Of nee, laat het mij anders stellen:
 -rede is pas redelijk als je ook je begeertes kent
- emotie is pas emotioneel als je ook weet wat abstraheren is
- liefde is pas echte liefde als je ook de eenzaamheid ervan kent
- macht is pas ten goede als je ook betrokken op anderen bent

Anders gesteld: probeer altijd de àndere zijde te zien van dategene waarmee je bezig bent.

Ik heb veel respect voor mensen die zich aan één ding kunnen wijden, zich toeleggen op één thema, hun leven spenderen aan één activiteit en dus een 'expert' in iets worden. Dat moet geweldig zijn. Maar ik breng veel meer bewondering op voor mensen die veelzijdig zijn, minder van veel weten, hun leven vanuit verschillende invalshoeken vorm geven en een 'homo universalis' worden.

Ik zou niet weten tot welke van de twee ikzelf behoor.

Hoe bekijkt u arrogante mensen? Denkt u ook dat ze zichzelf beter vinden? Dat ze zichzelf waardevoller achten? Juist daarom in staat zijn uw mening naast zich neer te leggen? Altijd dat te doen dat zijzelf goed vinden? Dat ze m.a.w.onbetrouwbaar zijn?

Vreemd want ze vinden zichzelf juist heel betrouwbaar. Omwille van hetzelfde. Kunt u dat begrijpen?

Laks heeft volgens van Dale drie betekenissen.
- traag in het uitvoeren van een taak
- zwoel, drukkend
- niet steng, niet principiëel
Wij kennen er doorgaans de derde betekenis aan toe.

Altijd interessant om te zien welke nuancering de andere betekenissen aan de doorsnee betekenis bij brengt.

Vreemd dat mensen soms andere mensen verwarrend vinden wanneer die soms zo-zijn (vb. eerlijk) en soms zus-zijn (vb. oneerlijk). Blijkbaar heeft men liever dat men de andere in een of-of hokje kan stoppen. Alsof de ene toestand per definitie de andere uitsluit. Vanzelfsprekend houden we van enige consequentie maar ben u altijd zo consequent? Ik citeer Oscar Wilde: 'Ik ben altijd van mening geweest dat consistentie het laatste redmiddel is van de fantasielozen'. Daar zit zeker iets in maar dat is niet mijn punt.

Mijn punt is dat mensen én-én kunnen en mogen zijn. De vraag is wel aan welke van de twee ze prioriteit geven.

Een gekwetste mens heeft tijd nodig. Veel tijd. Om al zijn kwetsuren te bekijken. Ik heb het hier niet over diegene die hem als kind door anderen zijn toegebracht maar over diegene die hij zichzelf als volwassene heeft toegebracht. Welke die zijn? Al de momenten waarop hij zich naakt heeft getoond en de ander hem naakt heeft gezien. Dié momenten. De momenten waarop hij zichzelf heeft ontkleed of laten ontkleden. Metaforisch welteverstaan.

Een mens heeft tijd nodig om zich weer te bedekken.

Op een bepaald moment komt de schaduwzijde van onze ziel in het licht te staan. Onze schaduwzijde is al datgene wat we niet graag van onszelf zien en wat we niet graag aan anderen laten zien omdat het niet strookt met het ideaalbeeld dat we van onszelf hebben en dat we graag anderen voor ogen houden.

Dat de buitenwereld die schaduwzijde ziet is erg. Dat je naaste die ziet is erger. Dat je hetzelf onder ogen moet zien, is het allerergste.

Het begrip zelfverwerkelijking van Assagioli (Assagioli, R. (1998). Psychosynthese. Veelzijdige benadering van heel de mens. Utrecht: Kosmos-Z&K.) verwijst naar de spirituele of transpersoonlijke ontwikkeling van het hogere zelf waarbij hij vier kritieke stadia onderscheidt:

- In het eerste stadium ontstaan crises die aan het spiritueel ontwaken voorafgaan waaronder teleurstellingen, depressies, emotionele schokkende gebeurtenissen, verlies van dierbare personen. Het brengt mensen in een staat van verwarring en innerlijke desintegratie.

- Het tweede stadium betreft crises die door het spirituele ontwaken ontstaan zoals de verwarring tussen de energieën van het persoonlijke ego en die van het universele Zelf. Dit leidt veelal tot ongecontroleerd en verwarrend gedrag.

- Het derde stadium omvat crises als reactie op het ontwaken zoals een tijdelijke ‘high’ toestand van een liefdevolle persoonlijkheid of het achtervolgd worden door goddelijke heimwee en melancholie.

- Het vierde stadium is het transformatieproces waarin het lijden en de symptomen van regressieve aard de bovenhand halen op het harmoniseren en het progressief karakter van de zelfverwerkelijking.

In welk stadium bevindt u zich?