Op een zwoele avond als deze heb ik onderweg een tijd lang achter verschillende tractors gereden. Met veel plezier wacht ik geduldig tot deze de ene of andere weg inslaan. Ik rijd graag achter tractors. Tractors en boeren geven mij het gevoel dat de wereld nog echt is. Zolang de grond bewerkt wordt, gaat het goed met de wereld. Zo denk ik toch. Een grote pleister op de wondes die de kranten toebrengen.

Als er minnaars zijn, zijn er getrouwde mannen en vrouwen in het spel. De mannen willen al bij al bij vrouw en kind blijven. De vrouwen willen altijd met de minnaar trouwen. De prins op het witte paard blijft de vrouwen  achtervolgen. Hoewel de mannen geen wit paard hebben, laat staan dat ze een prins zijn.

Mijn grootmoeder zei om nooit te lang verdrietig te blijven omdat je daarvan dood kan gaan. Ze had waarschijnlijk gelijk. Als je al niet doodgaat, dan toch bijna.

Sommige lijken zeker van hun stuk te zijn, anderen lijken steeds te twijfelen. Vroeger behoorde ik meer tot de eerste categorie, heden meer tot de laatste. Het kan te maken hebben met leeftijd en wijsheid. Dat zou fijn zijn want dat zou dan geldig zijn voor iedereen. Maar ik heb niet die indruk.

Nieuwe baby's in de familie zetten de familie voort. Nieuw leven, nieuw begin en nieuwe hoop. Ze hebben alle aandacht en maskeren het oude leven, het einde en de wanhoop.

Ik ga voor yoga! Lekker op mijn hoofd staan. Omgekeerd naar de wereld kijken. Ondersteboven. Anders. Voeten in de lucht. Hoofd op de grond. Bloed in omgekeerde richting. Ooit toch...

Een paard longeren is een kunst op zich. Eén ding moet duidelijk zijn: de ruiter is de baas van het dier. We zouden allemaal baas moeten zijn van ons innerlijk paard.

Een jonge brave twintiger aanzetten tot het speels verleiden van jonge mannen: soms is dat nodig en ik mag dat doen.