Regen maakt me mistroostig. Regen maakt me melancholisch. Regen doet me goed.
En de zon dan vraag je je af? De warmte op je huid, het felle licht. Ach de zon is van iedereen, de regen is maar voor een paar mensen.
De druppels maken zo heerlijke tikken op het dakvenster, monotoon en ritmisch, zachtjes en dan weer harder en je gedachten zijn weer vrij. Het brengt rust in mij, met mijn ogen dicht zucht ik eens diep. Ik zoek naar de traagheid, laat de wereld maar zot draaien. Ik wil enkel luisteren naar het ritme van de regen.
Hij zat terug aan zijn tafeltje bij zijn vensterraam. Een plekje in een kroeg waar hij af en toe kwam. Met een heet dampend kopje koffie, zwart, geen melk en suiker. Hij luisterde naar de geluiden van buiten. De tikkende regen tegen het venster, de zuigende geluiden van de autobanden op het natte asfalt. Het deed hem dromen.
Zijn laatste dokterscontrole had hem doen nadenken. Je bloeddruk staat veel te hoog had hij gezegd. Bovendruk 18 en onderdruk 10, gevaarlijk hoog. Hij bekeek de dokter angstig. Het wordt pilletjes slikken zei hij erbij.
En daar stond hij dan weer op straat, vreselijk ongerust met de woorden van de dokter in zijn hoofd. Hij was altijd al een binnenvetter geweest, met gespannen zenuwen en onrustige gedachten. Bloeddruk te hoog, cholesterol te hoog, lichamelijke conditie beneden alle peil, geestelijke conditie vermoedelijk ook, gevoed door alle mogelijke pulp die uit de tv en tijdschriften kwamen.
Het meisje, het waren hier altijd van die jonge meisjes in deze kroeg, bracht hem nog een kopje koffie. De krant lag open voor hem maar hij las enkel de titels en hier en daar een artikel. Wat hij vandaag las in de krant was hij morgen al vergeten. Zo gaat dat met ouder worden, je begint veel te vergeten. Al vergat hij zijn pilletje niet iedere dag voor de bloeddruk. Hij zocht naar rust, hij moest wel zoeken naar rust voor zijn gemoedsstemming. Voor zijn gezondheid.
Dromen, wie zou er met hem meegaan in zijn dromen. Hij nipte voorzichtig aan zijn hete koffie, de geur prikkelde zijn zintuigen. Koffie zijn drug.
De regen is mijn bondgenoot in mijn einzelgänger zijn. Een beschermend laagje rond mijn gevoeligheid. Ik zou nu moeten wegrijden op eindeloze autosnelwegen en aan niets moeten denken. Zeker niet aan de bestemming. Enkel het reizen op zich is belangrijk. Een reiziger zijn. Dat ben ik nooit geweest. Misschien moet ik terug reizen naar het verleden. Op zoek naar mezelf.
Trilogie van de liefde: Een stroom vol gedachten. Regendruppels. De dag voor Valentijn.
De klokradio sprong aan met muziek van ach hij wist het niet meer. Hij opende knipperend zijn ogen en staarde naar het donker. Het was nog te vroeg om op te staan, nog een halfuurtje blijven liggen. Hij zette zijn klokradio altijd een halfuur eerder om nog even na te denken hoe hij zijn dag zou doorbrengen. Dan lag hij nog eventjes in het donker alleen met zijn gedachten. Onzeker, hij was altijd onzeker van zichzelf en wat anderen van hem dachten.
Op 14 februari was het Valentijnsdag. Hij kon zich niet herinneren dat hij deze dag ooit gevierd had. De dag van Sint Valentijn was voor verliefde mensen. Hij was niet verliefd en niemand was verliefd op hem.
Zijn ogen staarden in het duister. Had iedereen recht op iemand die van je hield of valt er af en toe iemand van tussen uit en bleef die voor altijd alleen. Dat was nu eenmaal het lot van de mensen. Hij zelf wist het ook niet zo goed want hij bezat helemaal niet de gave om te weten wat iemand voor hem voelde. Wat dat betreft was hij een beetje simpel van geest. Je kon toch niet faken dat je van iemand hield gewoon om niet langer alleen door het leven te gaan. De drang om alleen te blijven overheerste de drang om iemand te zoeken, om iemand lief te hebben. Hoe dikwijls had men hem niet gevraagd of er al iemand was in zijn leven,tot vervelens toe. Of werd het niet tijd dat je iemand zocht. Ach Cupido en Valentijn, who the fuck kan het wat schelen. De liefde en hem, het zou nooit goed komen. Valentijn had geen klant aan hem.
Zijn leven is blijven zitten op een bankje midden het bos terwijl het gekleurde bladeren regent en luisteren naar de stilte omdat hij zelf zo weinig te zeggen heeft.
Als zijn ogen wennen aan het donker en de contouren tevoorschijn komen van de muren als schimmen dan staat hij op. Een nieuwe dag begint. Een dag om te gaan werken. De dag voor Valentijn.
Regendruppels in mijn hart vandaag. Ze glijden naar beneden. Langzaam. Kijken. Naar jou. Langzaam sterven in melancholica. Waterdruppels in mijn ogen vandaag. Ze glijden naar beneden. Heel langzaam. Dat ik alleen ben. Laat mij even met je praten. In mezelf. Een woordje zeggen. Dat doet soms deugd.
Regendruppels glijden naar beneden en plassen plassen op de grond. Die opblinken in de lichten en weerspiegelen soms de werkelijkheid. En soms ook niet. Waterplassen spiegels van mijn ziel. Regendruppels in mijn hart vandaag. Ik ben geen goed gezelschap voor jou. Vandaag.
Ik heb geen enkele keuze dan jouw te vergeten. Al zit jouw zijn gegrift in mijn ziel. Maar je hart is niet langer vrij, het mijne wel. En al wordt de afstand in jaren korter nu we ouder worden blijft het verschil tussen jonger en ouder hetzelfde. Is het daarom dat ik me meer en meer afzonder van deze maatschappij, omdat vergeten zo moeilijk is voor mij. Dan wil ik me weer laten verdwalen in deze onbekende straten. Mijn ziel, mijn zijn opgesloten zodat niemand mij durft te vragen wat mijn eigenlijke doel zal zijn in onze kortstondige ontmoetingen. Met jouw af en toe in mijn gedachten, je zeldzame aanrakingen nog steeds voelbaar. Alleen blijven en zijn is niet erg als je niet aan iemand moet denken. Ik wil vergeten en alles wegwissen wat is geweest. Ik zou het moeten wissen maar het lukt me moeilijk.
De koude hevige oostenwind doet mijn lichaamstemperatuur dalen en mij zo klein mogelijk maken in mijn lederen jas op zoek naar een restje warmte. Het gaat niet zo goed met mij. Het wordt moeilijker thuiskomen. Daarom wil ik hier rondzwerven met woorden als muziek die rondspoken doorheen mijn hoofd. Onuitgesproken woorden, zoveel al in dit mensenleven. Ik schrijf liever dan te praten. De aarzelende en stotterende zinnen kunnen nooit de gevoelens uiten die ik heb. Het verlegen jongetje zit nog te diep in mij.
Daar aan het water kom ik enigszins tot rust. Stromend water kan je woelige denken verzachten en met mijn ogen dicht wil ik je vergeten. Tot er niet langer een beeld van jou is achter mijn gesloten ogen, enkel het donker, het niets. En de snippertjes papier vol woordjes laat ik door de wind meedrijven tot ze meedrijven op het stromend water tot een toevallige lezer ze misschien vindt. En er het zijne van denkt.
Ik heb zopas het boek "De boekendief" van Markus Zusak uitgelezen en ik ben er een beetje van onder de indruk. "Wanneer de Dood een verhaal vertelt, kun je maar beter luisteren".
Koude voeten dat had hij. Niet te warm te krijgen voeten, verkleumd ondanks de warme kousen die hij aan had. En zijn handen en vooral zijn vingers hadden het ook koud. De kilte van het vochtig regenweer zat diep in zijn lijf en stroomde dus nu naar zijn handen en voeten. Wat hij daar tegen moest doen had hij nog niet gevonden. Op en neer springen misschien, warme drankjes drinken, hete soep zou waarschijnlijk het beste zijn. Al was het allemaal maar een tijdelijke remedie want na een tijdje kreeg hij het opnieuw koud. Die vochtige kilte bleef in hem zitten en wou niet weg. Hij had zelfs van die ouderwetse wollen opa pantoffels gekocht om zijn voeten te verwarmen maar het had geen effect.
Zijn oude huis was niet bestand tegen dit weer. Alle ramen hadden enkel glas en centrale verwarming had hij niet. Hij verwarmde zich nog aan een ouderwetse kolenkachel die hij iedere ochtend met veel moeite moest aansteken om pas na enkele uren de warmte ervan te voelen. En dan nog, hij moest er bijna bovenop gaan zitten om een beetje warmer te worden.
Het werd tijd dat de winter bijna teneinde was want hij kon er niet meer tegen. Hij kreeg voortdurend spierpijn vooral in de nek en schouders. Op plekjes waar je niet vermoedt dat je er spieren had.
Zijn gedachten moest hij kwijt op papier, losse onsamenhangende zinnen weliswaar, maar alles wat hij neerschreef kon hij uit zijn hoofd laten vloeien. Brabbeltaal en nonsens, het had een therapeutisch effect op hem. Het schrijven op een wit blad papier, met een pen daarover glijden kalmeerde hem. Wat er met die teksten gebeurde of wie dat zou lezen dat was het minste van zijn zorgen. Meestal smeet hij ze weg. Restjes bleven in zijn hoofd hangen.
Restjes die je echter nooit vergeet. Gebeurtenissen in een mensenleven waarvan je voeten en handen koud bleven.
Het was het jaar dat hij begon te beseffen dat zijn leven allang voorbij het halverwege was. Dat de gedachten van nu of nooit steeds meer doorheen zijn hoofd spookten. Te jong om bij de senioren te behoren, al was dat op het randje en te oud om nog bij de jonge generatie te behoren. Het was het jaar dat hij begon te beseffen dat hij vergankelijk was en niet langer de arrogantie had van de jeugd die denkt dat het leven voor eeuwig was of toch daaromtrent.
Een paar woorden waren uit zijn woordenboek verdwenen, gewist met de jaren: fris, sprankelend, energierijk, hoopvol, Nu was hij alleen maar moe, vermoeid en slaperig. Zeldzaam waren de dagen dat hij na middernacht nog klaarwakker was. Leven was nu een winterslaap.
En waar waren de dagen tussen 5 en 18 januari naartoe gevlogen ? Hij had ze helemaal niet bemerkt buiten misschien enkele zeldzame momenten die hij zich nog herinnerde. Het was een zwart gat in zijn hersens, een vluchtig moment, een seconde in de tijd. Een cafeïneshot in de vorm van hete zwarte koffie had hij nodig. Om eventjes terug genoeg energie te krijgen zodat zijn lijf terug in actie zou komen. Zijn hersens zou moeilijker zijn. Daarvoor had hij chocolade nodig, zoetigheid, suiker. Een dodelijke cocktail om eventjes terug tot zijn positieven te komen. Om dan weer terug te glijden in passiviteit.
En terwijl de regen met veel gekletter tegen het raam pletst en je gemoed naar een dieptepunt brengt als nooit tevoren en de grijze lucht binnenin je lijf zich vasthecht, dan pas voel je de jaren.
Reinhilde Decleir, zuster van Jan, zegt het volgende: dat is niet altijd even makkelijk: leren loslaten Leren dat je ouder wordt en je jeugd loslaten. Afscheid nemen van je dierbaren, leren loslaten. Nee het was niet gemakkelijk.
Kaarslicht gaf een warme goudkleurige gloed. Lichtpuntjes verspreidt in de kille donkere ruimte. Hij zat helemaal alleen in deze immense kerk. Hij had het koud en zat ineengedoken op die harde stoel, ingeduffeld met een sjaal rond zich. Kerstmis was voorbij, de Kerstviering in deze kerk ook. De kaarslichtjes waren sfeervol, ietsje mysterieus, de vlammetjes bewogen heen en weer en brachten de schaduwen tot leven.
Hij kwam nog zelden binnen in kerkgebouwen maar toch werd hij er soms tot aangetrokken. Om er even alleen te zijn. De kerstperiode was geen geweldige tijd voor hem. Hij hield gewoon niet van al die nevenactiviteiten, die massahysterie van massaal koopgedrag. En het vreetfestijn van al die denken dat dit Kerst is. Gelovigen en vooral ongelovigen. Kerstmis zou rust moeten brengen, tijd om te bezinnen. Om na te denken over het leven, zijn leven. Dat deed hij altijd tussen Kerst en Nieuwjaar.
Hoog boven hem keek de heilige Hermes op zijn wit paard, levensgroot, op hem neer. Aan hem vastgeketend hing de duivel. Sint Hermes patroonheilige van de krankzinnigen en geesteszieken.
Zijn hoofd zat eveneens vol kankergezwellen, angstdromen, en kwelgeesten. Zijn eigen denkbeeldige kettingen hielden hem gevangen. Sint Hermes zou hem misschien kunnen helpen. De schaduwen bewogen opnieuw heen en weer. Een macabere dans van lichtvlekken in deze donkere hoek van de kerk. De ketens rammelden en de duivel bewoog tussen licht en schaduw. Of waren het waangedachten?
In dit donkerste gedeelte voorbij het altaar lag het voorportaal van het hellevuur voor de angstige geestgestoorde arme zielen. Dit was niet echt een toevluchtsoord voor deze mensen maar Hermes zou hen genezen.
Ritselende ruisende zwarte kleren. Prevelende lippen van biddende geestelijken. Krijsende angstschreeuwen. Geketende geesteszieken, krankzinnigen of alleen maar arme onrustige zieken zaten vastgemaakt met ketens aan hun voeten aan de robuuste kerkmuur met hoog boven hen de machtige Hermes met de geketende duivel. Verlicht door brandende toortsen.
De bezetenheid moest worden verdreven. De stemmen werden steeds luider en luider.
Als kind hadden ze hem hier ook heen gebracht om zijn hoofd te zuiveren van demonen die er zich zouden in schuilen. Heilige Hermes bidt voor ons. Verdrijf alle kwade gedachten die in ons schuilen.
De stilte maakte hem bang. Geen gebeden en kerstgezang meer. Alleen de stemmen binnen in hem met hun voortdurende vragen. Tussen licht en schaduw zag hij bewegingen. Hij was zichzelf niet meer de laatste tijd. De kerk bood hem niet langer meer de geborgenheid die hij als kind altijd zocht. Hij liep de trappen naar beneden, langsheen het altaar naar de buitendeur. De donkere, bijna zwarte uitgesleten vloerstenen glansden en reflecteerden kleurige lichtplekken van de glasramen. Hij wou naar buiten. Onrustig. Steeds op zoek naar antwoorden. Het was allemaal een kwestie van geloven maar in wie of wat? In Sint Hermes, in de Kerk of in zichzelf?
Ik had er nog nooit van gehoord van dit meiske uit de West-Vlaanders. Uit Deerlijk. Maar hoe meer ik er naar luister hoe meer ik er naar verlang. Naar haar verrassende teksten, haar mooie stem. Soms in het Westvlaams.Hannelore Bedert. En zoals ze zegt: " ik ben zoveel schoner als ge het licht uitdoet"
De nootjes staan klaar, je drankje ook. Als de dagen korten verlang ik naar jou. Ik zit alleen aan een tafeltje in een sfeervol, warmte uitstralende pub. Buiten brandt volop de kerstverlichting. Het jaarlijks streven naar de ideale sprookjeswereld. Djingels Bells. Bomen verlicht met gekleurde lampjes en strikjes weerkaatst in de natte straatstenen. Warm ingeduffelde mensen wandelen voorbij mijn venster. Ik zit alleen aan mijn tafeltje en zal alleen blijven zitten. Niemand zal aan de nootjes en het drankje komen. Niemand zal aan mijn tafeltje komen zitten. Alleen ikzelf en mijn herinneringen en verlangens. Ergens in de tijd ben ik je tegengekomen en heb ik je laten gaan zonder dat we mekaar werkelijk ontmoetten. Twee wezens in een parallelle wereld. De dagen voor Kerstmis blijven moeilijk. En het verlangen naar iemand. Iemand die je nooit zal krijgen of iemand die je nog nooit ontmoet hebt.
Er lopen dampende mannen en vrouwen voorbij mijn raam. Rookpluimen komen uit hun mond, ze lopen arm in arm, ze komen en gaan en kijken af en toe naar binnen en zien mij. De oudere man met de melancholische blik in de ogen die waarschijnlijk wacht op iemand. Ik drink van mijn rode wijn tussen het geroezemoes en de achtergrondmuziek What is this game? Searching for love or fame, it's all the same One of these days you say that love will be the cure I'm not so sure "N'oubliez jamais" I heard my father say
Abraham nadert denk ik bij mezelf, ik word oud. Ik leg geld op de tafel en ga naar buiten.
"Het verhaal gaat dat het op sommige plaatsen in Siberië zo verschrikkelijk koud wordt dat zelfs woorden bevriezen. Ze blijven even als versteend hangen in de lucht, en vallen dan op de grond. Pas bij de eerste dooi komen de klanken weer tot leven. Dan is de lucht vol van gedateerde roddels en van liefdesverklaringen, fluisterend uitgesproken in de poolnacht."
De herfst maakte alles reeds vroeger donker. Vooral de grijze regenachtige herfstdagen. Het was pas vijf uur maar buiten was het al alsof het laat in de avond was. Regen striemde op de ruit, opgejaagd door felle wind. Hij had last om door de beregende ruit te kijken van zijn kleine Peugeot 207. Regen en donker, een gevaarlijke combinatie voor zijn slechte ogen. Gespannen reed hij verder naar huis, de wind speelde af en toe met zijn kleine wagen en trok hem letterlijk langszij de baan. Hij moest er alles aan doen om op de weg te blijven.
Vermoeid reed hij zijn garage in en bleef enkele minuten gewoon zitten met zijn ogen dicht vooraleer hij zijn huis binnenging. Van zodra hij de deur opende zag hij het zachte gedempte licht van de schemerlamp die een warme sfeer verspreidde en de radio speelde zachtjes op de achtergrond. Net alsof er iemand thuis was, al was hij alleen. Hij kon niet meer tegen het alleen zijn als hij thuis kwam, daarom deed hij dit. Net alsof er iemand thuis was. Niet meer zo verlaten en stil en kil.
Het grijs van de herfstdagen maakte hem somber en triest. Hij bleef nu veel liever binnenshuis bij dit weer zelfs al was hij alleen. Alleen die stilte daar kon hij niet meer tegen. Als de radio niet aanstond was er de tv die een gedempte klank voortbracht. De monotone geluiden, onhoorbaar om ze te begrijpen gaf hem een goed gevoel van niet alleen te zijn. En vaak dutte hij in omdat de klank hem rust bracht in zijn zwaarmoedig gemoed. Het monkelende geluid op de achtergrond, kabbelend in de tijd.
Hij was een old fashioned gentleman, niet meer van deze tijd. Iemand die niemand nog wou.
Waar niemand nog omkeek als hij voorbij wandelde. Hij hield de schijn hoog maar zijn kleren begonnen te slijten met de jaren. Alleen was het leven zo duur geworden dat hij het moeilijk had om zijn vroegere levensstijl aan te houden. Maar niemand hoefde dat te weten. Alleen in zijn huis zag niemand het en niemand kwam bij hem thuis.
De herfstwind vond zijn weg door de kieren van zijn ramen maar een warme trui en een dekentje hielden hem warm. Straks kwam december en de kerst en oudejaar. Het maakte hem triest.
Het geheim van het leven is dat alles voortbestaat en niet vergaat; sommige dingen raken enige tijd uit het zicht, maar keren altijd weer terug. Niets is dood, de mensen denken alleen maar dat ze dood zijn, terwijl ze gezond en wel uit het raam staan te kijken, in een nieuwe gedaante waaraan ze nog niet gewend zijn.
Wat zou je doen moest ik zeggen dat ik je graag zie. Maar vrees niet, ik zal het je nooit zeggen. Ik wil je niet in verlegenheid brengen. Het is al erg genoeg dat ik het denk maar het blijft een geheimpje van mij. Je hoeft niets te weten.
Mijn ouwe knoken zijn stijf en kraken onheilspellend, vooral als ik door de knieën ga of als ik te lang heb stilgezeten wordt het erger. Ik word oud mijn kind, waarom zou ik nog verliefd op je worden ? Je bent gewoon die iemand die ik in mijn jeugd moest ontmoet hebben. Maar die iemand is er nooit gekomen.
Hij staarde opnieuw door het venster zijn handen boven de verwarming. Hij had het de laatste tijd voortdurend koud. Het was gewoon een tijdverdrijf, kijken door het venster van zijn appartement op de derde verdieping, naar de bewegingen onder hem, de wriemelingen van haastige mensen. Een politiecombi reed traag voorbij. Een patrouille op zoek naar iets, misschien ook niet. Er gebeurde niets, ze reden weg. Er gebeurde bij hem eveneens niets. Het leven ging voorbij. En hij was er bang voor. Bang voor die oude dag. Bang om alleen te blijven. Bang om alleen te zijn.
Ik heb je graag, wil je aanraken. Eventjes strelen. Onopgemerkt. Ik wil je vergeten, je negeren, je voorbij gaan. Ik heb je te laat ontmoet. In een volgend leven misschien krijgen we een nieuwe kans. Ik ken je en toch niet goed.
De zon verwarmde hem nu toch een beetje. Hij sloot zijn ogen voor het felle licht. De maand was weeral bijna op zijn einde en hij had het moeilijk om de eindjes aan elkaar te knopen. Zo was het al heel zijn leven. Zuinig zijn dan kwam je er wel. Het alleenzijn en zijn karig loontje maakten het echter niet gemakkelijk. Mensen haastten zich ergens naartoe, daar beneden hem. Hij had geen haast, niemand wachtte op hem. Het waren enkel maar toevallige voorbijgangers, net als jij.
Behaaglijk. Hij vond het een ouderwets woord. Maar het stond daar te lezen. Zich behaaglijk voelen: op zijn gemak, thuis, aangenaam, Hij voelde zich de laatste tijd helemaal niet behaaglijk. Altijd scheelde er iets dat hem irriteerde, dat hem ongemakkelijk deed voelen. Behaaglijk, ouderwets, maar hij was toch ouderwets, een beetje toch. Hij geloofde nog in die oude waarden, trouw, loyaal, maar zich behaaglijk voelen dat was toch iets anders. Hij voelde zich eerder onwennig in het leven. Nooit goed weten wat je moet doen, wat de regels zijn in het echte leven. Het echte leven, net alsof hij zich in een droomwereld bevond of toch een beetje. Steeds wachten op wat komen zou. Figurant van zijn eigen leven.
De einzelgänger stapt naar buiten maar weet nog niet goed waarheen het zal gaan. De weg ziet er steeds hetzelfde uit, zijn gedachten ook. De woorden kwamen altijd terug. Maar het is vooral een kwestie van tevreden zijn of juist ontevreden zijn met wat je hebt of bent.
De lucht werd grauw gelijk as van kolen en in V-vorm vlogen de wilde ganzen voorbij als donkere silhouetten in een schaduwspel. Zijn ogen knipperden alsof hij vlug een foto wou maken terwijl hij naar de vlucht van wilde ganzen keek. Gisteren scheen nog de zon in een decor van herfstbladeren, met kleuren die gloeiden, een laatste opflakkering vooraleer je dood gaat. Dat is de herfst. Eenzaam werden de dagen als je teveel nadacht over wat komen zou. Het maakte hem triest dat de natuur langzaam aan het sterven was. En hij ook een beetje.
En op het einde van de weg maakt de einzelgänger rechtsomkeer. Verder gaan durft hij niet of hij heeft geen goesting meer. Naar huis gaan is de enige oplossing die hij kan bedenken.
Behaaglijk, nee dat woord paste niet bij hem. Maar een knuffel zou misschien helpen.
Ik heb teveel van het ene en altijd te weinig van iets ander.
De herfstbladeren kleuren de donkere asfaltbanen en groene grasvelden, gelijk spatjes verfafgeraspt van een tandenborstel. Meestal zijn het gele spatjes in alle tinten. De wind speelt ermee en maakt voortdurend andere patronen.
Hij zat op een houten bank, strepen zonlicht gaven warmte op zijn vermoeide schouders. Zonnewarmte die hem knuffelt wat iemand anders nog heel zelden deed. Wat maakt een mens zo moe en lusteloos zonder hard te werken, alleen zijn hersens stonden nooit stil, met onbeantwoorde vragen en antwoorden die altijd hetzelfde waren. Soms dwalend op andere plekken met veel herinneringen. Onbereikbaar dichtbij.
Een briesje speelt met afgevallen bladeren, cirkeltjes draaien, kleuren mengen tot ze in een hoekje blijven liggen. Wachten op de verrotting, mooie dingen zijn eveneens vergankelijk. Dat afwachten, voortdurend onzekere aftasten, de onzekere besluiteloosheid maakte van hem een angstig iemand, opzij gezet door zichzelf. Leg dat maar eens uit aan iemand. Hij kon het niet uitleggen aan iemand die hij goed kende, laat staan aan een wildvreemd iemand.
De wind speelde met zijn haren, zijn gedachten chaotisch, als hij troost nodig had zou er niemand komen of moest hij misschien eerst zelf iemand troosten. De wind zou het misschien wel weten, een poëtische gedachte, hij wist het allemaal niet meer zo goed meer.
Wat de aankomende herfst allemaal met een mens kan doen.
En straks komt de regen terug, net als de melancholische gedachten. Dan zal hij terug zwerven langs natte beregende straten of toch maar gewoon binnenblijven als de zwaarmoedigheid de overhand neemt. Geen mens die het interesseert.
Doezelen in de herfstzon achter vensterglas zodat je enkel de warmte voelt en niet de wind. Ouwepekes gedachten als geen ander. Doe je stapschoenen aan en ga wandelen in dit prachtig nazomertje hoor ik mezelf al zeggen. Zet je zelf op een terras en slurpt aan een warme koffie, drinkt een biertje of laat de wijn rollen over je tong. Kijk naar de voorbij paraderende schoonheden. Doe wat je wilt maar blijf toch niet binnen zitten. Maar de gedachten zijn weeral sterker dan de werkelijke daden. Ik wil zoveel dingen doen maar altijd is er een reden om het niet te doen. De financiële toestand laat het niet toe, de tijd ontbreekt, de goesting is er niet, laat het me uitstellen naar een later tijdsstip, Geef me een schop onder mijn kont dat ik in actie schiet, motiveer me in mijn wilde plannen of hou me tegen als ik er te hard tegenaan ga.
En dan verlang ik weer naar de wind en de regen en de herfstbladeren van de gure herfst. De geur van natte bladeren, de warme tinten, het gekleurde verval van de natuur. Mijn warme trui en sjaal, zachte stoffen die me het behaaglijk maken als een knuffel van haar die ik nooit bezat.
Gedachten vol tegenstrijdigheden en zenuwen die altijd gespannen staan. Steeds op zoek naar de rust, eventjes maar. Rustig babbelen en naar iemand luisteren, ontspannen. Ik kan het niet.
Genieten van het leven, hoe doe je dat ? Mij lukt het eventjes tot de sleur van het dagdagelijks bestaan mij terug met beide voeten op de grond zet.
Laat me gerust. Laat me in mijn hoekje zitten. In mezelf gekeerd, nukkig, bokkig. Ontevreden met alles wat ik doe of niet doe. Laat me dromen hoe het anders kan. Mijn leven zou er heel anders uitzien. Laat me alleen in mijn stilte. Zeg niets het heeft toch geen zin. Het is raar dat ik niets meer verwacht van het leven, geen doelen, geen verwachtingen, geen dromen. Of toch, ik heb veel dromen en ze komen nooit uit. Ik heb geen ambitie meer, enkel mijn maandloon om te kunnen leven, ik hoef niet rijk te zijn. Ik ben het moe en wacht slechts op wat komen zal. In mijn hoekje. Er zal toch een dag komen dat anders zal veranderen dacht ik. Niets is minder waar, nog een droom.
Ik ben tevreden met wat ik heb en ontevreden met wat ik niet heb. Ik heb zin om veel te doen en geen goesting om het uit te voeren. Ik ben een vat vol complexen, tegenstrijdigheden. Tegendraads en moeilijk. Verlegen en arrogant. Oud en opgebrand, burn-out, midlife-crisis.
Ik ben een norse man die niet gelukkig is met zijn leven. Ik erger me voortdurend aan alles en iedereen. Zelfs aan mezelf. Laat mij maar gerust in mijn grijs maar eentonig en vooral veilig bestaan. Stilletjes in een hoekje.
fotograffiti
