Als we iets horen of zien wat ons tegen de borst stuit, dan treden de meeste mensen spontaan in actie. Dat is een goede zaak behalve als diegene die er aanleiding toe gaf, ook diegene was die het bewust wilde uitlokken. In dat geval wou men enkel uw aandacht. Meer niet. Denk maar aan kinderen die valse tranen huilen wanneer ze hun zin niet krijgen. Idem voor collega's. In dat geval is negeren de boodschap. Daarmee maakt u duidelijk dat u niet wenst te zwichten voor chantage.
Moet ik daaruit afleiden dat als men mij negeert, ik diegene ben die enkel aandacht vraagt?
Ze was ons tante nonneke. Ze gaf les aan kleutertjes, schilderde bloemen op doek, was op het einde nogal doof en beweerde ooit wel een lief gehad te hebben maar dat was toch niet dat. Ze had geen enkele pretentie wijzer te zijn dan een ander maar één zin herinner ik me heel goed: 'Ontucht wordt wereldlijks bestraft' waarmee ze bedoelde dat je niet moest wachten tot het laatste oordeel om een oordeel te krijgen van anderen.
Of bedoelde ze zelfs niet de anderen en is het oordeel over jezelf al voldoende?
Het is me nogal een dilemma: to do or not to do. Als je het doet, maak je je schuldig ten aanzien van persoon x. Als je het niet doet, maak je je schuldig ten aanzien van persoon y. Niets doen lijkt de oplossing. Is dat zo?
Hamlet was ook een held die het woord daadkracht niet kende. Desondanks zijn er heel wat doden in het verhaal gevallen.
niet alleen toegewijd maar ook trots niet alleen waarheidslievend maar ook leugenachtig niet alleen gehoorzaam maar ook huichelend niet alleen moedig maar ook wreed niet alleen onbaatzuchtig maar ook wellustig niet alleen zwijgzaam maar ook gierig.
Ik heb het hem met handen en voeten uitgelegd dat hij beter God zou bekijken als een 'keuze' voor het goede. Daarmee kan je enkele kwesties een plaats geven: de natuur is een amorele plaats, de mens introduceert de moraal door door goed en kwaad te onderscheiden en de keuze voor het goede is kiezen voor God. Genesis in een notedop. De keuze voor het goede geldt evenzeer voor het humanisme? Natuurlijk.
Het méér van religie ligt in de niet-wederkerigheid. De liefde met grote L. Soms een gevaarlijke aangelegenheid.
Als u zich soms een klein ongelukkig mensje voelt in deze grote boze wereld, dan heb ik een suggestie: je hoeft jezelf niet groter te wanen (dat werkt overigens niet) maar je vergroot het perspectief van waaruit je kijkt. Je bekijkt de wereld niet meer vanuit je huidige plaats en het huidige tijdstip maar vanuit een standpunt dat 'buiten' de wereld staat. Vanuit dat buiten-standpunt is de wereld een stukje aardbol dat in de onmetelijke tijd en ruimte van de kosmos in het 'niet' valt.
Bewondering voor de kosmos verniet de boze wereld en maakt het kleine mensje gelukkig.
Waar hecht u het meest belang aan? Aan wat iemand zegt hoe hij/zij tegen jou aankijkt of aan wat iemand daadwerkelijk voor jou doet? Tenminste in het geval deze niet overeenstemmen. Bijvoorbeeld: uw lief zegt nooit dat hij/zij wel van je houdt maar hij/zij nodigt je altijd uit om dingen samen te doen OF uw lief zegt dat hij/zij van je houdt maar hij/zij is nooit te zien.
Voor een buitenstaander is dit altijd zo duidelijk. Voor de betrokkenen nooit.
Er was eens een Japanse steenhouwer die hard werkte voor een gering loon (cfr. Multatuli). Hij wou liever rijk zijn en rusten op een rustbank. Een engel kwam en sprak: 'u zal zijn zoals u gezegd hebt' en hij was een rijk man. Het begin van een cyclus waarin hij vervolgens koning, de zon zelf, een wolk en rots wil zijn omdat elk volgende toestand hem machtiger leek en hij met elke voorgaande toestand 'ontevreden' was. Wanneer hij merkt dat hij als rots zwakker is dan diegene die in hem houwt, wil hij die steenhouwer zijn....
Weet u wanneer u te weten komt wat écht belangrijk voor u is? Wanneer u sterft. Max Havelaar vertelt dat in het gedicht: 'Ik weet niet wanneer ik sterven zal'. Hij beschrijft de omstandigheden waarin hij zou kunnen sterven en wat anderen dan zullen zeggen maar hij weet: 'Ik zal het niet hooren.' Maar als hij sterft te Badour, oostwaarts tegen den heuvel waar het gras hoog is, dan zal 'Adinda' (zijn geliefde) daar voorbijgaan...
'en de rand van haar sarong zal zachtkens voortschuiven langs het gras...Ik zal het hooren.'
Als er iets schokkends gebeurt, reageren mensen op twee manieren: ze klappen open of ze klappen toe. Dat mag maar 'open' en 'toe' klappen zijn werkwoorden die tegengesteld zijn. Hoe gaat dat samen? Ik zou het niet weten.
Dat open en toe klappen doet mij denken aan een vis en die is stom.
Verslaving. Ze wist er alles van. Weliswaar beperkt tot sigaretten. Over de fysieke kant van de verslaving wou ze niet spreken want die kon ze nog wel de baas, dacht ze. Het probleem zat hem in het psychische. Ze was het immers eens met Oscar Wilde: "De enige manier om van een verleiding af te komen is eraan toegeven".
Ze wou graag een baby-kangoeroe zijn. Lekker in de buikzak van haar moeder kruipen, met haar neus net boven de rand om de wereld te kunnen bekijken maar vooral, vooral haar warm en veilig voelen, geborgen, knus, dicht tegen dat grote lijf aan, opgekruld en zacht. En als ze zich bedreigd voelt, helemaal in elkaar kunnen duiken, diep in de donkere buikzak, naar boven kijken en 'mama,mama' roepen.
Ik heb haar geantwoord dat ze moeder van zichzelf moet worden.
Ik verval altijd in twijfel als ik de uitspraak 'uw kandidatuur is weerhouden' hoor. Ik weet dat het betekent dat ze behouden werd, aanvaard werd maar mij geeft het woord weerhouden altijd juist het omgekeerde gevoel: tégen gehouden.
Tegelijk twee verschillende (+ en -) waarden of strevingen hebben noemt men ambivalentie. Ik heb ermee leren leven.
Vreemd hoe snel we ons in relaties in één bepaalde positie plaatsen: ofwel bóven de ander, ofwel ónder de ander. Een beetje zoals in het dierenrijk. In de eerste positie voelen we ons beter, krachtiger, dominant, ouderlijk. In de tweede positie ervaren we onszelf als minderwaardig, zwakker, onderdanig, kinderlijk. In sommige relaties slingeren we zelfs voordurend van de ene naar de andere positie. Allemaal erg vermoeiend.
Enkel wanneer we elkaar recht in de ogen blijven kijken, bestaat er een gelijkwaardige relatie. Hoe zalig is dat niet.
Met welk dier zou u zich op dit moment identificeren? Een beer? of een leeuw? of een zeepaardje? of een blauwe reiger? Het dier dat we kiezen zegt altijd iets over onszelf. Hoe we momenteel zijn of hoe we zouden willen zijn. Wat zou het worden voor u? Ik zou graag een dier zijn dat in het water leeft (nee, geen mossel), met een zekere grootte (nee, geen visje), dat langzaam beweegt (nee, geen dolfijn) en zowel zeer hoog als zeer diep kan gaan: jaja een walvis. Ik heb een boek over de betekenis van totemdieren oftwel van dieren en hun symboliek.
Een walvis staat symbool voor schepping, creativiteit en wederopstanding. Hoe beloftevol klinkt dat!
Een van de verhalen uit het boek van C.P. Estes (De ontembare vrouw, Gottmer, 1997, p.144-147) is 'Skelettevrouw' en gaat als volgt: een vrouw die nog slechts als een skelet op de bodem van de zee lag, zat op een dag vastgehaakt aan de boot van een visser. Ondanks zijn pogingen van haar verlost te raken, werd ze meegesleurd naar zijn huis. In het schijnsel van het vuur ontwarde hij haar beenderen tot ze weer goed zaten. Toen hij tijdens zijn slaap een traan van verdriet en verlangen liet, dronk de skelettevrouw die op tot haar dorst gelest was. Daarna stak ze haar hand in zijn borst en trommelde op zijn borst terwijl ze 'vlees, vlees, vlees' riep. Al zingend zong ze zich tot een volledige vrouw waarna ze samen sliepen en verder leefden.
Zelfs deze verkorte versie, zonder alle details, roept toch al ontzettend mooie beelden op, niet?
Toon Tellegen heeft een bundel (2009) met de prachtige titel: "Stof dat als een meisje". Meer dan 50 stukjes tekst die altijd over hetzelfde gaan: het gevecht tussen een man en een engel. De zin: ...en hij sloeg de man neer...komt meermaals voor. Ik kan er mij in herkennen. In de engel.
Het lijkt misschien niet zo maar het is een heel vertederend gebaar.
We hebben geleerd om voorzichtig te zijn. Een tikkeltje wantrouwen is soms terecht. We zijn al eens bedrogen uitgekomen. Ons afschermen van de wereld biedt troost. Een pantser aantrekken is doorgaans een goede zaak. De anderen zijn toch veelal de vijand. Die we voortaan beter met wapens tegemoet treden. Zoals een ridder in volledig harnas!!
Hoed jezelf voor deze evolutie. Ergens bestaat er nog genade.
Mensen treden op verschillende manieren met elkaar in contact. Je kan makkelijk zelf de eerste stap zetten of niet. Je kan makkelijk op de uitnodiging van de andere ingaan of niet. Je kan dominant zijn of niet. Eén ding is vrijwel gemeenschappelijk: iedereen voelt zich enigzins beledigd als de ander niet op jouw uitnodigend gebaar ingaat. Dat komt omdat men de reactie van de ander belangrijker acht dan de eigen actie naar de ander. Nochtans zou het omgekeerde waar moeten zijn. Anders maak je je actie en jezelf ondergeschikt aan en afhankelijk van de ander.
Ga staan waarvoor je wil staan, zonder ook maar enige verwachting naar de andere toe. Geloof mij, vooral het laatste maakt je sterk.
