurstelling omdat wat geweest is nooit meer komen zal. Zoute smaak, herinneringen aan vroeger. Het is allemaal verdwenen. Het kind zat weggedoken onder de dekens en creëerde zijn eigen fantasiewereld. Zoals nu nog altijd het kind in hem fantaseerde over een beter leven.
Wenend keek hij naar de spiegel naar die andere man. Wie was hij toch geworden dat hij hem niet herkende. Een jongeman in een oud lichaam. Zijn lichaam. Beschaamd deed hij zijn ogen dicht. Een man was hij nooit geweest. Mannen wenen niet. Enkel spiegelbeelden.
Ik word toch altijd zo onrustig als het hard waait of erger als het stormt. Precies alsof het in mijn lijf ook stormt. De wind waait doorheen mijn hoofd en verplaatst alles wat erin zit door elkaar. En dat maakt me zo onrustig.
Dan kijk ik bang door het venster en luister naar het gieren en fluiten van die onzichtbare kracht. Dat is het misschien, dat je wind niet echt ziet maar alleen maar voelt alsof tientallen demonen aan je trekken en sleuren. En het verergert met ouder worden. Als kind vond ik het eerlijk als het hard waaide. Dan kroop ik zelf onbezonnen in een boom en waande me kapitein op een schip in de storm. Of ik lag s nachts onder de dekens te luisteren naar dat buldergeweld die rond het huis gierde.
Nu ik dus ouder ben verkrampt mijn lichaam in de stormwind. Zo rusteloos ben ik nu, al zitten al die demonen in mijn lijf.
Alleen maar om te zeggen dat ik helemaal niet hou van stormweer !
Een beetje toevallig ontdekt, de poolse 64 jarige trompettist Tomasz Stanko. Muziek om in de nacht naar te luisteren als je alleen bent en zin hebt om te mijmeren, te filosoferen. Geen opgewekte muziek maar pure melancholiek.
"De Poolse trompettist Tomasz Stanko speelt muziek van de verstilling, maar wel met een delicaat gevoel voor vorm en sound."
Vandaag ontdek ik dat alle foto's die ik ooit via 'Imagepit' op de blog zette verdwenen zijn. Blijkbaar bestaat Imagepit niet meer !!! Dus ook mijn olifanten die ik in De Panne gefotografeerd had zijn weg. Alleen de rode kruisjes blijven over. Ik zal sommige via een andere weg terug op de blog trachten te krijgen maar ze er allemaal terug opzetten is onbegonnen werk.
Een nieuw jaar; nieuwe voornemens. Ik hoop terug meer te fotograferen want het afgelopen jaar is mijn fotografie toch een beetje verwaarloosd geweest. Buiten de modelfotografie ben ik in feite geen enkel ander fotografisch project gestart. Mijn fotografisch interessegebied was dus nogal beperkt vorig jaar.
Dit jaar zou ik, buiten mijn modelfotografie, graag op zoek gaan naar andere foto-onderwerpen of mijn vroegere foto-interesses terug oppikken. Ik grasduin graag rond in een of andere stad op zoek naar stadsgraffiti, architectuur. Vooral moderne architectuur boeit me enorm om te fotograferen. Verlaten, vervallen gebouwen zijn eveneens een bron van inspiratie.
In het begin dat ik fotografeerde waren het vooral landschappen die me bekoorden. Maar op een bepaald moment had ik het gevoel dat ik op dit gebied alles al had gefotografeerd in alle seizoenen. Het was de tijd dat ik nog analoog fotografeerde, vooral dias, in felle Fuji velvia kleuren. Misschien begin ik opnieuw, naast mijn digitaal werk, analoog te fotograferen. Je werkt trager, kijkt meer, fotografeert minder, rustiger. Af en toe een diafilmpje of een zwartwit Ilford Delta film.
Ik ben vorig jaar eveneens geboeid geraakt door de talrijke fotoblogs. Ik ben er dan ook maar eentje begonnen op Flickr. Het is nog maar een beginstadium maar ik hoop dat ik het kan uitbreiden. Het leuke aan Flickr is dat je reacties krijgt van mensen van overal de wereld.
En verder zijn er de dromen nietwaar. Ik heb één fotografisch project waar ik al verschillende jaren aan bezig ben. Voor sommige is het nogal een luguber project. Ik fotografeer namelijk al jaren de concentratiekampen Auschwitz Birkenau. Ik ben er al vier keer geweest en tracht een soort fotografisch essay te maken. Ronddwalen tussen de verlaten barakken, de sfeer weergeven van hoe het vroeger kon geweest zijn met respect voor alle overledenen en diegenen die het overleeft hebben. Ik fotografeer dit voornamelijk in zwartwit diafilm, de Agfa Scala 200. Al ben ik hier dus al dikwijls geweest, er zijn nog heel veel plekjes die ik zou willen fotograferen. Vooral wat de gewone bezoekers gewoonlijk niet bezoeken. Ooit hoop ik er een fototentoonstelling van te maken.
Een stad die ik nog eens zou willen bezoeken, ik was er ooit juist na de val van de muur, is Berlijn. Toen was de tijd te kort om er echt goede fotos te maken, het regende ook heel de tijd. Berlijn is voor mij omwille van zijn geschiedenis een fascinerende stad en een boeiende stad om te fotograferen. Het verschil met vroeger is enorm maar nog steeds te zien. Er zijn nog steeds wijken waar je denkt dat je in het verleden ronddwaalt, de vroegere DDR. Het lijkt me dus eveneens een boeiend project om te fotograferen.
Als ik het ver zou willen zoeken dan zou het zeker Cuba worden en in het bijzonder Havanna. Een stad in verval maar ik bekijk het weeral fotografisch. Heel fotogeniek, een filmdecor als het ware uit de fifties. Met prachtige optimistische mensen.
Dromen zoals ik al eerder zei want mijn reis- en fotografiebudget is beperkt dit jaar wegens de nog altijd durende verbouwingen aan mijn huis. Maar ronddwalen in eigen land kan ook leuk zijn. Op zoek naar die ene prachtfoto van het jaar !
Wel graag op mijn fotoverlanglijstje: een nieuwe zoomlens voor mijn Canon 300D en ik ben eveneens op zoek naar een betaalbare tweedehands analoge Canon body, liefst een F1 New.
Mijn nieuwe kalender voor 2007 hangt ook weer uit. Deze keer is het eentje van Steps, een uitgave van Roularta. En naar jaarlijkse traditie is het weer een met modellen !
Mag ik ? Mag ik nog eens mijn lievelingsgedicht van Herman de Coninck voordragen ? Het jaar afsluiten met mijn verlanglijstje.
Geef mij Nescio en Tsjechov, oude boeken. Geef mij na mijn zoveelste kale reis iemand die mij twee haren uittrekt en glimlachend zegt: je wordt grijs. Geef mij alles en zeg: het is niets.
Geef mij niets en zeg: dat is alles. Geef mij mezelf, geef mij jou. Ik heb gezocht naar wist ik maar wat. Geef mij nu eindelijk wat ik altijd al had.
Afscheid nemen bestaat niet, Ik ga wel weg maar verlaat je niet, Lief je moet me geloven, al doet het pijn
Ik wil dat je me los laat..., En dat je morgen weer verder gaat, Maar als je eenzaam of bang bent, zal ik er zijn
Kom als de wind, die je voelt en de regen, Volg wat je doet als het licht van de maan, Zoek me in alles dan kom je me tegen, Fluister mijn naam, en ik kom eraan...
Zie... wat ontzichtbaar is, Wat je gelooft is waar, Open je ogen maar, en... dan zal ik bij je zijn, Alles wat jij moet doen, Is mij op mijn woord geloven...
Afscheid nemen bestaat niet...,
Kom als de wind die je voelt en de regen, Volg wat je doet, als het licht van de maan, Zoek me in alles, dan kom je me tegen, Fluister mijn naam, en ik kom eraan...
Kijk in de lucht, kijk naar de zee, Waar je ook zult lopen, ja ik loop met je mee Ieder stap en ieder moment of waar je dan ook bent, Jij, wat je ook doet, waar je ook gaat,
Hij zit aan een tafeltje in een keldercafé zoals er hier zo velen zijn. Spaarzaam doch sfeervol verlicht, intiem. Een kopje koffie voor zich met een gordijn van sigarettenrook rond zich. Hier mag nog gerookt worden in cafés. Op een klein podium speelt een jazzbandje ingetogen, een beetje op de achtergrond alsof ze ietwat verlegen niet willen storen en ons intiem samen horen respecteren. De klank van een trompet maakt hem altijd melancholisch. De erotische maar toch weemoedige tonen, zachtjes gespeeld, vingers beroeren heel subtiel de ventielen, op en neer. Zijn leven is bijna voorbij en hij heeft er geen weet van wat het leven in feite is. Wat is leven zonder er van te genieten ?
Hij blijft nog eventjes zitten aan zijn tafeltje, ietwat verborgen in het hoekje, helemaal alleen. De mensen rondom hem lijken allemaal zo jong. Hij peutert het papiertje open van zijn suikertje en laat het in zijn zwarte koffie glijden. Hij is een zwartdrinker zoals ze zeggen, maar hier is de koffie altijd zo straf dat hij het wat mildert met wat zoetigheid. Hij roert met zijn lepeltje rondjes in zijn kopje. Hij is een vreemdeling hier zoals hij thuis ook een vreemdeling is. Thuis gaat hij nooit op café. Hier altijd. Waar is thuis dan ? Het is bijna middernacht maar hij wilt nog niet terug naar zijn hotelkamer. Vreemde stemmen in een vreemde stad rondom zich en toch voelt hij zich niet eenzaam. Thuis is hij eenzaam, niemand kent hem nog.
Hij neemt een slokje van zijn koffie. Gemiste kansen in zijn jeugd. Verloren jaren. Hij is nooit jong geweest, oud geboren. Vroeger ging hij nooit alleen op reis en nu zit hij hier alleen. Gedachten bij brokjes, in stukjes gehakt, beetje bij beetje, ietwat chaotisch. Zoals hij altijd is geweest.
Hij ging met haar naar de zee. Ze had hem die avond daarvoor toen ze naar het vuurwerk keken gevraagd of hij het zag zitten. Het was hoogzomer, een bloedmooie dag. Ach, al regende het, het zou toch een mooie dag zijn met haar aan zijn zijde. Wou ze soms even wegvluchten van thuis. Ze woonde terug bij haar ouders, weg van haar man. Ze wou scheiden.
De trompetspeler zweeg. Het jazzbandje nam een pauze of stoppen ze deze avond met spelen. Het was tenslotte al middernacht voorbij op deze gewone weekdag.
Een gele bikini doet mijn bruine huid mooier uitkomen zei ze. De zon had haar blonde haren nog witter gemaakt. ze lagen op het strand omringd door een massa volk en toch waren ze alleen. Wat voelde hij zich onvolwassen bij haar. Die dag op dat zonovergoten strand voelde hij zich verdrietig worden. Hij keek naar haar toen ze daar zo mooi lag te wezen en hij wist dat het nooit iets zou worden met haar. Een vlucht, gewoon een vlucht uit haar woelig leventje, dat was hij voor haar.
Hij dronk zijn koffie uit en ging de trappen op naar buiten. De koude pakte hem bij de adem toen hij de nachtelijke vrieskoude opsnoof. Er liepen tranen op zijn wangen.
fotograffiti
