Ouderen beginnen na verloop van tijd op kinderen te lijken. In plaats van 'nog niet' lijken ze 'niet meer' van de wereld te zijn. Maar net als bij kinderen staan ze dichter bij de essentie van de wereld en komt de waarheid veeleer uit hun mond. Niet uit naïviteit maar uit wijsheid.

In DMUZE van 17/9:
"Tien jaar, zo zegt men, duurt het om verlies een plek te geven. Tien jaar zou het vergen voordat het gemis en de onrust minder worden in je hart, voor de pijn weg is." Anna Van der Cruyssen

" Aan de vrienden van iemand, weet je wie iemand is", las ik onlangs. Als dat zo is, dan moeten we vriendschap beginnen sluiten met mensen die zijn zoals we graag zouden willen zijn of tenminste zoals we willen dan anderen ons zien. De premisse is dan dat we mensen vinden zoals we graag zouden willen zijn. Maar wie wil zijn zoals iemand anders?

Middelbare vrouwen die verliefd worden vormen een ernstige zaak. Omdat er zoveel méér bij komt kijken bij het waarom ervan: niet alleen grijpt de fysieke aantrekkingskracht meer in op het gemoed (ze zijn geen pubers meer) maar de uitverkorene is doorgaans een man met hogere status (ze zijn geen huisvrouwen meer). Alsof ze zichzelf eerder hebben onderschat. Of zichzelf nu overschatten. Wie zal het zeggen?

Wat is er fijner dat alleen thuis zijn? Je bent alleen en je bent thuis. Je combineert maw het voordeel van de letterlijke afwezigheid van anderen met het voordeel van figuurlijke aanwezigheid van anderen. Fantastisch.

Onverschilligheid heeft in ons taalgebruik een negatieve bijklank in de betekenis dat iets je 'koud' laat. Terwijl het woord onverschilligheid verwijst naar het feit dat iets 'geen verschil' maakt dwz dat iets jou noch warm noch koud doet krijgen. Dat lijkt mij een gezonde houding in veel gevallen. Vandaar mijn motto: leve de onverschilligheid!

Ja, ook ik ben een konijn.
Lief en schattig, lichtbruin met een witte vlek.
Zenuwachtig knabbelend en hoppend.
Ook schuw en angstig.

Maar neem me niet in de armen, ook al is dat wat ik zou willen.
Neem me niet in de armen want dan loop ik weg.

We mogen naar mensen opkijken, ambitie hebben, doelen stellen. Alleen: ze moeten in onze zone van mogelijke ontwikkeling liggen. Zoniet moeten we tot onze schade en schande ervaren dat we te hoog gegrepen hebben.Hoogmoed komt vóór de val.