Het stormt. Ik hou wel van het wilde ervan, het ongenadige, het machtige, het natuurlijke. Terwijl we tegelijk kunnen genieten van de warmte van menselijke aanwezigheid en van muntthee.

Het genezen van hartzeer duurt lang. Misschien wel een heel leven. Zoals in 'Liefde in tijden van cholera' van G.G. Màrquez.

Ik hoop dat ik in 2012 mag blijven spreken, steeds met een teveel. Ik wens dat dat teveel toch een eigen-zinnigheid mag hebben.

Ooit komt het goed.
Ooit, maar zeker nog niet nu.
Nu zitten we op elkaars huid.
Zo graag.

Ik ben het eens met Hugo Camps deze morgen in De Morgen: " Er is nood aan leermeesters die zich verheffen boven de waan van de dag". Hij heeft het dan over politieke leiders. Ik beschik niet over de capaciteiten om een leider te zijn. Ik kan slechts proberen om mij te verheffen in mijn kleine wereld.

Ik ben niet echt een wensmens. Ik ben tevreden met wat is. En de enige echte wens die ik heb, is er één waarbij ik afhankelijk ben van anderen. Zo moet dat ook zou zijn bij wensen. Dingen die je volledig zelf kan controleren en realiseren, zijn niet wenswaardig.

Ik daag graag uit. Hoe betekenisvoller iemand voor mij is, hoe meer ik het doe. Het is totaal zinloos en tegelijk totaal zinvol. Alle betekenisvolle handelingen en woorden balanceren op die grens.

Nee, ik behoor blijkbaar niet tot een familie die huilt maar tot een familie die een verhaal weeft. Er wordt uren, eigenlijk dagen, verteld over het goede wat is geweest, over het onvermijdelijke wat  is gebeurd en over het goede wat nog moet komen. Een verhaal dat betekenis heeft en geeft. Waar alles zijn plaats krijgt, ook de dingen die niet gezegd zijn en ook niet meer gezegd zullen worden. Tenzij gefluisterd in het donker.

De reacties van mensen op een overlijden zijn interessant. Sommige huilen, anderen krijgen geen woord gezegd. Nog anderen beginnen druk te praten, de grootste onzin eerst. Hier en daar een fake-betraand of een net-iets-teveel-medelijden-vervuld-gezicht. Vele drukken gewoon hun medeleven uit wat eenvoudig en goed is. Maar er zijn er die erin slagen om de 'juiste woorden' te zeggen. De juiste woorden zijn voor mij de woorden van dankbaarheid om de persoon die is geweest.

Soms duiken oude vrienden op. Oude liefde roest blijkbaar niet. De onvervulde tenminste.