Hoe bekijkt u arrogante mensen? Denkt u ook dat ze zichzelf beter vinden? Dat ze zichzelf waardevoller achten? Juist daarom in staat zijn uw mening naast zich neer te leggen? Altijd dat te doen dat zijzelf goed vinden? Dat ze m.a.w.onbetrouwbaar zijn?

Vreemd want ze vinden zichzelf juist heel betrouwbaar. Omwille van hetzelfde. Kunt u dat begrijpen?

Laks heeft volgens van Dale drie betekenissen.
- traag in het uitvoeren van een taak
- zwoel, drukkend
- niet steng, niet principiëel
Wij kennen er doorgaans de derde betekenis aan toe.

Altijd interessant om te zien welke nuancering de andere betekenissen aan de doorsnee betekenis bij brengt.

Vreemd dat mensen soms andere mensen verwarrend vinden wanneer die soms zo-zijn (vb. eerlijk) en soms zus-zijn (vb. oneerlijk). Blijkbaar heeft men liever dat men de andere in een of-of hokje kan stoppen. Alsof de ene toestand per definitie de andere uitsluit. Vanzelfsprekend houden we van enige consequentie maar ben u altijd zo consequent? Ik citeer Oscar Wilde: 'Ik ben altijd van mening geweest dat consistentie het laatste redmiddel is van de fantasielozen'. Daar zit zeker iets in maar dat is niet mijn punt.

Mijn punt is dat mensen én-én kunnen en mogen zijn. De vraag is wel aan welke van de twee ze prioriteit geven.

Een gekwetste mens heeft tijd nodig. Veel tijd. Om al zijn kwetsuren te bekijken. Ik heb het hier niet over diegene die hem als kind door anderen zijn toegebracht maar over diegene die hij zichzelf als volwassene heeft toegebracht. Welke die zijn? Al de momenten waarop hij zich naakt heeft getoond en de ander hem naakt heeft gezien. Dié momenten. De momenten waarop hij zichzelf heeft ontkleed of laten ontkleden. Metaforisch welteverstaan.

Een mens heeft tijd nodig om zich weer te bedekken.

Op een bepaald moment komt de schaduwzijde van onze ziel in het licht te staan. Onze schaduwzijde is al datgene wat we niet graag van onszelf zien en wat we niet graag aan anderen laten zien omdat het niet strookt met het ideaalbeeld dat we van onszelf hebben en dat we graag anderen voor ogen houden.

Dat de buitenwereld die schaduwzijde ziet is erg. Dat je naaste die ziet is erger. Dat je hetzelf onder ogen moet zien, is het allerergste.

Het begrip zelfverwerkelijking van Assagioli (Assagioli, R. (1998). Psychosynthese. Veelzijdige benadering van heel de mens. Utrecht: Kosmos-Z&K.) verwijst naar de spirituele of transpersoonlijke ontwikkeling van het hogere zelf waarbij hij vier kritieke stadia onderscheidt:

- In het eerste stadium ontstaan crises die aan het spiritueel ontwaken voorafgaan waaronder teleurstellingen, depressies, emotionele schokkende gebeurtenissen, verlies van dierbare personen. Het brengt mensen in een staat van verwarring en innerlijke desintegratie.

- Het tweede stadium betreft crises die door het spirituele ontwaken ontstaan zoals de verwarring tussen de energieën van het persoonlijke ego en die van het universele Zelf. Dit leidt veelal tot ongecontroleerd en verwarrend gedrag.

- Het derde stadium omvat crises als reactie op het ontwaken zoals een tijdelijke ‘high’ toestand van een liefdevolle persoonlijkheid of het achtervolgd worden door goddelijke heimwee en melancholie.

- Het vierde stadium is het transformatieproces waarin het lijden en de symptomen van regressieve aard de bovenhand halen op het harmoniseren en het progressief karakter van de zelfverwerkelijking.

In welk stadium bevindt u zich?

U kent allen het verhaal van de arme Job maar kent u ook de volgende interpretatie?

De confrontatie tussen God en Job kan gezien worden als de confrontatie tussen het sterke en machtige aspect in ons en het kwetsbare maar krachtige aspect in ons. Op een bepaald moment ontdekt de mens dat het sterke juist in zijn overmoed ook kwetsbaarheid inhoudt en dat het kwetsbare in zijn eenvoud en bescheidenheid veel kracht kan vertonen. De macht die we in ons ‘streven naar een ideaal zelf’ tentoon spreiden wordt soms gecounterd door de kracht die we in het ‘aanvaarden van het gewone ik’ ontdekken.

Wist u dat God, na zijn confrontatie met Job, nooit meer rechtstreeks tot de mens spreekt?

Projectie: psycho-analysten zijn er dol op. Ik ook maar ik wil het u graag eenvoudiger uitleggen met twee voorbeelden:

Ik bewonder X omdat hij altijd zijn gelijk haalt/verzoenend is in een discussie.

- Bewonder ik het gelijk halen/verzoenend zijn omdat ikzelf in zekere mate ook zo ben en noch bij mezelf noch bij hem niet wil veranderen?

- Hou ik van het gelijk halen/verzoenend zijn omdat ik dat zelf helemaal niet kan maar eigenlijk ook zou willen hebben, onder de positieve vorm van assertiviteit/bescheidenheid ook zou willen hebben?

Ik hekel collega X omdat hij zo agressief/lui is op het werk.

- Hekel ik de agressiviteit/luiheid van X omdat ik zelf ook in zekere mate agressief/lui ben, het bij hem en dus bij mezelf niet appreciëer en er bij beide liever vanaf wil?

- Hekel ik de agressiviteit/luiheid van X omdat ikzelf dat meer zou moeten zijn onder de positieve vorm van assertiviteit/ontspannen zou moeten zijn?

Ik weet het: het doet denken aan Herman VP. Maar deze heb ikzelf geschreven, eerder dan Herman VP beroemd werd.

als een boek dat wacht
op een naarstige lezer
zo zijn wij samen

eeuwig verlangen

is opgerold begeren

zonder verwachting

het kind is vermoord

het meisje is verhangen

zo grijs is jouw ziel

hoe minder van jou

hoe meer de aanwezige
afwezige jou

begin noch einde

ook niets in het midden

rest enkel de weg

Ik heb onderstaande tekst als samenvatting geschreven na een cursus over muziek van de 20°eeuw:

De muzikale expressionisten, waaronder de tweede Weense school, kiezen niet meer voor de regels van de traditie (starten in een bepaalde tonale ladder, een thema uitwerken in een langdurend middenstuk met de opbouw van een spanningsveld dat voor iedereen naar de verwachte eindtoon leidt) maar voor een resoluut ander concept dat (in zijn extreme vorm) nogal aforistisch is (een atonaal werk dat kernachtig maar tevens poëtisch het thema weergeeft in gemiddeld 30 seconden). Bijzonder vernieuwend en ook invloedrijk maar als nieuw idioom slechts een beperkt leven beschoren gezien de toegankelijkheid enkel voor een elite is bestemd. Zo ook in de beeldende kunsten: men gaat de definitie van kunst zo radicaal omkeren dat men kunst maakt dat eigenlijk geen kunst meer wil zijn zoals Duchamps die een functioneel voorwerp als een urinoir een plaats geeft in een kunstmuseum.

Ik weet niet wat u ervan vindt maar ontdek gerust de uitdagende erotische ondertoon.

Als we iets horen of zien wat ons tegen de borst stuit, dan treden de meeste mensen spontaan in actie. Dat is een goede zaak behalve als diegene die er aanleiding toe gaf, ook diegene was die het bewust wilde uitlokken. In dat geval wou men enkel uw aandacht. Meer niet. Denk maar aan kinderen die valse tranen huilen wanneer ze hun zin niet krijgen. Idem voor collega's. In dat geval is negeren de boodschap. Daarmee maakt u duidelijk dat u niet wenst te zwichten voor chantage.

Moet ik daaruit afleiden dat als men mij negeert, ik diegene ben die enkel aandacht vraagt?