Druk oponderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
E-mail mij
Druk oponderstaande knop om mij te e-mailen.
fotograffiti
de blog die in feite niet meer bestaat: fotofragmenten in tekstslierten
21-04-2006
Bloggen
confessions of a photographer
Ben ik een geschifte, dagdromende idioot of maak ik echt een kans om ooit fulltime als zelfstandig fotograaf aan de slag te gaan? Deze blog is een ideaal relativeringmedium voor mezelf, een eerbetoon aan de mensen die achter me staan en misschien ook interessant voor anderen in een vergelijkbare situatie.
Zo omschrijft deze blogger zichzelf. Op ontdekkingsreis in blogland kwam ik hem tegen.
Bert Stephani is de naam van deze dagdromer. Ontdek hem zelf op:
Deze guitige olijkerd zat mij vrijpostig lachend aan te kijken toen ik deze frisse, mooie jonge dames wou fotograferen. Vrouwenzot hoorde ik hem al roepen. Zou ik het durven of niet, eventjes in het rond gekeken of er geen toevallige voorbijgangers passeerden en toen vlug even gekiekt. Vrouwenzot, waar haalt hij het, alles voor de blog nietwaar !
Tropische temperaturen, verhitte gezichten, zwetende handen, zweetkringen onder de oksels
Nee dit is geen vakantie in een of ander zuiders land maar het klimaat op mijn bureau. Ondanks de lentetemperaturen buiten, ik geef toe dat het wel niet zo warm is maar toch, draait de verwarmingsketel hier op volle toeren. Zelfs als het voorjaarszonnetje voluit door de vensters schijnt blijft de chauffage hier branden. Draait ze toe hoor ik je al zeggen. In normale omstandigheden zou dit inderdaad voldoende moeten zijn maar hier heeft een of ander genie alle (niet geïsoleerde) verwarmingsbuizen van de andere bureaus doen passeren in mijn bureau. Dus zelfs met toegedraaide verwarmingsknop heb je hier warmte a volenté. Vijfentwintig graden Celcius op mijn thermometer ! Veel te warm voor mij. Ik ben meer het noordelijke type die het graag fris heeft, twintig graden is (in de lente) meer of genoeg voor mij. Andere, vrouwelijke collegas, denken er duidelijk anders over. Hoe warmer hoe liever.
Een andere optie, de ramen openzetten, heeft ook geen enkele zin. Het is hier zon een drukke straat met voorbijrijdende autos en vrachtwagens, dat je koppijn krijgt van het lawaai en de stank van de uitlaatgassen als je met het openstaande venster werkt.
Ik vrees al voor deze zomer want zonder airco haal ik hier temperaturen tot dertig graden. Dat is weer afzien voor mij. Of misschien toch goed voor mijn lijf, door vetverbranding geraak ik misschien een paar kilootjes kwijt !
Af en toe de neiging hebben om alles tijdelijk achter te laten en zwerven langs allang betreden paden maar het geeft niet, ik kom graag terug naar die plaatsen al is het maar om die kleine subtiele veranderingen te zien waar een ander niet naar omziet maar voor mij een wereld van verschil is. De scherpte van een diafragma opening van 2,8 is niet gelijk als die van een diafragma opening van 11. Soms is het beter dat men de waarheid verdoezelt, de schoonheid verhult in een stilzwijgende overeenkomst, iedereen weet het maar men aanvaardt het om het esthetisch verantwoord te maken. Niet dat alles perfect mooi moet zijn, een overwoekerde ruïne zegt meer dan een nieuw gebouw. Een verweerde muur met afgebladderde verf, vol geschiedenis, een leven op zich? Al die vergane glorie, vol herinneringen maakt in mij een poëtische drang wakker om rond te zwerven in oude gebouwen en alles vast te leggen in stillevens die later waarschijnlijk verder zullen afbrokkelen tot er slechts puin achterblijft.
Zwervend reizen zou ik willen doen om mijn visie te laten zien aan de hand van fotos, mijn beelden die mijn verhaal vertellen zoals ik de wereld zie maar die ik eveneens aan jou wil laten zien. Zwerven en reizen, en toch ter plaatse even blijven stilstaan, blijven ronddraaien, soms even loslaten maar toch terugkomen tot je de ziel van het onderwerp hebt doorgrond, dan pas is iets af al kan dit jaren duren of zelfs bij sommige mensen levenslang.
De tijd even doen stilstaan, alles vergeten voor die fractie van een seconde, passioneel geboeidblijven kijken en verwonderd blijven. Dat is reizen voor mij, een vliegtuig naar onbekende bestemmingen hoog in de blauwe lucht, een plaats waar ik obsessioneel mee bezig blijf, waar anderen achteloos aan voorbijlopen en meewarig hun hoofd schudden voor zo iets onbenullig.
Ooit wil ik mijn reis verder zetten en niet langer kijken naar wat vliegt ginder boven, ik wil er zelf inzitten en vliegen naar die onbekende bestemmingen. Ik wacht altijd op wat morgen zal gebeuren omdat ik dacht dat het morgen beter zou zijn
Doorheen de blauwe lucht kliefde een heel klein stipje met witte rookpluim achter zich aan. Nog steeds kijk ik vol verwondering en een tikkeltje jalousie naar waar deze maal de reis naartoe gaat. Ik wou dat ik ook in dat vliegtuig zat, hoog in de lucht, de wereld een speelgoedland, zo klein, zo nietig, zo mooi.
Een reis begint toch altijd met de voorbereiding, het verlangen naar het onbekende, een tikkeltje onrust. Maar mijn verlangen is altijd groter dan mijn onrust gevoel. Reizen is altijd een beetje jezelf leren ontdekken, de tijd vergeten, de tijd even doen stilstaan, een momentopname in je leven waar je later op terugkijkt. Een momentopname is voor mij heel belangrijk, ik reken namelijk altijd in deeltjes van een seconde, één honderdvijfentwintigste van een seconde bijvoorbeeld of nog extremer één duizendste van een seconde, de tijd bevriest.
Mijn reizen, ik reis veel te weinig, zijn voor mij allemaal momentopnamen, vastgelegd door mijn fototoestel, mijn trouwe reisgezel die ik altijd bijheb, een deel geworden van mijn ik. Ondanks dat ik denk in deeltjes van een seconde verloopt mijn tijd op reis heel traag of is het toch mijn doel dat ik de tijd heel traag kan doen verlopen. Lang voor het woord uitgevonden werd dacht ik al aan onthaasten. Zo weinig mogelijk zien op een dag maar omdat ik in deeltjes van een seconde denk zie ik in feite heel veel. Ondergedompeld in het straatleven wandel ik, slenter ik en kijk ik rond, door de zoeker van mijn fototoestel lijkt alles intiemer, kijken door een venster naar buiten. Het leven verstilt, een slowmotion van bewegingen tot het ultieme moment daar is en mijn vinger het knopje beroert en ik dit moment voor altijd vastlegt. Een visueel dagboek waar ik later nog jaren kan van genieten.
Schijnbaar achteloos achtergelaten, bewust gedumpt of weggewaaid in een felle windstoot. Een compositie van complementaire kleuren, rood en groen. Een stilleven in de stadsnatuur.
Rusteloosheid, roestige gedachten achter pinnekesdraad. Gedachten die wegdwalen bij iedere omgeslagen bladzijde die ik lees. Terugbladeren omdat ik alles vergeten ben. Ondertussen al aan iets anders denken, iets anders willen doen.
Het kleine jongetje dat luistert naar het getjilp van de grijze mussen en wou dat hij zon grijze mus is, omdat hoe onopvallend ze ook zijn, mussen toch vrij zijn en hij terug naar de klas moet.
Rusteloos zijn, dat voortdurende geruis dat door je lichaam raast. Ongeblussen vuur die brandt in mijn lijf en ik weet er geen raad mee.
Hij doet de deur achter hem dicht en wandelt doorheen de regen zomaar doelloos. Het straatje is nu autovrij en slingert zich verder tussen industrie en uitgestrekte weiden. Regendruppels maken een tikkend geluid, op zijn kleren, die natter en natter worden. Maar dat brandend verlangen dooft niet en hij keert terug naar huis.
Soms kom je via via of al grasduinend schitterende blogs tegen. Je krijgt tips van andere bloggers of via de links van iemands blog ontdek je weer iets nieuw. Mijn voorkeur ging vroeger vooral naar fotoblogs, gewoon omdat ik van fotografie houd. Het boeit gewoon om mooie, alledaagse of simpele fotos te zien van andere mensen in hun dagelijkse leefwereld. Waar ze wonen, waar ze leven. Soms heel artistiek, soms een gewoon kiekje.
Ik zei dat mijn voorkeur vroeger uitging naar fotoblogs, de laatste tijd echter ben ik geboeid geraakt naar die andere blogs. Zo lees ik dagelijks (ik ben een fan, ik geef het toe !) het leven zoals het is van Chocolatemoose. Een echte uitleg daarvoor kan ik niet geven, het zal aan de stijl van het schrijven liggen denk ik. Aan de herkenbaarheid van het schrijven. Maar wat zeker is dat je er verslaafd kan aan geraken. En zo bezoek ik dagelijks mijn vaste bloggers. Er zijn er ook, van de stal bloggen.be die ik af en toe eens een bezoekje breng.
Ik heb de blog van Hill reeds genoemd waar ik dagelijks een bezoekje breng maar er liggen er nog een paar nauw aan het hart. Ik zal hier af en toe een rubriekje aanwijden.
Wie het dagelijkse leven van een jonge fotografe van De Standaard wilt ontdekken kijk dan eens bij: www.annelissen.be. Klik rechts op haar gezichtje voor haar blog !
Via haar blog heb ik dan www.pietel.be ontdekt. Leuk, veel tips en fotografie !
... toen ik daar helemaal alleen op mijn hotelkamer zat voelde ik een ongelooflijke tristesse over mij heen vloeien, dit gevoel die ik zojuist ervaren had, zou helaas van korte duur zijn want eenmaal thuis vloeit alles uit je geest en slechts de herinnering zal overblijven, vluchtig tot het bijna helemaal verdwenen is .
Daarom hou ik van al mijn reizen een dagboek bij met gebeurtenissen, fotos en zelfs geuren tot ze met de tijd vervliegen en niets nog herinnert aan al die mooie , onvergetelijke momenten . Zoals je eerste liefje, als je aan je trui ruikt en haar laatste geur je weer bij haar brengt tot het vervliegt en de herinneringen aan haar je doet blozen van welbehagen. Zo ook is het met reizen . . .
Reizen, iedereen heeft een welbepaalde plaats in zijn hart waar hij moest het kunnen, wil wonen en liefhebben, maar door omstandigheden of lafheid zal het er nooit van komen om deze plek de jouwe te mogen noemen en dat knaagt aan je hart, het doet pijn dat deze wondermooie plaats voor altijd een vakantieherinnering zal blijven en niets meer . . .
Vrijdagavond was 'de dag' voor onze fotoclub. Onze jaarlijkse fototentoonstelling waar we een heel jaar naartoe werken. En het mag gezegd worden, de belangstelling was tamelijk groot. Op de vernissage toch zo'n 150 mensen op bezoek gehad. Voor ons klein fotoclubje toch een succes. Nog een weekend en we weten weeral of er nog belangstelling is voor de amateurfotografie.
De sfeer is broeierig, gespannen. Het zonnelicht is getemperd door de blinden die voor het venster hangen. Het gefilterde licht dringt moeizaam de kamer binnen. De ventilator staat er werkeloos bij ondanks de hitte. Verder is het stil, verdacht stil een scéne uit een film noir ? Nee, t is het decor van mijn bureau als iedereen naar huis is !
(Privé detective Stefi wacht op de blonde mysterieuze dame )
Vrijdagavond is het vernissage, wat een chique woord voor opening, van onze jaarlijkse fototentoonstelling van de fotoclub waar ik lid van ben. Het is dus even stressen om alles tijdig klaar te krijgen. Passepartouts (wat een woord !) op maat snijden, uitgekozen foto's insteken en dan alles inkaderen. Een werkje waar je toch een tijdje zoet mee bent, vooral met die passepartouts omdat het een secuur werkje is. Morgenavond wordt dan alles in de tentoonstellingsruimte opgehangen. Hier alvast een foto die er gaat hangen.
Verlaten. Afgeleefd. Eens was hier een drukte van jewelste, vol leven , veel lawaai. De smidse van een ververij. Van de hard werkende mensen die hier hun brood verdienden is niemand meer over. Modernere tijden braken aan en een smidse paste daar niet meer bij. Een stukje industriële archelogie blijft over. Tot die op een dag ook verdwijnt.
Zondag, hoogdag voor de wielerliefhebbers. De Ronde van Vlaanderen. Ik stond aan de voet van de Patersberg, ik ben nu eenmaal geen echte wielerfanaat, die ten koste van alles de wielergoden wilt zien bovenop de Patersberg. Maar het interesseert me wel, als het zonnetje dan nog schijnt is het mooi meegenomen dat ik me niet al te ver moet verplaatsen om eens de Ronde te zien. En 't was leuk, niet al te veel volk aan de voet en een mooi plekje gevonden om af en toe eens een fotootje te maken. Het "godenkind" Tom Boonen met zijn gevolg waren al lang voorbij als de mindere goden afkomen. Eentje stapte voor mij af. Hij had duidelijk geen zin meer om die vervloekte kasseien omhoog te rijden helemaal alleen. Even op mijn deelnemerslijstje, die iedereen in zijn hand gedrukt krijgt op het parcours, kijken wie het was. Nummer 198. Matthew White, Australiër. Die was ver van huis en die kasseien, nu ja, die hadden ze niet in zijn vaderland. Eenzaam wachtte hij dan maar tot de bezemwagen, de bus, hem zou komen oppikken, in het bijzijn van een stoere politieman. Zeker is zeker. Je weet nooit met die supporters moest hij gedacht hebben. Matthew White, een heel klein tenger ventje. Discovery Channel had een coureur minder.De tv-camera's, perslui, fotografen waren al lang weg maar ik geef hem toch een plaatsje in de eregalerij van de wielergoden. Voor hem is misschien deelnemen belangrijker dan winnen !
Dit weekend in DM Magazinedeluxe (De Morgen) stond en prachtig artikel: Verwante zielenEen prachtige fotoreportage van de Canadese fotograaf Gregory Colbert, die veertien jaar lang op zoek ging naar de harmonie tussen en mens en dier. Zijn project is gebaseerd op geduld, geduld en nog eens geduld.
Ashes and Snow, zo heet zijn project. Centraal staan meer dan honderd reuzegrote (1,5 op 2,5 meter), verbluffende fotos, afgedrukt op handgeschept Chinees papier en bewerkt met een 13de-eeuwse techniek. En hoe onwaarschijnlijk ook, geen enkele van de beelden is digitaal bewerkt of is een collage.Foto's waar ik stil van word.
Er stond een varken aan het venster en het keek naar mij. Niet dat ik onder de indruk was van zijn staren. Varkens zijn nu eenmaal nieuwsgierige dieren. Misschien vond het mij maar een eigenaardig schepsel.
fotograffiti
