Mensen die komen vertellen dat ze gaan scheiden (zelfs om gegronde redenen) maar die daarvoor nooit hebben laten blijken dat er een probleem was: het voelt altijd wat raar aan. Het zegt niet zoveel over hen, over mij, over ons maar wel over de beschaamdheid dat iets fout gaat, dat het ideale plaatje dat ze zo graag aan zichzelf en aan anderen laten zien, aan diggelen is geslagen.
We hebben naar de scherven gekeken, niet om te lijmen, gewoon gekeken naar de scherven.

Ze zei: God bestaat zolang je hoopt. Wanneer je niet meer hoopt, moet je op jezelf bestaan. Of zelf voor God spelen. Dat komt op hetzelfde neer maar het eerste is leger dan het tweede.

Jonge mensen hebben veel verwachtingen van het leven, al weten ze eigenlijk niet goed wat die juist zijn. Achteraf constateren ze dat die verwachtingen niet ingelost zijn, al weten ze nog altijd niet goed wat die juist waren.

Het stormt. Ik hou wel van het wilde ervan, het ongenadige, het machtige, het natuurlijke. Terwijl we tegelijk kunnen genieten van de warmte van menselijke aanwezigheid en van muntthee.

Het genezen van hartzeer duurt lang. Misschien wel een heel leven. Zoals in 'Liefde in tijden van cholera' van G.G. Màrquez.