Schrijf iets voor mij.

Ik kan niet schrijven, ik kribbel alleen maar.

Kribbel dan een verhaaltje voor mij.

Ik zal er over nadenken.

Denk niet te lang.

Mijn verhalen zijn niet zo interessant.

Dat denk je maar.

En toch is het zo, mijn leven is vrij saai geloof me maar.

Schrijf dan een kort verhaaltje over je saaie leven.

Wie wil dat lezen?

Ik.

Bij het vallen van de avond, net voor het donker van de nacht komt aangeschoven, kleurt de hemel slechts enkele minuten, hoogstens een kwartiertje, heel donkerblauw. Ultramarijn.

Hij reed moederziel alleen op de autosnelweg, de radio speelde zachtjes en de oranje gloed van de lichten langs de weg contrasteerden mooi met dat ultramarijn donkerblauwe van de lucht. Dat was iets dat hij altijd in zijn gedachten deed. Nooit in het echt. Rijden met de auto was iets dat hij niet graag deed. Maar in deze utopische wereld reed er verder niemand op de snelweg.

Het is wel heel kort dat verhaaltje van jou.

Ik heb je toch gezegd dat mijn verhalen niet interessant zijn.

Wat gebeurt er verder?

Niets.

Maar die man rijdt toch ergens naartoe, wat is de bestemming?

Moet ieder mens een bestemming hebben?

Allee, doe verder met je verhaal.

Het zal je spijten dat je het gevraagd hebt.

Nietes.

Na uren te hebben gereden en nauwelijks te zijn gestopt langs grenzen die geen grenzen meer zijn hield hij toch even halt voor een langere pauze. Niet omdat hij moe was maar omdat hij het ochtendlicht wou zien verschijnen. Het moment dat het eerste licht, nauwelijks enkele streepjes klaarte tussen het donker van de verdwijnende nacht tevoorschijn komt. Het moment ook dat de eerste vogels wakker worden en beginnen te fluiten om het ochtendlicht te begroeten. Hij stond tegen zijn auto geleund op een parking langs de autostrade te kijken naar het oranjekleurig licht die strepen trok in het verdwijnende donker. De nacht verdween. Nog enkele uurtjes rijden en hij zou zijn bestemming bereiken. Was dit zijn eindbestemming?

Zo je hebt je verhaal.

Dat meen je niet, wat is dit voor een einde.

Niet ieder verhaal moet een einde hebben, het is een open einde.

Ik hou niet van open eindes.

Waarom geloof je niet dat ik enkel maar kribbel op papier, saaie kribbelingskes.

Ik voel dat er nog iets komt.

Ik zei je toch dat het je zou spijten.

Toe alsjeblieft kribbelt nog wat verder.

Omdat je het zo lief vraagt.

Ieder mens heeft ergens een eindbestemming in zijn leven. Een plek waar hij voor altijd wou blijven. Mocht hij durven dan zou hij hier wel willen blijven. Alleen het alleenzijn hield hem tegen van deze voornemens. Maar in zijn gedachten en dromen zou hij hier wel best willen dromen. Kuieren langs de lange lanen van het stadspark die rondom het oude stadsgedeelte loopt, enkele kilometers lang genieten, geen haast hebben, de tijd blijft toch stilstaan. Hij deed zijn wandelingetje enkele keren per week, het had een therapeutisch onthaastend effect op hem die alle onrust deed verdwijnen. Geen flitsende over en weer flitsende gedachten of angstige, onbekende gevoelens. Zijn gedachten kon hij hier ordenen op papier en hij kon leven van zijn verhalen, een Hemingway in het klein. Geen oude man en de zee maar de oude man en zijn stad. Als de straten weer vrij zijn van de talrijke toeristen kon hij weer verdwalen in zijn eentje in de oude straatjes die hem verhalen zouden vertellen van langvervlogen tijden. De kasseien die zo mooi kunnen glinsteren in het licht van de ondergaande zon. Al die kleine straatjes vol huizen met hun eigen verhaal, sommige gesleten door de tijd maar nog steeds wonderlijk vol pracht. Hier mogen rondlopen in dit eeuwenoude decor deed hem steeds weer iets. Hij was hier gelukkig in zijn eigen droom.

Je bent zo stil.

Hmm.

Heb je het gelezen?

Hmm.

Vind je het goed?

Waarom schrijf je toch steeds over dromen?

Omdat dromen mooier zijn dan de werkelijkheid.

Als jouw dromen werkelijkheid moesten worden zou het nog mooier zijn.

Dromen moeten dromen blijven, zo is mijn leven nu eenmaal.

Ben je bang van de werkelijkheid?

Soms.

Angsten moet je overwinnen.

Ik hou nu eenmaal van zekerheid.

Ik vind je verhaal toch niet zo goed. Het kan beter.

Zie je wel, ik had het je gezegd dat het saai zou zijn.

Het zou beter zijn mocht je verhaal werkelijkheid zijn.

Wat bedoel je nu weer?

Schrijf eens iets voor mij.

Ben je nu aan het lachen met mij?

Nee, schrijf eens iets voor mij daar op je eindbestemming waar je gelukkig bent.

Ik denk dat ik nooit echt gelukkig zal worden.

Je bent hopeloos.

Ik weet het.

Blijf toch maar iets schrijven voor mij. Ik zal het lezen.

23-07-2009 om 21:56 geschreven door stefi  

21-07-2009 om 08:58 geschreven door stefi  

15-07-2009 om 00:00 geschreven door stefi  

Ergens in zijn hoofd zwerft hij nog steeds rond in bekende en onbekende oorden. Met zijn ogen toe, met zijn ogen open en hij zucht nog eens alsof alle leed van de wereld op zijn schouders rust. Nooit gerust van de afloop, omdat hij nooit zeker weet wat iemand van hem echt denkt.

Het leven ging, ja het ging wel, het kon slechter, veel slechter. Natuurlijk had hij dromen, natuurlijk was hij gelukkig maar soms was hij verloren. Ongeduldig, rusteloos, op zoek.

Vandaag schijnt de zon, vandaag is hij vrolijk. Vandaag wou hij je knuffelen, vandaag had hij je nodig. Maar meer mocht je niet verlangen, nog niet, nooit niet. Vandaag is het zomer, zelfs in zijn hart maar de herfst kan vlug terug slaan met zijn tristesse en melancholie. Geen mens die het begrijpt. Waarom hij af en toe regen nodig heeft om naar te kijken, om in te lopen. De regen brengt hem namelijk een beschermende laag. Onbereikbaar onbenaderbaar ver weg. Zoals jij. Jij  die helemaal niet weet wat hij dacht. Jij in je veilige cocon.

Hij zuchtte nog eens heel diep, het onbekende maakt hem nog steeds onzeker, nog onzeker.

Maar vandaag schijnt de zon. En alle mensen lopen vrolijk en zijn blij. Dan verlangt hij terug naar de plek die voor altijd in zijn hart zal blijven zitten. Iedereen heeft zo ’n plekje. En hier op deze plek, op dit stuk grond mist hij haar aan zijn zij. Mooi weer en een terras en honderden mensen om hem heen en gewoon genieten door te kijken en te dromen. En een biertje te drinken en beelden te zien met het fototoestel in zijn kop. Beelden die stilaan vervagen zoals een polaroidfoto.

Herinneringen die langzaam wegslijten, restjes, flarden die overblijven van het geheel.

Met de ogen open rondlopen zonder te kijken, enerverend reageren op pietluttierige akkefietjes, woede uitbarstingen voor nutteloze kleine dingen, paniekreacties en bang zijn voor de toekomst en onverwachte omstandigheden en bestemmingen. Angstig zijn voor zijn eigen ik.

Het alleen zijn bracht verwarring teweeg en gebrek aan zelfvertrouwen en vol zwarte gedachten. Hij zat stilletjes te genieten van zijn fris biertje en keek naar alle voorbijgangers. Onder de schaduw van een enorme parasol was de warmte nog te verdragen. Maar onder de schijnbare rust bleef de onrust woekeren en de blijvende vragen knagen. Wat zou de toekomst brengen? En wanneer begint men weer te leven? Is het een kunst om te kunnen genieten van het leven?

Ergens op een plek had waarschijnlijk iemand dezelfde gedachten.

“In het diepst van mijn ziel, ben ik eenzaam en fragiel”

03-07-2009 om 22:41 geschreven door stefi  

“Hilde, geloof het of niet maar jou dood heeft mij diep getroffen”.

De laatste tijd was hij heel gevoelig en voor het geringste kwamen de tranen. Zoals nu bij het vernemen bij je heengaan al kende hij haar niet echt.

Doorheen het openstaande venster kwam een fris briesje die zijn zwaarmoedige gedachten tevergeefs trachtte weg te blazen. Hij dronk van zijn rood wijntje en hoorde de donder in de verte, de sirene van een politieauto en het blaffen van een hond.

Waarom ontroerde de muziek hem zo dat het tot in de diepste van zijn diepe hem zo week maakte, zo soft, zo weemoedig. En de tranen kwamen weer.

Waarom had hij in zijn gedachten te stoppen met alles wat hij nu deed en opnieuw te beginnen met wist hij wat.

Waarom zijn er engelen die sterven? Vragen, vragen altijd maar vragen en nooit vond hij de antwoorden. Het frisse briesje bracht ook geen antwoord. Waarom komen dromen zelden uit, waarom is het zo moeilijk om alles achter je te laten als er toch niemand op je wacht. Waarom wacht je op wat er nog moet komen en het komt nooit.

Hij droomde dat hij keurig in avondkledij naar de opera ging. Een heel ouderwetse gedachte van een ouderwets iemand dacht je waarschijnlijk. Met aan zijn zij, zij die er nooit zou zijn.

Een koffietje drinken op een terras in Wenen of slenteren op Alexanderplatz in Berlijn. Maar wat heb je eraan als je geen dromen kan delen.

Het is triest om te horen dat er iemand uit het leven stapt. Als leven niet zo simpel is als je denkt. Zou hij hetzelfde gedaan hebben toen er in die prachtige zomer een vlinder op zijn hand landde en stil bleef zitten toen hij het afscheidsbriefje las die zij schreef. En het verhaal eindigde vooraleer het begon omdat het geen zin had, omdat het nooit zou lukken, omdat je nog niet vrij was.

De avond bracht het donker en het duister in de lucht en in zijn ziel. En de tranen kwamen terug. Veel te gevoelig voor deze wereld en hij kreeg het koud.

26-06-2009 om 23:07 geschreven door stefi  

Staren door het venster van mijn ziel, gevoelens verborgen achter een muur.

Zonnestralen leggen lichtstrepen binnenhuis waar ontelbare stofdeeltjes opdwarrelen. Lichtstrepen op de kaften van mijn boeken. Gelezen en ongelezen. Ik moet dringend eens kijken wat ik wil weggooien maar ik kan het niet. Ze staan daar netjes op een rij, op rijen, netjes kaft tegen kaft, willekeurig. Er zit helemaal geen systeem in mijn boekenkast. Boeken op mijn tafel en zelfs op de grond. Soms stoort het mij, soms ook niet. Geen idee waarom ik boeken koop, eenmaal gelezen en dan nooit meer. Ik neem zo moeilijk afscheid van dingen.

En mensen vraag je aan mij ? Neem je moeilijk afscheid van mensen? Sommigen blijven voor altijd in mijn hart, anderen zijn verdrongen in mijn geheime kamers of verborgen achter een muur. Ja dus, ik neem moeilijk afscheid van mensen. En toch geldt het gezegde: ‘uit het oog, uit het hart’ ook voor mij. Of toch niet helemaal, sommige mensen blijven steeds staren door het venster van mijn ziel. Ze hebben een stukje van mijn hart meegenomen maar ik vergeef het hen. Herinneringen voor eeuwig gekrast. Ik zal er mee moeten leven.

Winterzon gefilterd door bleke doorzichtige overgordijnen. Gevoelens geborgen.

Soms staat een mens op een keerpunt in zijn leven. Verder gaan of niet?

Weet je dat ik liever houd van de regen dan van de zon. Van de frisse koele wind die je soms doet huiveren en dan toch op een verlaten terrasje zitten of doelloos rond slenteren langs stille verlaten straten. De stad van jou alleen. Als het eerste ochtendlicht nog moet verschijnen, tussen schemer en dageraad, als de nachtraven moeten plaats ruimen voor de ochtendmensen dan kuier ik het liefst rond bij het langzaam ontwaken van de stad.

En de daklozen en clochards voor het leven liggen nog in het park, languit gestrekt op de banken met als enige deken een stuk karton. Of gewoon in het gras liggend met naast hun de bruine papieren zakken met lege flessen goedkope alcohol. Heel de dag je laveloos drinken om je dag door te komen, te overleven en te vergeten. Overleven door je hersens kapot te maken zodat de rondspokende demonen je niet langer komen pijnigen.

Het was het uur dat de kranten verschijnen en de eerste cafeetjes opengaan. Ik zit dan aan een tafeltje voor het raam en lees de nog maagdelijke kreukvrije krant met een vers kopje koffie erbij. Een krant in je eigen taal in het buitenland, een gevoel van thuiskomen. En hier noteer ik in mijn moleskine notaboekje mijn hersensspinsels. En het eerste zonlicht maakt lichtstrepen op mijn tafeltje en krant. Herinneringen aan vroeger, verborgen gevoelens, vergeten gevoelens. Ik heb je nooit meer teruggezien. Ik kan niet vergeten.

Ik kan je niets geven, ik kan je niets beloven. Enkel herinneringen van vervlogen momenten uit mijn saaie leven. Vluchtig neergeschreven kribbelingskes uit mijn kleine zwarte boekje die ik met jou wil delen. Woorden uit mijn fictief zwerversbestaan. Kleine letterdruppeltjes zoals tikkende regen op de bladeren van mijn boom waaronder ik schuil. En mijn wangen worden nat maar ik weet niet of het komt van de regen.

26-06-2009 om 09:11 geschreven door stefi  

In al zijn dromen had hij de laatste tijd een déja-vu gevoel. Alles kwam terug. Herinneringen van jaren terug, voorbije momenten, gemiste kansen en de zeldzame gelukkige tijden.

Hij was dit weekend terug gevlucht naar het penthouse. Zijn plek heel hoog waar nooit iemand anders kwam. Hij had gekeken naar de zabberende miezerige regennevel die het uitzicht iets monochrooms maakte. Melancholische momenten. Een vlucht voor de werkelijkheid, zich opsluiten voor de buitenwereld waar hij zo weinig uitstaans met had. Hij was een gevangene geworden van zijn luxe. Zijn thuis was heel belangrijk.

In de nadagen van de val van de Berlijnse Muur stond hij voor de Branderburger Tor in het verlengde van Unter den Linden, de grootse protserige avenue. Het motregende en de grensovergang tussen Oost- en West-Berlijn bestond nog. Het was nog één grote onbebouwde lege vlakte. Enerzijds voelde hij zich gelukkig omdat hij op deze historische plek stond en anderzijds voelde hij een tristesse over zich heen vloeien omdat hij dit geluk met niemand kon delen. Hij kreeg een eenzaam gevoel van daar te staan in die miezerige regen met daarbij nog een schoen waarvan de zool los hing zodat hij met een natte kous verder moest lopen. Om de koude te verdrijven was hij een oude kroeg binnengestapt die op dit vroege uur, het was amper acht uur in de morgen, toch al open was. En met zijn gebrekkig Duits had hij een koffie besteld aan het jonge meisje die hier dienstertje was. Ze hoorde meteen dat hij een buitenlander was en vroeg  van waar hij kwam.

 “België” zei hij.

“Kan ik mee met jou naar België?” vroeg ze spontaan.

Hij keek verbaasd naar haar en stamelde dat dit niet ging. Hoe kon hij een meisje van de DDR want Duitsland was toen nog niet herenigd meenemen naar België.

Ze keek teleurgesteld maar drong verder niet aan. Hij dronk zijn koffie uit en stapte naar buiten. Terug in de nattigheid.

Daar zat hij aan te denken bij het naar buiten kijken van het grote raam van het dakappartement. Niemand kwam zomaar zijn leven binnen. Niet meer.

Hij voelde zich nog steeds de onzekere puber in een oudmensen lichaam de laatste tijd.

17-06-2009 om 16:01 geschreven door stefi  

Alle mensen hebben geheimen. Zijn geheim was dat hij niet wou dat iemand dacht dat hij geheimen had. Hoe minder iemand van hem afwist hoe beter hij dat vond. Voor de buitenwereld had hij dus helemaal geen geheimen en zo moest dit blijven.

In de koelte van zijn penthouse genoot hij van een heerlijk kopje espresso. Als er iets was waar hij kon van genieten was het een perfect gemaakte espresso. Hij had een Nespresso apparaat aangeschaft voor het gebruiksgemak en omdat hij hier toch altijd alleen was. Hij had een hekel aan dat opgewarmd bruin sop dat men hem voorschotelde en dat koffie moest voorstellen. Na twee tassen kreeg hij zure oprispingen en was zijn maag van streek.

Zijn geheim was dat hij de eenzaamheid verkoos in plaats van gezelschap. En dat hij daar van genoot. Hij voelde zich ongemakkelijk in grote menigten, al verschool hij zich dikwijls in de massa. Hij was dan eentje van de zo velen, anoniem opgaan in de mensenzee.

De straat was overvol toeristen. Van die slenterende rondkijkende en meestal opdringende massa die doelloos op weg waren naar bezienswaardigheden die uitgebreid in hun stadsgids stond beschreven. Niemand van de kudde die het beschreven pad zou verlaten uit angst om verloren te lopen. Hij liep tussen de massa met zijn fototoestel op zoek naar een geschikt onderwerp die zou passen in de opdracht die hij had gekregen van een toeristisch magazine. Zoek iemand die opvalt in de grijsheid van het bestaan. Een eye-catcher op paginagrootte.

Na een uur innerlijk vloekend de stroom toeristen te hebben geobserveerd kreeg hij plots “het” in zijn camerazoeker. Ze had halflang zwart haar, droeg een zonnebril en had een fototoestel rond haar hals hangen. Ze was wel vrij groot, hij schatte haar een 1 meter 75. Ze droeg zwarte kleren maar met een kleurig sjaaltje rond haar hals. Wat haar echter het meest deed opvallen was dat ze zonder schroom de mensen fotografeerde. Iets wat weinig mensen en zelfs fotografen kunnen. Maar haar charmante en ontwapende glimlach deed precies wonderen want niemand weigerde om voor haar camera te staan. Hij observeerde haar een tijdje en met zijn telelens maakte hij een paar opnamen. Het meisje met de zonnebril in haar haren als ze fotografeerde. Hij was als een jager die zijn wild achtervolgde. Ze fascineerde hem. Een mooie leuke meid die plezier had in het fotograferen. Ondanks haar grootte had ze iets fragiel over zich. Na enkele opnames te hebben gemaakt, zij haarscherp en de mensenmassa ‘flou’ achter haar zodat ze werkelijk uitsprong was hij ze plotseling kwijt. Verbaasd keek hij om zich heen maar hij zag ze niet meer. Vliegensvlug met zijn rugzak vol fotomateriaal liep hij naar de plek waar hij haar voor het laatst zag. Met zijn fototoestel nog in zijn handen draaide hij zich rond op zoek naar haar. En toen hij de hoop verloren had om haar nog terug te zien verscheen ze plotseling voor hem met haar toestel in aanslag en drukte snel enkele keren af. Van verbazing stond hij stil en deed of zei verder niets. Ze keek naar hem en lachte en verdween weer zonder iets te zeggen. Hij had ze nooit meer teruggevonden hoe hij die paar dagen dat hij daar nog was zocht. Het mysterieuze meisje met haar fototoestel. De foto’s had hij nooit gebruikt voor commerciële doeleinden.

Peinzend zette hij zijn lege kopje terug op het salontafel. Alle mensen hebben geheimen. Wat was haar geheim?

29-05-2009 om 10:13 geschreven door stefi  

21-05-2009 om 21:49 geschreven door stefi  

De misleiding was al jaren bezig, de leugen die waarheid werd. Niemand wist wie hij in werkelijkheid was.

In de nacht van dinsdag op woensdag wou hij dat het anders was. De stroom auto’s, bumper aan bumper, met gloeiende ogen gleden langzaam onder hem door als kruipende insecten in de donkere nacht. Hij stond boven de brug naar die autozee te kijken en begreep niet waarom er midden in de nacht nog zoveel volk op weg was naar huis of naar ergens anders.

Zijn gedachten waren ook elders, jaren elders. Toen hij de verkeerde keuze maakte en al zijn dromen opborg. Mensen maakten keuzes, mensen maakten fouten en op een bepaalde leeftijd was alles onomkeerbaar.

Het was twee uur in de nacht en hij keerde terug naar huis. De privé-lift gleed geruisloos naar de zevende verdieping. Zijn tweede thuis waarvan niemand wist waar het was. Zijn schuilhol, zijn afzonderingsplek. Niemand mocht weten dat hij eigenaar was van een luxe penthouse van 150 m2  op de hoogste verdieping van een voormalig fabrieksgebouw die nu prachtig gerestaureerd was. Een dakappartement met prachtig uitzicht op de stad. Zijn toevluchtsoord. Hij had altijd iets met steden gehad, vreemdeling tussen de mensen en er werden geen vervelende vragen gesteld. De stad en de nacht en er kunnen op neerkijken als een adelaar. Je voelde je machtig en toch zo klein. De lichtjes, de streepjes lichttrekkende auto’s. Altijd voelde hij zich gelukkig als hij er naar keek. En de stilte waar hij ook zo van hield net als het alleen zijn. Einzelgänger die soms eenzaam was. Normaal zou hij nu in zijn klein rijhuisje moeten zitten. Het werkmanshuisje die iedereen kende, waar hij normaal woonde. De loft was enkel voor het weekend, na de werkweek, als er toch niemand op bezoek zou komen of naar hem op zoek zou zijn. Het was een dubbelleven die niemand kende.

Hij stak een cd in zijn Bang&Olufsen muziekinstallatie en de weemoedige trompetklanken van Tomasz Stanko klonken zacht doorheen heel het appartement. Met zijn glaasje witte wijn stond hij op het terras te staren. De stad en hij. Heel duister daar buiten en in zijn hart. En de film speelde zich terug af in zijn hoofd. Van tsjilpende mussen op een verlaten speelplaats en het kleine jongetje die verloren stond op de voor hem grote vlakte en droomde dat hij elders was. Weg met de tsjilpende mussen mee. En vrij zijn. Het kleine jongetje dat nog steeds in hem zat. Nog steeds op zoek naar de vrijheid en het verlangen om die vrijheid met iemand te delen wat natuurlijk absurd zou zijn want vrijheid deel je niet met iemand want dan zou je niet meer vrij zijn. Dat wist het kleine jongetje ook al. Het jongetje dat in stilte weende, in een hoekje waar niemand hem zag.

Melancholische klanken in de stilte. Alleen met zijn gedachten. Zou hij van die brug gesprongen zijn in de nacht van dinsdag op woensdag?

“Ik heb mijn dromen opgeborgen en mijn verhalen vertelt of toch nog niet allemaal maar wil ik niet dat je ze kent omdat je niet hoeft te weten wie ik in werkelijkheid ben”

20-05-2009 om 21:24 geschreven door stefi  

De passie in mijn leven is verdwenen. De passie, een hartstochtelijke liefhebberij, zoals Van Dale het zo mooi uitdrukt. Maar ook de passie in het leven zelf. Het leven hartstochtelijk liefhebben of iemand liefhebben. De passie in je werk. Alles is verdwenen. Met jaloezie kijk ik naar diegene die gepassioneerd bezig is met iets in zijn leven.

Ik sta op het strand met mijn voeten aan de waterlijn en mijn schoenen worden nat als de zee zich een weg baant tussen de zandkorrels. Het geluid van de ruisende zee, een kind met een schelp tegen zijn oor. Daar sta ik dan, in mijn leven geen eb en vloed meer, alleen maar eb. Het wegvloeien van het water zoals mijn passie. Daar sta ik dan als een idioot met natte voeten. Mijn schoenen zijn er waarschijnlijk aan. Aangetast door het zoutwater. Een man zonder passie, zonder liefde. Zelfs geen passioneel verleden, alleen maar een verleden die niemand zich herinnert. Alleen met de zee.

Het zeewater maakt me koud. Een kille tocht doorheen mijn lichaam die mijn haartjes op de armen doet rechtkomen en mij rillingen geeft. En met mijn natte voeten ga ik terug omhoog, het strand op. Geen herinneringen aan een passie in mijn leven. Zonde om zo te leven. In de herfst van mijn leven gaat het een beetje bergaf met mij. Het zal zo moeten zijn, ik kies mijn leven niet, het leven kiest mij. Ik klaag niet, het lot is mij al goed gezind geweest.

Van op de dijk kijk ik naar de grijze zee die geen grijze zee is. Ze heeft zilveren tinten en witte en bruine vlekken. En lichtblauwe strepen met schuimende witte koppen. Of zie ik dat alleen maar met mijn kinderlijke fantasie. De zee is enkel grijs en heeft geen passie voor mij.  Het maakt me droef.

Ik kruip in mijn auto met de verwarming hoog aan om me te verwarmen, om mijn schoenen te drogen. En met de autoradio aan zijn de gedachten ver weg. Ik wil me tegen jouw aanschurken, je warme zachtheid voelen. Mijn hoofd op je schouder leggen en een subtiel vleugje parfum ruiken. Het zijn maar passionele gedachten die me langzaam doden. Geen mens die het zal begrijpen dat dit aan mij knaagt. Jij ook niet omdat ik het jouw nooit zal vertellen. Omdat ik niemand heb om het tegen te vertellen. Alleen zijn met de gedachten.

Ik steek mijn moleskine boekje en mijn vulpen weer weg, na nog eens een laatste keer de woorden te hebben gelezen die ik heb neergeschreven. Ik start mijn auto en met de muziek van Preisner in de cdspeler rijd ik terug naar huis.

03-04-2009 om 00:00 geschreven door stefi  

30-03-2009 om 19:23 geschreven door stefi  

Weet je dat ik veel nagedacht heb na mijn laatste brief die ik je stuurde. Je bent maar een paar jaar ouder dan ik maar toch heb ik het gevoel dat ik nog veel van je kan leren. Ik ben zelf nogal een onhandige kluns met twee linkerhanden als het op klusjes aankomt en soms verlang ik naar je aanwezigheid om hier in mijn appartement te komen helpen met bepaalde dingen. Ik krijg scheuren in de bepleistering van mijn muren en ik weet begot niet hoe daaraan te beginnen. Jij zou me zeker raad kunnen geven want die stielmannen hier kosten verschrikkelijk veel geld. Hoe zouden die scheuren er komen, misschien door het denderen van de tram in de straat. Je weet wel, er rijden hier nog van die oude blauwe tramstellen uit de jaren zeventig denk ik, die veel kabaal maken. Mijn ruiten trillen er soms van. Nu ja, de meeste appartementen zijn hier oud, het is juist die sfeer waar ik zoveel van houd. Geen lift, enkel houten, krakende uitgesleten treden. Het is wel een beetje uitkijken op die trappen met mijn minder soepele spieren. Zoals je zelf wel weet copain. Gelukkig woon ik op de tweede verdieping. Ach een beetje beweging kan geen kwaad. Ik zit al genoeg binnen met mijn boeken. Ik bezit zoveel boeken dat ik waarschijnlijk sommige nooit zal lezen. Maar ik pak ze graag vast, betast ze liefdevol, ruik er eens aan. Het zijn koesterobjecten voor mij, hebbedingetjes.

Weet je mon copain ondanks mijn ouderdom heb ik nog steeds dromen. Ik, die nochtans dacht dat dromen enkel voor jonge mensen vol met idealen waren. Maar oudere mensen hebben ook dromen. Enkel de tijd die rest is soms te kort om ze te laten uitkomen. Nee, ik ga ze je niet vertellen mijn dromen want dat mag niet. Een beetje bijgeloof hé, nooit je dromen aan iemand vertellen.

De lente is hier nog steeds niet in het land, deze morgen lag er opnieuw een licht laagje wit in de straten. Een laatste sluiptrekking van de winter vermoed ik. Mijn dagelijkse wandelingen in het park moeten wachten vrees ik. En de terrasjes zullen ook moeten wachten. Gelukkig heb ik mijn vaste adresjes om even te verpozen. Ken je nog dat cafeetje met die heerlijke koffie en dat stuk warme appeltaart met een toefje slagroom erop? Ik ga er nog dikwijls naartoe. Er zijn zoveel mooie herinneringen.

Het enige dat ik hier mis is eens een diepgaand gesprek met iemand kunnen voeren. Filosoferen over het leven mijn vriend. Gezellige babbeltjes heb ik genoeg, over het weer, over het dagelijks leven. Ik zou natuurlijk met je kunnen bellen maar dat is toch niet hetzelfde. Sommige dingen vertel je liever als ik je zie. Zoals ik je al eerder schreef, ik ben nogal ouderwets in die dingen. Bellen en mailen en van die toestanden het is niet echt iets voor mij.

Hou je goed copain, ik verwacht een briefje van jou terug, het zal me heel blij maken als ik nog iets van jou hoor.

23-03-2009 om 15:27 geschreven door stefi  

Ik vernam dat bij jou de lente in het land is. Terwijl hier de winter nog niet helemaal is verdwenen. Al zijn de laatste sneeuwsporen toch weg maar nu regent het elke dag. Ik wacht hoopvol op de prille lentezon, de eerste warmte om terug op een terrasje te zitten op dit enorme plein en mensjes te observeren die komen flaneren. Mijn oude stijve knoken hebben warmte nodig en ik weet dat je me gek verklaarde toen ik besloot om naar hier te verhuizen waar de winters nog winter zijn. En waarom ik toch geen zuiders land verkoos. Maar je weet mon copain dat ik een tegendraads man ben die uiteindelijk toch zijn goesting doet. Ik heb hier nu eenmaal mijn appartementje en ik wil hier blijven. Mijn hart behoort hier. Daarbij, waarom zou ik terugkeren, buiten jou ken ik helemaal niemand meer. Hier blijf ik jong van geest. Weet jij dat je de enige bent die ik nog een handgeschreven brief stuur, zo ouderwets, zo old-fashioned. Ik ben nu eenmaal nog een ouderwets man met ouderwetse gewoontes. Wist je dat de oudere mannen hier nog een kushand geven aan de dames en als ze een dame bezoeken hebben ze altijd een ruiker bloemen mee. Traditioneel blijven ze, een beetje zoals ik. Maar ze mogen van mij zeggen dat ik een ouderwets man ben. Ik ben wie ik ben.

Wanneer kom je nog eens af copain? ’t Is bijna weer een jaar geleden. Weet je nog, die avond dat we uit de jazzbar kwamen, enigszins aangeschoten door teveel slaapmutsjes en jij bijna over uit ging op het gladde wegdek. IJzel, grondvorst orakelde je. Wat ik al vreemd vond in mei. Maar door de slechte straatverlichting wisten we het niet echt wat de oorzaak was van de glibberige toestand of was het omdat we in benevelde toestand waren. Het moet toch een vreemd stukje toneel geweest zijn, twee oudere mannen die gearmd over het plein waggelden. Het was pas de volgende dag dat we de oorzaak zagen van het gladzijn. Toen we de honderden duiven zagen die schaamteloos tussen de benen van de toeristen scharrelden en de straatstenen besmeurden met hun uitwerpselen. Door het niet meer zo helder zijn die avond had ik daar helemaal niet meer aan gedacht. Je kent toch de geschiedenis van die duiven copain?  Het zouden de geesten zijn van de vroegere ridders die vervloekt werden omdat ze niet langer trouw waren aan de koning. En nu moesten ze voor eeuwig en altijd als duiven rondzwerven, rondvliegen. En de mensen lastig vallen, en hun buikjes rond eten door al het voedsel die ze krijgen van de toeristen. Maar dat is een ander verhaal. Ik heb het niet zo op die gevederde vrienden met al hun ziektes.

Als de eerste lentezon verschijnt verwacht ik je hier mijn vriend. Ik heb nood om nog eens in mijn eigen taal te babbelen. En ik laat je zeker de verborgen winkeltjes zien met hun schatten zoals de ‘Poster Gallery’ waar ze honderden prachtige film- en toneelaffiches hebben uit vervlogen jaren. Een pittoresk schatkamertje voor romantische zielen zoals ik.

Tot weldra mon copain.

18-03-2009 om 13:36 geschreven door stefi  

11-03-2009 om 11:12 geschreven door stefi  

10-03-2009 om 18:48 geschreven door stefi  

Trilogie van de liefde: Een stroom vol gedachten. Regendruppels. De dag voor Valentijn.

De klokradio sprong aan met muziek van … ach hij wist het niet meer. Hij opende knipperend zijn ogen en staarde naar het donker. Het was nog te vroeg om op te staan, nog een halfuurtje blijven liggen. Hij zette zijn klokradio altijd een halfuur eerder om nog even na te denken hoe hij zijn dag zou doorbrengen. Dan lag hij nog eventjes in het donker alleen met zijn gedachten. Onzeker, hij was altijd onzeker van zichzelf en wat anderen van hem dachten.

Op 14 februari was het Valentijnsdag. Hij kon zich niet herinneren dat hij deze dag ooit gevierd had. De dag van Sint Valentijn was voor verliefde mensen. Hij was niet verliefd en niemand was verliefd op hem.

Zijn ogen staarden in het duister. Had iedereen recht op iemand die van je hield of valt er af en toe iemand van tussen uit en bleef die voor altijd alleen. Dat was nu eenmaal het lot van de mensen. Hij zelf wist het ook niet zo goed want hij bezat helemaal niet de gave om te weten wat iemand voor hem voelde. Wat dat betreft was hij een beetje simpel van geest. Je kon toch niet faken dat je van iemand hield gewoon om niet langer alleen door het leven te gaan. De drang om alleen te blijven overheerste de drang om iemand te zoeken, om iemand lief te hebben. Hoe dikwijls had men hem niet gevraagd of er al iemand was in zijn leven,  tot vervelens toe. Of werd het niet tijd dat je iemand zocht. Ach Cupido en Valentijn, who the fuck kan het wat schelen. De liefde en hem, het zou nooit goed komen. Valentijn had geen klant aan hem.

Zijn leven is blijven zitten op een bankje midden het bos terwijl het gekleurde bladeren regent en luisteren naar de stilte omdat hij zelf zo weinig te zeggen heeft.

Als zijn ogen wennen aan het donker en de contouren tevoorschijn komen van de muren als schimmen dan staat hij op. Een nieuwe dag begint. Een dag om te gaan werken. De dag voor Valentijn.

13-02-2009 om 08:46 geschreven door stefi  

10-02-2009 om 11:03 geschreven door stefi  

Ik heb geen enkele keuze dan jouw te vergeten. Al zit jouw zijn gegrift in mijn ziel. Maar je hart is niet langer vrij, het mijne wel. En al wordt de afstand in jaren korter nu we ouder worden blijft het verschil tussen jonger en ouder hetzelfde. Is het daarom dat ik me meer en meer afzonder van deze maatschappij, omdat vergeten zo moeilijk is voor mij.
Dan wil ik me weer laten verdwalen in deze onbekende straten. Mijn ziel, mijn zijn opgesloten zodat niemand mij durft te vragen wat mijn eigenlijke doel zal zijn in onze kortstondige ontmoetingen. Met jouw af en toe in mijn gedachten, je zeldzame aanrakingen nog steeds voelbaar. Alleen blijven en zijn is niet erg als je niet aan iemand moet denken. Ik wil vergeten en alles wegwissen wat is geweest. Ik zou het moeten wissen maar het lukt me moeilijk.

De koude hevige oostenwind doet mijn lichaamstemperatuur dalen en mij zo klein mogelijk maken in mijn lederen jas op zoek naar een restje warmte. Het gaat niet zo goed met mij. Het wordt moeilijker thuiskomen. Daarom wil ik hier rondzwerven met woorden als muziek die rondspoken doorheen mijn hoofd. Onuitgesproken woorden, zoveel al in dit mensenleven. Ik schrijf liever dan te praten. De aarzelende en stotterende zinnen kunnen nooit de gevoelens uiten die ik heb. Het verlegen jongetje zit nog te diep in mij.

Daar aan het water kom ik enigszins tot rust. Stromend water kan je woelige denken verzachten en met mijn ogen dicht wil ik je vergeten. Tot er niet langer een beeld van jou is achter mijn gesloten ogen, enkel het donker, het niets. En de snippertjes papier vol woordjes laat ik door de wind meedrijven tot ze meedrijven op het stromend water tot een toevallige lezer ze misschien vindt. En er het zijne van denkt.

04-02-2009 om 21:02 geschreven door stefi  

27-01-2009 om 21:13 geschreven door stefi