Mijn grootmoeder zei om nooit te lang verdrietig te blijven omdat je daarvan dood kan gaan. Ze had waarschijnlijk gelijk. Als je al niet doodgaat, dan toch bijna.

Sommige lijken zeker van hun stuk te zijn, anderen lijken steeds te twijfelen. Vroeger behoorde ik meer tot de eerste categorie, heden meer tot de laatste. Het kan te maken hebben met leeftijd en wijsheid. Dat zou fijn zijn want dat zou dan geldig zijn voor iedereen. Maar ik heb niet die indruk.

Nieuwe baby's in de familie zetten de familie voort. Nieuw leven, nieuw begin en nieuwe hoop. Ze hebben alle aandacht en maskeren het oude leven, het einde en de wanhoop.

Ik ga voor yoga! Lekker op mijn hoofd staan. Omgekeerd naar de wereld kijken. Ondersteboven. Anders. Voeten in de lucht. Hoofd op de grond. Bloed in omgekeerde richting. Ooit toch...

Een paard longeren is een kunst op zich. Eén ding moet duidelijk zijn: de ruiter is de baas van het dier. We zouden allemaal baas moeten zijn van ons innerlijk paard.

Een jonge brave twintiger aanzetten tot het speels verleiden van jonge mannen: soms is dat nodig en ik mag dat doen.

Ik leef mijn leven maar heb er niets over te berichten. Life as it is.

Als ik de kranten en tijdschriften lees en zie welke vooruitgang er is op allerlei gebieden (politiek, wetenschap, kunst) en in welk tempo, dan zullen anderen, binnen enkele jaren, als wij al lang oud of dood zijn, retrosepctief vinden dat de jaren rond de milleniumwissel enorm boeiend waren. Heden lees ik alleen maar 'verdwaasd' waar deze wereld naar toe zou kunnen gaan.