Het kan verkeren. Het kan verkeren dat brave dochters die met waarden en normen zijn groot gebracht plots veranderen in stoute meisjes die alles aan hun laars lappen. Die schijnen te weten dat, zonder dat ze het boek van Ute Ehrhardt gelezen hebben: "Brave meisjes komen in de hemel, stoute overal". En dat is inderdaad de bedoeling: komen waar je normaliter niet zou geraken.
Mannen hebben doorgaans niet zo'n probleem met stoute meisjes behalve als het hun eigen dochters betreft....
In de film van Bambi spreekt mama konijn tegen Stampertje één van de grootst menselijke wijsheden uit: "Als je niets goeds te zeggen, zeg dan liever niksniemandal". Hoeveel keer heb ik wél al gesproken als ik niets goeds te zeggen heb! Hoe gráág spreek ik zelfs als ik niets goed te zeggen heb!!
Maar vandaag, tegen jou, zeg ik liever niksniemandal. Om tóch maar te zeggen dat ik niets goeds te zeggen heb...
De maat 5/4 en 11/4 bestaat! Een beetje muziekspeler kent doorgaans wel de maten 2/2, 3/4, 4/4 die telkens een soort 'tijd' aangeven maar bij de maat 5/4 en 11/4 is dat niet te horen maar loopt alles 'circulair'. Bij Sostakovich. Een rus.
Russen hebben geen maat nodig, die drinken immers wodka.
Ik weet niet of ik het nog 'heel' belangrijk vindt dat er iemand 'helemaal' van mij houdt. Natuurlijk is het belangrijk dat er mensen zijn die om je geven maar het gaat erover waar je je lat legt. Je kan de lat heel hoog leggen: alleen diegene die mij altijd, in al zijn aspecten, voordurend en gedurende heel mijn leven van mij houdt, dié houdt van mij. Probleem! Niet omdat dan al de rest erbuiten valt maar de vraag is of er wel nog iemand binnen valt! Als er enkele mensen zijn die mij enige tijd best wel een leuk iemand vinden en als er van die mensen dan ook nog een paar besluiten om zelfs langere tijd trouw te blijven aan onze relatie, zelfs als is die niet perfect, dan ben ik wel al heel tevreden. Omgekeerd geldt natuurlijk ook.
Moeders en vaders. Je ziet hun beperkingen en daardoor tevens ook de jouwe. Maar het is zo leuk om te kunnen binnenvallen in het ooit zo vertrouwde huis en net als vroeger aan tafel te schuiven, het netjes klaar gemaakte eten te verorberen, lui achterover te leunen en terug op te stappen. Zoals kinderen doen, tenminste dénken te mogen te doen zonder zich daarover één kritische vraag te stellen.
Volgens S. Hawkings (wetenschapper en atheïst) bestaat God niet omdat er parallelle universums bestaan. Ik verklaar hem nader: volgens Darwinisten is het leven en het mensenlijk leven op aarde een toevalligheid in de evolutie. Die toevalligheid is echter zo uitzonderlijk dat men haast uit verwondering dan toch een God moet veronderstellen. Wel, dat hoeft niet meer omdat ons universum toch niet zo uitzonderlijk is daar er meerdere universums blijken te zijn.
Niemand houdt zich meer bezig met God dan een atheïst.
Simone de Beauvoir. Ik kén die blik. Ik heb mezelf nog nooit gezien waneer ik die blik vertoon maar ik weet dat ik die soms ook heb. Wat deze blik zegt is net iets te moeilijk om uit te leggen. Of misschien kan u dat wél?
Amo, amavi, amatum. De stamtijden van amare (Latijns werkwoord): houden van, beminnen. Ik bemin, ik heb bemind, ik werd bemind. Het laatste is een passivum. Daar ben je niet zelf actief maar het gebeurt aan jou (terwijl jij passief bent). Passivums brengen mij altijd in de war. Omdat je dan het onderwerp bent van iemand anders zijn actie. Er gebeurt iets waarvoor je eigenlijk niet zelf gekozen hebt.
Voor bemind worden valt dat nog mee. Bij andere werkwoorden kan dat een heel stuk minder aangenaam zijn.
Ik ben een heel grote fan van Bach. Het was liefde op het eerste zich en dat is altijd zo gebleven. Ik luister graag naar andere klassieke werken, heb ook CD's van allerlei slag, zelfs van Marco Borsato. Maar Bach heeft muziek gemaakt dat mij altijd weer raakt en het geheime wapen bezit om een vredig antwoord te bieden op elk stemming. De Goldberg-variaties voorop.
Meer dan twintig variaties op eenzelfde thema. Een minimalist avant la garde.
Alles is rond, zo zei ze. Dat is waar. Zoals een citaat van de schrijfster Christa Wolf : "Er moet een misverstand zijn. Al die moeite om van onszelf een ander te maken alleen om daar weer los van te moeten komen." Wat ze niet zegt maar vermoedelijk wel bedoelt:
opdat we meer zouden worden wie we eigenlijk al waren.
Daar het 'happy hour' was, kreeg ik de bestelde daiquiri in tweevoud. De eerste ervan was op voor zij haar eerste thee had opgedronken. De tweede was al even snel leeg. Een dosis alcohol maakt mij altijd wat zweverig daar ik geen ervaren drinker ben.
Ik kan het nog altijd worden. Ik kan nog veel worden. Waaronder veel wat ik niet wil worden. En hopelijk een beetje van wat ik wel wil worden.
Gisteren is veel fout gelopen: mij haast doodgeërgerd, de verkeerde trein genomen, mijn sleutels vergeten, bijna een afspraak gemist, door het rode licht gestapt, te laat gaan slapen.
De reden? Met een hoofd in de wolken ga je voorbij aan de echte wereld. Zalig.
We kennen het oneindigheidsteken vanuit de wiskunde: een neerliggende acht. Hierbij een voorstelling van oneindigheid door Escher. Heel goed gezien volgens mij.
A-perspectivisme: iets beschouwen zonder een bepaald perspectief in te nemen. Geen perspectief is ook geen oordeel over waar en onwaar, goed en kwaad en schoon of lelijk. Gelooft u dat dan kan?
Wanneer is er een keerpunt? Wat in ons bepaalt dat iemand die we tot onze (vrienden-) kring beschouwden, er op een zeker moment geen deel meer van uitmaakt? Ik vrees dat het antwoord simpel is: wanneer we er geen baat meer bij hebben. Die baat kan alle vormen aannemen (intellectueel, financiëel, emotioneel...). Baat kan ook betekenen dat we geen erkenning meer vinden. Alleen de formele banden houden ons dan nog bij elkaar.
Ik heb niet zo een probleem met het blijven bestaan van formele banden dan wel met het wegvallen van erkenning.
Onzekerheid. We houden er eigenlijk niet van maar het speelt voortdurend een rol. Het onzekerheidsprincipe van Heisenberg is immers geldig op subatomaire schaal (kwantumfysica) hoewel voor macroscopische voorwerpen (vb. stuifmeelkorrels) de onzekerheid verwaarloosbaar is. Ik ken niets van kwantumfysica maar het is leuk om te brainstormen en (waarschijnlijk compleet onterecht) te transponeren:
Ons lichaam is duidelijk macroscopisch maar wie weet komen ze er nog achter dat denken en voelen (heden niet waarneembaar) misschien wel onderhevig is aan de wetten van onzekerheid.
De x-generatie (geboren 1955 -1970) zijn nihilisten, de y-generatie (geboren 1970- 1985) zijn hedonisten en de z-generatie (geboren na 1990) zijn 'zedonisten'. Nooit van gehoord? Zelfgenoegzaam en tevreden (Extra Knack, 17 november 2010, p.17).
Ik was eerst zedonist, dan hedonist en vervolgens nihilist. Blijkbaar altijd tegen de tijdsgeest in of kan dat niet?
