Soms kom je via via of al grasduinend schitterende blogs tegen. Je krijgt tips van andere bloggers of via de links van iemands blog ontdek je weer iets nieuw. Mijn voorkeur ging vroeger vooral naar fotoblogs, gewoon omdat ik van fotografie houd. Het boeit gewoon om mooie, alledaagse of simpele fotos te zien van andere mensen in hun dagelijkse leefwereld. Waar ze wonen, waar ze leven. Soms heel artistiek, soms een gewoon kiekje.
Ik zei dat mijn voorkeur vroeger uitging naar fotoblogs, de laatste tijd echter ben ik geboeid geraakt naar die andere blogs. Zo lees ik dagelijks (ik ben een fan, ik geef het toe !) het leven zoals het is van Chocolatemoose. Een echte uitleg daarvoor kan ik niet geven, het zal aan de stijl van het schrijven liggen denk ik. Aan de herkenbaarheid van het schrijven. Maar wat zeker is dat je er verslaafd kan aan geraken. En zo bezoek ik dagelijks mijn vaste bloggers. Er zijn er ook, van de stal bloggen.be die ik af en toe eens een bezoekje breng.
Ik heb de blog van Hill reeds genoemd waar ik dagelijks een bezoekje breng maar er liggen er nog een paar nauw aan het hart. Ik zal hier af en toe een rubriekje aanwijden.
Wie het dagelijkse leven van een jonge fotografe van De Standaard wilt ontdekken kijk dan eens bij: www.annelissen.be. Klik rechts op haar gezichtje voor haar blog !
Via haar blog heb ik dan www.pietel.be ontdekt. Leuk, veel tips en fotografie !
... toen ik daar helemaal alleen op mijn hotelkamer zat voelde ik een ongelooflijke tristesse over mij heen vloeien, dit gevoel die ik zojuist ervaren had, zou helaas van korte duur zijn want eenmaal thuis vloeit alles uit je geest en slechts de herinnering zal overblijven, vluchtig tot het bijna helemaal verdwenen is .
Daarom hou ik van al mijn reizen een dagboek bij met gebeurtenissen, fotos en zelfs geuren tot ze met de tijd vervliegen en niets nog herinnert aan al die mooie , onvergetelijke momenten . Zoals je eerste liefje, als je aan je trui ruikt en haar laatste geur je weer bij haar brengt tot het vervliegt en de herinneringen aan haar je doet blozen van welbehagen. Zo ook is het met reizen . . .
Reizen, iedereen heeft een welbepaalde plaats in zijn hart waar hij moest het kunnen, wil wonen en liefhebben, maar door omstandigheden of lafheid zal het er nooit van komen om deze plek de jouwe te mogen noemen en dat knaagt aan je hart, het doet pijn dat deze wondermooie plaats voor altijd een vakantieherinnering zal blijven en niets meer . . .
Vrijdagavond was 'de dag' voor onze fotoclub. Onze jaarlijkse fototentoonstelling waar we een heel jaar naartoe werken. En het mag gezegd worden, de belangstelling was tamelijk groot. Op de vernissage toch zo'n 150 mensen op bezoek gehad. Voor ons klein fotoclubje toch een succes. Nog een weekend en we weten weeral of er nog belangstelling is voor de amateurfotografie.
De sfeer is broeierig, gespannen. Het zonnelicht is getemperd door de blinden die voor het venster hangen. Het gefilterde licht dringt moeizaam de kamer binnen. De ventilator staat er werkeloos bij ondanks de hitte. Verder is het stil, verdacht stil een scéne uit een film noir ? Nee, t is het decor van mijn bureau als iedereen naar huis is !
(Privé detective Stefi wacht op de blonde mysterieuze dame )
Vrijdagavond is het vernissage, wat een chique woord voor opening, van onze jaarlijkse fototentoonstelling van de fotoclub waar ik lid van ben. Het is dus even stressen om alles tijdig klaar te krijgen. Passepartouts (wat een woord !) op maat snijden, uitgekozen foto's insteken en dan alles inkaderen. Een werkje waar je toch een tijdje zoet mee bent, vooral met die passepartouts omdat het een secuur werkje is. Morgenavond wordt dan alles in de tentoonstellingsruimte opgehangen. Hier alvast een foto die er gaat hangen.
Verlaten. Afgeleefd. Eens was hier een drukte van jewelste, vol leven , veel lawaai. De smidse van een ververij. Van de hard werkende mensen die hier hun brood verdienden is niemand meer over. Modernere tijden braken aan en een smidse paste daar niet meer bij. Een stukje industriële archelogie blijft over. Tot die op een dag ook verdwijnt.
Zondag, hoogdag voor de wielerliefhebbers. De Ronde van Vlaanderen. Ik stond aan de voet van de Patersberg, ik ben nu eenmaal geen echte wielerfanaat, die ten koste van alles de wielergoden wilt zien bovenop de Patersberg. Maar het interesseert me wel, als het zonnetje dan nog schijnt is het mooi meegenomen dat ik me niet al te ver moet verplaatsen om eens de Ronde te zien. En 't was leuk, niet al te veel volk aan de voet en een mooi plekje gevonden om af en toe eens een fotootje te maken. Het "godenkind" Tom Boonen met zijn gevolg waren al lang voorbij als de mindere goden afkomen. Eentje stapte voor mij af. Hij had duidelijk geen zin meer om die vervloekte kasseien omhoog te rijden helemaal alleen. Even op mijn deelnemerslijstje, die iedereen in zijn hand gedrukt krijgt op het parcours, kijken wie het was. Nummer 198. Matthew White, Australiër. Die was ver van huis en die kasseien, nu ja, die hadden ze niet in zijn vaderland. Eenzaam wachtte hij dan maar tot de bezemwagen, de bus, hem zou komen oppikken, in het bijzijn van een stoere politieman. Zeker is zeker. Je weet nooit met die supporters moest hij gedacht hebben. Matthew White, een heel klein tenger ventje. Discovery Channel had een coureur minder.De tv-camera's, perslui, fotografen waren al lang weg maar ik geef hem toch een plaatsje in de eregalerij van de wielergoden. Voor hem is misschien deelnemen belangrijker dan winnen !
Dit weekend in DM Magazinedeluxe (De Morgen) stond en prachtig artikel: Verwante zielenEen prachtige fotoreportage van de Canadese fotograaf Gregory Colbert, die veertien jaar lang op zoek ging naar de harmonie tussen en mens en dier. Zijn project is gebaseerd op geduld, geduld en nog eens geduld.
Ashes and Snow, zo heet zijn project. Centraal staan meer dan honderd reuzegrote (1,5 op 2,5 meter), verbluffende fotos, afgedrukt op handgeschept Chinees papier en bewerkt met een 13de-eeuwse techniek. En hoe onwaarschijnlijk ook, geen enkele van de beelden is digitaal bewerkt of is een collage.Foto's waar ik stil van word.
Er stond een varken aan het venster en het keek naar mij. Niet dat ik onder de indruk was van zijn staren. Varkens zijn nu eenmaal nieuwsgierige dieren. Misschien vond het mij maar een eigenaardig schepsel.
Ik zou een stukje kunnen schrijven over mensen die me niet begrijpen. Die niet weten waar ik mee bezig ben. Wat mijn passies zijn, mijn leven. Ik zou gepassioneerd kunnen vertellen over Henri Cartier Bressson, een van de stichters van Magnum, fotograafen schilder. Een foto wordt niet zomaar genomen. Hij wacht steeds op le moment décisif, het beslissende moment. Zijn fotos zijn le moment décisif. Hij stierf in 2004, bijna 96 jaar. Hij was een levende legende. Ik kan je urenlang vervelen met mijn adoratie over Krakow, stad in Polen waar ik altijd een stukje in verblijf en blijf rondzwerven doorheen mijn herinneringen. Hoe mooi de aanblik van de Sukiennice wel is in de schijnwerpers bij het ondergaande licht. Ik zou een stukje kunnen schrijven over mijn steeds terugkeer naar Auschwitz en Birkenau op zoek naar weet ik wat, naar het waarom misschien. Of waarom ik ontroert word door de muziek van Zbigniew Preisner in de films van Kieslowski. En waarom ik de films van Kieslowski zo prachtig vind. Ken je Bleu, Blanc, Rouge, La double vie de Veronique ?
Ik wil een stukje schrijven over al die mensen die mij niet begrijpen en jou waarschijnlijk ook niet. Niet omdat onze wereld zo verschillend is, maar omdat ik te timide ben om er zo openlijk met jouw over te spreken. Omdat ik denk dat je het niet interessant zou vinden. Omdat je mij niet interessant zou vinden.
Laat mij daarom maar stil in mijn hoekje zitten en genieten van mijn kleine dingen en mijn herinneringen. Mijn dromen die dromen blijven en ik vind het niet erg. Ik zou je willen meevoeren naar onbekende plekjes waar ik zelf nog nooit ben geweest en waarschijnlijk nooit zal gaan. Ik zou je kunnen vertellen over de tocht die twee jonge mannen ondernamen naar Noorwegen. Een reis die een van hen zo overweldigt dat het hem voor de rest van zijn leven zal bijblijven. Omdat de ongerepte natuur, de weidsheid en de afwezigheid van mensen een intens gelukzalig gevoel teweeg bracht. Of was het omdat het zijn eerste verre reis was ?
Het zijn allemaal momenten die ik stilzwijgend voor mezelf houd, misschien niet belangrijk voor jou, maar ik blijf er van genieten. Stilletjes, in mezelf gekeerd.
Het gaat moeizaam met mij. Ik kuch, hoest en ben nog steeds suf, moe maar deze morgen is daar nog eens tandpijn bijgekomen. Maar zoals een echte vent toch maar naar het werk vertrokken onder hetGentse motto Nie pleuje. Om drie uur ben ik toch geplooid en ben ik maar gestopt, het ging echt niet. Na doktersbezoek waar ik enkel te horen kreeg dat er wat slijm op de borst was en (hoera) weer een hoestsiroopje en zelfgemaakt pillen voorgeschreven kreeg. t Is nogal een ouderwetse dokter, niet al teveel complimenten maken. t Is de periode van het jaar kreeg ik nog te horen bij het buitengaan. Daarna nog een afspraak gemaakt met mijn tandarts. Voor vrijdag ! Vrijdag, nog zo lang wachten. Ik ben duidelijk geen dringend geval. In ieder geval als je me af en toe niet hoort deze week, t is omdat het moeizaam gaat. Maar morgen ga ik terug gaan werken. Nie pleuje !
De laatste dagen voel ik me wat sipjes. Het begon vrijdagavond. Ik kreeg de kriebels in mijn keel, helaas niet de lentekriebels, maar een hardnekkig kriebelventje die langs mijn luchtpijp omhoog kruipt en helemaal boven gekomen begint te kriebelen in mijn keel. Je kucht, je hoest, je rochelt, niets helpt, na een paar minuten is hij daar weer. Als je plat ligt is het nog erger want dat kriebelventje hoeft dan niet meer omhoog te klimmen.
Zaterdag ben ik dan maar eens bij de apotheker binnen gestapt achter een hoestsiroopje. Een siroopje tegen de kriebels in de keel. Broncho pectoralis staat op de doos.Hoestsiroop met klaproosextract. Het ziet eruit als Zuster Godelieve wijn en het smaakt er een beetje naar ook, een goedkope zoete rode wijn.
Het heeft wel bijwerkingen. Toen ik zaterdag naar de wielrennerskoers keek zag ik Tom Boonen vooruit rijden en even later toen ik de sprint afwachtte zag ik dat hij al toegekomen was. Niet dat Tom Boonen er iets mee te maken had met mijn bijwerkingen, ik was gewoon in slaap gevallen. En inderdaad het staat hier zwart op wit op de bijsluiter. Bij gelijktijdig gebruik van alcohol en andere geneesmiddelen, die het centraal zenuwstelsel onderdrukken verhoogt de kans op slaperigheid. Mijn aperitiefje de zaterdag had er dus iets mee te maken. In ieder geval, ik slaap nu wel goed maar mijn kriebelventje is er nog altijd !
Vandaag is dat dipje nog altijd aanwezig. Ik heb dan maar een zakje Vicksgekocht. Ademvrij, keelpastillen verfrist de neus, verzacht de keel t Zal wel zijn !
Mijn regendruppelsfoto's weerspiegelen de wereld in miniaturen en maken de wereld een stuk waziger dan in de werkelijkheid. Regendruppelsfoto's in zwartwit vervagen de werkelijkheid in abstractheid. Niets lijkt op wat het is ... of is het geen man die voorbij de beenhouwerij loopt !
Een middagwandelingetje gemaakt. De zon scheen, nog laag aan de lucht. De kerkdeur stond open en ik glip naar binnen. Het licht van de glasramen, warme kleuren, schijnen op de zwarte vloer. Uiteengespat in een schitterende kleurenpracht. Ongrijpbaar, enkel mijn fototoestel legt het vast.
De coureurs zijn weer vertrokken voor hun eendagskoersen. Vandaag was het Dwars door Vlaanderen. Ik heb het geluk dat ik in een streek werk waar al die koersen meestal passeren. Voor wie graag koers ziet is dat een luxe natuurlijk. Ik kijk gewoon door het venster van mijn bureau en ik zie de coureurs passeren. Diegenen die geen wielerliefhebbers zijn hebben er ook baat bij dat al die koersen passeren. Ze hoeven ondertussen niet te werken want je kunt je toch niet concentreren, en ze kunnen naar het spektakel kijken. Autos toeteren, politiesirenes loeien, helikopters van de televisie hangen laag en dan komt de meute in allerlei kleurtjes voorbij gezoefd (ik herken meestal niemand !) met en sliert volgwagens achter hun aan die alle verkeerswetten aan hun laars lappen. En dan komt de miserie. Miserie voor al die automobilisten die hebben moeten wachten voor de koers. Files, stilstaand verkeer, aanschuiven, zenuwachtige chauffeurs die toch doorwillen. Allee, één en al miserie maar toch ook leuk om naar te kijken (slecht karakter !).
Heaven's above What on earth has this come to What have I done What can I do now to show you There's still a chance If you're ready to make up It's not too late 'cause I'm not ready to break up I try to call But you don't hear at all
I'm sending roses I'm sending blood red roses This burning in my heart Is tearing me apart I'm sending roses I'm sending blood red roses
You've got to understand That's my heart in your hand
Don't walk away We can get this heart mended Or am I the fool And has this love just ended I tried to call But you don't hear at all
I gotta keep on trying To stop this love from dying
You've got to understand That my heart is in your hand
Roses I'm sending blood red roses This burning in my heart Is tearing me apart I'm sending roses I'm sending blood red roses
Roses I'm sending blood red roses This burning in my heart Tears me apart Roses - blood red roses You've got to understand That's my heart in your hand Roses I'm sending blood red roses 'cause this burning in my heart Tears me apart
Soms krijg ik de vraag waarom ik dit soort verhalen schrijf of hoe ik aan mijn themas kom. Wel, dit verhaal Geen weg terug kwam tot stand door mijn fascinatie voor moderne architectuur, steden en de Holocaust. Niet bepaald een samenhangende combinatie op het eerste zicht. Steden en moderne architectuur, daar kan je misschien nog inkomen maar hoe pas je de Holocaust in het geheel. Toch is er een verband tussen de drie. Er bestaan namelijk pareltjes van moderne architectuur die de link leggen met de Holocaust. In Berlijn is er het Joods museum en het Holocaustmonument. Het Joods museum is ontworpen door Daniel Libeskind, hij werd in 1948 in Polen geboren. Tot zijn bekendste werken behoren dus het spraakmakende Joods museum in Berlijn en het Felix Nussbaum-haus in Osnabrück. Libeskind is niet zomaar de eerste de beste architect, hij won ook de opdracht voor het meest spraakmakende project dat deze eeuw zal worden gerealiseerd: het herbouwen van het WTC in New York.
Het Joods herdenkingsmonument in Berlijn is echt een woud van beton, 2700 betonnen palen van verschillende hoogtes, een soort labyrint waar je door kunt wandelen.
En zo zijn er nog verschillende, kleinere pareltjes, die de moeite waard zijn om te bezoeken, om te fotograferen en over te schrijven.
Een vervolg op Geen weg terug is in feite al eerder gepubliceerd in deze blog op 27.12.2005. Het antwoord op de vraag waarom hij moet terugkeren naar Auschwitz om het antwoord te weten vind je in Verloren tijd (in vijf delen)
fotograffiti
